Ωραίες και τίμιες οι τοποθετήσεις. Θα διαφωνήσω μόνο με το ερώτημα αν έχεις δίκιο ή όχι... είναι αδύνατον να απαντηθεί αντικειμενικά, όπως νομίζω καταλαβαίνεις.
Η ανθρώπινη φύση έχει την τάση να:
1) Προσεγγίζει εύκολα την υπερβολή
2) Προσπαθεί να δημιουργήσει μια 'ψυχολογική ασφάλεια' γύρω απ'το σύμπαν που έχει φτιάξει γύρω της.
3) Ανθίσταται σε κάθε άποψη, ιδέα, απόδειξη καταστρέφει βάναυσα το reality tunnel που έχει δημιουργήσει.
Επίσης ο γραπτός λόγος είναι από τη φύση του υπερβολικός και απόλυτος.
Έχω αυτή τη στιγμή εδώ δίπλα μου 4 ηλεκτρικές. Όλες έχουν Made in USA 'top of the line' ηλεκτρονικά. Οι δύο είναι USA, η μία licenced by the bloody Koreans (PRS SE) αλλά με μπουτίκ μαγνήτες, η τελευταία συναρμολογημένη με γιαπωνέζικα και αμερικάνικα κομμάτια. Ούτε από πετάλια, ενισχυτές κλπ έχω τίποτα κινέζικο στην κατοχή μου και δεν νομίζω να αποκτήσω και στο άμεσο μέλλον. Αυτό όμως εν πολλοίς έγινε 'τυχαία' και βάσει επιλογών που δεν είχαν να κάνουν με τη χώρα προέλευσης ή την διαδικασία απαξίωσης/εξυπνάδας που αναφέρεις στην αρχή.
Πιθανολογώ ότι πολλοί απ'αυτούς που θα έπιαναν στα χέρια τους μια Suhr ή μια Anderson με κλειστά τα μάτια, δεν θα κατέληγαν τόσο μανιώδεις υποστηριχτές των κουρδισμένων ξύλων, όσο τώρα που βλέπουν το λογότυπο και υπόκεινται στη μαγική επίδραση του mojo. Δυστυχώς είμαστε καταδικασμένοι να αντιμετωπίζουμε συναισθηματικά την κιθάρα που έχουμε στα χέρια μας, όσο επαγγελματική εμπλοκή και να έχει ο καθένας στο χώρο.
Για τις Gibson και τις PRS έχεις δίκιο. Ωστόσο χίλιες φορές προτιμώ μια Tokai, σαν αυτή που μου είχε αφήσει ο φίλος μου ο Τάσος όταν πήγε φαντάρος (80's κι'αυτή) και αναθεώρησα πολλά απ'αυτά που πίστευα περί made in USA παντοκρατορίας. Να στο πω και αλλιώς: προτιμώ μια γκόμενα που να έχει να μου πει κάτι (όχι να πρέπει να ανεχτώ και κουσούρια βέβαια!), απ'το να ξέρω ότι θα βγω με το Χ επώνυμο μοντέλο, που μπορεί να μου βγει τελικά ένα κομμάτι κρέας. Γιατί; Για να λέω στους φίλους μου ότι πήδηξα την ________ (συμπληρώστε όνομα κατά την προτίμησή σας);
Εδώ ο φίλτατος Freedom με καλύπτει απόλυτα.
Όπως είπα όμως αντικειμενικότητα δεν χωράει στο σύνολο του θέματος. Μόνο σε επιμέρους τομείς. Για παράδειγμα, στη σχέση τιμής προς απόδοση. Κάποιος άνετα μπορεί να σκεφτεί ότι με τα λεφτά μιας Anderson μπορεί να πάρει τρεις 'καλές' κιθάρες (που να του λένε κάτι διαφορετικό ή καθεμιά?) και να γουστάρει περισσότερο. Ανάλογα με τα κέφια μου, άλλοτε συμμερίζομαι μια τέτοια άποψη και άλλοτε όχι.
Για τους μαγνήτες (GFS vs Lollar?) η μαύρη αλήθεια είναι ότι τα υλικά κοστίζουν 5-10¤ για τον καθένα, οπότε τι πληρώνεις; Το know how του καλλιτέχνη, το R&D του, τη μοναδικότητά του... Αυτά δεν κοστολογούνται. Ακούς, σ'αρέσει, πληρώνεις. Αν πληρώνεις το όνομα και μετά περιμένεις να ακούσεις είσαι το αντίστοιχο του καληνυχτάκια πενηντάρη πιπινολάτρη. Αν παίρνεις ό,τι φτηνό βρεις με την ελπίδα να πιάσεις το τζακποτ, είσαι απλά σαβουρογάμης. :P Απλά τα πράγματα.
Κλείνοντας, γιατί πολύ το ζάλισα, φίλε Τόλη τέτοιες αναζητήσεις έχουν νόημα στο εξής περιβάλλον: 10 κιθάρες γύρω γύρω, 'μοντέλα' και 'κορίτσια της διπλανής πόρτας', 2 καλοί ενισχυτές, πολλά τσαλακωμένα κουτάκια μπύρας... και το τελικό συμπέρασμα που θα βγάζαμε σίγουρα εσύ και εγώ ξέρεις ποιο θα ήταν;; Κατά τας γραφάς:
Shut up and Play your Guitar!
και για όσους δεν το κατάλαβαν:
Shut up and Play your Guitar Some More!
:D :D :D :D :D :D :D
Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες...