βασικά δεν ξέρω πως φτάσαμε να υπονοηθεί εδώ μέσα ότι είμαι κάτι σαν τον Ωνάση ένα πράγμα.
Το ότι μου αρέσει κάτι και μπορώ να διαθέσω στον εαυτό μου την πολυτέλεια να έχει κάτι που να παίζει ον δε φλαι (γιατί το κέφι στο χαλάει πάντα το ότι πρέπει να περιμένεις να ανοίξει το ένα και το άλλο, να ανέβεις τη σκάλα και όχι πχ να το έχεις αγκαλιά βλέποντας τον αυτιά κλπ κλπ) έναν βίντατζ ήχο δεν σημαίνει ότι θα δώσω εύκολα χίλιατρακόσα για το ρηαλ θινγκ. Γιατί αν είναι έτσι θα πάρω και δίσκαλο και με πετάλια και με σκαμνί που λεει ο λόγος. Μιλάμε για συμβιβασμούς και εξυπηρέτηση ενός βίτσιου, που υπαγορεύονται από μια εσωτερική λογική.
Οπότε στη λογική αυτή αν μπει και στο σπίτι ένα πλήκτρο που κάνει κι αυτό, είναι και πιάνο, είναι και συνθ κλπ, οκ δεν θα παει χαμένο.
Αλλωστε ακόμα και σήμερα υπάρχει πολύ ντημπει (Αλέφας) για το ποιός ψηφιακός ήχος είναι κοντά στον αναλογικό, hammond, suzuki, crumar, clavia, korg κλπ.
Τώρα, στην Roland έχω εμπιστοσύνη, έχω πιάνο 16 χρόνια τώρα, συμπαθές μου φαίνεται αυτό για τα λεφτά του, το βρίσκεις και εδώ, έχει και αντιπροσωπεία. Γιατί τα άλλα....δεν νομίζω.
(επίσης νομίζω το vr09 δεν έχει waterfall)