dimsonic

Παρα πάρα πολύ ενδιαφέρον!!!

Και πολύ ωραίο μάλιστα.

Του Copland δε το άκουσα ακόμα αλλά πιστεύω ότι έχουν προσεγγίσει ωραία το έργο του Ginastera, οσο θα μπορούσαν δεδομένης της ενορχήστρωσης τους αλλά και του τρομακτικού βάθους που έχουν τα έργα του Ginastera.

Πάντως το γεγονός ότι κάνανε τέτοιες τολμηρές κινήσεις, που σίγουρα μόνο τότε μπορούσαν να γίνουν, δείχνει μεγάλο ποιόν και καλαμπαλίκια.

Respect.

Και λαιβ περφορμας αψεγάδιαστες....

Πρέπει να ήταν εμπειρία τότε να τους δεις λάιβ.

Εγώ να προσθέσω ότι αυτό το arm contour ειδικά σε καθιστη θέση, σκοτώνει τον δεξιό μου ώμο. Μην έχοντας κάπου να "κοντράρει" ο πήχης, όλο το χέρι αιωρείται προσπαθωντας να στηριξει 1mm κινησης στη πένα. Γι' αυτό, πάντα όρθιος με ζώνη.

Επίσης. Τα saddles και οι βίδες που προεξέχουν στις vintage trem ειναι σκοτωμα. 

Επίσης. Η συντήρησή της ειναι σκότωμα, αν χρειαστεί να βάλεις χερι στα ηλεκτρικά. Ακομη κι ενας απλός ψεκασμός pots.

Δεν συμφωνώ με το tuning stability φυσικά, είναι θέμα λειτουργίας ή στησίματος.

Για το live δεν ξέρω, αλλα οντας κάτοχος 3-pickup κιθάρας, σε μπάντα με 2 κιθαριστες, οντως οι in-between  κοπιάζουν πολύ για να ακουστούν, αν στο μεγαλυτερο μερος του σετ, παίζω με bridge ή neck.

για να επανέλθω λιγο, σίγουρα κάποια είναι περισσότερο τραβηγμένα προς το αρνητικό, αλλά θα δεχτώ ότι σίγουρα κάποιους τους αφορούς περισσότερο από άλλους.

Πχ επειδή δεν παίζω τόσο με θεατρικές κινήσεις δεν μου έτυχε ποτέ να χτυπήσω τον επιλογέα. Όμως μου έτυχε πολλές φορές να αλλάξω ένταση. Βέβαια αν θες να κάνεις swells δεν υπάρχει καλύτερη θέση.

Πιό σημαντικό θεωρώ την ανυπαρξία στο οποιοδήποτε mix των θέσεων 2 και 4. Αυτές ακούγονται μόνο σε απαιτητικό στούντιο και με λίγα όργανα.

Το θέμα της αστάθειας στο κούρδισμα, πάλι πάει ανάλογα με τον χρήστη. Μην ξεχνάμε ότι για παρα πολλά χρόνια η ξεκουρδισιά ήταν στην καθημερινότητα αν ήθελες πολλά πράγματα (βλ. Hendrix). Δεν είναι τυχαία η άνθιση των locking tuners στα τέλη της δεκαετίας του 70 και η αναφορά μεγάλων και διάσημων κιθαριστών ότι ξεκουρδίζεται με το γουαμι. Ασχετα αν σήμερα μεσω internet έχει πέσει αρκετή πληροφόρηση και μπορείς πλέον να το χρησιμοποιήσεις (λογικά πάντα) χωρίς προβλήματα. Ο πολύς κόσμος (και όχι μόνο) όμως επι χρόνια είχε άγνοια και εξακολουθεί να έχει άγνοια. Επίσης όσοι χρησιμοποιούν φτηνές λύσεις σίγουρα έχουν περισσότερο θέμα.

Επίσης θα συμφωνήσω και με το τελευταίο. Όσοι έκαναν όνομα με τις στρατ ήταν κιθαρίστες με πολύ χαρακτηριστικό ήχο. Ο πήχυς είναι ψηλά, ο ήχος συγκεκριμένος, και δύσκολα ο πρωτάρης κι ο μέτριος θα μπορέσει ποτέ να πλησιάσει. Ίσως πιό εύκολα με κάτι πιό συμβατικό. Από την άλλη σε ανάλογα υψηλά επίπεδα είναι ο bridge της tele. Αλλά ας μη μιλήσουμε για tele ...και εδώ.

Παίζω stratocaster από το 1979 (δανεική Maya copy) κι' έχω αλλάξει ως σήμερα πάνω από 25. Τώρα στην κατοχή μου έχω 4.

Αν και παίζω σε μπάντα διασκευών με πολλά κομμάτια funky,

1) ποτέ μου (ή έστω απειροελάχιστες φορές) δεν χτύπησα τον επιλογέα ώστε να χαθεί  (κυρίως) η neck θέση.

2) βρίσκω απίθανα βολική τη θέση του volume control.

3) Δεν είχα ποτέ προβλήματα κουρδίσματος (αν κι' έχω floating tremolo με την G χορδή ν' ανεβαίνει ως Α)*. Αν σπάσει, φυσικά πάει περίπατο, αλλά το ίδιο συμβαίνει και στην PRS custom 22, που επίσης έχω.

4) Δεν είχα ποτέ πρόβλημα ν' ακουστώ (το αντίθετο μάλιστα) σε οποιαδήπτε θέση του επιλογέα. Έχω σαν 1ο πετάλι πάντα  boost, ή TS, ή  Fuzz γερμανίου που στο 7 ή 8 του volume της κιθάρας είναι σαν μην υπάρχει όσον αφορά τη fuzziness.

5) Ποτέ μου δεν ακούστηκα σαν κάποιος άλλος εκτός από τον εαυτό μου (για ν' αρχίσουν οι οποιεσδήποτε συγκρίσεις), μάλιστα είχα ένα σχόλιο από φίλο κιθαρισταρά που μου είπε "εντάξει ωραίος ήχος ρε Νέστορα, αλλά ακούγεται σαν Les Paul".