Κατ'αρχάς να πω ότι δεν έχω κανέναν τρελό έρωτα με τον Hendrix. Θα σου πω όμως μια γνώμη για το τί είχαν τα κομμάτια του, αφού εκεί θες να εστιάσουμε...
1) Σαφή και ξεκάθαρη blues...ανατροφή. Αφού δεν είναι κατ'ανάγκη καλό για τον κάθε ακροατή, αλλά το είχε.
2)Αξιοζήλευτο groove. Και δεν μου φαίνεται τυχαίο-ειδικά με αφορμή τον Hendrix- που η υπόθεση trio στα μουσικά σχήματα παγκοσμίως ήταν πάντα μειοψηφική :wink:
3)Ήχο-σφραγίδα και ψαρωτική φρασεολογία στην κιθάρα. Συν τοις άλλοις πήρε το wah-wah από τα αζήτητα και το έκανε φετίχ.
4)Χίπικη αύρα. Από αυτή την πλευρά ίσως ήταν και λίγο...pop :lol: για την εποχή του...Πάντως, μουσικά, ήταν σίγουρα πάνω στο τρένο της εποχής.
Κι αν αφήσουμε λίγο το μουσικό μέρος, προσωπικά πάντα, πιστεύω ότι σήμερα η εικόνα του Hendrix είναι το άθροισμα της γοητείας του αριστερόχειρα, του πρόωρου θανάτου του, της εξωπραγματικής τεχνικής του και της παρουσίας του στο Woodstock. Δεν λέω ότι ο άνθρωπος δεν έκοβε κώλους, αλλά σε έναν βαθμό εκτιμώ ότι δουλεύει και ο μύθος του...
Μην αισθάνεσαι άσχημα αφού δεν τα βρίσκετε με τον Jimi...Εγώ πχ. δεν πολυγουστάρω SRV, λατρεύεται σαν θεός εδώ. Τον βρίσκω πολύ Hendrix στη θέση του Hendrix...και δεν είναι καν μαύρος... :lol: :lol: :lol:
(Κάτι μου λέει ότι το πρωί αυτό το thread θα πετάει φωτιές, Insomniac. Τά'πες κι εσύ...τά'πα κι εγώ...ετοιμάσου :D )