LK

Σαν να λέμε, για ένα καλλιτεχνικό έργο ισχύει η ίδια ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΗ αξία (διαδικασία δικονομικά) με μια τυρόπιτα. Αυτό λέω.

Εϊναι όσο επικίνδυνο να αποφασίζουν για το αν ο Α έκλεψε μια τυρόπιτα από τον Β.

Κάπου το χα ξαναποσταρει....... Υ.Γ. Και ο Daltrey Θεός, τωρα που το ξανάδα.

Έγω όλους δαύτους, ακόμα και Ιρλανδοι να ναι....βρετανούς τους λέγω.....UK εν πάσει περιπτώσει . ;D ;D ;D

Και λίγα λές. Γιατί ο Coverdale πίσω πάει; Τι μάλλι και τι ντύσιμο είναι αυτό!!! Κρίμα, γιατί η Βρετανία έχει ΤΕΡΑΣΤΙΑ παράδοση στο ντύσιμο (και εν γένει στο στυλ) …άσχημα γεράματα κάνανε, σε αντίθεση με κάποιους που γερνάν πολύ καλά (π.χ. Sean Connery –μιας και μιλάμε για Βρετανούς).

(ΠΑΓΙΑ θέση της ΝΟΜΟΛΟΓΙΑΣ και μάλιστα Αρείου Πάγου). "η παράβαση διατάξεων του Κ.Ο.Κ. δεν θεμελιώνει αυτή καθεαυτή υπαιτιότητα στην επέλευση τροχαίου ατυχήματος, αποτελεί όμως στοιχείο, η στάθμιση του οποίου από το δικαστήριο της ουσίας θα κριθεί σε σχέση με την ύπαρξη αιτιώδους συνδέσμου μεταξύ της συγκεκριμένης πράξης και του επελθόντος αποτελέσματος". Πάντως ΑΥΤΟΤΕΛΩΣ τα αδικήματα παραβίασης του Κ.Ο.Κ., διαπράτωνται και τιμωρούνται, ναι. Και για το αλκοολ και για την οδήγηση χωρίς άδεια οδήγησης εν προκειμένω. @Στράτο . Την επαύριον...παω για ντουζ ;D ;D ;D

Θα πρέπει να συντρέχει αιτιώδης σύνδεσμος μεταξύ της οδηγήσεως υπό την επίδραση οινοπνεύματος και της επελεύσεως του ζημιογόνου τροχαίου ατυχήματος, άρα στην περίπτωση που αναφέρεις, όχι δεν φταίει αυτός , αλλά αυτός που παραβίασε το κόκκινο. Ακόμα και να οδηγούσες χωρίς να έχεις δίπλωμα ή και να είχες πάνω από το επιτρετό όριο αλκοολ.

Στράτο, σου παραπέμπω την παράγραφο που σε αφορά Τώρα τι έκαμαν ή τι όχι, δεν είναι θκια μου δλεία. :P ;D ;D

Για να βοηθήσω λίγο τη συζήτηση: Ο νόμος ( αρθρ. 42 Ν 2696/1999- όπως τροποποιήθηκε και ισχύει) δεν θέτει ως γενικό όριο απαγόρευης τα 0,50 γραμμάρια ανά λίτρο αίματος και άνω (με αιμοληψία) ή τα 0,25 χιλιοστά του γραμμαρίου ανά λίτρο εκπνεόμενου αέρα και άνω ( μέτρηση με συσκευή αλκοολομέτρου). Αυτό είναι το ΜΕΓΙΣΤΟ επιτρεπτό όριο, που θεωρεί ο νομοθέτης ΙΚΑΝΟ να επηρεάσει τον οιοδήποτε οδηγό (έμπειρο και στην οδήγηση και στο αλκοόλ). Θέτει όμως και χαμηλότερα όρια σε ειδικές κατηγορίες οδηγών: Ειδικότερα: 1) Οδήγηση επιβατηγών αυτοκινήτων δημόσιας χρήσης (ΕΔΧ), φορτηγών αυτοκινήτων με μέγιστο επιτρεπόμενο βάρος μεγαλύτερο των 3,5 τόνων, σχολικών και λοιπών κατηγοριών λεωφορείων, ασθενοφόρων, οχημάτων μεταφοράς επικίνδυνων εμπορευμάτων, μοτοσικλετών και μοτοποδηλάτων=> όριο 0,20 γραμμάρια ανά λίτρο αίματος (μετρηση με αιμοληψία) ή όριο 0,10 χιλιοστά του γραμμαρίου ανά λίτρο εκπνεόμενου αέρα (μέτρηση με συσκευή αλκοολομέτρου). 2) Η ίδια (με την αμέσως ανωτέρω) απαγόρευση ισχύει και για την οδήγηση οχήματος οποιασδήποτε κατηγορίας από οδηγό που είναι κάτοχος αδείας οδήγησης επί χρονικό διάστημα μικρότερο των δύο ετών. (ΥΑ 250//2011). Επίσης σε περίπτωση ατυχήματος (μέ ή χωρίς θύματα) γίνεται ΤΟΞΙΚΟΛΟΓΙΚΟΣ έλεγχος (ήτοι διαπίστωση χρήσης αλκοόλ - τοξικών ουσιών - φαρμάκων κ.λ.π.). Τέλος η συνυπαιτιότητα του συνοδηγού (για ό,τι πάθει) , που μπήκε μεσα σε όχημα που εν γνώσει του ο οδηγός ήταν ύπο την επήρεια αλκοολ, συνήθως (δεν είναι τυφλοσούρτης) προσδιορίζεται (από τα ΔΙκαστήρια) σε ποσόστό 30%.

Το έχει κάνει η BOSE κάπως αυτό το σύστημα. Το ξεκίνησε εν μέρει το 1975 με τα 301: Και άλλα ηχεία έχουν την οπή μπροστά (π.χ. Tonsil )

Την τίμησα. Είναι ο "εγκέφαλος" του vintag-ο-συστήματος (KLH model Fifty Five). ;D ;D ;D Πολύ τον γούσταρα. Ειδικά το restoration , που ανέλαβα προσωπικά. Καμένες λάμπες στα display, εσωτερικό/εξωτερικό καθάρισμα, κ.λ.π. Και παίζει (για τα αυτιά μου) υπέροχα.

Σαν Hush n' Rush είναι. O ΠαπαδόπουλΑς έχει Μιλανέζο κλώνο. ;D Αν το άκουγα ΜΟΝΟ θα ήταν αλλιώς. Ενώ παίζουν ωραία, είναι πολύ clean cut....Ιταλόφατσες. ;D ;D ;D

Παντως για την ιστορια,πρωτα πρεπει να χα δει το pulp fiction και μετα το reservoir dogs....αν θυμαμαι καλα. Και εμένα με άρεσε αυτό ;D ;D ;D ;D

Τα πήρα. Από εμφάνιση σκίζουν. Καρα vintage, Ωραίος και ο ήχος (μεγάλο και το γουφερ).........σε σχέση δε με την τιμή....είμαι ευτυχισμένος. Made in USA λένε, αυτό με παραξένεψεν, Τεσπα ;D ;D ;D ;D

Όλες του οι ταινίες μου άρεσαν ;D ;D

@ trolley Επί της ουσίας δεν διαφωνούμε. Νομίζω ότι έχει υποθεί και παραπάνω, από άλλους. Ακροβατεί, ανάμεσα στο cult και στο εκκεντρικό, στο cool και στο ....όπως θες πες το....και τα κατάφερε (να κάνει fun club εννοοώ). Οκ, Όταν πάω να δω Ταραντίνο , ξέρω τι πάω να δω, τα ανέχομαι και το διασκεδάζω. Συμφωνώ ότι αν τα έβλεπα από κάποιον άλλο, θα τα αντιμετώπιζα διαφορετικά (προς το χειορότερο). Απολαμβάνει μιας "ασυλίας" ακόμα και από εμένα, και σε αυτό (δεν ξέρω πως) πέτυχε. ;D

Θα δευτερολογήσω και με ένα ακόμα παράδειγμα, σε περίπτωση που δεν ήμουν σαφής στο τι εννοώ πρίν. Στο «rear window» o Χιτσκοκ μέσα σε τρία μονοπλάνα, μας έδωσε όλο το story board. Πρώτο πλάνο σε φωτογραφική μηχανή σπασμένη, δεύτερο πλάνο σε ένα κάδρο στον τοίχο ενός αυτοκινήτου αγώνων ράλι ,που τουμπάρει και τρίτο πλάνο ο γύψος στο πόδι του Τζέιμς Στιούαρτ. Εύκολα συμπεραίνουμε ότι ο ήρωάς μας είναι φωτογράφος που τραυματίστηκε στον αγώνα αυτοκινήτων, που πήγε να καλύψει ως φωτορεπόρτερ. Αυτό είναι ένα σκηνοθετικό εύρημα. Αντιθέτως το φως που έβαλε μέσα στο ποτήρι του γάλακτος (που κουβαλούσε ο Καρυ Γκαρντ στις σκάλες) στο Suspicion ήταν ένα «κινηματογραφικό» τερτίπι, όπως επίσης και τα τεράστια αντικείμενα που χρησιμοποιούσε (π.χ. το τεράστιο περιστροφο στο "spellbound"- 4 φορές πιο μεγάλο από το κανονικό- γιατί δεν μπορούσε να πετύχει αυτό το illusion κανονικά, δουλεύοντας με πολύ φως και μικρό διάφραγμα). Εκεί τον παραδέχομαι ως κινηματογραφιστή. Πολλές φορές ο Χιτσκοκ , πωρωνόταν στην ιδεά πως θα γυρίσει τεχνικά μια σκηνή, παρασυρόταν σε αυτή και από αυτή, και θυσίαζε ακόμα και το story (δανεισμένα σενάρια από βιβλία κ.λ.π.) , προκειμένου να του βγει τεχνικά αυτό που είχε στο μυαλό του (άλλοτε του έβγαινε, άλλοτε όχι). Οραματιζόταν εικόνες και κινηματογραφικά τερτίπια....και ήθελε να τα δει να συμβαίνουν. Το ίδιο μου βγάζει την αίσθηση ότι κάνει και ο Ταραντίνο , το οποίο βέβαια ΔΕΝ το παραδέχθηκε ποτέ του, ή δεν έτυχε να το διαβάσω κάπου εγώ. Είμαι σίγουρος ότι ήθελε δηλαδή να κινηματογραφίσει π.χ. έναν πίδακα απο αίμα ακρωτηριασμένου......και απλά το έδεσε με ένα ανάλογο σενάριο, ως δικαιολογία. Τουναντίον διάβασα ότι θεωρεί την τελευταία του ταινία αρτιότατη…..σεναριακά. Φυσικά δεν συμφωνώ μαζί του, αλλά μου άρεσε πως τη γύρισε.

Νομίζω ότι η διάφορα κινηματογραφιστή, σκηνοθέτη και σεναριογράφου είναι διακριτή. Πολλές φορές ένα άτομο , καλή ώρα όπως ο Ταραντίνο, τα συγκεντρώνει και τα τρία στο πρόσωπό του. Δεν χρειάζεται νομίζω να τα ορίσω. Θα αρκεστώ να διευκρινίσω ότι ο όρος «κινηματογραφιστής» είναι πιο τεχνικός σε σχέση με τον όρο «σκηνοθέτη» , που είναι πιο καλλιτεχνικός. Θα χρησιμοποιήσω και πάλι το παράδειγμα του Χιτσκοκ.....ξανά. Στη συνέντευξη του στον Τρυφώ (στο βίβλιο), κατά ένα 80% αναλώθηκε σε τεχνικά ζητήματα (πως γύρισε και με τι κάμερες μια σκηνή, τι φίλτρα κ.λ.π) , παρά με «καλλιτεχνικά» (και με αυτά ασχολήθηκε , αλλά σε μικρότερο ποσοστό)….δηλαδή "τι ήθελε να πει" και "πώς το είπε" . Ως προς τον Ταραντινο ειδικότερα: Ας πούμε μπορεί και εγώ να γέλασα με πολλές σκηνές στο kill bill (ναι τις θεώρησα αστείες- αλλά του το συγχωρεσα – αλλά δεν μου κανει σαν σεναριογράφος). Δεν μου αρέσει ως σκηνοθέτης (συμφωνώ μαζί σου – έχει πρόβλημα στο “story telling”), αυτό το σπονδυλωτό από την πρώτη κιόλας ταινία (το πρωθύστερο σχήμα) το έχει κάνει μοτίβο σε όλες τις ταινίες του- και ενώ αρχικά νόμισα ότι είναι άποψη, πιθανολογώ πλέον ότι του είναι δύσκολο να παρουσιάσει μια ταινία με αρχή, μέση και τέλος. Μου αρέσει όμως ο τρόπος που χειρίζεται την κάμερα , οι τεχνικές του κατά την εικονοληψία , η φωτογραφία του.....κ.ο.κ.

Προφανώς. Απλά ενισχύω το γεγονός ότι δεν τίθεται θέμα συγκρισης, απλά μια αναφορά στην ίδια πρόταση των δύο ονομάτων από εμένα.

To μόνο αντικειμενικό σημείο σύγκλησης των δύο (Ταραντινο-Χιτσκοκ) είναι ότι και οι δύο σκηνοθέτησαν τον ηθοποιό Bruce Dern. O Sir στο "Family Plot" και ο Κουεντιν στο "The Hateful Eight" και στο "Django Unchained" .

Είναι. Δεν γίνεται μεταξύ τους σύγκριση (όχι ότι αποκλείω το ενδεχόμενο κάποιος να θεωρεί τον Ταραντινο καλλιτερο- δεν είναι δικό μου πρόβλημα). Απλά μπαίνουν στην ίδια πρόταση ως καλοί (για τα γούστα μου) κινηματογραφιστες.

Όπως είπα και στην έναρξη του νήματος, προσωπικά μου αρέσει ο Ταραντίνο ως κινηματογραφιστής. Όχι σαν σκηνοθέτης, ούτε ως σεναριογράφος. Την ίδια θέση έχω και για τον Χιτσκοκ (που έχω άπαντα σε όλα τα format). Καλά σεναριογράφος δεν υπήρξε ποτέ του ο sir.

Ξαναείδα πρόσφατα το Battlestar Galactica (1978), μόνο και μόνο επειδή μου είπε ένας φίλος ότι το ξανάδε και ΔΕΝ το άντεξε. "Δεν βλέπεται " ήταν τα λόγια του. Το βρήκα και μαμώ τις 70ίλες....Φοβερό απόγευμα προβολης! ;D ;D ;D ;D ;D ;D

Σίγουρα, απλά ξεκουνιέμαι δύσκολα. ;D ;D ;D

Μπορεί ;D Είναι τόσες οι παραγωγές (και στη μουσική - ειδικά στη jazz που με ενδιαφέρει μόνο- τις δεκαετίες 40-50-60), όσο και στο σινεμά (στις ίδιες δεκαετίες , άντε να βάλω και τα 70's) , που δεν έχω χρόνο να τα δώ (ή να τα ακούσω) όλα. Προτιμώ λοιπόν να μείνω σε αυτά που μου αρέσουν, αν θες και εις βάρος των "σύγχρονων παραγωγών", μιας και αρέσκομαι πιο πολύ σε αυτές τις χρονολογίες. Δεν με ενδιαφέρει να πείσω κανέναν να κάνει το ανάλογο, φευ, με ενδιαφέρει όμως οιαδήποτε κουβέντα με ανθρώπους με τα ίδια γούστα. ;)