Για πάρα πολλά χρόνια είχα μόνο μια κιθάρα.
Δεν ήταν η πρωτη ηλεκτρική. Ήταν η δεύτερη. Αλλά ήταν διάσημη, το έγραφε στην ούγια και ήταν από καλή και σπάνια οικογένεια.
Όταν ήταν να την αγοράσω ήταν rare beast και μου έκανε τέτοια εντύπωση που επισκίασε το όνειρο μιας ζωής που ήταν μια Stratocaster. Είχε αυτό το ελκυστικό, αυτό το ξανθό, το βάρος, το μανίκι, τους μαγνήτες, το τρέμολο.
Ήξερα ότι η ζωή μου δεν θα ήταν πια ίδια.
Εφτιαξα τα καλύτερα όνειρα μαζί της και συνδέθηκε τότε με την εικόνα μου και την εικόνα του group. Χρόνια μετά λέγανε και μου λένε, "ναι θυμάμαι εσύ με εκείνη τη fender".
Σε λίγο θα κλείσει τα 47 της χρόνια, από τα οποία 42 μαζί μου.
Εδώ και 5-6 χρόνια άλλοι αντίζηλοι ήρθαν να επισκιάσουν την κούκλα μου. Όλες με τα δικά τους κάλλη και πάντα με τις δικές μου επεμβάσεις. Ό,τι και να γίνει θα μείνει όμως αυτή, η κιθάρα μου.