dimsonic

να καταλάβω λίγο Ray... οι αντιρρήσεις είναι γενικά αν θα παίξει μπροστά ή εκτός λούπας ή εκτός στουντιακού ριγκ ή κονσόλας? ή γενικά η χρήση του με λάμπα?

Fucked Up because Aνελέητου recording ?? λέμε τώρα...

πες μας τώρα ότι δεν το ξέρεις... :P

συγνωμη δηλαδή. ..εσεις δεν μπορειτε να το κανετε αυτό?

εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος... ;D

το έβαλε ο Mustafunk στο fb αλλά με συγκίνησε ιδιαίτερα και νομίζω ότι είναι όντως σπάνιο https://www.youtube.com/watch?v=kYnLfE78g0c&feature=share

κοίτα σε όλο το κομμάτι στο 90% δηλαδή είναι μια λούπα.... που μάλλον θα αλλαχτεί με νορμάλ τύμπανα... ΟΚ στις επόμενες αλλαγές θα ληφθούν υπόψη!

και για τρίτη εβδομάδα.... έκδοση 2.5 [soundcloud] [/soundcloud] άφησα και την παλιά έκδοση 2.0 για σύγκριση. Διόρθωσα όπως είχα υποσχεθεί στο Φώτη τα τύμπανα στην εισαγωγή... πρώτα 10 δλ κάτι λεπτομέρειες στο 3.35 θα ήθελα μια γνώμη στο 4.30-5.10 πως έκατσαν τα καινούργια τύμπανα σε σχέση με την παλιά λούπα. Επίσης πείτε μου αν πρέπει να φύγει η γενική λούπα που είναι σχεδόν παντού μετά το 0.10 Λείπει ακόμα ένα μέρος στο τέλος....και επεξεργασία στις λεπτομέρειες.

πολύ καλά και τα 4.... θα έλεγα το ένα καλύτερο από το άλλο. Κύρια το πολυθεματικό escape, κι ας είναι κινηματογραφικό. Μετά το πιό συμβατικό rainy night ...μου άρεσε επίσης η λύση στο Saturday. Ο Χατζηνάσιος θα έλεγα μου άρεσε πιό πολύ απ όλα, επειδή και γνωστό είναι και αγαπημένο. Εξαιρετικά όλα και θα ήθελα να ακούσω και κάτι πιό συμβατικά δομημένο, με θέμα κλπ. Όπως και νάχει μπράβο.

τολμηρό εγχείρημα. Μπράβο. ;)

βέβαια.... ας συνειδητοποιήσουμε ότι σχολιάζουμε εδώ στο νοιζ όλοι, άρθρο της Washington Post..... ούτε καν του Rolling Stone..... ::)

αν συμφωνούσαμε σε όλα δεν θα γινόταν κάν συζήτηση. Οπότε έχουμε ένα κέρδος. ;) Σε πολλά έχεις δίκιο... Ίσως γενικεύω. Το έχω αυτό το κουσούρι. Επίσης πολλές φορές όπως τώρα, βαριέμαι να αναπτύξω τις σκέψεις μου και βιάζομαι να κλείσω το θέμα με έναν...αφορισμό. Ίσως να φταίει το γεγονός ότι πολλά πράγματα θεωρώ ότι τα έχω φτάσει σε ένα σημείο που δεν θέλω να τα πάω παραπέρα και that's it. Για το θέμα του κύκλου, που έκλεισε, εννοώ ότι έκλεισε με τις βασικές επιρροές του Carlos. Μετά κάποιες άλλες τις είχα ήδη καλύψει από άλλους ως αφορμή. Όσο για το παιδί, ...ειλικρινά ήξερε και παπαγάλιζε καλά τον Hnedrix, αλλά βασικά ακκόρντα και σχετικές....γιοκ. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Μ αρέσει πάντως που δεν το βάζεις κάτω και με ...τρέχεις.! :D Χαρά μου.... Πιστέυω να βγαίνει κάτι θετικό για την όλη συζήτηση, κι ας φαίνεται ότι έχω άδικο. Δεν με πειράζει.

και για τα ...πανηγύρια! ;D

και εδώ ένα πραγματικά μεγάλο τόλμημα από σχολική μπάντα....

και για τους περισσότερους που δεν έχουν καν ιδέα από που προήλθε αυτή η τεράστια επιτυχία (με νέους στίχους) Everybody's everything

συγχωρέστε με αν το έχω ξαναβάλει ειλικρινά δεν θυμάμαι. Όμως είναι ωραίο. Ιδίως στη φάση με τον Winwood και την παρέα.

μα αυτό λεει. δεν έχει ινδάλματα. Και ο Μποναμασα ή ό Μάγιερ γιατί δεν του κάνουν? ή γιατί δεν κάνουν ότι έκαναν σε μας ο Κλάπτον ή ο Αιόμι? γιατί δεν βγαίνουν σήμερα Σατριάνι? ή μήπως βγαίνουν? ::)

κοίτα να δεις τα ίδια λέμε όλοι, όλοι καταλαβαινόμαστε αλλά και όλοι ψιλοδιαφωνούμε. και εγώ όταν είδα για πρώτη φορά τον Pass νόμισα ότι ο μπακάλης της γειτονιάς μας έπιασε κιθάρα....και μετά μάζευτα τα κομμάτια μου.... ή την πρώτη φορά που μου φέρανε μια κασέτα του Django (και γιατί τη ζήτησα? επειδή στα 17 διάβασα στο Melody Maker ότι ο Blackmore προσπαθούσε να παίξει σαν τον Django) είπα...μα καλά αυτά τα παίζει και ο σκύλος μου....πχ. nuages...και πήγα να πιάσω την κιθάρα....και την επόμενη στιγμή την πέταξα βρίζοντας....

κοίτα να δεις... όσο πιό μακρυά πάμε τόσο πιό δύσκολα. Εγώ από τον Carlos, πήγα Peter Green, Gabor Szabo, AC Jobim, Tito Puente, Gene Ammons. Και μου πήρε 30-40 χρόνια να ολοκληρώσω τον κύκλο. Δεν ξέρω αν ο νέος σήμερα έχει την υπομονή να πάει από τον Govan πέρα απ τον Hendrix. Επίσης δεν ξεκινήσαμε από τα look ma no hands των satriani, malmsteen, Van halen για να πάμε πίσω. Ποιός θα πάει πίσω στον Szabo όταν κυνηγάει τα 64α των παραπάνω...? Στην εποχή μας ήταν γρήγορος ο Rory ή ο Richie...ακόμα κι ο Tony.... πήγα μια φορά να αγοράσω κάτι από ένα παληκάρι στο νοιζ και έβγαλε την κιθάρα του και άρχισε να μου παίζει 64α λες και τον κυνηγούσαν. Κι όταν έπιασα την κιθάρα του να δώ πως είναι με ρώτησε "έχεις χτυπήσει το χέρι σου?" και δεν ήταν 15ρης. σχεδόν 30ρης ήταν. Θέλω να πω ξεκινάνε με τον στόχο να βγούν ολοκληρωμένοι κλώνοι στο γιαλί. Αδιαφορώντας για το τι "πρέπει" να μεσολαβήσει. Σίγουρα θα υπάρχουν εξαιρέσεις. Τώρα το παιδί που δεν έπαιζε Λοίζο, δεν ήταν επειδή δεν είχε μάθει το μάθημά του, αλλά επειδή δεν ήξερε να συνοδέψει ένα άλλο παιδί, σε κάτι απλό σαν τον δρόμο που είχε την δική του ιστορία ή την αριστοτέλους που γερνά... Χέντριξ όμως με #9 έπαιζε μια χαρά...

διότι είναι ο εύκολος δρόμος. δεν είναι ο κανόνας για όλους ο σωστός δρόμος. Παλιά υπήρχε ένας δρόμος. Μου έτυχε σε σχολική γιορτή ωδείου να δω στην πρόβα ένα παιδί να παίζει το purple haze σχεδόν άψογα και μετά στο πρόγραμμά του στη σκηνή να συλλαβίζει κυριολεκτικά και να μην μπορεί να παίζει τραγούδια του Λοίζου...

παίδες...τα όποια resources και η υπερπροσφορά λύσεων μέσω διαδικτύου σήμερα μας επιτρέπει και να φτιάξουμε κιθάρα custom όπως τη θέλουμε ή να αγοράσουμε αξιοπρεπή πράγματα σε κλάσματα χρημάτων. Εκεί πάει και το θύμα, που έγραψα. Ότι αυτή η υπερπροσφορά σου φέρνει μπροστά σου και το σκάρτο. Από την άλλη σου φέρνει και τον έξυπνο που θα θελήσει να το παίξει vintage ή hiend κατασκευαστής (τον είδαμε πριν από καιρό έναν τρελλό που πουλάει στραβές κιθάρες κατά παραγγελία). Το θύμα πάει (έστω "θύμα" αν δεν σας αρέσει) στο ότι ο 15άρης που θα αντιγράψει το σόλο δεν θα μάθει ποτέ σωστά κιθάρα, θα πάει κατ ευθείαν στα λικς του Govan χωρίς να έχει περάσει από του Clapton για να μην πω του Muddy Waters... (εκτός από κακός μπορεί να γίνομαι και ουτοπικός... :P)

Η νέα (και οι νεες γενιές γενικά) είναι θύμα υπερπροσφοράς και υπερκαταναλωτισμού που γιγαντώθηκε με τις χώρες της ανατολής και την διάδοση του ιντερνετ. Στην εποχή μου που μπορει να ταξιδεύαμε σε άλλη πόλη μια Κυριακή για να δούμε ένα ακκόρντο ή ξεφυλλίζαμε στον Σαμούχο και τον Μόλχο βιβλία μουσικής και προσπαθούσαμε να απομνημονεύσουμε κλίμακες ή ακκόρντα, είχαμε το θάρρος στο μυαλό μας να βγάζουμε τον Krieger ψιλοάχρηστο σε σχέση με έναν Clapton ή έναν Green Επρεπε να δουλέψουμε δυό χρόνια για να πάρουμε μια απομίμηση φέντερ ιαπωνίας. Σήμερα ένα παιδί βάζει το βίντεο του Μαγιερ και κοπιάρει σόλο νότα νότα. Και πέραν τούτου, δεν ξέρει τίποτα. Το ξέρει όμως όλο νότα νότα. Κιθάρες που κάνουν 2 κατοστάρικα και δεν θα μπορούσαμε να τις ονειρευτούμε τότε, σήμερα σνομπάρονται ενώ συζητάμε κουλ και ωραία ότι μια μπουτίκ είναι έργο τέχνης ... ή μπορεί να δώσουμε 200 και 300 ευρώ, όσο δηλαδή μια αξιοπρεπέστατη κιθάρα για ένα od ο κλώνος του οποίου πωλείται στο 1/10. αυτή η υπερπροσφορά μας δίνει 10 μποναμάσα τη μέρα στον πλανήτη. Ταλέντα κατασκευασμένα, από αποτυχημένους ροκάδες μπαμπάδες κλπ κλπ.... (μου φαίνεται μπορεί να γίνω πολύ κακός..... ::)....οπότε...άστο...)

εγω λεω οτι ειναι φουσκα. και αυτο καταλαβαίνω οτι λεει ο κιθαροντηλερ επισης. το 75 εγω πχ με τον Αλαν στο μπαντλς αλλαξα πορεια. απο τοτε φαινόταν οτι μπορουσε να κατσει διπλα στους ηρωες. φυσικά ολα αυτα είναι προσωπικές απόψεις και κανεις δεν είναι απαραίτητο να τις ασπάζεται. δεν παυουν να ειναι απόψεις που περασαν χρόνια για να σχηματιστουν

τι δηλαδη? οτι ειναι μια φούσκα. Μια ψευτιά. Οτι δεν μπορουν ουτε να σταθουν διπλα σε εναν παλιό ουτε να συγκινησουν οσο ένας τους