Επειδή έχω παρατηρήσει σε πολλά threads αυτό το φαινόμενο, ας το ξεδιαλύνουμε μια για πάντα.
Όταν διαφωνούμαι με κάτι, και αντανακλαστικά, λόγω αμυντικών μηχανισμών, θέλουμε να το απαξιώσουμε, καταφεύγουμε σε αυθαίρετους χαρακτηρισμούς με έμφαση στην εντοπιότητα του στύλ:
"έτσι είναι στην Ελλάδα", "Οι Ελληναράδες" , "τυπική Ελληνική συμπεριφορά", "γι' αυτό οδηγηθήκαμε στην κρίση και διαλύθηκαν τα ασφαλιστικά ταμεία" κ.ο.κ.
Το όξυμωρο, παράδοξο, ατυχές και άσχετο είναι πως ΚΑΝΕΝΑ από αυτά τα θέματα που συζητάμε, είτε αφορούν την τέχνη ή τον πολιτισμό, τα πρότυπα ή ό,τι άλλο, ΔΕΝ έχουν αφετηρία, επικεντρό ή προορισμό τους τον Ελλαδικό χώρο.
Αφορούν το παγκόσμιο γίγνεσθαι και ρυθμίζονται/ υποκινούνται/καθοδηγούνται/ what ever από πρόσωπα/συμφέροντα που ΔΕΝ έχουν ιδέα ποιά είναι η Ελλάς και που πέφτει στον χάρτη.
Τωρα πως φτάνουμε στο σημείο αυτή τους τη δράση να τη χαρακτηρίζουμε ....."Ελληνική", είναι αντικείμενο προς μελέτη.