atreu73

Η μία εννοείται ότι αποκλείει την άλλη. Συμφωνούμε λοιπόν. Και γω τη δεύτερη διαλέγω.

Εσύ προσωπικά LK, και χωρίς καμία διάθεση κριτικής. Τι θα προτιμούσες να διαβάσεις σήμερα στην εφημερίδα; Α) 106 εκατομμύρια δόθηκαν για την αγορά πίνακα από άγνωστο πλειοδότη; Ή Β) 106 εκατομμύρια δόθηκαν για στήριξη των πληγέντων στις Φιλιππίνες από άγνωστο δωρητή; Προσωπικά εξηγούμαι ότι κανένα πρόβλημα δεν έχω με το χρήμα. Ίσα ίσα που το αγαπάω. Έχω πρόβλημα με το χάσιμο του μέτρου.

Προέταξες και εσύ και ο Theoctapus μια αντίρρηση περί χρημάτων που ξοδεύονται άσκοπα και εποικοδομητικότερης χρήσης αυτών στη λογική του ότι αυτός που κάνει την κριτική θα μπορούσε να την κάνει δικαιωματικά μόνο αν ο ίδιος δεχόταν να περιορίσει τις απολαύσεις του για το κοινό καλό. Αντέταξα ότι έστω και το έχω κάνει. Άρα κατ’ εσέ έχω το δικαίωμα να μην λέω «μαγκιά του» στον ανώνυμο πλειοδότη; Πλειοδότη που, μη με παρεξηγείς, μπορεί ο άνθρωπος να έχει κάνει χίλια καλά (χλωμό) αλλά το ένα πράγμα που γνωρίζουμε γι’ αυτόν είναι ότι ξόδεψε 106 εκατομμύρια για ένα τρίπτυχο που πραγματεύεται την σχέση του ζωγράφου με τον εγγονό του Φρόυντ. Έδωσες παρακάτω κι έναν ωραίο ορισμό του πλούσιου. Αλλά βρε LK αν δεν τα χρειάζεται γιατί πασχίζει να αποκτήσει όλο και περισσότερα; Κάποτε ίσως η ψυχολογία να αποφανθεί με ακρίβεια. Δεν ήθελα να το πω από την αρχή αλλά οι πραγματικοί λάτρεις της τέχνης με βλέμμα συνοφρυωμένο αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους συναλλαγές γιατί ξέρουν ότι το έργο θα πάει σε μια προσωπική συλλογή και ότι δεν πρόκειται να το δουν και να το απολαύσουν ποτέ.

Δηλαδή αν εγώ έδωσα 260 € (που τα κρατούσα για ένα μικρόφωνο) χθες στους γιατρούς χωρίς σύνορα θα πάψετε να εξισώνεται φτωχούς και πλούσιους; Θα αναρωτηθείτε αν υπάρχει μεγαλύτερος λαϊκισμός από αυτόν; Θα αποδεχτείτε εντέλει μια ηθική κριτική ματιά επάνω στα πράγματα;

Εντελώς άλλος κόσμος. Οι Φιλιππίνες πνίγονται και το μουνί χτενίζεται.

Η αγορά είναι καταρχήν επένδυση. Είναι μάταιο να ψάχνεις αντικειμενική αξία σε έργα τέχνης. Ο καμβάς, τα λάδια, το τελάρο κι οι εργατοώρες δεν έχουν σημασία. Θα έλεγε κανείς ότι ούτε το θέμα έχει τόση σημασία όση ο δημιουργός. Όση η υπογραφή στην άκρη. Είμαι σίγουρος ότι πολλά άλλα έργα του Bacon θα αναβαθμιστούν αυτομάτως και άμεσα. Καθόλου απίθανο κάποια από αυτά να είναι ήδη στην κατοχή του εν λόγω αγοραστή. Προσωπικά προτιμώ να φάω πυρωμένα καρφιά παρά να κρεμάσω κάτι τέτοιο πάνω από το μπουντουάρ μου but that's just me.

Μου θύμισε Burt Bacharach και μια εποχή που τα κορίτσια τραγουδούσαν ψιθυριστά. Όντως χαλαρωτικό και συμπαθητικό. Πες μας αν θέλεις ποια είναι τα φυσικά όργανα στην παραγωγή και ποια όχι.

Με πρόσταξε ο κύρης μου Να μάθω μία τέχνη Τι μου ταιριάζει, τι μπορώ, Τι το χέρι μου αντέχει Και έμαθα τον όλεθρο Κι όπου σταθώ και πάω Με το τσεκούρι που κρατώ Πια όλα τα μετράω Με όρισε ο κύρης μου Μέσα στην παραζάλη Πώς να γεμίσω αίματα Το άδειο μου κεφάλι Σαν αετός πελώριος Που κράζει καθώς πέφτει Με πνεύματα Θεόρατα Να μου βαράν το ντέφι Να μ’ έχεις πάντα στο μυαλό Κι αν δεν μ’ έχεις γνωρίσει Του ονείρου σου ο ήρωας Του ξύπνιου σου γαμήσι he_bids.mp3

Ωραία φωνή και ερμηνεία. Ενορχήστρωση, απόδοση. Όλα καλά. Το πρώτο θυμίζει έντονα τραγούδι αρχικών τίτλων ταινίας James Bond (άλλης εποχής) που όμως ξεφεύγει έξυπνα από την πεπατημένη και αποκτά δικό του χαρακτήρα. Το δεύτερο επίσης ωραίο. Ωραίο και σύντομο. Από στίχους δεν κατάλαβα και πολλά πράγματα. Για την προφορά που ήδη αναφέρθηκε κατ’ εμέ είναι μια πολύ ωραία και καθόλου πιεσμένη ελληνική προφορά. Όπως ας πούμε η Μίλβα τραγουδά ελληνικά με ιταλική προφορά, έτσι και η κοπέλα τραγουδά αγγλικά με ελληνική.

Νομίζω μικρό όφελος θα δεις από ένα σύστημα που απομονώνει συγκεκριμένα όργανα κατά βούληση και ακόμα μικρότερη δια-δραστικότητα. Τα έργα που εκτελούνται είναι προορισμένα να παιχτούν από ορχήστρα και τα όργανα αλληλοσυμπληρώνονται. Η εμπειρία δεν θα είναι πολύ διαφορετική από το να κάθεσαι μπροστά σε μια κονσόλα μίξης και να παίζεις με τις ρυθμίσεις. Η θεωρία σου θα έστεκε αν έστεκε μόνο του και το ξεχωριστό παίξιμο κάθε οργάνου. Σαν μια χορωδία δηλαδή που όλοι θα ήταν πριμαντόνες. Για την ώρα στο μόνο που προσωπικά ελπίζω αναφορικά με δια-δραστικότητες είναι μια καλή θέση στο ακροατήριο.

Συγγνώμη για την καθυστέρηση και την παράλειψη των στίχων αλλά έπρεπε να φύγω εσπευσμένα για Σέρρες (καρκινική γραφή (διαβάζεται το ίδιο κι ανάποδα)) για να πάω τον παππού της γυναίκας μου στο χωριό του καθότι η προγραμματισμένη εγχείρηση του πήρε αναβολή. Ωραίο ταξίδι, φτιάξανε και τους δρόμους, ο παππούς βέβαια μαζεμένος, λίγο τρομαγμένος, δεν μιλούσε πολύ στη διαδρομή. Η πεθερά μου πάντως λέει ότι πάντα έτσι ήταν ο παππούς. Δεν μιλούσε πολύ. Σαν εκείνον τον οδηγό από τον άγγλο ασθενή που στο τέλος της διαδρομής σήκωνε το χέρι του κι έλεγε «Χάιφα» ή δεν θυμάμαι τι. Ευτυχώς ο γιατρός δεν ζήτησε φακελάκι και όλα θα πάνε καλά. Θα του βγάλουν λέει έξω την καρδιά για να του περάσουν καινούργια βαλβίδα! Φοβερό. Επιστήμη. Τί να πεις; Μπράβο. There’s a path through the fog where we meet Where we wait and wait Drilled a hole through the wall just to fit And to wait and wait. Just to wait and wait and call With a newborn voice for all There’s a lie we all try to complete By just laying there Through the wires and into the heap Where we lie awake Where we lie awake and fall With a newborn face for all Lovely sights of scribbled lines That fill my eyes Happy ways to find we all belong Wishes spent and stories told to help me through To get me through this lonely night While I wait and wait and fall. There’s a path through the fog pretty steep Where we wait and wait Hold the line, mind the gap, count the sheep And just wait and wait For the symmetry to hold While our-newborn-selves run cold Το ‘κλεψα από ένα γνωμικό του Bukowski Αν το ΄χε γράψει και με ρίμα θα έκανε τη ζωή μου ευκολότερη.

Θέλω κριτική. theres_a_path.mp3

Πολύ καλό κι αυτό sf σου κάνω πλάκα όχι, για των σειρήνων τα μουνιά και γω εχώ καβλώσει.

Το πρώτο ήταν καλύτερο.

Σαν ερασιτέχνης ναρκαλιευτής και αρχαιολάγνος δηλώνω ευθαρσώς ότι το κάνω συχνά. Έχω πέσει συχνά σε νεκρούς συνδέσμους και μαύρες οθόνες που χάσκουν στο youtube αλλά δεν πτοούμαι. Η βιβλιοθήκη είναι μεγάλη. Η πρόσβαση εύκολη. Ομολογώ ότι έχω πέσει σε κομματάκια που μου άρεσαν πολύ κι ενώ θα ήθελα να τα σχολιάσω και να τα ακούσουν ενδεχομένως και κάποιοι άλλοι δεν το έκανα. Το δεύτερο συμπέρασμά σου όντως ισχύει. Και όντως είναι λίγο κουραστικό.

Αντικειμενική κριτική μπορεί να υπάρξει ακόμα και στα φαινομενικώς άρτια κομμάτια. Όχι μόνο σαν μία που υποθετικά βοηθά τον δημιουργό να φτάσει πιο κοντά στον στόχο του αλλά περισσότερο σαν μια δεύτερη σκέψη επάνω σε διαφορετική προσέγγιση. Αυτό μπορεί να συμβαίνει ακόμα κι όταν ένα κομμάτι επικοινωνεί επαρκώς αυτό που θέλει να πει. Υπάρχουν νομίζω και κομμάτια που βρίσκονται πέρα από κάθε κριτική απλά και μόνο επειδή υπαγορεύονται από μια ενστικτώδη «αλάνθαστη» ποιητική διάθεση που σκεπάζει κατά κάποιο τρόπο όλα τα στάδια της δημιουργίας. Εκεί ακόμα και το λάθος (η λάθος νότα, η λάθος τοποθέτηση) συμπράττει σε ένα αποτέλεσμα πέραν της κριτικής. Ούτε κακό ούτε καλό υποχρεωτικά. Απλά μη υποκείμενο σε κριτική.

Ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ, να ξέρεις άνθρωπε με την μοναδική λάμψη, όταν πια συνειδητοποίησε ότι δεν θα πέθαινε άγνωστος έβρισκε παρηγοριά στην σιγουριά ότι θα πέθαινε τουλάχιστο παραγνωρισμένος.

Υπέρ της κριτικής και μπόλικης. Σε όλες τις μορφές της και όπως την αισθάνεται ο καθένας. Το ότι ένα παλιότερο και με παρουσία μέλος δέχεται περισσότερες απαντήσεις και γίνεται και πλάκα κ.τ.λ. δεν νομίζω να πειράζει κανένα. Μου αρέσει που η στήλη των κλιπς έχει επισκεψιμότητα. Μόνο επειδή είμαι λίγο περίεργος βαριέμαι λίγο τα πέρα δώθε με τα συγχαρητήρια και τα ευχαριστώ και ξανά με τα συγχαρητήρια και ξανά με τα ευχαριστώ. Νομίζω ότι σε γενικές γραμμές η κριτική που ασκείται είναι μαλακή. Της παρέας.

Ωχ, θα 'ρθει κι ο Παράγκας.

Γιατί δεν δοκιμάζεις να δημιουργήσεις ένα κανάλι ενός μέτρου με τύμπανα που θα το κάνεις λούπα για όλο το κομμάτι;

Τους θυμάμαι καλά. Αγαπητοί και άκακοι. Γέρασαν. Να ‘ναι καλά.

Από την άλλη κάποιος άλλος, ας πούμε ένας ελεύθερος επαγγελματίας, που κρατιέται με νύχια και με δόντια μπορεί να βρει τα ευφυολογήματα του τραγουδιού κρύα και την ισοπεδωτική του στάση καθόλου κομψή. Edited, δες παραπάνω σχόλιο.

Τομσοτ πρέπει να αρχίσεις να λαμβάνεις σοβαρά υπόψη σου την πιθανότητα ότι κάθε μια φοβερή αλήθεια που μοιράζεσαι με τον υπόλοιπο κόσμο αποτελεί νομοτελειακά και μια φοβερή αλήθεια λιγότερη για σένα. Σκέψου το φίλε μου. Απλή αριθμητική.

Εκνευριστικό. Σε αυτό μάλλον συμβάλλει όχι μόνο ο εξυπνακίστικος στίχος αλλά κι η μεγάλη του διάρκεια.

Scarface. Οι υπόλοιπες έπονται.