atreu73

O Μήτσος το έγραψε.

Η μουσική είναι συμπαθητική. Η ερμηνεία όχι.

Ό,τι χειρότερο άκουσα τον τελευταίο μήνα. Ωστόσο, τα παιδιά που το έφτιαξαν το έκαναν με καλή διάθεση και φαίνεται να πέρασαν καλά.

Λοιπόν. Το ξαναέγραψα. Πιο σφιχτή παραγωγή νομίζω, χωρίς κενά.

Πολύ καλύτερο από τα περισσότερα ελληνικά που παίζουν στα ραδιόφωνα. Σαν δουλειά μου ακούγεται επαγγελματική και άρτια. Ο στίχος είναι καλούτσικος. Η επανάληψη όχι μόνο δεν ενοχλεί καθώς η ενορχήστρωση έχει γίνει με μεράκι και προσθέτει μουσικά σε όλη την, ομολογουμένως μακρά διάρκεια, κάνοντας την σχεδόν απαραίτητη. Μπράβο γι' αυτό. Η ανδρική φωνή ωστόσο, πέρα από μια ροπή προς τρύπες, είναι υπερβολικά επιτηδευμένη. Θα το ήθελα περισσότερο δωρικό, λιγότερη μίμηση και λανθάνουσα θεατρικότητα. Η γυναικεία φωνή, στον αντίποδα, ξεκινά άψυχα μα γρήγορα εξελίσσεται μαζί με την ωραία ενορχήστρωση. Το κύριο πρόβλημα βρίσκεται στο τέλος. Στις φωνές που επικαλύπτονται. Δεν είναι αρκετά απλωμένη η γυναικεία φωνή για να μπορεί ο ακροατής να παρακολουθήσει τα λόγια κι από τις δύο φωνές. Μα αυτό είναι το λιγότερο. Η αίσθηση που αφήνουν οι δύο φωνές έχουν χάσμα μεταξύ τους που δεν γεφυρώνεται. Εκεί, φίλε μου, είναι το βατερλό σου. Πολύ καλή προσπάθεια ωστόσο. σορυ τρια αστρα ήθελα να βάλω

Καλησπέρα φίλοι μου. Το πρώτο μέρος του τραγουδιού είναι σύνθεση φίλου. Το υπόλοιπο δικό μου. Κάθε σχόλιο ευπρόσδεκτο. This godly sound I move around through oceans deep, through forests thick I wear a crown, colossal, bound with grapes and sage and all gods' rage I will scratch your itch sminthean guide me, my true aim, my long reach All you fuckers gonna die tonight, tonight All you fuckers gonna squeal like pigs and beg for dear, dear life under the knife As your souls descend to Hades, crushed by oblivion's mighty toe and your bodies slowly "rot rot rot" you will worry us no more Your souls condemned to darkness, you yourselves a feast for worms we will sing along as you "rot rot rot" and all nightmares have an end

Για να κάνω κάτι στη ζωή μου πρέπει να απαλλαγώ από αυτή την αναλβητ... αναβλητο... αναλβλητ... ωχ γάμα το.

Χοντρός πια, τελειωμένο πρεζόνι, παραπατώντας, στην τελευταία του παράσταση, ακόμα βασιλιάς. Τότε και για πάντα.

Παίδες δε χρειάζεται να είναι κάποιος αυθεντία για να καταλάβει ότι ένα κομμάτι 5 λεπτών είναι στην πραγματικότητα ένα λεπτό σε λούπα. Επίσης κάνετε κακό μόνο στον εαυτό σας με τις παράλογες αντιδράσεις σας. Αν θέλετε την επόμενη φορά απλά προσπεράστε το καλό ή το κακό μου σχόλιο και μην ασχολείστε μ' αυτά που λέω. Αφού αποφασίζετε ωστόσο να ασχοληθείτε αναρωτηθείτε τουλάχιστον για ποιο λόγο το κάνετε. Τι σας πειράζει ο ένας που θεωρεί ότι τα κομμάτια σας είναι κακά αφού έχετε τόσους άλλους που τα γπυστάρουν; Γιατί λοιπόν ασχολείστε με αυτόν τον ένα στολίζοντας τον παράλληλα με τον πιο άκομψο και αδικαιολόγητο τρόπο; Τι έχει συμβεί σε εσάς, Τους ευγενείς μουσικούς, που σας έκανε να πέσετε τόσο χαμηλά ώστε να μειώνετε κάποιον που δεν ξέρετε απλά και μόνο επειδή τόλμησε να πει τη γνώμη του; εγώ δεν ξέρω. Μπορεί να είναι χιπ αυτό πλέον, ή όπως αλλιώς το λένε οι νέοι σήμερα.

Δηλαδή την άλλη φορά που δεν θα μου αρέσει κάτι δικό σου να μην το πω; Αν μου αρέσει; Να το πω;

Δε ζήτησα τέτοια κομμάτια. Ζήτησα κλασική μουσική χωρίς αρχη μέση και τέλος. Εσύ μου έβαλες ηχογράφηση από τρένα. Ούτε καν μουσικό κομμάτι. Για να μη νομίζεις όμως ότι δεν είμαι αρκετά χιπ, ή όπως το λέτε τώρα εσείς οι νέοι, σου έχω ένα δικό μου κομμάτι πάνω σε αυτές τις γραμμές (τρένο γαρ) που χάραξαν οι καν. είμαι σίγουρος ότι θα το αναγνωρίσεις σαν ένα ξεχωριστό έργο τέχνης. παραδοσιακό, βουκολικό.

Άκουσα λίγο στην αρχή. οκ. Και μετά; Μήπως πρέπει να μου αρέσει επειδή είναι ξερωγω πειραματικό; Ή απλά θες να μου πεις ότι υπάρχουν τέτοια κομμάτια; Αν είναι το τελευταίο, φυσικά και το ξέρω ότι υπάρχουν μα αντίθετα από σένα δε βρίσκω κανένα ενδιαφέρον σε αυτά. κανένα ταξίδι.

Σίγουρα δεν είναι δική σου ανακάλυψη. Πέντε νότες που επαναλαμβάνονται για 20-30-40 μέτρα δεν είναι καν ανακάλυψη. Είναι λούπα. Όπως έχεις ντραμς ξέρω γω σε λούπα ή όπως έχεις ένα ριφ.

Το κομμάτι σου θα μπορούσε να είναι πολύ μεγαλύτερο σε διάρκεια. Μα, προσωπικά μιλώντας πάντα, σκέψου να άνοιγες ένα βιβλίο. Να διάβαζες μια ωραία πρώτη παράγραφο. Να συνέχιζες λίγο ακόμα για να ανακαλύψεις ότι η ίδια απαράλλαχτη παράγραφος επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Τώρα βέβαια θα πεις, και θα χεις δίκιο, πως η μουσική λειτουργεί διαφορετικά. Μπορεί η μουσική να είναι μια παράλληλη διαδικασία. Μπορεί να μην απαιτεί την ίδια συγκέντρωση πάντα από τον ακροατή. Μα αναρωτήσου τούτο. Θέλεις η μουσική σου απλά να ακούγεται σαν χαλί σε κάτι άλλο; Όπου η επανάληψη πολλές φορές περνά απαρατήρητη. Ή θέλεις η μουσική σου να απαιτεί την προσοχή του ακροΑτή; Είτε διαρκεί 5 είτε 50 λεπτά.

Που είναι φυσικά μια σταγόνα στον ωκεΑνό. Σε κάθε περίπτωση, ούτε ο Ξενάκις κολλάει σε λούπα το πρώτο λεπτό για να το φτάσει στα 5 ή στα 10.

ναι οκ. Ξενάκις. Το πρώτο όνομα που σκέφτεσαι όταν μιλάς για κλασική μουσική. Μπαχ μοτσαρτ Μπετοβεν έπονται.

Καθόλου. Βρες μου εσύ ένα κλασικό κομμάτι χωρίς αρχή μέση και τέλος. Επίσης ρίξε μια ματιά εδώ μιας και τον ανέφερες. Η μελωδία απλώνεται μα υπάρχει. Υπάρχει επίσης και ενορχήστρωση. Αφαιρετική, διακριτική σχεδόν αόρατη μα είναι εκεί. Αν θες βάλε ενα ολοκληρωμένο κομμάτι σου.