dimsonic

τις ..γεμίζει μια χαρά. Οι φήμες από τα 70ς κιόλας λέγανε ότι είναι προικισμένος

και εγω στη μικρή που έχω του παππού μια χαρά είναι κι ας μην είναι αυθεντικοί. Αλλά σίγουρα στο βίντεο ο ήχος του Ward ήταν ψιλομπασταρδέ. Σαν να έπαιζε με στρατ σε θέση 4 ή σε θέση όλα. Σίγουρα τον αδικεί γιατί και τα μέρη του ήταν γμστρ

μπααα ο τρίτος όπως βλέπεις κρατάει φανάρι

ένα είναι σίγουρο αυτοί οι δυο τη βρίσκουν καλά

δωσε στο πλήκτρο από ένα usb hub με δικό του τροφοδοτικό

τέρας σίγουρα, αλλά εκεί ο ήχος ήταν λίγο σουπα (σε σχεση με τον Brent)

Δεν δινει αρκετό ρευμα το usb

αστειεύεσαι υποθετω

το delay δεν θα σε βγάλει από το χρόνο με 2-3 repeats. Ούτε 2-3 repeats ακούγονται ιδιαίτερα λάθος αν είναι στο περίπου. Δεν είναι looper. Αρα δεν τίθεται θέμα να το βάλεις στο περίπου ή με tap αν έχει.

To χρησιμοποίησα μια φορά στο κομμάτι που ακολουθεί. Βέβαια δεν είναι απο ζωντανή εμφάνιση, αλλά ηχογραφήθηκε όλο ζωντανά σε one take με το αυτοσχεδιαστικό σόλο πάνω στη λούπα με ένα επίσης drum pattern. Μια αντίστοιχη λούπα στο μπάσο φτιάχτηκε στο cubase μετά. Μετά φυσικά γίνανε και άλλα edits και προστέθηκαν όργανα. Όλο το "ζωντανό" δηλαδή λούπα και σόλο φτιάχτηκε πάνω στο Digitech RP255, με το δικό του wah wah. Δεν νομίζω όμως να ασχοληθώ περισσότερο. Το συγκεκριμένο πετάλι το έχω στο συρτάρι, έτυχε τότε και το έβγαλα και έφτιαξα κάτι και μετά ξαναμπήκε μέσα. Και δεν νομίζω να κάνω ποτέ live, και αν κάνω, τέτοιου είδους.

ωραίο και καθώς πρέπει. Λείπει ο πειρατής βέβαια αλλά η εικόνα είναι γενικά σωστή.

άμα είναι καλή η rhythm section....

πάντως όταν ο Hetfield ήταν 6 χρονών ο παππούς έφτιαχνε αυτό

Ειναι να το 'χεις...

όπως βλέπεις είμαι μελετηρό παιδί

δεν έχει σημασία Σπύρο, κάποια κομμάτια για κάποιους είναι challenge γενικά και άλλα για άλλους στόχος ζωής. Το τέλειο δεν υπάρχει. Και κάθε κομμάτι μιλάει αλλιώς στον καθένα.

για κάποιους αξίζει να κάνεις 42 για το anarchy in the uk

γι αυτό και γω θα πάρω μια μέρα μπρεντ μεισον, μπας και γράψω κανένα καλό ασθμα.... Εύγε! (ειλικρινά από τα καλύτερα) ?

ετσι είναι αυτά. αλλοι κάνουν 22 χρόνια να μάθουν το highway star και άλλοι αυτό

Ο Anthony Garone αφιέρωσε 22 χρόνια από τη ζωή του να μάθει τα μέρη της κιθάρας του Fracture του Fripp απο το Starless and Bible Black, ένα κομμάτι που ο ίδιος ο συνθέτης έλεγε ότι είναι "αδύνατον να παιχτεί". Στο κομμάτι υπάρχει ένα μέρος σχεδόν 3 λεπτών που απαιτεί εξαιρετικές δυνατότητες και αυτοσυγκέντρωση. Ο κιθαρίστας απο τα 16 του προσπάθησε να το μάθει και τελικά το έκανε σκοπό της ζωής του. 22 χρόνια μετά αφού ξανανακάλυψε το παίξιμο της κιθάρας, τα κατάφερε και έγραψε και ένα βιβλίο που θα κυκλοφορήσει σύντομα. Φυσικά κέρδισε και τον έπαινο του ίδιου του συνθέτη. Δύσκολη η κιθαριστική τέχνη. Αρκεί όμως να έχεις στόχους. Εμένα μου χρειάστηκαν 50 χρόνια και ελπίζω μέχρι τα Χριστούγεννα να τα καταφέρω. https://www.guitarworld.com/news/a-guitarist-spent-22-years-learning-to-play-king-crimsons-fracture-and-wrote-a-book-about-it?fbclid=IwAR0bKLXIMsfABEN-uptv7cvnVvH_dziXFWq5EhMcN46pFXl9ldFjCpPSqy0

Ήταν 1989. Απονομή των Grammy για hard rock/metal. Τότε για κάποιο λόγο ακόμα οι κατηγορίες ήταν κοινές. Ετσι στους υποψήφιους ήταν ο Metallica φαβορί (και μάλιστα καλεσμένοι να παίξουν), και μεταξύ άλλων ο Iggy Pop αλλά και οι Jethro Tull. Οι τελευταίοι ούτε που σκέφτηκαν να πατήσουν στην απονομή. Τελικά τη νύφη την πλήρωσε ο Alice Cooper που άνοιξε το φάκελο, γούρλωσε τα μάτια του, νόμισε ότι του δώσανε λάθος φάκελο, αλλά ανακοίνωσε τους Jetrho Tull και αναγκάστηκε να παραλάβει το βραβείο και να την κάνει με ελαφρά εν μέσω αποδοκιμασιών. Από την επόμενη χρονιά χώρισαν τα metal από τα rock.....