kpeyos

Αν έπρεπε να δώσω μία γενική απάντηση θα έλεγα δύο κιθάρες των 700€ + δυο upgrade sets των 300€ που θα τις φέρουν όσο γίνεται περισσότερο στα μέτρα σου από μαγνήτες κατ' αρχάς ή ό,τι άλλο. Στην πραγματικότητα όμως από τα 17 μέχρι τα 24 είχα μόνο μία Tele και από τα 24 μέχρι τα 35 μόνο μια Les Paul, την οποία αν είχα ακόμη (εκλάπη) μπορεί να μην είχα πιάσει άλλη κιθάρα στα χέρια μου. Σήμερα έχω όμως 7 διαφορετικές σε όλα τους κιθάρες και ο λόγος που δεν πουλάω καμία είναι ότι η κάθε μία κάνει και κάτι διαφορετικό ή τουλάχιστον με εμπνέει διαφορετικά. Αλλά και με καμία δεν έχω ψάξει τόσο βαθιά και δεν έχω εξελιχθεί μαζί της όπως με τις δύο προηγούμενες και ειδικά με τη Les Paul. Άρα τελικά θα έλεγα πως αν βρεις μία κιθάρα και την ερωτευτείς, δως στα και μην κοιτάξεις ποτέ πίσω, είτε κάνει 1.000 είτε 2.000. Αυτό σαν συναίσθημα δεν υποκαθίσταται. Αλλιώς tools for the job υπάρχουν πολλά. Διαλέγεις και παίρνεις.

Ενισχυτής -> Attenuator -> Radar (ή κάποιο άλλο IR loader) -> Celestion IRs -> Monitors Παραμένω κουλός αλλά οι δυο νότες το μισάωρο που παίζω ακούγονται υπέροχα ?

1ον κι εγω πλάκα κανω 2ον εξώ απ την πλακα, αν η Boss ήταν το pinnacle των πεταλιών, δε θα είχε υπάρξει ποτέ η Fulltone 3ον στην αρχή δεν είχες βάλει τον Prince αλλά και πάλι δεν τρελλάθηκα με τον ήχο του drive στο συγκεκριμένο clip επίσης δεν ξέρω αν η Boss μαζι με το DS-1 δινει δώρο τον ηχολήπτη να μου φτιάχνει ήχο στο σαλονι μου 4ον δε χρειαζόμαστε νομίζω clips. Όλοι μας έχουμε πετάξει κάποτε ένα DS-1 ?

Βασικά για το ότι έκλεισε η Fulltone συζητάμε. Τώρα μπος - ξεμπός, όταν είσαι mic'ed με full band και το χρησιμοποιείς απλά για λίγο boost, πάρε και joyo, το ίδιο είναι. Θα σου μείνουν και για το ρεύμα και την επόμενη δόση του ενφια. Κατά τ' άλλα εγω κυρίως ψάχνω drive για κουλούς που να ακούγεται καλά στο σαλόνι μου ?

Ενδεικτικό βίντεο για το πώς ακούγεται ένα καλό drive

Έχει (τουλάχιστον στο site) το Music Accessories στην Ελλάδα.

Εδώ να πω επίσης πως μια εταιρεία που ξαφνικά υπερ-επεκτείνεται, είναι δύσκολο να την παλέψει χωρίς σύγχρονο management. Εδώ αναγκάστηκε να πουλήσει η Matchless το 2007, πάνω στο απόγειο της φήμης της και σε μια χρύση ακόμη εποχή. Κάποιοι έχουν γράψει ότι ακόμη και το πραγματικό αίτιο της πώλησης της Fender απ τον Leo ηταν αυτό ακριβώς. +1. Επίσης τώρα που τελειώνει το καλοκαίρι μπορείτε να να συνεχίσετε να έχετε μαζί σας τον ήχο απ τα τζιτζίκια να σας θυμίζει τις διακοπές.

Μπορεί να ισχύει αλλά επί της ουσίας δε νομίζω ότι αλλάζει και πολλά. Ίσα ίσα το ότι αυτά τα πετάλια της Xotic δεν υπήρξαν ποτέ τόσο επιτυχημένα όσο το OCD της Fulltone πχ, δεν έδωσε και το κίνητρο να κλωνοποιηθούν ώστε να τα βρίσκεις με 30 ευρώ.

Κατ αρχάς υπάρχουν τα Joyo Ultimate Drive και Mooer Hustle Drive που είναι direct clones αν δεν κάνω λάθος. Αλλά νομίζω ενα modified RAT κύκλωμα είναι, εναλλάκτικές υπάχουν άπειρες.

Το EP, που είναι το μόνο ίσως πετάλι που ακόμη και σήμερα έχει λίγες εναλλακτικές αν θες τον ήχο του, είναι αντιγραφή κυκλώματος μικρότερης εταιρείας (μου διαφεύγει τώρα ποια ήταν). Το RC απλά ΟΚ για σήμερα. Σίγουρα εγώ προτιμώ ακόμη και το ZVex SHO για καθαρό boost σε σχέση με το RC και πάλι όμως αν βάλω στο παιχνίδι και το Κlon που μου έφτιαξε ο Analog Design, τελειώνει πολύ γρήγορα η συζήτηση. Θα έλεγα αντιθέτως ότι το AC+ είναι πάρα πολύ καλό αν κάποιος ψάχνει light (Dumble-style?) drive. Παρόλα αυτά εδώ υπάρχουν άπειρες επιλογές. Δεν έχω ακούσει το SL, το Plexidrive του Wampler (low to mid gain) και το Plexitone της Carl Martin (mid to high gain) είναι τα κορυφαία σε αυτό το είδος, με σημαντική διαφορά απ ότι άλλο έχω ακούσει. Η Fulltone έβγαλε μια σειρά κορυφαίων πεταλιών στην εποχή της. Το ίδιο θεωρώ και η Xotic. Η Fulltone ήταν πιο φθηνή στα βασικά της πετάλια απ την Xotic την προηγούμενη δεκαετία. Δεν τα έχω παρακολουθήσει και πολύ, αλλά το AC+ που έχω κόστιζε κοντά στα 250€ νομίζω. Γιατί "μπούκωσε" η αγορά από basic drives και fuzzes. Γιατί ότι έκανε η Fulltone καλύτερα απ όλους το 2000, το κάνουν σήμερα όλοι καλύτερα απ τη Fulltone. Συμφωνώ. Το ίδιο λέω. Ότι το "ακροαριστερό υποσύνολο των Democrats" δεν είναι το 50% του παγκόσμιου αγοραστικού κοινού της Fulltone.

Καταλαβαίνω αλλά αν κρίνω από αντίστοιχες εταιρείες, δεν νομίζω ότι προσλάμβανε στελέχη της Google για τη συναρμολόγηση. Είναι σίγουρα παράγοντας, η ζωή σε κάποιες περιοχές του Δυτικού κόσμου έχει ακριβύνει πάρα πολύ. Η California πάντως δεν είναι όλη West Beverly & Hollywood. Κάτω απ τη Sunset Blvrd έχει παράγκα και μετανάστες 1ης γενιάς που πάει σύννεφο. Έχω ταξιδέψει εκεί και σε πολλές άλλες πολεις της Αμερικής επί πολλά έτη γι αυτό το λέω. Πρώτον για να έχεις παρουσία στα social, στο youtube κλπ, πρέπει να έχεις καινούργια και αξιόλογα προϊόντα. Πολλές μικρότερες εταιρείες πάντως, χωρίς ιδιαίτερο marketing επιβιώνουν χάρη στην niche αγορά που ψάχνει τα fora. Νομίζω ότι συγχέεις τους democrats με τη woke κοινότητα. Τα περισσότερα κανάλια που κλίνουν προς τους democrats είχαν εκείνη την εποχή εκτεταμένα ρεπορτάζ για το πώς το looting επισκίαζε τους ειρηνικούς διαδηλωτές. Θεωρώ πως με την κατρακύλα που είχε πάρει η Fulltone το Reverb βρήκε την ευκαιρία να κάνει απλά ανέξοδη διαφήμιση. Όσο για το GC, η Fulltone είχε διακόψει από πιο πριν τις εμπορικές σχέσεις, οπότε μπήκε κι αυτό να κάνει το promo του. Δε θεωρώ ότι ήταν αίτια δηλαδή αλλά αποτελέσματα της παρακμής της Fulltone.

H βιωσιμότητα μιας εταιρείας εξαρτάται από μία σειρά πραγμάτων. Η Xotic ήταν και είναι μικρότερη φάση απ τη Fulltone, αυτό ίσως και να σημαίνει ότι χρειάζεται λιγότερες πωλήσεις για να επιβιώνει. Και η Fulltone και η Xotic έχουν βγάλει πετάλια που είναι ορόσημα κατά τη γνώμη μου. Ούτε και η Xotic όμως είναι η εταιρεία που κάνει "γκελ" σήμερα στα gearhead fora.

Αν πρόκειται για τα σχόλια που κριτικάριζε το looting που ακολούθησε τον θάνατο του Floyd, ΟΚ δεν ήταν και η πιο έξυπνη στιγμή του αλλά δε νομίζω πως η αμερικάνικη woke κοινότητα ήταν το μισό του πελατολόγιο, ακόμη κι αν το Reverb ή το Guitar Center άρπαξαν την ευκαιρία για να κάνουν τζάμπα promo. Αν ήθελα να κάνω μια ανάλυση θα έλεγα ότι η Fulltone επαναπαύθηκε στη σειρά των επιτυχημένων προϊόντων που είχε βγάλει μέχρι πριν 15 χρόνια, δε θέλησε να αναπτυχθεί και να καινοτομήσει και μοιραία ξεπεράστηκε απ τον ανταγωνισμό. Θυμάμαι το 2000 στην Αμερική την πρώτη φορά που άκουσα το original Fulldrive και το Fulltone Distortion Pro και μου πέσαν τα σαγόνια. Σήμερα τέτοια πετάλια υπάρχουν περσσότερα απ όσα θα μπορούσαν όλοι οι κιθαρίστες του κόσμου να χωρέσουν στις πεταλιέρες τους.

Στην ανακοίνωση λέει πως έβγαλε πολλά λεφτά στις αρχές του 2000, η εταιρεία εδώ και πολλά χρόνια δε βγάζει κέρδη αλλά την κρατούσε για χάρη των εργαζόμενών του και την κλείνει γιατί δεν είναι διατεθειμένος να τη χρηματοδοτήσει από την προσωπική του περιουσία.

Γνώμη μου είναι πως η εποχή των πεταλιών με τα "μαγικά" 5 components που άφηναν τα τρελά κέρδη, έχει παρέλθει. Στα Αμερικάνικα fora, ακόμη ψάχνουν πετάλια των αρχών του 2000 όσον αφορά αυτή την κατηγορία. Και με κάποιες εξαιρέσεις (π.χ ΑΜ King of Tone), τα σημερινά boutique πετάλια που έχουν κάποια επιτυχία, φέρνουν στο τραπέζι τεχνολογία που δεν είναι εύκολο να την αντιγράψει ένας χομπίστας κιθαρίστας στο τραπέζι της κουζίνας του. Γι αυτό και δεν είπα πως "τους έχει πάρει η κατιούσα" τους boutique κατασκευαστές, μίλησα για μία συγκεκριμένη κατηγορία πεταλιών και αν θες ως προέκταση για τις εταιρείες που ασχολούνται με αυτά.

Ακόμη τα δείχνει διαθέσιμα στo music accesories. Εξαντλούνται γρήγορα στην Ευρώπη πάντως. Ποιος ξέρει, ίσως πετάλια που δεν απαιτούν vintage parts να συνεχίσουν να παράγονται, έστω και στην Κίνα. Επίσης για αυτά τα πετάλια θα υπάρξουν άπειρες εταιρείες που θα σπεύσουν να τα κλωνοποιήσουν ώστε να καλύψουν το κενό. Δείχνει όμως ένα τέλος εποχής. Οι εποχές που μπορούσες να αγόρασεις vintage τρανζιστοράκια με 10 λεπτά το καθένα και μετά να πουλήσεις ένα πετάλι με 5 components και ένα ωραίο κουτάκι στα 200 ευρώ, φαίνεται πως έχουν παρέλθει.

O περισσότερος κόσμος που ασχολείται με την κιθάρα και τα gear forums μάλλον γνωρίζει τον Mike Fuller που ξεκίνησε στα μέσα του '90 την Fulltone, μια απ τις πρώτες εταιρείες που κατασκεύασαν και ουσιαστικά δημιούργησαν τον όρο "boutique" πετάλια, καβαλώντας παράλληλα το κύμα αυτού του trend τα τελευταία 25 χρόνια. Σήμερα απ ότι φαίνεται γράφονται οι τίτλοι τέλους, τουλάχιστον για το στεγασμένο στις ΗΠΑ "boutique" κομμάτι της εταιρείας.

Για τους κιθαρίστες πολλά μπορεί να έχουν ενδιαφέρουν απ το blues έως το μέταλ. Οι υπόλοιποι τί φταίνε... Εγώ πάντως πληκτράς ξεκίνησα και έπιασα την ηλεκτρική στα 90s γιατί δεν άντεχα άλλο τα σολΙΔΙΑ.

Άλλο το μεροκάματο κι άλλο να σου αρέσει να πηγαίνεις στην πρόβα με καφέ κι εφημερίδα

Οι Death Metal μπάντες της χώρας είναι πιο διεθνείς κι απ την Άννα τη Βίσση. Τί να λέμε τώρα. Όσο για τους μπλουζ κιθαρίστες, πάντα μου έκανε εντύπωση πώς βρίσκουν μπάντες να θέλουν να παίξουν αυτό το είδος. Δηλαδή είσαι μπασίστας ή drummer και σ' αρέσει να παίζεις guitar blues; Τί σε σταματάει απ την αυτοκτονία;

Δεν ισχύει αυτό που σου είπε ο καθηγητής σου. Κάθε μοντέλο κρίνεται ως εμπορικό ανάλογα με τη ζήτηση στην κατηγορία τιμής του και το πόσο καλά κρατἀει ή ανεβάζει τιμή σε σχέση με την τιμή αγοράς του. Παράδειγμα: Μια καινούργια Studio στα 1.500€ που έχει χειρότερα specs από μια Studio του 2010 την οποία βρίσκεις με 900 ευρώ μεταχειρισμένη δεν είναι εμπορική. Απ την άλλη αυτή η παλιά Studio πιθανότατα θα ανεβάζει συνέχεια τιμή, καθώς πλέον η Gibson παράγει το συγκεκριμένο μοντέλο με χειρότερα specs. Άρα μια παλιά Studio με σκούρα rosewood ἠ εβένινη ταστιέρα στα 800-900€ πιθανότατα είναι πάρα πολύ εμπορική. Λέω "πιθανότατα" γιατί έτσι κι αλλιώς φαίνεται πως η αγορά έχει κορεστεί. Συζητιέται και σε fora στο εξωτερικό που "ζούσαν" όλον αυτά τα χρόνια απ τις αγγελίες. Πλέον έχουν παραχθεί πολλές καλές κιθάρες όλα αυτά τα χρόνια, ο καθένας μας έχει κι από 5-6 όργανα και η ζήτηση, που επί εποχής Covid-19 lockdown είχε ένα ακόμη boom, έχει πλέον πέσει στα τάρταρα. Με αυτό το δεδομένο δεν ξέρω ποιες και πόσες κιθάρες θα κρατήσουν τιμή στο μέλλον. Ιδιαίτερα αν κάποιον τον ενδιαφερει και η γρήγορη πώληση. Πάντως το να γράφουν Gibson ή Fender ως τώρα ήταν μια εξασφάλιση. Υπἀρχουν και κάποια συγκεκριμένα μοντέλα που είναι εμπορικά από άλλες εταιρείες αλλά εκεί γίνεται ακόμη πιο πολύπλοκο το θέμα.

Βασικά και σε αυτή την τιμή να τη χτυπήσει τη συγκεκριμένη Studio δεν πρόκειται να χάσει λεφτά. Μη σου πω ότι μες το εξάμηνο μάλλον βγάζει κι ένα 300αρι χέρι με χέρι.

Gibson Les Paul Studio 2009 Alpine White with ebony fretboard + original case https://reverb.com/item/49090369-gibson-les-paul-studio-2009-alpine-white-with-ebony-fretboard-original-case?utm_source=android-app&utm_medium=android-share&utm_campaign=listing&utm_content=49090369

H πρώτη λύση είναι να σετάρεις τον ενισχυτή με τα ποτενσιόμετρα στο 7 με 8. Πολύ συνηθισμένο στις Gibson. Επειδή δεν είναι σαν τα φεντεράκια να ακούν τόσο πολύ στην ατάκα της πένας, οι γκιμπσονάκηδες παίζουν πολύ με τα ποτενσιόμετρα για να δώσουν έκφραση. Αλλά αυτό που σου είπα για το 50s wiring έχει το ίδιο εφε με το treble bleed. Απλά δεν έχει αυτό το ενοχλητικό resonant peak που έχουν τα περισσότερα treble bleeds και τα κάνει να ακούγονται "σκληρά". Η διαφορά με το 50s wiring είναι ότι η ένταση πέφτει ΚΑΙ καθώς μειώνεις το tone, το οποίο τα πρώτα 10 δευτερόλεπτα μπορεί να σου φανεί περίεργο αλλά μετά εγώ τουλάχιστον το συνήθισα και το χρησιμοποιώ κατά κόρον. Καταλαβαίνω την χαρά του καινούργιου αλλά για μένα αγοράζεις 4 TVT pots απ το Crazyparts και 2 PIO πυκνωτές, τα συνδέεις 50s style και δεν κοιτάς ποτέ πίσω. Μάλλον κρατάς και το original wiring αυτούσιο χωρίς να χαλάσεις κολλήσεις σε περίπτωση που θες να την πουλήσεις.

Η καλύτερη μακράν Les Paul που θα βρεις στο budget σου απ όλες τις απόψεις είναι κάποια παλιά (πριν το 2010) Gibson Les Paul Studio Alpine White. Για να την βρείς όμως σε αυτό το budget θα πρέπει να κοιτάς συνέχεια αγγελίες εδώ ή στο Reverb. Γιατί είναι η καλύτερη; Έχει specs που πλέον δεν μπαίνουν πλέον ούτε σε πιο ακριβές κιθάρες της Gibson με βασικότερο όλων την ταστιέρα που είναι από έβενο στις λευκές κιθάρες εκείνης της εποχής (το rosewood έκανε bleed στο φινίρισμα απ όσο γνωρίζω). Είναι μια κιθάρα εντελώς under the radar ακόμη αλλά η αξία της σίγουρα ανεβαίνει και γρήγορα μάλιστα όσο όλοι καταλαβαίνουν ότι η αγορά έχει ξεμείνει από ξύλα και πλέον έβενοι και σκούρα rosewoods μπαίνουν μόνο σε custom shop, άνω των 3.000 ευρώ όργανα. Θα πρότεινα να μείνεις μακριά από αντίγραφα. Καλύτερα να δώσεις 150 ευρώ παραπάνω και να ξέρεις ότι αυτό που πήρες έχει αν μή τι άλλο μεταπωλητική αξία. Ιδιαιτέρως μείνε μακριά από 70s γιαπωνέζικες ή 80s Κορεάτικες απομιμήσεις. Overpriced χωρίς αντίστοιχη ποιότητα.