dimsonic

μεταξύ μας ό,τι και να πούμε αδικούμε τον Τζος. (για το άλλο φρούτο δεν ξέρω - όχι τη μπανάνα) Που επίσης μεταξύ μας εγώ βλέποντας το βίντεο του Τζος αλλά και κάθε βίντεό του, βλέπω να βγάζει καλό ήχο με ό,τι παίξει. Τώρα αν μερικοί πονηρίδηδες σκέφτηκαν να βγάλουν κανενα εξτραδάκι αδειάζοντας τα συρτάρια τους, δεν φταίει εκείνος

ναι βρε, ρωτάω επειδή το έχω. απο τα factory εκείνο πήρες? γιατί δεν μου φάνηκε για τέτοιο

Μπράβο ρε φίλε, μέχρι το 0.33 νόμιζα ότι μας δούλευες και είχες βάλει τον Λάρρυ να παίζει... Δυο στραβές νότες στο σύνολο. Πρέπει να αισθάνεσαι υπερήφανος ποιό είναι βρε, το steely dan preset? που το δίνουν?

απραξία νο γκουντ

Θενκς. Ελπιζω βασικα να μου φυγει η εννοια οτι κατι θα στραβώσει Στη θηκη θα βαλω κατι αλλο για τραμπες

η επέμβαση ολοκληρώθηκε. Ο ντεσκτοπης τρέχει με νέο αίμα. Ο παλιός δίσκος μπήκε στο συρτάρι με 5000gb τραφικ

ποτέ δεν ασχολήθηκα επι τη ευκαιρία, ακουσα μόλις το παραπάνω να δω αν μου θυμίζει κάτι. Αλλά όχι

ναι το είπα πιο πάνω. Την ώρα που ενεργοποιείται το άνοιγμα μπορούμε λίγο με το νύχι να υποβοηθήσουμε την πόρτα . Αν πιάσει μπορει να ανοίξει. Αν όμως θέλει πάντα υποβοήθηση, σημαίνει ότι "γλυστράει" ο ιμάντας και δεν ανοίγει γι αυτό τον στεγνώνουμε για να πιάνει και να μη χρειάζεται πλεον υποβοήθηση.

δεν θέλει κάνενα παράξενο εργαλείο. Το μηχάνημα το ανοίγει από τα πλάγια με κατσαβίδι και βγάζεις το καπάκι. Η πρόσοψη δεν επηρεάζεται. Θα δεις τον ιμάντα που λειτουργεί κάθετα στην πόρτα. Πιάνεις τον ιμάντα με το δάχτυλο και τον γυρίζεις χειροκίνητα πάνω στην τροχαλία του, ενώ ταυτόχρονα τον βρέχεις εσωτερικά με την μπατονέτα. Με ένα δυό περάσματα χάνει την όποια γλίτσα που μάζεψε και αρπάζει αμέσως όχι σπρέι επαφών. Οινόπνευμα άσπρο. Ή ισοπροπυλική αλκοόλη.

Το πουλησα πριν 3 μηνες. Υπαρχει ενας ιμαντας που γυριζει το γραναζι της πορτας. Αυτος εχει χασει την υφη του. Το ανοίγεις και με μια μπατονετα τον περνάς μια γυρα με καθαρο οινόπνευμα να αρπαξει. Και σε μενα το εκανε μολις το ζητησε καποιος. Το εφτιαξα και το έστειλα Αν τραβηξεις με το νυχι λιγο την πορτα θεωρητικα ανοίγει ετσι

Επίσης τις άλλες μερες αποφεύγω διότι η θέση εργασίας μου είναι κάθετη στην θέση ακρόασης.

Κατα κανόνα πλέον κάθε Κυριακή. Ανοίγει το πρωι και κλείνει αργά το βράδυ. Τις άλλες μέρες ανάλογα με τις υποχρεώσεις Αγοράζω πλέον γύρω στους 15-20 τίτλους τον χρόνο

ο τρίτος διότι έχει και το κουτί

Παντως αυτος mapex επαιζε

Αυτο με τα Ρ εχει καταντησει κατι σαν τις τελε ενα πράμα

και εν τω μεταξύ μέσα σε όλα που μας συμβαίνουν έφυγε ο Jim Gordon. Δεν βούηξαν τα κανάλια ή τα μήδεια, ίσως γιατί ο εν λόγω ήταν ακριβώς το αντίθετο: αντιμήδεια ή αλλιώς μητροκτόνος. Σχεδόν 40 χρόνια στη φυλακή, από τότε που απλώς του έστριψε και πήρε ένα σφυρί και δολοφόνησε τη μητέρα του. Ενας απίστευτος μουσικός. Το πού ΔΕΝ έπαιξε θα μπορούσε να χωράει σε μισή σελίδα από ένα σημειωματάριο. https://www.rollingstone.com/music/music-news/jim-gordon-eric-clapton-drummer-dead-obituary-1234697705/ παραθέτω πιό κάτω κάτι που είχα διαβάσει πριν 5-6 χρόνια και το μετάφρασα και το είχα αναρτήσει αλλού του Boston Woodard * "Αν κάποιος μου έλεγε ότι κάποια μέρα θα ήμουν σε μια ροκ εντ ρολλ μπάντα παίζοντας μουσική με τον Σούπερμαν στα τύμπανα στη φυλακή θα έλεγα να παει να δει γιατρό. Όμως να που γίνεται και όντως έπαιξα πισω από τα κάγκελα με τον σούπερμαν, έναν σουπερμαν ντραμίστα, δηλαδή.. Ο James Beck Gordon είναι αυτός, με πολλά γκραμμυ, και από τους πιο περιζήτητους ντραμίστες στα τέλη του 60 και 70, έχοντας ηχογραφήσει με τους κορυφαίους εκείνης της εποχής. Η δισκογραφία του είναι τεράστια. Επαιξε με ονόματα όπως Derk and the Dominoes (Eric Clapton), Joe Cocker, Alice Cooper, The Byrds, Frank Zappa, Duane Allman, The Beach Boys, Jackson Browne, Joan Baez, George Harrison, John Lennon, BB King, Steely Dan, Merle Haggard, Neil Diamond και δεκάδες ακόμα. Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1945 στην ανατολική ακτή. Αργότερα οι γονείς του μετακόμισαν στην Καλιφόρνια. Κάπου εκεί φάνηκε το πάθος του για τα τύμπανα, έχονταςτο πρώτο του κιτ φτιαγμένο από κάδους σκουπιδών. Η λαμπρή του καριέρα, σταμάτησε απότομα το 1983 όταν σε μια βίαια έκρηξη σκότωσε την ίδια του τη μάνα, μέσα στο μεθύσι και με την υπορρέουσα και μη ακόμα διαγνωσμένη ασθένεια της παρανοϊκής σχιζοφρένειας. Το 1984 καταδικάστηκε σε 16 χρόνια, καθώς οι τότε νόμοι στην Καλιφόρνια δεν δεχόντουσαν ελαφρυντικά λόγω τρέλλας. Ο Gordon ήταν ήδη 12 χρόνια στη φυλακή όταν τον συνάντησα. Είχα μεταφερθεί από "ίδρυμα" υψηλής ασφάλειας στην San Luis Obispo καθώς μου σφυρίξανε ότι εκεί υπήρχε ένα πρόγραμμα υποστήριξης της μουσικής και σύντομα έγινα ένας από τους πιό δραστήριους συντονιστές (καθώς και συντάκτης στην εφημερίδα της φυλακής). Σαν μουσικός και παιδί του 60 με έτρωγε να συναντήσω τον Gordon. Ήθελα να δω πως τα παει και να ρωτήσω αν θα ήθελε να παίξει μαζί μας στην μπάντα. Είχα ακούσει όταν πρωτοήρθε είχε παίξει λίγο, αλλά αποθαρρύνθηκε για λόγους που δεν έμαθα. Τώρα που ξέρω για την σχιζοφρένεια, μπορώ να καταλάβω ότι συμπτώματα όπως να ακούς φωνές και να μην εμπιστεύεσαι κόσμο ήταν οι αιτίες να αρνιέται να παίζει. Όπως νάχει μου φαινόταν δύσκολο να πιστεψω ότι κάποιος με το δικό του ταλέντο και κάψα για μουσική δεν ήθελε να παίξει. Και θα το έβλεπα μόνος μου. Ο τραγουδιστής μας Bill Friery που ήταν στην ίδια πτέρυγα με τον Gordon κανόνισε συνάντηση. Εκείνη τη μέρα ο Bill μου έδειξε έναν τύπο που στεκόταν δίπλα στο φράχτη κάτω από τη σκοπιά. Αναβε το τσιγάρο με το προηγούμενο και στεκόταν μια στο ένα και μια στο άλλο πόδι. Μετά έμαθα ότι είναι τυπική αντίδραση αυτών που παλεύουν τις φοβερές παρενέργειες των ψυχοτρόπων φαρμάκων. Ο Bill με κοίταξε και μου είπε. Νάτος. Αδερφέ καλή τύχη. Δεν χρειαζόσουν γιατρό να σου πει οτι ο Gordon είχε μια εσωτερική αναστάτωση. Η πρώτη μου σκέψη ήταν πως το σύστημα μπροεί να χαραμίσει και να απομονώσει έναν άνθρωπο τόσο πολύ.... Καθώς πλησίασα ο Gordon άναβε το τσιγάρο με την προηγούμενη γοπα. Η εμφάνισή του ήταν αποκομμένη και τα δάχτυλά του καμμένα από τις άκρες της γόπας. Με κοίταζε πάνω από τα γιαλιά του και πριν πω τίποτα, τα έσπρωξε πανω στη μύτη του και μου άπλωσε το χέρι λέγοντας. Γειά σου δικέ μου, πως πάει? Του είπα ποιός ήμουν. Ο Jim ήταν σχεδόν 2 μέτρα και 120 κιλά με γκρίζα μαλλιά. Μιλούσε μαλακά και φιλικά. Όταν τον ρώτησα αν θέλει να μιλάει για μουσική, κοίταξε απορημένα το πάτωμα λίγο και μου είπε με χαμόγελο, ότι δεν μπορεί να μιλάει σωστά από τα πολλά φάρμακα. Διψούσε και πήγαμε στον ψύκτη. Αφού ήπιε, αρχίσαμε να μιλάμε για μουσική. Υπάρχουν πολλές ιστορίες για τις εξάρσεις του και τις εκρήσεις ψυχωτικού χαρακτήρα με άλλους. Αλλά στις δυό ώρες που μιλήσαμε δεν υπήρχε ίχνος τέτοιας συμπεριφοράς, θυμού, ή αφαίρεσης. Πριν φύγω του είπα ότι το ΣΚ θα κάναμε πρόβα με την μπάντα και αν ήθελε ήταν ευπρόσδεκτος. Το ΣΚ μάζεψα την μπάντα στο προβάδικο. Δεν είδαμε τον Gordon και θεωρήσαμε ότι δεν θα ερχόταν πρώτη μέρα. Κι όμως. Μετά απο κανα δυό κομμάτια, είδα κάποιον να κοιτάζει απ έξω απ το παράθυρο. Ήταν αυτός. Κάναμε διάλειμμα και πήγα να του μιλήσω. Καθόταν στην γωνιά και άκουγε. Λίγο με τα λόγια ήρθε και έκατσε σε μια άδεια κάσα από γάλατα με τα χέρια του μέσα στο σακάκι του χαζευοντας στο πάτωμα. Καθώς παίζαμε φαινόταν καθαρά ότι γουστάραμε που μας άκουγε. Μετά από πεντ-έξι τσιγάρα και δεκάδες ματιές πάνω από τα γιαλιά του, μας ρώτησε αν ξέραμε το Crossroads ένα από τα παλιά που έπαιζε ο Clapton. Και βέβαια το ξέραμε. Καθώς ξεκινήσαμε ο ντραμίστας μας γύρισε και τον ρώτησε αν θέλει να κάτσει στη θέση του. Περίμενα να αρνηθεί, αλλά παραδόξως είπε, ναι... ΟΚ. Ο δικός μας είχε μεγάλη φαγούρα να παίξει δίπλα σ αυτόν που θαύμαζε χρόνια. Εκατσε δίπλα και χάζευε, όλοι μας είχαμε αγωνία. Παρά τις ιστορίες που είχε χάσει το ενδιαφέρον του για μουσική, νάτον πίσω απο τα τύμπανα. Και όλοι θα παίζαμε μαζί του. Ο Gordon ρώτησε αν μπορεί να αλλάξει θέση στα τύμπανα, και ο Friery του είπε, βέβαια, ό,τι θες. Μετακίνησε κανα δυό στηρίγματα, άλλαξε θέση και χαμήλωσε το σκαμνί και μετά χωρίς να σηκώσει το βλέμμα είπε: ΟΚ, ας παίξουμε. Όποιος είπε ότι ο Gordon είχε χάσει επαφή θα έπρεπε να φάει μεγάλη μπουκιά. Μεσα σε μια στιγμή μόνο καταλάβαμε όλοι γιατί ήταν τόσο περιζήτητος. Το παίξιμό του ήταν τόσο σταθερό, δυναμικό, αλάνθαστα καθαρό. Ο άνθρωπος ήταν μετρονόμος. Η λέξη που ερχόταν στο μυαλό ήταν "φοβερός" Παίξαμε καμιά 15 κομμάτια εκείνη τη μέρα. Δεν είπε πολλά, αλλά ό,τι δεν έλεγε το έφερνε με κάθε χτύπημα. Πριν να γυρίσει στο κελλί του, μας έσφιξε τα χέρια και μας ευχαρίστησε πολλές φορές. Αισθανόμασταν ωραία που βγάλαμε τον Gordon από το καβούκι του και του ξαναδώσαμε την αγάπη της μουσικής. Αφού έφυγε μιλήσαμε και σκεφτόμασταν αν θα μπορούσε να είναι μέλος στην μπάντα που στήναμε. Δυό μέλη θα φεύγανε και αν θα έπαιζε αυτός θα ήταν απίθανα. Ο Gordon ο μάγος, όχι ο αποτραβηγμένος κατάδικος. Λίγες μέρες μετά καθώς περνούσαμε τις πόρτες για το προβάδικο, τον βρηκαμε να μας περιμένει. Ήταν η έκπληξη, αλλά και τιμή μας. Ο Gordon έγινε βασικός παράγοντας της νέας μπάντας, που ονομάστηκε "φυλακισμένοι ήχοι". Βδομάδα με τη βδομάδα, ο Gordon γινόταν πιό κοινωνικός όχι μόνο με την μπάντα αλλά και με άλλους φυλακισμένους και προσωπικό. Αρχισε επίσης να μιλάει για την μουσική πριν μπεί μέσα, τις περιοδείες του με καλλιτέχνες όπως ο Cocker και η Baez, και ιδιαίτερα για τους Derek and the Dominoes. Ακόμα πιό πολύ για τον Clapton που τον είχε σαν αδερφό. Μια μέρα καθώς στήναμε, ο κημπορντίστας μας του ζήτησε να του δείξει τον σωστό τρόπο να παιχτεί το δεύτερο μέρος της Layla, του κομματιού που έγραψε μαζί με τον Eric. Όλοι στο δωμάτιο σταμάτησαν και ταξίδεψαν μαγεμένοι από τη μουσική με την οποία μεγαλώσαμε, να παίζει μπροστά στα μάτια μας στο πιάνο από τον θρύλο αυτόν. Ήταν σουρρεαλιστικό να βλέπεις τον Gordon να παίζει και ταυτόχρονα να είναι πίσω από τα κάγκελα. Σαν μουσικός ενθουσιάστηκα με αυτά που μου έλεγε και τον ρώτησα αν μπορώ να γράψω ένα άρθρο για αυτόν στην εφημερίδα της φυλακής. Δέχτηκε και για μέρες μιλούσαμε για ώρες για τη ζωή του και τη μουσική. Όταν τελειώσαμε μου είπε πόσο χαρούμενος ήταν που συμμετείχε στο πρόγραμμα και μπόρεσε να βοηθήσει άλλους μουσικούς και να πάρει μέρος σε δεκάδες εμφανίσεις εκεί. Είναι πολλά χρόνια που δεν έχω δει τον Gordon. Ακουσα ότι ήταν σε άλλο ίδρυμα και αργότερα θα ξαναγυρνούσε στο San Luis Obispo. Ελπίζω μόνο να είναι καλά και να ασχολείται με αυτό που ξέρει καλύτερα, να παίζει τύμπανα. Η εμπειρία μου με τον Gordon μου έδειξε τη δύναμη της μουσικής και το πόσο η μουσική μπορεί να δημιουργήσει μια νησίδα ανάσας και βαθειάς σύνδεσης ακόμα και για όσους είναι πίσω απ τα κάγκελα."* Ο Boston Woodard είναι φυλακισμένος, δημοσιογράφος, έχει γράψει βιβλία για τη ζωή στη φυλακή, και για τα San Quentin News.Το κείμενο δημοσιεύτηκε το 2012Στη φωτογραφία ο Jim Gordon μαζί με τους συγκρατούμενους μουσικούς.

ως Θεσσαλονικιός το καταγγέλω ως μούφα

Καλαμακια λεει...

δεν θα έλεγα πάντως τον Τζος ινφλουενσερ. αν και κάποιες φορές μου τη δίνει μ αυτό το ώσομ

Αμα δε σε αγγιζει κατι...γεια. Η Joni το ειχε αυτο το χαρισμα. Κι ας μην ηξερε τι επαιζε. Δεν θυμαμαι ιδιαιτερα καποια ατοναλ να με εχουν αγγιξει

αργότερα που'ρθαν τα κότερα