yannis

FRapas egfrace YANNI σωστα αυτα που λες,και εγω VA xρησιμοποιω στα live εμεις ομως δεν συζηταμε για την διαφορα με analog and virtual analog αλλα με va kαι plug ins.Οσο για το ντιβανοκασελα αυτος που το ειπε ηταν ΒΛΑΣΦΗΜΟΣ!!! Επισης το κοινο ποτε δεν καταλαβαινει διαφορες,ελαχιστοι ειναι αυτοι που εχουν σχεση με το αθλημα --------------------------------------------------------- Aγαπητέ Frapa, σε ό,τι αφορά VA's με VST... λοιπόν το hard είναι πολύ πιο σταθερό (και σε αυτό δε νομίζω να διαφωνεί κανείς) πιο εύχρηστο (δεκάδες knobs κτλ) και ελαφρώς κάλύτερο σε ήχο μου φαίνεται, καθώς κάθε VS Synth κάνει αποκλειστικά αυτό που κάνει και κοστίζει πενταπλά από ένα VST... Ωστόσο ένα καλά σεταρισμένο λάπτοπ μπορεί να έχει πολλά VA's εντός του. Και αυτό είναι πολύ πρακτικό. Ετσι έχω καταλήξει πως είναι σωστό να παίρνω μαζί μου τόσο το Νορντ Λιντ 2 όσο και το λάπτοπ και να τρέχω το λάπτοπ από ένα κανάλι του Νορντ. Λίγη παραπάνω κουβάλα, αλλά είμαι απολύτως ήσυχος και σίγουρος για τους ήχους μου... Αν ήταν στο χέρι μου θα κουβαλούσα απολύτως αναλογικά όργανα μαζί μου, αλλά καραδοκεί η... δισκοπάθειεα ! Οσο για τον τύπο με τη ντιβανοκασέλα, ναι ήταν βλάσφημος... τι να πω Χαιρετώ Γιάννης

Παιδιά ξεχνάμε ένα τεράστιο θέμα που έχει να κάνει με τη διαφορά ήχου αναλογικών ψηφιακών... τον ήχο στα κλαμπ και λαιβάδικα που παίζουμε. Παλιά είχα ένα Moog και το είχα κουβαλήσει σε κάποια λάιβ. Το ίδιο είχα κάνει και με το hammond και το leslie. Η διαφορά τους με τα VA's δεν ακουγόταν σχεδόν καθόλου από το δικό μου αφτί (και σίγουρα καθόλου από το κοινό) επειδή, πολύ απλά, τα ηχοσυστήματα είναι παντού μέτρια και οι ηχολήπτες καλαμπόρτζηδες σε μεγάλο ποσοστό! Επίσης είχα δεχτεί και σχόλια του τύπου "τι την κουβαλάς την ντιβανοκασέλα και δεν χωράει στη σκηνή" από ιδιοκτήτη, του οποίου το όνομα δεν παραθέτω για να τον σώσω από τη ρίψη τομάτας (και έπειτα γαμ....ιζα που είχα κοντέψει να πάθω κοίλη για να φέρω τα "αυθεντικά" όργανα μαζί μου)! Στο μόνο που μπορείς να ξεχωρίσεις τα αυθεντικά αναλογικά όργανα είναι στην ηχογράφηση και εκεί μόνο αν ο παραγωγός και ο μηχανικός ξέρουν να βγάζουν το καλύτερο αποτέλεσμα από αυτά και είναι μάστορες του αναλογικού ήχου. Αλλιώς και εκεί μάλλον δύσκολα μπορείς να καταλάβεις τη διαφορά. Ετσι λοιπόν τα VA είναι εκ των πραγμάτων βασιλιάδες του λάιβ αλλά, συχνά, και του στούντιο. Αυτά και χαιρετώ

Eυχαριστώ φίλε για την ενημέρωση...Προφανώς από τη Muse θεωρούν οτι Ελλάδα και Κύπρος είναι ένα τσιγάρο απόσταση... Κρίμα πάντως

Φιλε whiteNoise το ξέρω ήδη το Charlie, αλλά είναι αρκετά ακρίβό - πόσο μάλλον που ήδη έχω το virtual Β4, το Nord Electro και ένα Hammond στημένο σε στούντιο για ηχογράγηση. Το ζήτημά μου είναι κυρίως ο&ήχος στο live, εξ ου και ψήνομαι για το Muse... Ωστόσο επιμένω πως όσο καλή και αν είναι η ποιότητα του Charlie (που είναι όντως εκπληκτική), ο κίνδυνος του crash ελλοχεύει ¨) Χαιρετίσματα

Underground έστειλα ήδη mail στη Muse περί αντιπροσώπων στην Ελλάδα και περιμένω απάντηση. Μόλις την έχω θα ενημερώσω στο Noiz :)

α... ξέχασα... το ίδιο θέμα φαίνεται να καίει τους συναδέλφους στο forum του Keyboard Magazine Τσεκάρετε το http://www.musicplayer.com/ubb/ultimatebb.php?/ubb/get_topic/f/18/t/015228.html

Γεια σας παίδες... μερικές σκέψεις Σε ό,τι αφορά τα πλεονεκτήματα του λαπτοπ δεν διαφωνώ καθόλου. Το μόνο που με προβληματίζει είναι οτι στο δικό μου (με την M Audio κάρτα ήχου/πληκτρτάκι) μερικές φορές το κομπιούτερ "χάνει" την κάρτα ήχου την ώρα του λάιβ. (Ετσι το Muse θα μπορούσε ίσως να είναι μια κάποια λύσις, που λέει και ο ποιητής...). Επίσης θεωρώ& πως ένα ακόμη προβληματάκι με το λάπτοπ είναι πως το παραφορτώνουμε και η ποιότητα του ήχου πέφτει.&Λ.χ, το Virtual Β4 δεν ακούγεται τόσο καλό όσο το hammond από το Nord Electro μου&-&και είναι λογικό αν σκεφτεί κανείς πόσο κάνει το ένα και πόσο το άλλο. Και όσο για τα διάφορα virtual soft synths... είναι&μεν όσο&παχιά όσο οι ήχοι του Nord Lead 2 που χρησιμοποιώ (digital και τα δύο γαρ...), αλλά και σε αυτή την περίπτωση το Nord δεν σπάει δεν χαλάει, ενώ τα soft synths όλο και κάποιο restart θέλουν (τα τρέχώ μέσω Live). Επειδή όμως ξέρω και γω πως ένα λαπτοπ είναι τεράστιο και πολύ πρακτικό εργαλείο on stage, κάνω έναν κόπο παραπάνω και το παίρνω μαζί με τα δύο Nord (Lead και Electro) στα λάιβ. Για να είναι το πράγμα πιο πρακτικό&τοποθετώ& το M Audio επάνω στο Nord Lead και "τρέχω"&ο,τι VST χρησιμοποιώ μέσα από ένα ή δύο από τα τέσσερα midi channels του Nord Lead και μου μένουν τα υπόλοιπα 3 κανάλια για τους ήχους του οργάνου. Οσο για το Muse με χοντρο-ψήνει, αλλά δεν είμαι έτοιμος να τρέχω σε ταχυδρομεία για Κύπρο ή Αμερική... Αν και όταν το φέρει εξουσιοδοτημένος αντιπρόσωπος φαντάζομαι πως πολλοί θα μπούμε στο τριπάκι να το δούμε από (πολύ) κοντά Χαιρετίσματα

Aν το χρησιμοποιείς μόνο για μουσική παραγωγή στο σπίτι προτίμησε κάτι με περισσότερες οκτάβες. Αν το θέλεις και για live τότε ψάξε ακόμη περισσότερο πιθανώ για βαρυκεντρισμένα πλήκτρα (εξαιρετικό λένε το 88άρι controller της M-Audio που διαθέτει πολλά sliders, knobs κτλ για να ορίζεις εκεί τα VST's σου). Καλή τύχη Γιάννης

Γεια Υπάρχουν καλά πιάνα στο piano molule της Kurzweil - δεν θυμάμαι τον τύπο, αλλά είναι πανεύκολο να το βρεις στους σχετικούς αντιπροσώπους (νομίζω λέγεται micro piano...). Γενικώς η Kurzweil φημίζεται για τους ήχους στα πιάνα, οπότε πριν προβείς σε αγορές κάνε μία έρευνα αγοράς και στην Kurz. Οσο για keyboard, όρεξη να 'χεις να ψάχνεις ... Καλή τύχη Γιάννης

jam πολύ ενδιαφέρον, όντως... θα συμφωνήσω με κάποιους από τους συν-φορούμίτες πως ίσως θα χρειαζόταν περισσότερο "αέρα" ανάμεσα στα θέματα. Επειδή ακριβώς είναι πολλά και διαφορετικά θέλουν χρόνο για να τα χωνέψει ο ακροατής - στην μουσική σας διάρκειες κομματιών δεκάλεπτες μου φαίνονται λογικές, καθώς τα κομμάτια θέλουν τον χρόνο τους για να αναπτυχθούν. keep on the good work, τι άλλο να ευχηθώ... Γιάννης

χαχαχα Καλό! Σόρι που δεν έκανα μετάφραση (είναι πελώρια....) του κειμένου. Ως γενική περιγραφή θα έλεγα πως ο DeWilde αφενός τσαντίζεται που η μουσική βιομηχανία αγνοεί το ιντερνέτ και τις δυνατότητές του και, ακόμη περισσότερο, που έχει managers πωλήσεων στη θέση των καλλιτεχνικών διευθυντών και των ανθρώπων με όραμα και γνώσεις... Φέρνει ως παράδειγμα την πρώην εταιρεία του που αν και θυγατρική της AOL είχε αστείο site το οποίο, μάλιστα, ανέβασε στο ιντερνέτ με μεγάλη καθυστέρηση. Λέει επίσης πως δεν κινδυνεύει από το παράνομο download και πως η τεχνολογία μόνο καλό κάνει στους καλλιτέχνες. Επίσης λέει πως οι χιλιάδες Συλλογές που κυκλοφορούν καθημερινά είναι απαράδεκτες και πως είναι "έργα των δικηγόρων και όχι των καλλιτεχνών"! Συμφωνώ μαζί του συνολικά

Παίδες, για όσους ξέρουν γαλλικά αυτή η συνέντευξη του σπουδαίου πιανίστα της jazz Laurent De Wilde είναι εξαιρετικά επίκαιρη. Το site είναι http://www.jazzmagazine.com/ Ο τύπος έχει εξαιρετικούς δίσκους με κλασική τζαζ και εσχάτως παίζει πολύ electro-jazz. Εδώ μιλάει για την ασχετοσύνη των δισκογραφικών εταιρειών να μπουν στη νέα τεχνολογία. Δυστυχώς είναι πολύ μεγάλη για να την μεταφράσω - αν κάποιος με περισσότερο χρόνο μπορεί, αξίζει Γιαννης Να η συνέντευξη... On va du pire au pire. Je ne suis pas énervé que le jazz ne passe pas à la télé, mais je suis furieux que l’industrie musicale fasse comme si l’Internet n’existait pas. J’ai été artiste AOL-Time Warner et je les ai quittés en 2004. Eh bien ce n’est que fin 2003 que Warner a eu un site, en France. Warner étant associé à AOL je m’attendais à un site génial ! En fait, il sont arrivés trop tard, avec un truc horrible, pas fonctionnel, utilisant les standards les plus bas possibles pour pouvoir faire plaisir à tout le monde. Bref : j’ai été dégoûté. Comme disaient nos profs, ce n’était ni fait ni à faire. Bien sûr, quand on voit que mon « patron » de l’époque ignorait, en 2003, ce qu’était Google, la surprise est moins grande… Imaginez, les filles de Warner à qui j’envoyais du mp3 ne pouvaient pas les lire… Ils ont l’Internet, mais c’est pour se transmettre des graphiques de marketing. Ils n’ont aucune approche ludique de l’ordinateur, ils n’ont pas du tout la même utilisation de cette machine que leur public, ils sont donc incapables de comprendre à quel point cet appareil a révolutionné la manière de consommer la musique. Toute la campagne essentiellement répressive qui a été lancée aurait pu être très différente. Par rapport au format, par exemple : la généralisation du MP3 a commencé par des procès ! Il y a eu perte de temps, une volonté délibérée d’écraser ce système que je trouve répugnante – et surtout, pour eux, pas du tout commerçante. J’ai une théorie sur la question. Dans les années 1980, les cinq majors ont décidé d’abandonner la guerre des supports – VHS, Beta, etc. – et de tout baser sur le CD. Elles ont gagné énormément d’argent. Les gens ont refait leur discothèque, les prix ont été fixés artificiellement haut et le marché s’est envolé. Conclusion de la période : l’argent rentre mieux dans les caisses avec un bon chef marketing qu’avec un bon directeur artistique. Résultat : le marketing s’est infiltré dans tous les secteurs. Chez Sony comme chez Warner, j’ai toujours eu des « chefs de produits », jamais de directeurs artistiques. Autre évolution, l’installation progressive de la vogue des compilations. Des CD sans artistes : c’est le rêve pour les compagnies – j’ai toujours remarqué ça dans les couloirs des majors : les artistes, ils aimeraient mieux qu’il n’y en ait pas ! Ce facteur humain est perturbant, alors qu’on peut très bien régler ça entre avocats… La compilation, c’est un disque fait par des avocats. Tout ça a duré… jusqu’à l’arrivée de l’Internet. A la fin des années 1990, l’industrie du disque contrôlait bien toutes les cartes du jeu, et ça marchait bien pour elle. Mais elle a eu le tort de croire que ça allait durer indéfiniment… Elle a été emportée par un vrai délire de puissance. Et le phénomène “Star Ac” est l’aboutissement parfait de cette logique de production : l’investissement artistique est ramené à zéro, puisqu’on laisse le public décider de qui sera sa star ! C’est formidable, il n’y a plus de risque ! Le public aura forcément ce qu’il attend, forcément le dénominateur commun le plus bas… Ça aussi ça va finir par se casser la gueule. A côté de ça, l’Internet s’excite, et l’industrie aussi, à retardement. Actuellement la Spedidam et l’Adami se mobilisent pour la taxation du transfert des fichiers musicaux depuis les serveurs. C’est pas mal, je ne suis pas convaincu que ça va tout résoudre, mais au moins ça fait avancer. Il faut agiter la vase dans laquelle on patauge. On parle beaucoup de « dématérialisation » de la musique. Ne pensez-vous pas que la rupture du lien entre musique et support, donc l’éclatement de la « cohésion » actuelle des titres d’un même CD, va induire une évolution de la musique ? Certainement. Par rapport à l’Internet, les jeunes qui déboulent et qui ne connaissent rien se goinfrent de tout ce qu’ils trouvent. Dans la mesure où c’est « gratuit », ils remplissent leurs « poches » jusqu’à ce qu’elles éclatent ! Mais bon, sur dix thèmes il y en a un qu’ils écoutent en boucle, et c’est à la rigueur à l’auteur de ce titre-là que l’Internet porte préjudice… Mais je suis persuadé que l’Internet fait du tort à ceux à qui il fait le moins de tort. Autrement dit, Quand Madonna « perd » deux millions de disques téléchargés gratuitement, elle en vend encore quatre. Ça ne me gêne pas. Ah bien sûr, Pascal Nègre va alors nous annoncer que chaque téléchargement l’assassine, lui personnellement, sa famille et ses descendants… A mon niveau, ça n’a pratiquement aucun effet. Ce qui ne relativise en rien le fait que toute l’industrie du disque est en train de s’effondrer. Là où je vous rejoins c’est qu’effectivement, ça va changer radicalement l’approche : tout va devenir du « one shot ». Mais c’est de fait ce qui se passait déjà quand on « remplissait » un CD autour d’un thème fait pour marcher. En jazz, au contraire, on a toujours considéré les albums comme des œuvres totales, avec des choses qui s’enchaînent pour raconter une histoire, etc., c’est donc différent. Dans l’idéal, un bon disque est fait de thèmes qui sont tous bons et qui reflètent tous l’ambiance du CD. Théoriquement, le fait de découper en tranches ne devrait pas avoir beaucoup d’effet. Le lombric coupé en morceaux continue de s’agiter… Et se multiplie… C’est vrai ! En fait, c’est par rapport à la consommation de la musique que les choses sont en train de changer énormément. On n’a pas encore fini de faire le tri. L’industrie ajoute un zéro à ses pertes, exagère, mais a raison de s’inquiéter. Hélas, faute d’imagination, le réflexe répressif se développe dans les compagnies ! Quand on a n'a pas d’idées, on cogne. Mais ils ne vont pas pouvoir poursuivre indéfiniment des infirmières, des enseignants, des libraires… Ce qui est horripilant, au fond, ce n’est pas que la musique soit écoutée gratuitement, c’est qu’il y ait des gens qui la volent, des gens qui font de l’argent avec. Ce n’est pas au même niveau. J’aimerais bien savoir où va le business de la musique. Tout le monde attend que quelque chose de nouveau se mette en place, alors que les Majors veulent continuer de travailler à l’ancienne. Quand on les voit s’agiter contre le peer-to-peer alors qu’il existe déjà des logiciels capables d’aller enregistrer sur des radios en ligne le titre qu’on veut, il y a de quoi rire ! C’est un seau qui est percé de toute part. C’est passionnant et… désespérant à la fois ! Propos recueillis par Christian Gauffre

Jazzmaster το ζήτημα είναι πως στη συγκεκριμένη δίκη δεν διαμαρτυρήθηκε ο... Χριστός (ή ο κάτοχος του εν λόγω πέους...), αλλά οι επί γης -αυτόκλητοι- "εκπρόσωποί" του Χριστού, οι τραγόπαπες (και στην συγκεκριμένη περίπτωση αυτό είναι διπλά τραγικό, αν αναλογιστείς την ξεφτίλα τους)! Επίσης, έχεις δίκιο για τον καλλιτέχνη εντός ή εκτός εισαγωγικών. Η αταλαντοσύνη και η έλλειψη έμπνευσης θέλει λίγο μπούγιο - σε πολλές περιπτώσεις το μπούγιο είναι απλώς ο μόνος λόγος για να ασχοληθείς με ατάλαντους ανθρώπους. Ομως στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ήταν ο καλλιτέχνης αυτός που έφαγε τη μήνυση (γεγονός που θα δικαιολογούσε την προβοκατόρική πρόθεση του μέτριου έργου του) αλλά ο διοργανωτής της έκθεσης που, φαντάζομαι, τέτοια δημοσιότητα δεν την επεδίωξε ποτέ φιλικά

Mπράβο ρε Terumi το θέμα που θίγεις είναι σημαντικό... Είναι σχετικό με το θέμα των "διαβολικών" Slipknot και άλλα πολλά και φαιδρά που προέρχονται όλα από την ίδια πηγή: το συντηρητισμό της ελληνικής κοινωνίας, την αμορφωσιά και την εκκλησία. Ποιο είναι το χειρότερο δεν το ξέρω ακόμη... Οσο για τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό... Το κανάλι της Βουλής είχε ένα ντοκυμαντέρ για τον ελληνο-ρώσσο συλλέκτη Κωστάκη που έσωσε εκατοντάδες πίνακες ρώσσων ζωγράφων της επαναστατικής περιόδου (λίγο πριν, λίγο μετά). Ο ίδιος έλεγε πως αυτό στα χρόνια του χοντρού κομμουνισμού ήταν επικίνδυνο, καθώς οι κομισάριοι για την κουλτούρα (τρομάρα τους) θεωρούσαν την μοντέρνα ζωγραφική εχθρό του κόμματος και του λαού! Τελικά η συλλογή του παραχωρήθηκε κατά πολύ σε ένα μουσείο και τα λίγα έργα που μπόρεσε να κρατήσει τα πήρε μαζί του στην Ελλάδα όπου πέρασε τα γεράματά του. Κάποια είχαν εκτεθεί μάλιστα στην πινακοθήκη. Οσο για τη δίκη τώρα... έ, μάλλον χρειάζονται πολλά γιαούρτια στην εκκλησία και όσους ενοχλήθηκαν από το "βλάσφημο" έργο... Χαιρετίσματα

Πάντως για να λέμε του στραβού το δίκιο οι μεταλάδες (μουσικοί και κοινό) είναι τα απόλυτα... αρνάκια, σε σχέση με μουσικούς και φανς των περισσοτέρων άλλων ειδών. Τα καλύτερα παιδιά γενικώς. Που βρήκαν διαβόλους και τριβόλους μόνο οι φαιδροί εκκλησιαστικοί παράγοντες το ξέρουν...

Ρε συ Eye, είσαι ευχαριστημένος από το όργανο? Μου τσιμπάει την καρδιά κάθε φορά που το βλέπω στην Ελίνα, αλλά είναι πολύ βαρύ το άτιμο... Για live θα το συνιστούσες? Γιάννης

Ρε μπας και τις έστειλε από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων ο "έκπτωτος" ? Διότι αλλιώς θα πιστέψω πως τις έφερε ο δικαστής Γιοσάκης...

Superfunk: τι αιμοφυρτες παρθένες!! Καλά όλα αυτά βρε Superfunk, αλλά τις παρθένες που τις βρήκαν?

Η γαλλική επανάσταση που τους έφαγε κανονικά και με το Νόμο όλους τους παπάδες, είχε άδικο? Οχι, πείτε μου...

Superfunk συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΩΣ μαζί σου! Μην γκρινιάζουμε κιόλας συνεχώς (παρεπιπτόντως στην Ισπανία και τη Γαλλία οι τιμές των CD είναι ίδες με την Ελλάδα, οι μισθοί μεγαλύτεροι και τα νοίκια πολύ υψηλότερα... έτσι για μια μικρή σύγκριση ΄) Γιάννης

Οντως, πάει και ο Γεννίτσαρης. Και ήταν ίσως ο τελευταίος της μεγάλης γενιάς του αλητορεμπέτικου (ήτοι, του μόνου αυθεντικού ρεμπέτικου). Ολως τυχαίως, χτες τον έβλεπα σε ένα ντοκιμανταίρ για τον Μάρκο να μιλάει για τα χρόνια που ο Μάρκος δούλευε ως εκδοροσφαγέας στον Πειραιά. Αλητεία, χασισάκι, γκόμενες, αγαπητικοί, η Αγία Τετράς των μπουζουκιών και πάει λέγοντας... Τον άκουγα και σκεφτόμουνα πως ό,τι είδαμε είδαμε από αυθεντικές λαϊκές μουσικές... (καλώς ή κακώς, μιας και οι πιο καλές και αυθεντικές μουσικές ανθούν σε περιβάλλον κάθε άλλο παρά φιλικό προς τον άνθρωπο). Εξ ου και συμφωνώ με τους προλαλήσαντες περί blues (και ουχί jazz) της Ελλάδας... Χαιρετώ

Kαι καλά θα κάνεις!

Superfunk αν θες μπορώ να σε βοηθήσω να... απαλλαγείς από την "παλιατζούρα" σου το Jupiter. :lol: Αν το πουλάς, πες μου και θα κάνω τη "θυσία"

Λοιπόν Για live (με διάφορα συγκροτήματα): Nord Electro 61 - για hammond, rhodes, clavinet (για όλα τα projects που μετέχω - είναι απλώς σούπερ) Nord Lead 2 - το κλασικό πλέον VA Synth για πιο ελέκτρο ήχους Laptop + Ozon κάρτα ήχου/πλήκτρο 2 οκτάβων - που πλέον παίρνει σιγά σιγά τη θέση του Nord καθώς είναι πολύ πιο πρακτικό Roland XV 2020 sound module (αυτό για ταξίδια σε gigs στο εξωτειρκό, καθώς είναι πολύ μικρό και πρακτικό) Ακορντεόν και Μελόντικα (για το συγκρότημά μου, τους Happy Dog) Στο laptop τρέχω to Live ως βασικό πρόγραμμα host και μέσα από αυτό μια πλειάδα soft synths: Minimoog, Lounge Lizard, B4, Korg Legacy Collection (εχω και το midi controller της, το MS20) και πολλά πολλά άλλα (freebies ή κανονικά) Στο σπίτι έχω to Hammond L 100 P μαζί με το leslie ενισχυτή του καθώς και το Fender Rhodes 54 ηλεκτρικό πιάνο. Αυτά τα δύο ταξιδεύουν εκτός σπιτιού μόνο για στούντιο χρήση. Υπάρχει επίσης και το πιάνο Πεταλάκια και λοιπά τα αποφεύγω. Οποτε χρειάζομαι κάποια εφέ για το ακορντεόν και τη μελόντικα ή τα πλήκτρα, τα περνάω από το laptop Αυτά για το rig μου Χαιρετίσματα

Είχα την τύχη να είσαι μέλος της οικογένειας ενός γκρουπ δύο φορές - για τέσσερα χρόνια με τους Oh! My Garden (το συγκρότημα διαλύθηκε λόγω θανάτων...) και για άλλα πέντε με το τωρινό γκρουπ. Και όντως κάθε άλλη συνεργασία -με καλούς φίλους, όλα καλά, καλά live, καλά περνάμε κτλ κτλ- μου φαίνεται κάπως "λίγη", τουλάχιστον σε επίπεδο προσωπικής επαφής που, όμως, φέρνει και τη μουσική επαφή.