jonn

Θα συμφωνήσω μαζί σου κάθε φορά που θα σκεφθώ με βάση το προσωπικό μου γούστο στη μουσική... Θα τα λέμε όμως αυτά κι εμείς όταν σε 20 χρόνια οι Radiohead (τους αναφέρω επειδή ξέρω πως αρέσουν και στους δύο μας Μιχάλη...) θα θεωρούνται οι kitsch δεινόσαυροι του 2025 ; Θέλω να πω με αυτό πως η μουσική είναι κάτι που δεν μένει στάσιμο και πως αν δεν το ακολουθεί κανείς και μένει προσκολλημένος σε μία εποχή ή ένα ρεύμα χάνει το δάσος για να βλέπει το δέντρο. Όμως η πλήρης απαξίωση του ιστορικού παρελθόντος προς χάριν ενός πιθανά εφήμερου παρόντος (ή και όχι εφήμερου) είναι το άλλο άκρο και επίσης δεν με βρίσκει σύμφωνο.

¶ντε μια απάντηση κι εδώ... 1.) BC Rich (απλά ελεεινές...) 2.) Fender Stratocaster και όσες είναι strat type (τις έχω συνδέσει με τα σκυλάδικα...) 3.) Ibanez όλες εκτός της σειράς Prestige (γιατί έχουν άθλια μπράτσα!) 4.) Οι αηδίες της Line 6 5.) Ότι έχει επάνω αστραπές, φωτιές, κεραυνούς κλπ. αίσχη...

Ας πω κι εγώ έστω και καθυστερημένα... 1.) Gibson SG '61 Re-issue (η G-400 μου είναι σχεδόν ακριβές αντιγραφό της :D ) 2.) Fender Telecaster 72 Custom (γιατί έχει το twang της Tele αλλά και ένα humbucker στη θέση neck :) ) 3.) Epiphone Casino (θα είναι η επόμενη αγορά μου όπως φαίνεται...φοβερός ήχος αυτοί οι P90s!!!) 4.) Fender Jazzmaster (ποτέ δεν με τρέλαινε ο ήχος της, αλλά έχει στυλ και χαρακτήρα) 5.) Rickenbacker 3xx (εντελώς άβολη, αλλά κούκλα και με super ήχο)

Διασκευές των Sonic Youth σε κομμάτια των Yes και των Camel ??? :D 8O :D 8O :D 8O

Κρίμα που δεν την είδα λοιπόν...είχα δει πριν μερικές ημέρες αποσπάσματα ενός παλιού σχετικά live στην τηλεόραση και εντυπωσιάστηκα...Μ'αρέσει η Shakira γιατί μέσα στη latin pop και το oriental υποβόσκει μια rock'n'roll δυναμική! :D Όσο για τις backstage φωτογραφίες ήταν αναμενόμενο να υπάρχει πολύ καλός εξοπλισμός, αλλά κακώς δεν βρισκόταν επί σκηνής να πετάγεται που και που το μάτι σε pedalboards και ενισχυτές όταν θα ξεκολλούσε από τα hips της Shakira... Αυτή την strat που κρατάει ο τύπος στις φωτό σου SF, (που είναι ο ένας από τους 2 κιθαρίστες της μπάντας αν θυμάμαι καλά..) την είχα δει και στο τηλεοπτικό live. To headstock της δεν μοιάζει με Fender...τι είναι ;

Μα δεν είναι και πολύ off topic και ακριβώς το ίδιο ήθελα να πω κι εγώ...Όταν δημοσιοποιείς την άποψή σου δεν το κάνεις μονάχα επειδή επιθυμείς την συνδιαλλαγή με άλλους, αλλά κυρίως επειδή θέλεις να πείσεις! Το θέμα είναι και το έχω ξαναπεί αυτό σε άσχετη φάση να πείθεις με επιχειρήματα και όχι με ευφυολογήματα και σοφοστίες...

Αλλά ούτε και κατώτερο ώστε να είναι καραγκιόζηδες ή γελοίοι... Οι Sonic Youth και οι King Crimson είναι 2 μεγάλα group, όμως υπηρέτησαν άλλα είδη το καθένα και μάλιστα σε άλλη εποχή, και δεν μπορεί καν να τεθεί θέμα σύγκρισης. Και το ίδιο ισχύει π.χ. για τους Black Sabbath και τους Ramones, για τους Nirvana και τη Madonna και ας ανήκουν στην ίδια χρονική περίοδο. Δεν μπορεί κανείς να λέει ότι τα μήλα είναι πιο καλά από το πορτοκάλια, αλλά μονάχα πως "εμένα μ'αρέσουν τα μήλα και όχι τα πορτοκάλια". Αν δεν δεχθούμε την υποκειμενικότητα στην αξία της τέχνης ως αρχή και αξίωμα...καλύτερα να μην ασχολούμαστε με κριτική γύρω από την τέχνη.

Φίλε alkias όταν τελειώσεις με την studio δισκογραφία τους "όρμα" και στα πολλά επίσημα και ανεπίσημα live bootlegs και στο CD που κυκλοφόρησε μέσω του επίσημου fan club τους "Live at Benaroya Hall" όπου παίζουν ένα semi-acoustic set περίπου 2,5 ωρών. Και χωρίς ηλεκτρισμό και πολλά watt είναι καταιγιστικοί!!! ¶ντε να τους δούμε και στην σκηνή το φθινόπωρο...

Μπάμπης Παπαδόπουλος ...μακράν όμως!!! Μπαλταζάνης, Μπαντούκ, Ζάικος και οι 2 κιθάρες των Κρίνων (ιδίως στο τελευταίο instrumental album) ακολουθούν. Mode Plagal έχω ακούσει ελάχιστα, αλλά έφθανε για να καταλάβω ότι είναι όλοι τους εξαίρετοι μουσικοί...θα ψάξω πάντως υλικό ώστε να προσέξω τον Κλέωνα Αντωνίου.

RIP Syd...πρόσφατα έβλεπα το DVD "London 1966-1967" των Pink Floyd και διαπίστωνα άλλη μια φορά πόσο κοντά είναι η τρέλα με την ιδιοφυία... :(

Καλημέρα μετά από μέρες στο noiz...εδώ και μια εβδομάδα βρίσκομαι στην Κύπρο (Λάρνακα) για διακοπές και δεν είχα δει τις απαντήσεις-προτάσεις σας. Thanx πάντως θα τις μεταφέρω στον άμεσα ενδιαφερόμενο και σίγουρα θα κοιτάξουμε να ακούσουμε το Juggernaut Rat που μοιάζει ενδιαφέρον!!!

Δοκιμάστε το Bass Overdrive της Boss και όχι κάποιο overdrive για κιθάρα Δικό μου το λάθος fleamail το ODB-3 δοκιμάσαμε, δηλαδή το Bass Overdrive της Boss και δεν μας πρίμαρε πολύ ο ήχος. Με το Muff πάλι που ήταν για κιθάρα αντί να τζιτζικιάζει μπούκωνε στις χαμηλές συχνότητες... 8O 8O Αnyway το SansAmp θα είναι τελικά η λύση όπως φαίνεται!

Τα έχω ακούσει και τα δύο και μου φαίνεται απλά πως το ρώσικο είναι αναπαίσθητα λίγο πιο fuzz και όχι τόσο distortion. Αυτό όμως είναι απλώς η δική μου αίσθηση γιατί τυπικά υποτίθεται ότι είναι ολόιδια σαν βασικό κύκλωμα και πως απλά αλλάζει η χώρα κατασκευής/προέλευσης. Δεν τα έχω ψάξει και αντίσταση προς αντίσταση να δω αν είναι ακριβώς ίδια, άλλωστε τα 20 ευρώ διαφορά στην τιμή με κάνουν να σκέφτομαι ότι ίσως να υπάρχει και διαφορά στα υλικά. Πάντως έχω παίξει με το ρώσικο Big Muff και το βρίσκω εξ'ίσου καλό και αξιόπιστο με το αμερικάνικο.

Είμαι ευτυχής κάτοχος ορισμένων ΕΗΧ pedals...για την ακρίβεια ενός Double Muff, ενός Small Stone Phaser, ενός Pulsar Tremolo κι ενός Doctor Q Dynamic Wah. To συνολικό κόστος και των τεσσάρων κυμαίνεται γύρω στα 300 ευρώ σε τιμές ελληνικής αγοράς και μπορώ να πω πως είμαι υπερ-ευχαριστημένος!!! :D Η ΕΗΧ έχει υψηλής ποιότητας κατασκευές με τα κλασσικά μεγάλου μεγέθους μεταλλικά σασί της να είναι αθάνατα (ταλαιπωρώ τα πεταλάκια σε live, πρόβες και recording sessions εδώ και ένα χρόνο και δεν έχουν καταλάβει τίποτα) και τα ποτενσιόμετρα είναι σταθερότατα χωρίς θορύβους όπως και τα stomp buttons. To μεγάλο μέγεθος των πεταλιών και τον knobs που έχουν πάνω τα κάνει πολύ βολικά για live καθώς είναι εύκολο να πετύχει κανείς το setting που θέλει χωρίς μικρομετρικές κινήσεις και πολύ ψάξιμο! Tώρα ο ήχος είναι υποκειμενικό ζήτημα για τον καθένα, εγώ δοκίμασα αρκετά πετάλια πριν καταλήξω και πέραν του αδιαμφησβήτητου για μένα value for money τα EHX είχαν και τον ήχο που ζητούσα τουλάχιστον σε αυτά τα τέσσερα εφφέ. Το μοναδικό αρνητικό είναι η τροφοδοσία τους που δεν γίνεται με το κλασσικό τύπου Boss βύσμα που έχουν όλοι οι μετασχηματιστές του εμπορίου, αλλά με 1/8'' input jack, δηλαδή με βύσμα όμοιο με αυτό που έχουν τα ακουστικά των walkman/discman. Πλέον όμως υπάρχει και στη χώρα μας το περιβόητο OneSpot που λύνει και αυτό το πρόβλημα και στο noiz υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να αλλάξουν και την υποδοχή τροφοδοσίας της ΕΗΧ με την κλασσική αν κάποιος δεν θελει το OneSpot.

Στην Αθήνα έχω βρει ορισμένα πετάλια της ΕΗΧ στον Καγμάκη στην Εμμ. Μπενάκη και ολόκληρη σχεδόν την σειρά της εταιρείας στον Διαμαντόπουλο στη Σόλωνος. Φυσικά μπορεί να υπάρχουν και αλλού, αλλά εγώ τουλάχιστον δεν το ξέρω.

Μωρέ δεν πολυσυμφωνούμε, αλλά ο jonn προτείνει σε όλους να είναι πιο χαλαροί γενικώς (και στον εαυτό του μαζί) και να αναγνωρίζουμε την καλή προαίρεση όλων που μπαίνουν στη συζήτηση...

Δεν το κατάλαβες eye, και δεν απαντάμε επιλεκτικά γιατί τότε γίνεται διάλογος επί των τύπων και όχι επί της ουσίας και ορθώς αντιλαμβάνεσαι ότι το ύφος σου είχε κάτι το λιγότερο παρεξηγήσιμο...Δεκτή η ανάκληση των όσων περιλαμβάνονται στο επίμαχο post. Δυστυχώς όμως οι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί ακολουθούσαν ένα πρόλογο που με σαφήνεια έλεγε ότι αναφέρεσε σε εμάς. Κι εγώ αράζω και δεν έχω διάθεση για διαμάχες και κοκορομαχίες σε fora. Προτείνω δε να εξαφανίσουμε και οι δύο από το thread όλα τα επίμαχα που αναφέρει ο ένας για τον άλλο, διότι και off-topic είναι και δυσφημούν το noiz. Εγώ μάλιστα θα το πράξω άμεσα και ελπίζω να με ακολουθήσεις...

Όχι σχόλια επί προσωπικού είπαμε...

Φίλε Wow!, δεν σε γνωρίζω και ως εκ τούτου δεν έχω κάτι προσωπικό με σένα και εσύ με μένα, διαφωνούμε ωστόσο και κατηγορείς την άποψή μας ως απόλυτη, επομένως θα σου απαντήσω επί του πρακτέου και των όσων λες: 1. Είμαστε αναγκασμένοι να απορρίπτουμε ότι κρύβεται θρασύδειλα πίσω από το δάχτυλό του για να μπορέσει να κρατήσει αποστάσεις. Είπα και πριν ότι αν δημιουργείς αυθεντικά και ουσιαστικά όλοι θα το αναγνωρίσουν και δεν χρειάζεται να κρυφτείς πίσω από την ταμπέλα "έντεχνο" για να μην σε βάλουν στο ίδιο καζάνι με το σκυλά! Βγες και πες πως γράφεις λαικά τραγούδια κι αν δεν είναι σκυλάδικα θα σε διαχωρίσουν χωρίς να εφευρεθεί νέος μουσικός όρος για σένα. 2. Δεν έχεις ακούσει κριτική για το ελληνικό ροκ και το hip-hop ;;; Περίεργο μου φαίνεται, ειδικά το hip-hop έχει τσακωμούς και έριδες και διαφωνίες και κριτική εντονότατη ακόμα και από τους ίδιους τους κοινωνούς του ως τέχνης. Ξέρεις όμως τι δείχνει αυτό ; Ότι είναι ζωντανός οργανισμός, αναδιοργανώνεται και εξελίσσεται, υπάρχουν παιδιά που γράφουν ρίμες και φτιάχνουν λούπες διαρκώς στα σπίτια τους, σε μικρά προβάδικα, υπάρχουν άνθρωποι που εκφράζονται καθημερινά μέσα από το ελληνικό hip-hop, όπως υπάρχουν και άνθρωποι που στις Τρύπες βρήκαν τή νέα πνοή στη βαλτωμένη ελληνική δισκογραφία στα 80s και άρπαξαν μια κιθάρα κι άρχισαν να παίζουν. Το "έντεχνο" τι είναι ;;; Μουσική από και προς στείρους εγκεφάλους...γιατί δεν έχω δει και πολλούς να κλείνονται σ'ένα υπόγειο και να τζαμάρουν Μάλαμα...Το κοινό του "έντεχνου" το έχεις δει καλά ;;; Προοδευτική δήθεν μια χαρά κατεστημένο όμως, φοιτητιώσα νεολαία, χωρίς δική της αισθητική και προσωπικότητα...τι συναυλία του Μάλαμα, τι σε trendy bar του Κολωνακίου το ίδιο τους κάνει! 3. Εγώ προτιμάω 1.000 φορές τον συνειδητοποιημένο σκύλο που γουστάρει "βγάλε το μαύρο σου το string.." γιατί αυτό βιώνει με την γκόμενά του, παρά το αρτηριοσκληρωτικό, ανέραστο έντεχνο στιχάκι για αγάπες και λουλούδια τύπου "στο τσιγάρο που κρατώ, στον ένα μου θεό...", αλλά ο καλλιτέχνης όπου πιπινάκι άνω των 18 (όχι τίποτα άλλο, αλλά μην μας πάνε και μέσα...) "να του ρίξουμε και κανα π@@τσο!" 4. Όπως είδες διαχώρισα σαφώς το πολιτικό, έντεχνο τραγούδι της δεκαετίας του 70 από το σημερινό χάλι. Δεν μπορώ να συγκρίνω τον Ξυλούρη και τον Γιάννη Μαρκόπουλο με τον Λειβαδά και την Τσαλιγοπούλου! Και μαζί σου για τον Ζαμπέτα και τους λοιπούς...ήταν οι "σκυλάδες" της εποχής τους...αλλά ήτανε αυθεντικοί σε αυτό που έκαναν όπως αρκετοί τότε. Σήμερα ενώ οι "σκύλοι" δεν άλλαξαν, οι "έντεχνοι" έγιναν σαν κι αυτούς με το φερετζέ του πούστη φορεμένο μπας και δεν τους αναγνωρίσουμε. Δηλαδή να φθάσουμε να γράψει ο Μπουγάς στην Αλεξίου τραγούδια...ο Θεοφάνους μας έφθασε ;;;

MIA ΑΚΟΜΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ παπαριά! +1.000.000 Και θα συμφωνήσω απόλυτα και με την άποψη ότι το "έντεχνο" ξεκίνησε ως πολιτικός όρος και όχι ως καλλιτεχνικός. Χρησιμοποιήθηκε (και εν μέρει σωστά) την δεκαετία του '70 για να αποδώσει το λαικό τραγούδι που είχε πολιτικό στίχο και δεν μπορούσε να ενταχθεί στην ίδια κατηγορία με τα "μπουζούκια", δηλ. Ζαμπέτα, Γαβαλά, Ζαγοραίο, Καλδάρα κλπ. Στην ουσία όμως των πραγμάτων ήταν απλά λαικά τραγούδια που είτε είχαν πολιτικοποιημένους στίχους, είτε ήταν μελοποιημένα ποιήματα. Δημιουργοί των τραγουδιών αυτών δεν ήταν "μπουζουξήδες" αλλά συνθέτες (Μικρούτσικος, Λεοντής, Ανδριόπουλος κλπ.) και αυτοί αναζητούσαν έναν όρο για να ξεχωρίσει η δική τους λαική δημιουργία από τα υπόλοιπα. Η εποχή εκείνη πέρασε ανεπιστρεπτί και κάπου στα 90s ξεπήδησαν οι σημερινοί "έντεχνοι" δημιουργοί, που μπλέκοντας λίγο ροκ/ποπ, λίγο λαικούς δρόμους και ολίγην παραδοσιακή μουσική δημιούργησαν ένα εύπεπτο μουσικό υβρίδιο για όλα σχεδόν τα αυτιά. Τον όρο έσπρωξε όσο δεν πάει άλλο το ποιοτικό ραδιόφωνο ελληνικού ρεπερτορίου που δεν έπαιζε όμως Πέγκυ, Βανδή, Ρουβά κλπ. για να ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους, όπως έκαναν και οι δημιουργοί της δεκαετίας του 70. Όμως σήμερα δεν υπάρχει πλέον η δικαιολογία της πολιτικής (και δη αριστερής και κυνηγημένης από το καθεστώς...) άποψης, αλλά μονάχα η ανάγκη να πείσουμε όσους δεν ακούνε "σκυλάδικα" και εμπορική ποπ πως είμαστε οι σωτήρες τους. ¶ρα το "έντεχνο" της εποχής μας είναι ένα ωραιότατο marketing trick για να βρεθεί μια κοινή συνισταμένη ανάμεσα σε ετερόκλητους ακροατές που δεν είχαν προφανείς προτιμήσεις στη μουσική, αλλά έδειχναν να αντιπαθούν κάπως τον εμπορικό ευτελισμό των "σκυλάδων". Παρθένο έδαφος λοιπόν...αφού δεν ήξεραν από μόνοι τους ποια μουσική τους αρέσει, τους την δημιουργήσαμε εμείς και έχει μέσα απ'όλα!!! Προσωπικά δεν αντέχω αυτούς τους ποιοτικούς καλλιτέχνες (Μάλαμα, Θ. Παπακωνσταντίνου, Πασχαλίδη κλπ.) για ένα μονάχα λόγο: Κλαίνε τη μοίρα τους διαρκώς και επειδή βρίσκονται σε διαρκή σύγχυση αναπαράγουν τον εαυτό τους από δίσκο σε δίσκο με διαφορετικές ενορχηστρώσεις, άλλοτε πιο δυτικότροπες και άλλοτε πιο παραδοσιακές. Στην πραγματικότητα όμως παίζουν τις μινόρε κλίμακες με άλλο τρόπο και σειρά σχεδόν σε όλα τα τραγούδια. (Μερικές φορές ξεφεύγει λιγάκι ο Παπακωνσταντίνου από αυτή την αηδιαστική κατάσταση, και λογικό είναι με Μπάμπη Παπαδόπουλο, Μπαντούκ, Μπασλάμ και Αποστολάκη για μπάντα! Αυτοί οι μουσικοί άλλοι με το ροκ, άλλοι με τα blues ριζωμένα μέσα τους, δίνουν άλλη χροιά στο σύνολο. Τους έχω ακούσει σε συναυλία του Θανάση να βαράνε χωρίς αυτόν διασκευή το Fake Plastic Trees των Radiohead και έπαθα ζημιά...) Δυστυχώς αυτή τους την σύγχυση και την μιζέρια κοντεύουν να την μετατρέψουν και σε στάση ζωής του κοινού τους που θεωρεί ότι άμα δεν κατεβάσει 1 λίτρο ούζο στη συναυλία του Μάλαμα δεν καταλαβαίνει το βίωμα του καλλιτέχνη και δεν μετέχει στην τελετουργική (μη χέσω...) παρουσία του. Πάντως ο καλλιτέχνης δεν χρειάζεται να ψάχνει ταυτότητα σε ταμπέλες και τσιτάτα που μόνο το marketing εξυπηρετούν. Αν κάνει κάτι αυθεντικό και ουσιαστικό στην μουσική, όλοι θα το αναγνωρίσουν και θα το δεχθούν αργά ή γρήγορα!

Φυσικά με την καλή έννοια...τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά, αλλά και στα αυτιά του drummer μας ο ήχος ήταν απλά super. Ειδικά το snare της σειράς ήταν απίστευτο...ήχος γεμάτος, στιβαρός, με πολλές αρμονικές... Δεν ξέρω και να το περιγράψω ακριβώς, δεν είμαι drummer, απλά μου άρεσε αυτό που άκουγα πολύ! :D

Δεν ξέρω πολλά από drums, αλλά αυτό το set σκοτώνει...και live και στο studio και παντού... :D :D

Λοιπόν...τον τελευταίο καιρό με τον μπασσίστα στην μπάντα που παίζω έχουμε το εξής θέμα συζήτησης: Επειδή στο group υπάρχει μία κιθάρα και πλήκτρα και αυτό το σχήμα μας πάει και μας εκφράζει μερικές φορές αισθανόμαστε την ανάγκη για κάπως περισσότερο γκάζι και μάλιστα στις χαμηλές συχνότητες. Θέλουμε με λίγα λόγια να δώσουμε λίγο overdrive, και γιατί όχι ακόμη και fuzz στον ήχο του μπάσσου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του "βρώμικου" αυτού ήχου ακούει κανείς στους Muse (που ανακαλύψαμε ότι ο μπασσίστας χρησιμοποιεί ένα Big Muff). Δοκιμάσαμε ένα Boss OD-3 και το αποτέλεσμα ήταν έως και χάλια αφού το μπάσσο τζιτζίκιασε και μόνο μπάσσο δεν ήταν... Δοκιμάσαμε κι ένα Muff και ο ήχος μπούκωσε, σαν να απέκτησε πάρα πολύ sustain και σε κάθε νότα ακολουθούσε ένα ατελείωτο βουητό, επίσης χάλια! Οι μπασσίστες του forum προτείνετε καμία λύση σχετική με ενισχυτές, πετάλια και οτιδήποτε άλλο που μπορεί να κάνει. Το μπάσσο είναι ένα Fender Jazz Bass V...