Πάντως η όλη ιστορία μου θυμίζει τα νιάτα μου, όταν είχα ξεκινήσει να παίζω και είχα και συγκρότημα κλπ.
Είχα πια μπεί στο πνεύμα "μαθαίνω κάποιο κομμάτι" με τον κανονικό ρόλο του κιθαρίστα, δηλαδή να παίζω τα ρυθμικά, τα fills, τα σόλο κλπ κλπ. Δηλαδή ήμουν στην λογική του μουσικού ορχήστρας και δεν είχα μπεί ακόμα στο πνεύμα να παίξω κάτι εξ ολοκλήρου μόνος, διότι..."πως θα έπαιζα κάτι μόνος αφαιρετικά όταν στον δίσκο ήταν αλλιώς?"
Είμασταν λοιπόν στις παρέες και ερχόταν ένα φίλος μου και έλεγε "ελάτε να δείτε πως παίζει το τάδε κομμάτι" Φυσικά εγώ έκανα τον βαρύ, διότι μου ήταν αδιανόητο να παίξω ένα ξεκάρφωτο σόλο, ή μια μισή εισαγωγή που θα είχε πχ ανταπόκριση με την άλλη κιθάρα και τέτοια. Και φυσικά δεν έπαιζα σχεδόν ποτέ μπροστά στην παρέα.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο φίλος μου που δεν είχε ιδέα, και έπιανε άκρες μέσες αυτά που έπαιζα εγώ και ήταν και κάργα παράφωνος και κακόφωνος, γκρανγκα γκρούνγκα ξεκίναγε λίγο έτσι, λίγο λαλα λα, λίγο τραγούδι φάλτσο, λίγο open G, έβγαζε ένα πράμα εκεί και στο τέλος μάζευε το χειροκρότημα και μπράβο και κλάμα αι γυναίκαι, ωραία το ξέρεις...