Εντάξει, δεν είναι κανένα στιχουργικό αριστούργημα - και φαντάζομαι ότι δεν είχε τέτοια φιλοδοξία - αλλά κι εγώ θα το κατέτασσα στην κατηγορία του "συμπαθητικού, κοριτσίστικου, ανάλαφρου, με μια δόση χιούμορ", και κυρίως "όχι ηλίθιου" (πολύ σπάνια κατηγορία).
Η αναφορά στον Βάρναλη και στους λοιπούς, σε ένα θρεντ για τη Μαρκέλλου αντιστοιχεί στην αναφορά ενός F16 σε συζήτηση για ποδήλατα.
Η αναφορά δε στον Καζαντζίδη, αντιστοιχεί στην αναφορά του Βάγκνερ σε συζήτηση για τους Νίκελμπακ.