Σήμερα, είναι μια ιδιαίτερη μέρα για μένα,καθώς συμπληρώνονται εννιά χρόνια,από το θάνατο του Πατέρα μου.
Σαρανταπέντε χρόνια στα πάλκα,ασυμβίβαστος κι ακέραιος.
Αυτός μου πήρε την πρώτη μου κιθάρα,αυτός μου έδειξε και τις πρώτες ασκήσεις.Κόντρες πολλές απάνω στη μουσική,συμφωνούσαμε όμως στα καλά...
Τώρα μένω να γελάω και να κλαίω,με κάτι αφιερώματα στον Καζαντζίδη, που βλέπω στην τηλεόραση, με κάτι τύπους που ερμηνεύουν τρομάρα τους...
Αν και το site είναι "ροκεντρολίστικο"
όπως θα έλεγε, παραθέτω κάτι από ένα αφιέρωμα στο Στέλιο.
Γειά σου ρε Πατέρα...