kpeyos

Όλα τα οικονομικά συστήματα, από τον αναρχισμό μέχρι τον άκρατο φιλελευθερισμό έχουν στη βάση τους την ευμάρεια του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου. Αν κάποιος μένει μόνο εκεί όμως είναι περίπου όπως οι θρησκείες, απλές ιδεοληψίες μέσω των οποίων κάποιος εντάσσεται σε μια ομάδα, απλά επειδή έχει ανάγκη να το κάνει. Καλό είναι να τα κοιτάζουμε κριτικά, όχι τόσο από οικονομική σκοπιά όσο από την σκοπιά της ανθρώπινης ψυχολογίας, της καλλιέργειας και του πολιτισμικού επιπέδου που χρειάζονται για εφαρμοστούν τα συγκεκριμένα οικονομικά συστήματα όπως και από την πλευρά της εφαρμοσιμότητάς τους σε μια δεδομένα παγκοσμιοποιημένη οικονομία. Δεν νομίζω ότι κανένας μπορεί να πιστέψει ότι η εφαρμογή ενός οποιουδήποτε οικονομικού συστήματος σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, με 30% διαφθορά, η οποία φυσικά λόγου του τεράστιου μεγέθους της, έχει μολύνει και αφορά όλους τους πολιτικούς χώρους από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, μπορεί να λύσει οποιοδήποτε πρόβλημα. Επίσης όποιος έχει διδαχτεί οικονομικά γνωρίζει πόσα πολλά κενά υπάρχουν μεταξύ των θεωρητικών στατιστικών της και του πρακτικού αποτελέσματος. Για μένα η Ελλάδα έχει κατ' αρχάς τεράστιο πολιτισμικό πρόβλημα στο οποίο πρέπει όλοι μας να απευθυνθούμε. Αλλιώς κάποια στιγμή θα μοιραία καταλήξουμε χρεοκοπημένοι φασίστες, στον απόπατο της ανθρώπινης εξέλιξης.

Βασικά ότι έχω ακούσει από μαγνήτες του Suhr με έχει αφήσει από αδιάφορο έως απογοητευμένο, λαμβάνοντας υπόψιν και την τιμή τους. Η βασική μου ένσταση και στους μονούς και στους διπλούς του είναι ότι στερούνται βάθους και complexity, είναι αρκετά μονοδιάστατοι "στην πένα" αν καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Κατα τ' άλλα, κατ' αρχάς δεν αναφέρεις το όργανο για τους οποίους προορίζονται ώστε να υπάρξουν άλλες προτάσεις και από την άλλη το είδος που παίζεις και το gear των συγκροτημάτων που αναφέρεις δεν στηρίζεται τόσο στους μαγνήτες μιλώντας πάντα σε λογικά επίπεδα. Είμαι σίγουρος π.χ ότι αν παίζεις με ένα Axe FXII όπως οι meshugga (αν δεν κάνω λάθος) σίγουρα θα βρεις ήχους που να σου κάνουν και με αυτούς και με οποιουσδήποτε άλλους μαγνήτες. Επίσης αν έχεις έναν υπεργκαζωμένο συγχρονο κεφάλι όλοι οι μαγνήτες πάνω κάτω ίδιοι θα ακούγονται με το κατάλληλο πείραγμα του eq. Πάντα φυσικά μιλάω μέσα σε λογικά πλαίσια, συγκρίνοντας τους Suhr με αντίστοιχης εξόδου DiMarzio ή Seymour Duncan.

Είναι γεγονός πως αφού μας παρακρατούν ήδη το 65% του μισθού μας για να πληρώνουν τον στρατό των υπεράριθμων διορισμένων στο δημόσιο και συνταξιοδοτημένων στα 55 του ψηφοφόρων τους, δεν μπορούμε να μιλάμε για ανηθικότητα σε όποιον από μας προσπαθεί να φοροδιαφύγει. Ήδη εγώ προσωπικά αισθάνομαι πως με το παραπάνω και εν γνώση μου πληρώνω ακριβά όλη αυτή την μεγάλη μερίδα των άχρηστων συμπολιτών μου που με εκμεταλλεύεται. Αν βγεί νόμος που ορίζει ότι θα πρέπει να κάτσω να μου αφαιρέσουν ένα νεφρό για να σωθεί το κάθε λαμογιο και δεν τον υπακούσω, δεν είμαι ανήθικος.

Όχι αυτό είναι τελείως άκυρο. Το gain είναι ευθέως ανάλογο με το output. Γκάζια καλό είναι να παίρνεις από τα πετάλια ή τον ενισχυτή. Τους μαγνήτες τους επιλέγουμε για άλλους λόγους. H χροιά, το σκάσιμο και το attack είναι πολύ πιο σημαντικά. Οι low medium output μαγνήτες λοιπόν γενικά υπερέχουν γιατί: 1. Συνεργάζονται καλύτερα ακόμη και με πιο ιδιαίτερα πετάλια (κάποια πιο vintage style που δεν γουστάρουν μεγάλες εξόδους) 2. Έχουν συνήθως καλύτερα καθαρά και μεγαλύτερη διαύγεια όταν την χρειάζεσαι. 3. Σε high gain δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους πιο hot μαγνήτες εκτός πια κι αν θες razor sharp αττάκα ή έχεις στο μυαλό σου μια συγκεκριμένη (80s) χροιά. Τώρα για noiseless all around set υπάρχει και αυτό: http://www.seymourduncan.com/products/electric/sets/everything_axe_1/ απλά αντί για μονό βάλε έναν κανονικό JB ή Pearly Gates.

Όχι κοκκάλινο. Μοιάζει μεν οπτικά με το ελεφαντόδοντο το οποίο είναι το holy grail των nuts (το οποίο όμως εκτός από παράνομο είναι και εντελώς ανήθικο) και δείχνει πιο classy από την πλαστικούρα, αλλά λίγα υλικά είναι πιο ακατάλληλα γι αυτή τη δουλειά. Και μόνο από πλευράς μηδενικής λιπαντικότητας που έχει το κόκκαλο μπορεί να σου προκαλεί συνέχεια προβλήματα κυρίως με τη σταθερότητα του κουρδίσματος. Το πλέον εξελιγμένο υλικό είναι το TUSQ. Το βάζει η PRS στα αμερικάνικα μοντέλα της. Κάνε ένα search.

Θα ξεκινούσα από τη γέφυρα για να φύγει ο ένρινος τσίγκος των wraparound των PRS. Προσωπικά στην Αμερικάνα μου έχω βάλει αυτή: http://www.schroederguitars.com/buy/guitar-parts/schroeder-adjustable-stoptail-bridge Σε μαγνήτες δεν θα πήγαινα σε κάτι που θα φορούσε π.χ μια Ibanez γιατί έχω την αίσθηση πως στις Αμερικάνικες PRS τουλάχιστον παραέχουν πολλά μπάσα. Αν αυτό ισχύει και στις SE τότε για πιο dark ήχους πήγαινε στους Dragon II ή για περισσότερο versatility με bridge pickup κατάλληλο για metal και coil splitting κλπ σε Vintage Bass/HFS από PRS. Μου φαίνεται πιο ασφαλής επιλογή. Μπορείς να δεις πολλά videos από PRS Custom που φοράνε τους πρώτους και PRS CE24 που φοράνε τους δεύτερους. Γενικά το πολυ gain όμως θα το πάρεις από ενισχυτές, πετάλια κλπ. Ψάξε λίγο τον εξοπλισμό αυτών που προανέφερες και θα διαπιστώσεις ότι πολλές φορές οι μαγνήτες δεν είναι παρά απλοί PAFs (early Black Sabbath, late Metallica πχ.) Τώρα για nut, αν θεωρείς ότι έχει θέμα πήγαινε στον Κουρμπή να σου φτιάξει ένα καινούργιο αλλά το να αλλάξεις tuners μου φαίνεται ότι είναι πεταμένα λεφτά. Μπορείς επίσης ανάλογα με την ποιότητα των ηλεκτρικών σου να κοιτάξεις και κάποια pots και πυκνωτές RS Guitarworks ή από singlecoil.com.

Πέραν πάντως της συζήτησης πέρι ξύλων/μαγνητών στην οποία πολλές φορές καταλήγει να χάνεται κάθε αντικειμένικότητα και από τις δύο πλευρές, αυτό για το οποίο κατηγορώ κι εγώ όπως και πολλοί άλλοι την Gibson, είναι πως δεν χρησιμοποιεί τους νεωτερισμούς της ως εξέλιξη αλλά ώς μέθοδο διαχωρισμού των "φθηνότερων οργάνων με τα λάθος specs" από τα "ακριβότερα όργανα με σωστά specs".

Άστά, έχω φορέσει...τη μισή Αμερική από μαγνήτες και ακόμα κάποιοι μου κάνουν μάθημα... (παράφραση για το αστείον του πράγματος) ;D ;D ;D

Κατ' αρχάς η Gibson κατά τη γνώμη μου δεν έχει βγάλει και πολλούς άθλιους μαγνήτες ίσως οι κεραμικοί 496R και 500T απείχαν, όπως και οι Dirty Fingers. Ειδικά ο 496 κατά τη γνώμη μου είναι μια χαρά για κάποιον που ψάχνει Zeppelin ήχους. Τώρα βέβαια αν κάποιος συγκρίνει με τους μαγνήτες της Gibson με τους Fralin τους Rolph τους Kloppman ή τους Holmes όλοι άθλιοι είναι, αλλά το να λέει ότι οι 490/498 είναι αθλιοι μπροστά στους Burstbuckers είναι λιγάκι αστείο. Κατά τ' άλλα το προαναφερθέν σετ απλά είναι πιο hot και πιο dark από τους Burstbuckers και επίσης είναι ένα πολύ κοινό σετ φορεμένο κατά κόρον σε παλιότερες Les Paul και στις SG μέχρι πριν μερικά χρόνια. Δεν αλλάζει κάτι από αυτά που είπα πριν.

H Gibson φυσικά τα τελευταία δέκα σχεδόν χρόνια χρησιμοποιεί μόνο τους Burstbuckers και τους '57 Classics στις κιθάρες της, είναι λοιπόν κοινός τόπος για όποιον έχει ασχοληθεί με τις συγκεκριμένες κιθάρες. Παρόλα αυτά δεν θέλει επίσης και καμία ιδιαίτερη σοφία ή εμπειρία για να διαπιστώσει κανείς πως μερικές κιθάρες για παράδειγμα ακούγονται στη διπλάσια ένταση στις ίδιες ρυθμίσεις του ίδιου ενισχυτή σε σχέση με κάποιες άλλες που μπορεί να φοράνε πολύ πιο hot μαγνήτες. Ούτε φυσικά για να διαπιστώσει ότι ένας μαγνήτης ακούγεται μπορεί να ακούγεται τελείως διαφορετικά σε δύο διαφορετικές κιθάρες. Επίσης αν μία κιθάρα έχει ένα συγκεκριμένο resonance ή attack αυτό το περνάει ανεξαρτήτως μαγνητών και δεν πρόκειται ποτέ να την φέρει κάποιος να ακούγεται σαν κάτι άλλο με τους μαγνήτες προσπαθώντας να τονίσει αδύναμες συχνοτικά περιοχές σε αυτήν. Για να φέρω ένα παράδειγμα και να καταλάβουμε όλοι τί εννοώ ας ξεχάσουμε τα ξύλα κλπ. Όποιος απλά έχει παίξει με μια κιθάρα που είναι μουντή λόγω φθαρμένου nut μπορεί πανεύκολα να καταλάβει ότι ο ήχος δεν έχει να κάνει μόνο με τα ηλεκτρικά...

Προσωπικά μεταξύ μιας LP Custom και μιας Custom Shop Std πάντα άκουγα την ίδια διαφορά: H custom έχουν περισσότερα πριμα και πιο γρήγορο attack. Έχοντας ως γνώμονα λοιπόν ότι στις υπόλοιπες παραμέτρους μοιάζουν σαν κιθάρες, κυρίως την αποδίδω στις διαφορετικές ταστιέρες. Όπως και τώρα τελευταία που η Gibson έχει βελτιώσει και την παραγωγή στις USA Std κάνοντας τη πιο σταθερή (τουλάχιστον τώρα έχουν αξιoπρεπείς ταστιέρες και nut) πάλι ακούω συγκεκριμένες διαφορές μεταξύ των USA και Custom Shop μοντέλων: Η USA έχουν ένα συγκεκριμένο resonance, είναι πιο μπασομεσαίες. Διαφορές οι οποίες κατά τη γνώμη μου και πάλι οφείλονται κυρίως σε διαφορές υλικών. Επίσης και οι ασιατικές κόπιες με τα laminated tops πάλι έχουν συγκεκριμένες ηχητικές διαφορές: Πιο γρήγορο attack, πιο λεπτή νότα και πολύ λιγότερη ένταση. Δεν έχω παιξει λοιπόν με richlite ή baked maple αλλά σίγουρα ιδιαίτερα για το κοινό των Les Paul το οποίο ψάχνει έναν συγκεκριμένο ήχο, αυτόν μιας παραδοσιακής Sunburst μπορώ να καταλάβω γιατί τέτοιες κατασκευαστικές διαφορές μπορεί να του ξινίσουν έχοντας ως δεδομένα και τα παραπάνω. Όπως επίσης μπορώ να καταλάβω ότι σαν εταιρεία η Gibson στοχεύει σε όλα τα βαλάντια αλλά από την άλλη δεν θέλει να υπονομεύσει τα ακριβότερα μοντέλα της και έτσι δημιουργεί αυτές τις διακριτές διαφορές. Αμφιβάλλω πάντως για το αν αυτά τα μοντέλα θα αποκτήσουν ποτέ κάποια μεταπωλητική αξία, ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς το κοινό των Gibson lovers. Μάλλον σαν τις Norlin/Gibson των 70s με τα maple μπράτσα και τα sandwich σώματα θα καταλήξουν να θεωρούνται απλά μια παρένθεση στην ιστορία της εταιρείας.

Μάλλον πρέπει να πας σε παραδοσιακό, να μη σου πω και ψιλοψόφιο paf style μαγνήτη. Μακριά φυσικά από οτιδήποτε hot ή overwound, γιατί τα fuzz που θα χρειαστείς για αυτούς τους ήχους (fuzzrite, tonebender, fuzz face) απλά δεν παίζουν σωστά με αυτούς. Αυτή τη στιγμή κατά τη γνώμη μου την καλύτερη σχέση ποιότητας τιμής σε αυτού του στυλ μαγνήτες την έχει ο κύριος... http://www.barfuss-pickups.de/page5.html με 200 ευρώ μπορείς να έχεις ένα πραγματικά μπουτίκ σετ αυτού του στυλ μαγνητών.

Για μένα πάντως χωρίς Mick Harvey το "Bad Seeds" είναι απλά ακόμη ένα brand name...

Και οι Pearly Gates και οι υπόλοιποι που ανέφερα είναι πολύ κοινοί σαν after market μαγνήτες και εύκολα μπορεί κανείς να τους βρει μεταχειρισμένους στο budget του φίλου σου είτε στην Ελλάδα στις αγγελίες του noiz, του kithara.gr της ΧΕ, είτε από ebay. Μετά από φθηνούς μαγνήτες υπάρχουν και οι GFS στους οποίους κάποιοι εδώ μέσα ορκίζονται, αλλά δεν τους έχω ακούσει προσωπικά, ούτε και γνωρίζω ακριβές συνολικό κόστος μαζί με μεταφορικά.

Tonerider AIV, Seymour Duncan Pearly Gates set ή '59 set και DiMarzio Anniversary PAF είναι κάποιες από τι προτάσεις που μπορούν να "ανεβάσουν" την κιθάρα αν ο φίλος σου παίζει αποκλειστικά blues. Αν θέλει και πιο γκαζωμένα πράγματα τότε Seymour Duncan Pearly Gates neck/ Custom Custom bridge ή και PRS Dragon II set. Κάποιοι μοιραία ξεφεύγουν από το budget αλλά είναι πολύ κοινοί μαγνήτες που βρίσκονται εύκολα και μεταχειρισμένοι στις τιμές που αναφέρεις.

Μιας που έχω και γω κάτι κατα νου, ξέρει κανείς στο περίπου τι κόστος είναι για ολόκληρη κιθάρα στο συγκεκριμένο μαγαζί; Έχει επίσης κανείς εδώ μέσα εμπειρία από sunburst στον συγκεκριμένο μάστορα;

Ναι, πάντως προσωπικά δεν καταλαβαίνω ποιός είναι "ο Fender Twin ήχος", μιας και οι συγκεκριμένοι ενισχυτές έχουν κυκλοφορήσει "φορώντας" από Jensen AlNiCo 12ιντσα, JBL 15ιντσα, JBL D120F, EV 120F και δεν συμμαζεύεται... Γενικά η νόρμα για μένα είναι 1. "Αμερικάνικος ήχος" - πιο flat μεσαία, περισσότερα πρίμα. 2. "Βρετανικός ήχος" - πιο τονισμένα μεσαία, μεγαλύτερο roll off στα πρίμα. Και αυτά με αρκετές εξαιρέσεις...Τα παλιά Jensen πχ έχουν αρκετό roll off στα πρίμα, και τα Celestion G12H είναι αρκετά flat στα μεσαία με αρκετά πρίμα. Πάντως με τις παραπάνω παραδοχές το Swamp Thang θα τα χαρακτήριζα πολύ πιο "Βρετανικό" παρά "Αμερικάνικο". Αρκετό roll off στα πρίμα και πολλά πριμομεσαία a la V30. Μου άρεσε σε Fender όταν τα δοκίμασα βέβαια, αλλά από την άλλη εγώ πάντα προτιμώ "βρετανικά" μεγάφωνα και ιδιώς hi-wattage greenback type όπως τα Scumback. (Τα μεγάφωνα με περισσότερα πρίμα μου αρέσουν σε ενισχυτές με ποιοτικότερα κατ εμέ πρίμα, παλιούς ή boutique Marshall και Vox κυρίως). Τροποποίηση (γιατί τώρα το είδα). Σοβαρά παντρεύεται το Tonker με το Swamp Thang; Δεν θα το φανταζόμουν ποτέ, και δεν μπορώ να καταλάβω τί μπορεί να προσφέρει... ???

+1, αν και μόνο καλά λόγια έχω να πώ για όποιο part φέρει το όνομα της wilkinson. (μαγνήτες δεν έχω δοκιμάσει όμως).

Πέρυσι σε μια προσπάθεια να φέρω την PRS μου πιο κοντά στον ήχο μιας Gibson εντόπισα τη wraparound γέφυρα. Η ελαφριά κατασκευή της wraparound γέφυρας της PRS και ο εγγενής twangy χαρακτήρας της ομολογουμένως με απομάκρυναν από τον ήχο που στο μυαλό μου. Έχοντας μια εμπειρία στις διαφορές που έχουν στον ήχο μια ABR από μια Nashville Gibson Tuneomatic γέφυρα αλλά και από την aftermarket Tone Pros tuneomatic, αποφάσισα πως άξιζε τον κόπο να δοκιμάσω μια αλλαγή. ABR Tuneomatic που είναι η αγαπημένη μου δεν έπαιζε να μπει βεβαίως σε wraparound όργανο οπότε έψαξα για μια wraparound γέφυρα που θα ήταν το αμέσως κοντινότερο σε αυτή. Τελικώς κατέληξα να αγοράσω για την PRS Singlecut μου αυτή: http://www.schroederguitars.com/buy/guitar-parts/schroeder-adjustable-stoptail-bridge H διαφορά που παρατήρησα στον ήχο ήταν εμφανής, άμεση και αξιόλογη. Ο ήχος απέκτησε πολύ πιο "tuneomatic χαρακτήρα". Βέβαια σε σχέση με τον σχετικά μουντό και "loose" ήχο μιας Gibson ABR ο ήχος θύμιζε πολύ περισσότερο μια TonePros. Ελαφρώς πιο σφιχτός, αρκετά πιο bright και με πρίμα που θυμίζουν λίγο piezo. Απέκτησε όμως πολύ περισσότερη υπόσταση και νότα σε σχέση με την υπερβολικά αέρινη PRS Wraparound, χάνοντας ταυτόχρονα όσο twang χρειαζόταν για να θυμίζει περισσότερο Les Paul απ' ότι Tele. Σημαντικό είναι ότι τα bridge studs (inches system) δεν είναι συμβατά με αυτά των PRS USA. Εγώ στη δική μου κράτησα τα original της PRS. Με αφορμή το newsletter που μου έστειλαν με την κυκλοφορία metric system aftermarket γεφυρών που μπορούν να μπούν και σε αποανατολίτικα όργανα όπως οι PRS SE σκέφτηκα να γράψω αυτό το μικρό review.

κάτι καθαρό και λαμπάτο... Οι "κλασικές" σχολές των καθαρών ενισχυτών βασικά είναι δύο:Vox και Fender Ο Greenwood παίζει με Vox (στα καθαρά), Ο Marr με Fender (γενικά). Oi Μogwai μάλλον με ότι βρουν μπροστά τους το συγκεκριμένο βράδυ... Τέλος πάντων...άκου τα χαρακτηριστικά των δύο αυτών σχολών ενισχυτών όσο μπορείς και αποφασίζεις. Προσωπικά πάνω στους ενισχυτές που αναφέρεις, ποτέ δεν μου άρεσαν οι ενισχυτές με μικρές καμπίνες λόγω έλλειψης μπάσων και στενού γενικά ήχου και ποτέ δεν θα διάλεγα ενισχυτή modelling, ψηφιακό, τρανζίστορ ή ότι άλλο για κύριο ενισχυτή μου.

Οι προενισχύτριες δεν καταπονούνται τόσο. Εγώ έχω κάτι mullard αρχαίες στους δικούς μου. Οι τελικές μπορεί να καταπονούνται αν χρησιμοποιείς attenuator και τον τερματίζεις. Αυτό που θα πρέπει γενικά να προσέχεις είναι τις μετακινήσεις όσο είναι ακόμα ζεστός ο ενισχυτής. Cathode biased ή όχι είναι το γενικότερο κύκλωμα που παίζει ρόλο και τα ρεύματα που χρησιμοποιύνται. Όλοι οι μοντέρνοι ενισχυτές πάντως (από δεκαετίας 80 και μετά έχουν σχετικά χαμηλές τάσεις λαμβάνοντας προφανώς υπόψιν ότι η ποιότητα των λυχνιών δεν είναι αυτή που ήταν το 1960. Βασικά μόνο κάποιοι πολύ ακριβείς boutique κλώνοι του JTM45 έχω ακούσει να έχουν σοβαρά θέματα με τα ρεύματα. Δεν έχω ακούσει κάποια άλλη περίπτωση,

Υπόλοιπος εξοπλισμός (ενισχυτής); προτιμάς scooped ή με πολλά μεσαία; Το πόσο μέταλ που ρωτήθηκε προηγουμένως έχει να κάνει με τον αν θες ένα μαγνήτη "ειδικού σκοπού" για υπερκαφρίλες ο οποίος όμως ενδέχεται να είναι περιοριστικός σε άλλα είδη ή σε πιο καθαρά περάσματα ή αν πρέπει να είναι και πιο all around, να μπορεί να είναι ευέλικτος.

Επειδή τα μπάσα και το punch προέρχονται από την καμπίνα και όχι από τα μεγάφωνα σου προτείνω. 1. Κλειστή 4x12 2. Ported 1x12 3. Oversized closed back 2x12 4. Μπορείς εναλλακτικά να δοκιμάσεις αν βρεις μια 2x12 closed back, να αφαιρέσεις εντελώς το ένα μεγάφωνο (detuned). Τιp: Μια open back 2χ12 καμπίνα μπορεί να κερδίσει από λίγο έως πολύ σε όγκο και punch αν την βάλεις με την πλάτη κοντά σε κάποιον τοίχο. Το πόσο κοντά εξαρτάται από την καμπίνα και τα γούστα. Συνήθως αν πας πολύ κοντά θα ακούγεται boomy, με πολλά μπασομεσαία δηλαδή. Επίσης διαφωνώ με το ότι το mdf είναι κακό ξύλο για καμπίνες. Θεωρώ μάλιστα ότι είναι ότι καλύτερο για τα πιο βαριά είδη. Απλά είναι και πολύ πιο βαρύ στο κουβάλημα.

Εντάξει, φαντάζομαι ότι του OP του έχουν τάξει μια 59άρα επιπέδου Historic Makeovers, Guitar Clinic, Max Baranet ή Chris Derrig ή κάτι ανάλογο τέλος πάντων. Μια κιθάρα δηλαδή που για να την αγόραζε θα έπρεπε να δώσει από 10 έως 25 χιλιάδες. Αν κάποιος το δει έτσι, τα 2 χιλιάρικα είναι τζάμπα...

Δεν θα πήγαινα καν σε λαμπάτη προενίσχυση για boost βρώμικου καναλιού, πόσο μάλλον όταν αυτή είναι 9βολτη. Το μυστικό όταν θέλεις να σπρώξεις το βρώμικό κανάλι ενός ενισχυτή είναι να μην πάς σε smooth πετάλια. Είτε να πας σε εντελώς καθαρό boost, έστω με το ανάλογο κομπρεσάρισμα που επιθυμείς ή την απουσία αυτού, είτε σε πετάλια με οξυ χαρακτήρα όπως fuzzes ή od με assymetrical clipping. Δεν έχω ακούσει τον συγκεκριμένο ενισχυτή αλλά από τις περιγραφές και τα θέλω σου, προτείνω το SHO του ZVEX. Υπάρχουν και πολλοί πάμφθηνοι ακριβείς κλώνοι του της α' και της β' version. Πολύ δυνατό boost, προσθέτει ευκρίνεια και έναν κάποιο χαρακτήρα στα πρίμα, χαμηλό compression ενώ είναι volume και touch sensitive.