Καμία σχέση. Αυτό θα ίσχυε μόνο αν η "κλασική" μουσική είχε μείνει κλεισμένη μέσα στα σύνορα της Αυστρίας. Αντίθετα με την ελληνική λαϊκή μουσική, η κλασική έχει γίνει παγκόσμια εδώ και πολύ καιρό.
@ manosx & trolley: Αυτό που διαβάζω στα ποστ σας είναι "η κλασική μουσική είναι πολύ σοβαρή και δεν μπορούμε να παίζουμε μαζί της". Όλα τα υπόλοιπα είναι - κατά τη γνώμη μου ατυχείς - προσπάθειες να στηρίξετε τον πιο πάνω ισχυρισμό.
Υποθέτω, μάλλον ελπίζω, ότι αυτό είναι σχήμα λόγου.
Υποθέτω ότι εκείνος που άνοιξε το τόπικ θα απαντήσει.
Νομίζω πάντως πως έκανε σαφές ότι ξεκίνησε ένα θέμα που αφορά και αξιόλογες και σέξυ γυναίκες του ροκ.
Εξάλλου, το ροκ πουλάει και σεξ from day one, και όχι μόνο από γυναίκες.
Προσωπικά, δεν με πειράζει καθόλου.
Του την είπα για κάτι που το ξέρει και τον πονάει (ότι είναι γκρινιάρης!) ;D
Κωστάκη μου κι εγώ σ' αγαπάω! :-*
Δυστυχώς, αυτό είναι σε κάποιο βαθμό αλήθεια. Ευτυχώς σιγά-σιγά αλλάζει.
Πάρτε κι ένα ημεδαπό:
Είμαι ερωτευμένος με ολόκληρο το θρεντ... Προτιμήσεις μου - βλ. θα τις παντρευόμουν, θα ήθελα να κάνω τα παιδιά τους κ.λπ. - η PJ Harvey και η Siouxie (στα νιάτα της).
Το Our Darkness το θυμάμαι για χρόνια σε μπαρ και κλαμπ να κοπανάει αλύπητα τα λίγα ξεμέθυστα εγκεφαλικά μου κύτταρα. Διαμάντι.
Για να σας ξενερώσω, κάτι πιο λάιτ:
Και λίγο πιο χέβυ:
Και λίγο πιο αλαφροΐσκιωτο:
Η προφορά σου θέλει λίγη δουλειά.
Αυτό το μικρό fill και το crash ανά δύο μέτρα στα κουπλέ είναι υπερβολή και γίνεται κουραστικό.
Η "γέφυρα" γύρω στο 3:12 (μετά το σόλο και πριν μπει πάλι το κουπλέ) δημιουργεί κοιλιά. Ή πρέπει να υποστηριχτεί καλύτερα για να έχει λόγο ύπαρξης ή να φύγει.
Το φινάλε θα μπορούσε άνετα να γίνει fade out με επαναλήψεις του ρεφρέν.
Αυτά με τη γκρίνια! ;D
Το κομμάτι είναι καλό και με λίγη δουλειά ακόμη θα γίνει εξαιρετικό.
Είναι ενδιαφέρον που εμένα δεν μου θύμισε Nirvana.
Λίγες σειρές μου λένε από το πρώτο δεκάλεπτο. Και πολλές από αυτές που δεν μου λένε στην αρχή, δεν μου λένε ούτε στη μέση (σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν φτάνω στο τέλος).
Galactica και True Detective είναι μεταξύ των λίγων. Δείτε τις! ;D
...που ανακάλυψα εντελώς τυχαία.
Είναι το σχήμα του κιθαρίστα/συνθέτη Hallur Ingólfsson.
Δεν ξέρω αν είναι γνωστός ή αν έχει ξανασυζητηθεί, αλλά εγώ τον πήρα χαμπάρι πολύ πρόσφατα και είμαι κατενθουσιασμένος. :)
Σε κάποιο βαθμό σωστό (και το σκίτσο αστείο), αλλά οι καλές παραγωγές ακούγονται καλύτερα και στο ipod.
Άσε που δεν είναι καινούργιο φαινόμενο, αν σκεφτείς πόσοι άκουγαν(με) παλιότερα μουσική μόνο από φτηνά τρανζιστοράκια/φορητά κασετόφωνα/όλα-σε-ένα στερεοφωνικά (και το πικάπ μέσα στα "όλα"...).