να πω μια και τα έλεγα με άλλο φίλο στο μεσεντζερ.
Το κομμάτι είναι καλό ίσως όχι όσο το free as a bird. Και εκεί η δουλειά του Jeff Lynne πολύ πιό κοντά στην μπητλική ιδέα της παραγωγής.
Στα άλλα, τον Λέννον πολύ τον καθαρίσανε και τον φέρανε μπροστά και αυτό έρχεται σε αντίθεση με τα χουγια του που ήθελε πάντα να παραμορφώνει τις φωνές και να τις βρωμίζει. Αλλά οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι δεν υπάρχουν αφ ενός φωνητικά από τον George, ενώ ο μακα έχει σπάσει και τον κρατάνε σε πολύ δεύτερο επίπεδο.
Απο την άλλη τα εγχορδα του μικρού Μάρτιν είναι ενδιαφέροντα και προσφέρουν στο κομμάτι, αλλά δεν έχουν την τραχύτητα και την επιθετικότητα που είχαν στο I'm the Walrus ή το Eleanor Rigby.
κατά τα άλλα είναι τυπικό Λέννον κομμάτι με την χροιά των υπολοίπων, κι ας το περιμέναμε 30 χρόνια.
Είμαι περίεργος να δω πόσο θα σαρώσει τα "τσαρτς"....
και μια και το φέρνει η εικόνα, άκουσα προχτές το καινούργιο stones και φτιάχτηκα επίσης. Οι άνθρωποι ξέρουν να φτιάχνουν μουσική. Καλό ροκ, όχι σίγουρα sticky fingers, αλλά καλό.
Εκτός από το κομμάτι με την Gaga ή εκείνο που τραγουδάει ο Κηφ