dimsonic

πολύ καλή παραγωγή, ηχογράφηση Δεν μου άρεσαν, μπαγλαμάς, προφορά, χροιά μίξη φωνής. Χωρίς προσανατολισμό στην αρχή, με δυνατό σημείο το 1.30 και μετά μέχρι το 2.30, όπου έχω τεράστιες ενστάσεις, ενδιαφέρον φινάλε. Μου θύμησε smiths κάπου. Κατα τη γνώμη μου είναι συρραφή πολλών μη συναφών ιδεών με το ζόρι.

Ελα ρε Θα παιξετε και το for your love. Κι αν δεν το ξερετε, το golden brown

σηκώνεσαι, πας στον διακόπτη και μένεις εκεί

με σβηστά φώτα οκ...

Ετσι και το 1985.... μετα ομως...εκεί στο 91....ζημιαααα

Ολα ξεθωριαζουν με το πιασιμο. Βαλε πανω του ενα στρωμα διαφανη βαφη νυχιων

παρα πολύ ωραίο βίντεο. Με ενδιαφέρουσα μουσική υπόκρουση

το έχω πάθει και εγώ μόνο που έπαιζα μι ύφεση

το λύσαμε αυτό το θέμα. πάμε παρακάτω

πολλά πράγματα δεν κάθονται καλά στο χέρι του. Γι αυτό ίσως γυρίζει ανάποδα

αν χαιδεύει=δεν χρησιμοποιείται για μουσική= 20% λιγότερα εργαλεία

εγω πάντως ακόμα δεν κατάλαβα τι δουλειά έχει το μικρό δαχτυλάκι εκεί...

Μόνο εσύ και δυο φίλοι θα το ξέρετε. Στο σκοτάδι δεν θα το δει κανείς. Και δεν αλλάζει τίποτα στο παίξιμο. Μια άλλη λύση είναι ένα ωραίο αυτοκόλλητο. επίσης να ξέρεις σε πολλά ακριβά αυτοκίνητα που έχουν κάποια σημαδάκια, υπάρχουν αυτοκόλλητα κοντά στο χρώμα, γιατί κανείς δεν ρισκάρει να βάψει πχ ένα ολόκληρο καπώ με το ενδεχόμενο ο άλλος αγοραστής να το βρει. Ενώ με το μπάλωμα είναι ΟΚ. Λέει εδώ έχω ένα ξέφτι, αλλά το χρώμα είναι ορίτζιναλ.

τι, τι είναι.... ό,τι κι αυτό. Κάπου πρέπει να ακουμπήσεις το κολατσιό σου....

το έγραψα πριν, το παραλλάσσω για να καταλάβεις τι εννοώ. Δεν παίζει ρόλο τι θα βάλεις σε μια στρατ. Σαν στρατ θα ακούγεται

Προς το τραγανιστο. Κρισπυ

καλά κάνεις. Ο κουταλιανός που τις μασουσε δεν τα πήγε καλά....

Μαρκαδορο σκουρο. Εναλλακτικα χρωματα με αναμιξη της airfix που φτιαχναμε αεροπλανακια. Οι ομορφιες μπορει να σου χαλασουν τον ηχο ή τη διάθεση

γατούδια....that's the way you do it.... Χιλιοειπωμένη ιστορία: τους προέκυψαν 2 διαφορετικά takes, έπρεπε να τα ενώσουν, τα ένωσαν. Ε και? όλος ο κόσμος θα καθόταν να βρει μια πολιτικά ορθή λύση, αλλά όχι ο Lennon. Από όλα τα κάπου 30τόσα takes του άρεσε η εισαγωγή από ένα και η συνέχεια από το άλλο. Τι σημασία είχε που το ένα ήταν σε άλλο τόνο και το άλλο σε άλλο τέμπο? Και φυσικά σκεφτείτε: έπαιζε με την ταχύτητα για να πετύχει συγκεκριμένη χροιά στη φωνή και αίσθηση με το τέμπο. Σε μια εποχή που το varispeed στα daws δεν υπήρχε ακόμα ούτε ως σκέψη και τα edits γίνονταν με ξυραφάκι ζιλετ. Ελάχιστοι θα επέλεγαν σήμερα που υπάρχει η τεχνογνωσία να ηχογραφήσουν σε microtonal pitch. Για το 1966...κανείς. Η μάλλον μόνο αυτοί. Επρεπε να γίνει και έγινε. και εδώ η συνέχεια

Εγω του τα λεω και ιδιαιτερως

Ειπε ο Γιωργος να βαλει κατι που του αρεσει...τον φαγαμε...