Και επειδή βαρέθηκα να ακούω για τον sought after SRV tone θα σου πω πως θα βγάλεις ήχο harilatron. :P
Πέραν της πλάκας, πιστεύω το εξής:
Οταν ακούμε (ή φανταζόμαστε) έναν ήχο και θέλουμε να τον προσεγγίσουμε, παρατηρούμε τα εξής:
1. Πόσο "κομπρεσαρισμένος" είναι. Ξεχωρίζεις το attack και το sustain. Φερνεις το ήχο στα μέτρα σου με τον κομπρέσορα. Αν έχει μεγάλο sustain το οποίο "οδεύει" προς μία συχνότητα εξεταζεις το ενδεχόμενο ο ήχος να φτιάχνεται παίζοντας σε μεγάλες εντάσεις μπροστά στον ενισχυτή, κοντά στο όριο του feedback. (Δηλαδή, άκου -ή φαντάσου- το λεγόμενο "envelope"). Η κοινή πρακτική είναι ο κομπρέσσορας να μπαίνει πρώτος.
2. Τη χροιά του -ενδεχόμενου- clipping effect. (Fuzz, overdrive, distortion). Ιδιαίτερα, παρατηρείς (ή φαντάζεσαι) πόσο "βαθιά" στην παραμόρφωση μπαίνει ο ήχος κατά τη διάρκεια της πενιάς και το κατά πόσο "καθαρίζει" (ή όχι) στην πορεία (καθώς φθίνει η νότα). Ενδιαφέρον ενδεχόμενο κάποιος κομπρέσσορας ΜΕΤΑ από clipping όπου με κατάλληλη ήπια ρύθμιση μπορείς να πάρεις παραμόρφωση όταν "χώνεις" με την πένα και sustaining καθαρό (σχετικά) ήχο.
3. Equalizer. Είτε από ειδικό εφφέ, είτε από τον ενισχυτή, είτε από τα διάφορα tone voicing κλπ κουμπιά των διάφορων πεταλιών. Με αυτά μαζεύεις τα πρίμα -αν αυτά ξυρίζουν- ή (καλύτερα) σπρώχνεις τα μεσαία. Κατά κανόνα: Lead βρώμικος ήχος=τονισμένα μεσαία. Σκέψου τη θέση της κιθάρας στο mix. Φέρτην από την αρχή εκεί περίπου που θα την θέλεις (φασματικά).
4. Time-based effects. Περί modulation κολοκυθόπιτα.(Τα αποφεύγω). Delays, reverbs κλπ. χρησιμοποιούνται με μέτρο εκτός αν θέλουμε να τα χρησιμοποιήσουμε όντως σαν εφφέ. Κατά τη γνώμη μου, είναι πολύ δύσκολο να ακουστεί ωραία μια παραμόρφωση μετά τα delays. Και αυτός ο κανόνας όμως μπορεί κάλλιστα να καταρριφθεί.
Εν ολίγοις: Ακούμε και φανταζόμαστε και γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά τι κάνει το καθένα από τα 57 κουμπιά που έχουμε μπροστά μας.
Τα περί δακτύλων (τρόπου σκέψης/ερμηνείας) κλπ... εννοείται ότι τα υπερ-ψηφίζω με χέρια και με πόδια. :)