Η θέση των μαγνητών είναι ιδιαίτερης σημασίας.
Στην εικόνα που επισυνάπτω, έκανα γραφική παράσταση ένα στάσιμο κύμα και τις αρμονικές του. (Ναι, έβαλα μήκος χορδής ίσο με 25.5 ίντσες/ρατσισμός :P και τις "φούσκωσα" σε σχέση με μια χορδή κιθάρας για να φαίνονται.)
Ο κάθε μαγνήτης, "βλέπει" το μέρος της χορδής που είναι από πάνω του. Παρατηρήστε που έχει η κάθε αρμονική τα μέγιστά της.
Αν τοποθετούσαμε ένα μαγνήτη ακριβώς στο μέσο της χορδής, αυτός θα "έπιανε" τη θεμειώδη (μπλε) την τρίτη (πράσινο) και την πέμπτη (κυανό) ενώ θα "έχανε" τη δεύτερη (κόκκινο) και την τέταρτη (μαύρο).
Παρατηρήστε επίσης πως όταν βάζουμε ένα μαγνήτη κοντά στο άκρο (στη γέφυρα δηλαδή) αυτός "πιάνει" όλες τις αρμονικές και για το λόγο αυτό "πριμάρει" ο ήχος.
Το πρόβλημα θα ήταν σχετικά απλό αν παίζαμε μόνο με ανοιχτές χορδές. Θα μπορούσαμε να επιλέξουμε τις θέσεςι με βάση ακριβως το επιθυμητό αρμονικό περιεχόμενο. Καθώς όμως πατάμε και σε τάστα ( ;D) όλο αυτό το pattern συρρικνώνεται από το εν λόγω τάστο ως τη γέφυρα, "μετατοπίζοντας" διαφορετικά μέγιστα πάνω από κάθε μαγνήτη. (Όσοι έχετε στρατ, μπορείτε να επιβεβαιώσετε ότι παίζοντας στο 21ο τάστο, ο neck μαγνήτης ακούγεται πιο "πρίμος" από τον middle ενώ ο middle ακούγεται πιο "γλυκός" καθώς (πλέον) ο middle είναι αυτός που βρίσκεται κοντά στο μέσο του "λειτουργικού" τμήματος της χορδής.
Συμπερασματικά, νομίζω ότι τα κλασικά όργανα strat/tele/LesPaul είναι πετυχημένες "συνταγές" που προέκυψαν από εμπειρία (ή και τύχη :)) και θα τοποθετούσα τους μαγνήτες στην ίδια θέση.