Πιστεύω ότι όλα είναι σχετικά. Όλοι έχουμε καεί αναζητώντας τον τέλειο ήχο και το ιδανικό πετάλι. Βέβαια, κι αυτό οξύμωρο είναι. Γιατί και ο Gilmour σε κάποια περιοδεία των Floyd είχε μόνο boss στην πεταλιέρα του, μέχρι και το Boss HM-2 είχε, αλλά πάλι ακουγόταν Gilmour. Ο Prince το ίδιο. Κανείς μας όμως δεν έχει το backline τους. Αν βάλεις όμως τα ίδια πεταλάκια σ' έναν τυπικό 50W ενισχυτή, θα λες τι χάλια ήχος, τι τζιτζίκι, τι κλιπάρισμα κλπ. Μού αρέσει δε και το παράδειγμα του Morello, ο οποίος αφού κουράστηκε να ψάχνει τον "τέλειο" ήχο, αποφάσισε να παίξει με το gain ενός 50W Marshall, 2 Boss DD-3, 1 ΜΧR phaser, ένα Whammy κι ένα DOD eq σαν booster. Κι έβγαλε άπειρους ήχους.
Υπάρχει όμως η περίπτωση οι περισσότεροι από μας να χρησιμοποιούνε ένα πετάλι με λάθος τρόπο και να νομίζουμε ότι φταίει το πετάλι. Μπορεί να πιστεύουμε ότι αυτά που ακούμε στους αγαπημένους μας δίσκους ότι έχουν άπειρο gain, και ο καλλιτέχνης να παίζει στο 5-6. Ή να περιμένουμε με μία στρατ με μονοπήνιους να βγάλουμε ήχο Sepultura. Συνεπώς, είναι και λίγο το ίντερνετ, είναι και λίγο το hype, είναι και το κουλό μας το χέρι, που θέλει θαύματα και ηχάρες. Ο χ, y, z Hendrix, Eric Johnson κλπ και με boss ή κάποιο άλλο σχετικά φθηνό πετάλι, θα ήταν το ίδιος καλός. Το ίδιο είχε πάθει ένας γνωστός μου στο reunion των Gang of Four, όταν πήγε να δει από τι πεταλάρα έβγαινε η ηχάρα, όπως έλεγε, του κιθαρίστα, και αντίκρισε ένα ds-1.