indie-anos laternative

Το γνωστό μουσικό βρετανικό περιοδικό NME δημοσίευσε μια λίστα με τις 50 καλύτερες "μουσικές" ταινίες όλων των εποχών. Ο όρος "μουσικές" είναι ευρύς με την έννοια ότι αναφέρεται γενικά σε ταινίες που αγαπήθηκαν από φίλους της μουσικής. Αν και η λίστα είναι αρκετά ..."εσωστρεφής", την αναδημοσιεύω με κάποια σχόλια των συντακτών, για όποιον ενδιαφέρεται. 50. Boyz N The Hood (1991) A modern American classic. And all the more resonant when you consider that L.A's infamous 'Rodney King riots' took place in the same city just one year later. 49. The Blues Brothers (1980) Sure, Jake and Elwood’s soul covers (most famously, of Solomon Burke’s ‘Everybody Needs Somebody To Love’) are karaoke-esque at times - but this John Landis-directed comedy caper is propelled by a genuine reverence for black America’s musical past; hence the cameos from Cab Calloway, James Brown and Ray Charles. 48. The Filth And The Fury (2000) With a title inspired by a howlingly neurotic Daily Mirror headline, this is where the Sex Pistols get to tell their side of the story. 47. Ferris Bueller's Day Off (1986) Although not strictly a music film per se, this - like all John Hughes' movies - brought indie music to the mainstream. 46. The Future Is Unwritten (2007) Released five years after Joe Strummer's death, Julien Temple's nuanced tribute to the much-loved Clash man featured some unexpected talking-head contributions (Johnny Depp, John Cusack) as well as some all-too expected ones (Bobby Gillespie, Bono). 45. Monterey Pop (1968) The precursor to the more famous Woodstock film caught the essence of the 1967 festival – and the summer of love - and set the bar high for concert documentaries to come. 44. Superstar: The Karen Carpenter Story (1987) Richard and Karen Carpenter were the ultimate clean-cut, brother and sister act responsible for buckets of pleasant MOR, but behind the scenes lay a dark story of depression and anorexia. This film tells that story. 43. Live Forever (2003) We’re still waiting for the definitive Britpop film (though No Distance Left To Run comes close) – but Live Forever is a solid love-note to the era, even if it relies too heavily on Liam Gallagher’s show-stealing quotes, playing it for laughs rather as opposed to examining the true cultural impact, and never dwelling on the darker side (the rampant heroin use, for example). 42. The Importance Of Being Morrissey (2002) Directors Tina Flintoff and Ricky Kelehar corralled an impressive cast of talking heads for this fawning celebration of the cantankerous Smiths legend – Bono, Noel Gallagher, playwright Alan Bennett and (weirdly) Harry Potter author JK Rowling were all on hand to sing Moz’s praises. 41. Walk The Line (2005) Planned and filmed while the man in black was still fresh in his grave, Walk The Line nevertheless does a near-perfect job of capturing his tumultuous life. 40. Where The Wild Things Are (2009) Yeah Yeah Yeah’s frontwoman Karen O’s soundtrack to 2009’s fantastical Where The Wild Things Are got a nod in the Grammy nominations for ‘All Is Love’, a track written by herself and bandmate Nick Zinner. 39. Part Of The Weekend Never Dies (2008) An ode to excess and life on the road, this Saam Farahmand-directed documentary followed French brothers Soulwax as they took their dance music spectacular around the globe. 38. 8 Mile (2002) Eminem’s first foray into film saw him playing ‘Rabbit’, a white Detroit rapper so closely modeled on himself as to be almost autobiographical. 37. Loud Quiet Loud: A Film About The Pixies (2006) For Pixies fans, the band’s 2004 reunion was a momentous event. The band themselves were a little less enthusiastic, and that tension comes through in this illuminating backstage documentary. 36. Scott Walker 30 Century Man (2006) There aren’t many films in which you can see a musical legend pondering the correct way to punch a joint of pork – but then Scott Walker is hardly your typical artist, and 30 Century Man demonstrates exactly why such flights of fancy make the pop idol-turned arty recluse so revered. 35. ATP All Tomorrow's Parties (2009) Hailed by its makers as “post-punk DIY bricolage”, this documentary of the bi-annual ATP festivals brought film-making into a new dimension. 34. The Devil And Daniel Johnston (2006) Depressive singer-songwriter Daniel Johnston is one of those artists who’s more interesting to read about, or watch a film about, than actually listen to (even if Kurt Cobain did call him the “greatest songwriter on earth”). 33. Blur: No Distance Left To Run (2010) A retrospective retracing of the band's life and times in the ever-so-slightly melancholic light of their 2009 reunion tour. 32. The Life Aquatic With Steve Zissou (2004) It’s one of the great misfortunes in life that Bill Murray was never a songwriter. So music fans should instead make do with this slice of Wes Anderson movie magic that features wonderful David Bowie covers from Brazilian musician Seu Jorge and a golden soundtrack. 31. Juno (2007) A teen coming of age movie at its core – Juno’s clear regard for its soundtrack and various band references within the film make it a must-see for anyone of an NME bent. 30. The Decline of Western Civilization Part II: The Metal Years (1988) The best music movie that most people have never seen – largely because it’s not available on DVD – this charmingly haphazard documentary captures the leading lights of the US glam-metal scene – Poison, WASP et al - just as it was starting to slide into self-parody. 29. Beastie Boys; Awesome I Fuckin' Shot That! (2006) Here’s a neat concept: borrow a bunch of video cameras, dispense them to 50 super-fans at a live show and give them one instruction: “Just keep filming”. 28. Justice: A Cross The Universe (2008) Listening to their music is like being thrust into the thumping heart of a great, demonic robot. So it’s only fitting that this raucous documentary encapsulates the wild, strobe-infested days of French DJ duo Xavier and Gaspard on tour. 27. Rust Never Sleeps (1979) The video accompaniment to Neil Young’s classic 1979 live album of the same name, this film really needs a DVD release. 26. Heavy Metal In Baghdad (2007) Gotta give it to those Vice documentary guys. From True Norwegian Black Metal through to the more recent Guide To Liberia, they know how to consistently produce some of the smartest, most balls-out filmmaking online. 25. Standing In The Shadows Of Motown (2002) Motown's house band The Funk Brothers have played on more number-one hits than The Beatles, Elvis, The Rolling Stones and The Beach Boys combined. 24. Woodstock (1970) There’s an argument that Woodstock – the festival – would never have accrued so much cultural and historical significance, had it not been for Woodstock the movie, which won an Best Documentary Oscar in 1970. 23. American Hardcore (2006) Based on the book American Hardcore: A Tribal History, this is the definitive documentary on the fiercely politicized movement that threw up such incendiary bands as Bad Brains, Black Flag and Minor Threat in the early-mid 80s, and – mysteriously – ended up mutating so far, we ended up twenty years later with Owl City. 22. Singles (1992) This being a Cameron Crowe film, Singles took the self-lacerating, counter-cultural rage of grunge and made it as safe and saccharine as an episode of Friends - which incidentally launched two years later, and surely took a few tips from this film, with its cast of quirky-yet-clean-cut young apartment-dwellers. 21. The Last Waltz (1978) Martin Scorsese’s film captures The Band’s 1976 farewell concert at San Franscisco’s Winterland Ballroom – but thanks to a host of special guests (Neil Young, Joni Mitchell, Bob Dylan), it also documents, more broadly, American folk-rock in its high pomp. 20. Pretty In Pink (1986) Inspired by and featuring the Psychedelic Furs track ‘Pretty In Pink’, this quintessential John Hughes movie is a story of teenage love, high school troubles and social cliques that's both of-its-time (its time being the '80s) and in thrall to the cosy certainties of '50s America. 19. Glastonbury (2006) From the opening mud squelches onwards this documentary does what all great docs do – makes you wish you were right there in the thick of it. 18. Garden State (2004) Zach Braff chose all the music for his film Garden State, sending a copy of the script with every request for a track to try and persuade the artist that the song was essential for the movie. 17. Meeting People Is Easy (1998) If you ever wondered why Radiohead went all leftfield and electronic on ‘Kid A’ – rather than taking the baton from U2 as the biggest band in the world – look no further than this on-tour documentary, which captures the full horror of the promotional treadmill that ‘OK Computer’ set them on. 16. Gimme Shelter (1970) Borrowing its title from one of the greatest tunes of all time, ‘Gimme Shelter’ is one of the essential music documentaries. 15. Pulp Fiction (1994) John Travolta, Samuel L. Jackson and Uma Thurman star in the film that sees violence, comedy, crime and pop culture collide as mobsters, a boxer and a gangster's wife find that their stories inter-link. 14. No Direction Home (2005) You don’t have to be a rabid Dylanologist to enjoy Martin Scorsese’s high-minded documentary about Bob Dylan’s career between 1961 and 1966. 13. Dazed And Confused (1993) Richard Linklater’s love-note to his mid-70s schooldays pulls of the neat trick of making you nostalgic for a time you (probably) never even lived through. 12. Stop Making Sense (1984) The highest-ranking concert movie in our list, Stop Making Sense was shot over the course of three nights at Hollywood's Pantages Theater, during Talking Heads' 1983 ‘Speaking In Tongues’ tour. 11. Dig! (2004) Controversial Ondi Timoner documentary Dig! tracks the Brian Jonestown Massacre’s Anton Newcombe and Courtney Taylor of the Dandy Warhols over seven years. 10. High Fidelity (2000) Those of us who’d loved Nick Hornby’s book, set in London, initially bridled at the all-American film version, transposed to Chicago. But the characters, especially John Cusack’s list-making lead, lost none of their essential warmth in the adaptation. After all, geography is unimportant – this is a film that speaks to anyone who’s ever obsessed over music to the detriment of actual, y'know, human relationships. Best music moment: Bruce Springsteen’s brief cameo is pretty cool, but Jack Black’s climactic rendition of Marvin Gaye’s ‘Let’s Get It On’ provides the film’s killer scene. 9. This Is Spinal Tap (1984) What can we say that hasn’t already been said? Scenes from …Tap get quoted so many times, yet somehow the spoof rock doc never gets stale, perhaps because it’s so true to life: Eddie Van Halen once confessed, "Everything in that movie [has] happened to me." The sharpness of the performances – especially Christopher Guest’s dim-but-lovable Nigel Tufnel – is even more impressive when you consider that much of the dialogue was improvised. Now, if only they hadn’t done that awful reunion tour… Best music moment: Too many to choose from, but we’ll go with ‘Lick My Love Pump’ – in D Minor, the saddest of all keys. 8. Don't Look Back (1967) More than a tour documentary, this film finds Dylan inventing the modern idea of the mercurial rock star: combative, awkward, refusing to be caged by critics or fans. It’s full of mesmerising scenes – Dylan taunting the Time Magazine journalist, Dylan playing ‘It’s All Over Now Baby Blue’ to a hotel room full of awestruck onlookers. Has any musician ever oozed charisma like the man born Robert Zimmerman does in Don’t Look Back? Best music moment: The ‘Subterranean Homesick Blues’ opening sequence has become instantly recognizable – but it’s the spotlit live performances that pack the greatest emotional punch. 7. Quadrophenia (1979) Bursting with violence, drugs, sexual longing and despair, Quadrophenia - loosely based on The Who's 1973 rock opera - is often dismissed as a mod film, but its appeal is universal. The character of Jimmy Cooper speaks across generations to anyone who's ever felt young, lost, and hungry for self-definition. The fact it's accompanied by the best music Pete Townshend ever wrote only magnifies the film's deathless power. Best music moment: Jimmy's climactic, cliff-top Lambretta ride, soundtracked by 'Love Reign O'er Me' . 6. Trainspotting (1996) Released in 1996, the height of Britpop, Danny Boyle’s breathtakingly distinctive film caught a unique moment in British culture: youthful, confident, alive with possibility. Wisely, though, the Britpop bands on the soundtrack – Sleeper, Pulp etc – were played down in the film itself, and it was two veteran US acts (Iggy Pop, Lou Reed) who accompanied the film’s most vividly memorable scenes. Best music moment: When Underworld’s ‘Born Slippy’ kicks in as Renton abandons his mates to go straight. Instant goosebumps. 5. Some Kind Of Monster (2004) The greatest puzzle about Metallica’s in-the-studio documentary is that they allowed it to be released at all, since it’s more ‘warts-and-all’ than Motorhead’s Lemmy – a startling, wince-inducing insight into the band’s ego-driven petty rivalries. There’s more to it than mere psychodrama, though. The film also raises some awkward questions about creativity. What happens when the songs dry up, and what used to come so easily, is suddenly agonizingly difficult? Best music moment: ‘Some Kind Of Monster’ and ‘Frantic’ are pretty bracing, but really this is a film about a band failing to write good music. 4. Almost Famous (2000) Former Rolling Stone writer Cameron Crowe based the script on his on experiences, and while you could argue it offers a sterilized version of ‘70s rock’n’roll, the film doesn’t shy away from portraying guys in bands as deeply flawed (Stillwater guitarist Russell Hammond bellowing “I am a golden god!” – originally a Robert Plant quote - is one scene that sticks in the mind). But it’s the soundtrack that makes it truly shine, a hazily elegant collection of tracks (Lynyrd Skynyrd, Simon & Garfunkel, The Who) that evokes an almost impossibly glamorous moment in time. Best music moment: The tourbus scene, where they all sing Elton John’s ‘Tiny Dancer’ – it’s cheesy as hell, but you can’t fail to be moved. 3. Control (2007) Erstwhile NME photographer Anton Corbijn swaps his stills camera for video, to produce one of the finest music biopics to grace the screen. Stunningly shot in black and white, the modern classic focusses on Joy Division and the band's enigmatic frontman Ian Curtis, who commited suicide aged just 23. Based on Deborah Curtis's biography Touching from a Distance, the film explores Curtis' life from his school days in the 1973 up until his death on the brink of the band's breakthrough American tour in 1980. The pressures of success, troubled romance and the torments of epilepsy are all portrayed as factors in his untimely demise. Best music moment: The live show scenes, actually performed by the actors who learnt to play the bands' songs. Newcomer Sam Riley is electrifying as the ill-fated frontman. 2. Anvil: The Story of Anvil (2008) You don’t need to be a gumby old-school metal fan to appreciate the desperate poignancy of this award-winning documentary, which follows the exploits of a has-been rock band as they endure repeated humiliations – empty gigs, missed trains - before finally achieving vindication, of a sort. Much like The Wrestler, which came out the same year, the message is an unexpectedly nuanced one: follow the dreams of youth into middle-age, sure – but be aware that there’s a heavy price to pay. Best music moment: The uplifting finale, when the band walk out on stage in Japan to find… well, won’t spoil it for you. 1. 24 Hour Party People (2002) As celebratory as it is comical, 24 Hour Party People bows at the altar of Manchester’s legendary, pioneering indie scene – while never being afraid to add a mischievous dash of the surreal to liven up proceedings. It’s this irrepressible comedy charm that carries the movie as it tracks the rise and fall of Factory Records, taking in the birth of punk and the explosion of club culture. It’s genuinely funny: Steve Coogan’s hilarious turn as Tony Wilson sees him crash a hang-glider and talk to God; Happy Mondays giddily poison 3,000 pigeons; Joy Division’s drummer is dispatched to play on the studio roof by their irascible producer. Add to those cartoon-esque capers some of the most spine-tinglingly great music ever made, complimented by cameos from the artists involved, and Director Michael Winterbottom’s masterpiece is a thoroughly British piece of perfection. Best music moment: "The Gig That Changed The World": Sex...

Νομικό ζήτημα δεν νομίζω να τίθεται αφού δεν υπάρχει επίσημη κατοχύρωση πνευματικών δικαιωμάτων. Δεν μπορεί να σε υποχρεώσει κανένας να τα κατεβάσεις. Το ζήτημα είναι καθαρά ηθικό. Από τη στιγμή που τα κομμάτια είναι δημιουργήματα ενός συνόλου (μιας μπάντας) και η πλειοψηφία του συνόλου αυτού ζητάει να τα κατεβάσεις, το σωστό (και δημοκρατικό) θα ήταν να συμμορφωθείς με την επιθυμία τους και να τα κατεβάσεις.

Καλό μήνα. Εγώ την πάτησα από φίλο πρωί πρωί. Με δούλευε κανονικά για κανένα 10λεπτο… Μετά μπήκα στο site, διάβασα τον τίτλο και δε χρειάστηκε να διαβάσω καθόλου το κείμενο ;D Οι φωτό βέβαια είναι προσεγμένες!!

Πολύ καλό άρθρο. Πέρα από πράγματα που δεν ήξερα, βρήκα και κάποια που τα ήξερα λάθος ή "μισά"... Thanx! :)

Μου άρεσε ο χαρακτηρισμός της κιθάρας ως... :) Άποψή μου: αν σου κάθεται καλά στο χέρι και (βασικό) δεν έχεις άλλα προβλήματα (πχ. να ξεκουρδίζεται εύκολα ή προβλήματα με τρέμολο, κλπ.), εγώ θα πρότεινα να κάνεις την όποια αναβάθμιση αντέχει η τσέπη σου. Κι όταν μαζέψεις κάμποσα λεφτά, παίρνεις την http://www.thomann.de/gr/fender_american_deluxe_strat_rw_oly.htm που χαρακτήρισε ο SF σαν "ΑΠΟΛΥΤΟ deal στις ηλεκτρικές κιθάρες"!

Μετά το πολύ καλό περσινό Hombre Lobo, οι Eels έχουν και φέτος καινούριο cd. End Times λέγεται και σίγουρα θα αρέσει σε αυτούς που τους αρέσουν οι Eels. Ο Mark Everett γεμίζει κι εδώ τα τραγούδια με πανέμορφες μουσικές και με στίχους που έχουν ως συνήθως να κάνουν με τις προσωπικές σχέσεις των ανθρώπων και τα αδιέξοδα που αυτές οδηγούν. Όπως διάβασα κάπου, μοιάζει σαν να είναι το soundtrack του προθαλάμου δικηγορικού γραφείου που ασχολείται με διαζύγια...!!! Ο Everett πέρασε πριν μερικά χρόνια μια πολύ έντονα φορτισμένη συναισθηματικά περίοδο όταν πέθανε η γυναίκα του. Τα τραγούδια του πλημυρίζουν από συναισθήματα το καλό χιούμορ όμως είναι κι αυτό διάσπαρτο.

Σαν το καλό κόκκινο κρασί: όσο ωριμάζουν γίνονται και καλύτεροι. Σπουδαία μπάντα!

Ωραίο άρθρο, όπως και το αντίστοιχο με τις tele. Άντε πάλι να αρχίσω να μαζεύω λεφτά...

Ακριβώς! Εκεί ήταν που έπαθα τη μεγαλύτερη πλάκα. Αν μου είχε δώσει εμένα κιθάρα ο Townsend θα την είχα κλειδωμένη σε τραπεζική θυρίδα. Και όχι μόνο αυτό. Όταν ο Noel την κατέστρεψε, o Marr του έδωσε άλλη μία, μια παλιοκιθάρα που με αυτή ηχογράφησε το Queen Is Dead!!! Θα μας τρελάνει τελείως. Εγώ αν την είχα αυτή θα ήταν σε ειδική θυρίδα σε Ελβετική (πλέον) τράπεζα... ;D

Διαφωνούμε για τους Smiths, συμφωνούμε σε μεγάλο βαθμό για τους Kinks, αν και δυσκολεύομαι γενικά να χαρακτηρίσω κάποια (οποιαδήποτε) μπάντα σαν τη μεγαλύτερη όλων των εποχών σε κάποιο τομέα. Μπάχαλο το κάναμε το thread…

Από καθαρά κιθαριστική άποψη ίσως να έχετε δίκιο. Δεν μπορώ να κρίνω - δεν θεωρώ τον εαυτό μου κιθαρίστα. Απλά "τη γρατσουνάω" ;D Σαν μπάντες συνολικά όμως βάζω τους Smiths πολύ ψηλότερα από τους The The. Μου άρεσαν οι The The: δεμένα κομμάτια, καλός πολιτικοποιημένος στίχος. Δεν έφταναν όμως τους Smiths. Οι Smiths είχαν δύο τεράστιες μουσικές προσωπικότητες, τον Marr και τον Morrissey. Και όσο και αν αγαπάμε το Marr σα κιθαρίστα, η περσόνα του Morrissey ήταν περισσότερο καταλυτική στη μπάντα και οι στίχοι του έχουν στοιχειώσει γενιές και γενιές από τότε και συνεχίζουν ακόμη να το κάνουν. Από την πρώτη τους σημαντική εμφάνιση στο Top of the Pops που έπαιξαν το This Charming Man και ο Morrissey κουνούσε στον αέρα τις γλαδιόλες μέχρι τη διάλυσή τους κατάφεραν να γίνουν μια από τις πιο επιδραστικές μπάντες στη σύγχρονη μουσική. Λίγοι το έχουν καταφέρει αυτό. Προσωπικές απόψεις πάντα... :)

Παίζει με τους Modest Mouse και τους Cribs που πέρυσι έβγαλαν ένα αρκετά καλό album. Θα χαρακτήριζα συμπαθητικές και τις δύο μπάντες. Είναι λίγο μακριά από τα μεγαλεία του παρελθόντος με τους Smiths, αλλά όπως και να έχει ο Marr είναι Marr και είναι στην καρδιά μας!

Σπουδαίος κιθαρίστας και σπουδαίος καλλιτέχνης. Δεν έχει ανάγκη να προσπαθήσει να σε πείσει γι’ αυτό. Μεγάλωσα με τα riffs του στους Smiths και με πιάνει κι εμένα ρίγος όταν τα ακούω.

Η εμπορικότητα είναι αντικειμενική. Πουλάει κάτι -> είναι εμπορικό / δεν πουλάει -> δεν είναι. Οι αριθμοί δεν αμφισβητούνται. Η ποιότητα είναι καθαρά υποκειμενική. Για άλλους ποιοτική είναι η μόνο η Αλεξανδράτου, για άλλους ο Μάλαμας, για άλλους οι U2, για άλλους μόνο ο Τσαϊκόφσκι. Όσο μια συζήτηση εξαρτάται από υποκειμενικούς παράγοντες, θα παραμένει πάντα ατέρμονη. Μπορείς να συζητάς χρόνια και αποτέλεσμα να μη βγάλεις ποτέ.

Στη γιαπωνέζικη το πρώτο πράγμα που αλλάζεις αμέσως είναι η γέφυρα. Χωρίς πολύ σκέψη. Συμφωνώ με όσους το ανέφεραν. Από εκεί και πέρα ακολουθεί το τρέμολο, αν θέλεις το χρησιμοποιείς πολύ. Οι μαγνήτες είναι άλλη ιστορία. Είναι η πιο ακριβή μετατροπή και έχει να κάνει μόνο με το πόσο απαιτητικός στον ήχο είσαι. Εγώ τους άφησα όπως ήταν. Το ξέρω ότι άλλοι μαγνήτες θα ακουγόταν πολύ καλύτερα, αλλά δεν μπήκα στη διαδικασία.

Κι όμως γίνονται κι αλλού. Δεν θα αναφερθώ στη γειτονική Ιταλία (όπου η διαφθορά ειδικά στο νότο είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής τους) αλλά στη σοβαρότατη Γερμανία. Δικό τους είναι το σκάνδαλο της Siemens που κατά την ταπεινή γνώμη μου είναι πολύ πιο σοβαρό από το διπλοπαρκάρισμα. Παντού γίνονται! Ταξιδεύω λόγω δουλειάς σε όλη σχεδόν την Ευρώπη. Γνωρίζω πολλά πράγματα για το πως κινούνται οι επιχειρήσεις και τα ίδια αυτά τα σοβαρά κράτη. Επιτρέψτε μου να επιμένω πως Η ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΝΤΟΥ! Οι Δυτικοευρωπαίοι δεν καυχιόνται για τη διαφθορά τους. Εμείς την κάνουμε σημαία. Ίσως εκεί να είναι και η διαφορά μας. Τα παραπάνω βέβαια δεν σημαίνουν ότι διαφωνώ με όσα αναφέρεις στο ποστ σου. Όλα αυτά τα μικρά και μεγάλα που έχουν γίνει ένα με το πετσί του Έλληνα, στην πραγματικότητα δηλητηριάζουν την ζωή μας σε καθημερινή βάση και μας κρατάνε σε νοοτροπίες πολλών δεκαετιών πίσω.

Εμένα με ενοχλεί ο Μπάμπης και κάθε "Μπάμπης" που με την μικροαστική λαμογιά εμφυτευμένη στη νοοτροπία του κλέβει το δημόσιο χρήμα. Πολύ περισσότερο όμως με ενοχλεί ο Μπέζας και κάθε "Μπέζας" (ανεξάρτητα από τον πολιτικό χώρο που ανήκει) ο οποίος με μαφιόζικη φωτογραφική διάταξη νομιμοποιεί 50 δισεκατομμύρια ευρώ (να το γράψω κιόλας για να ζαλιστούν τα μάτια μας από τα μηδενικά: 50.000.000.000,00 €!!!), ΜΑΥΡΟ ΧΡΗΜΑ που μπορεί να προέρχεται από οποιαδήποτε παράνομη δραστηριότητα (ναρκωτικά, όπλα, πορνεία, κλπ.). Το δημόσιο έχασε από αυτή τη "νομιμοποίηση" 20 δισεκατομμύρια ευρώ φόρους (να το γράψω κι αυτό: 20.000.000.000,00 €!!!), όσα περίπου δανειστήκαμε με ταπεινωτικό επιτόκιο πριν λίγες μέρες και πανηγύριζε σύσσωμο το έθνος. Πέρα από την απόλυτη ξεφτίλα όπου ένα κράτος νομιμοποιεί ασύλληπτα ποσά μαύρου χρήματος από παράνομες δραστηριότητες, ας αναλογιστούμε το εξής: όταν κάποιοι νομιμοποιούν τα παράνομα χρήματά τους και γλιτώνουν 20 δισεκατομμύρια ευρώ φόρους (!!!), δεν γίνεται, κάποιο δωράκι θα έχουν δώσει και σε αυτόν ή αυτούς που τους εξυπηρέτησαν. Αναλογικά δείτε το και αποφασίστε πόσα πήρε ο κάθε "Μπέζας" και οι τριγύρω του. Να πάει λοιπόν φυλακή ο κάθε "Μπάμπης", αλλά να πάει πρώτα ο κάθε "Μπέζας". Και όσο πιο βαθειά γίνεται!

Έχω δύο Greco LP 600 του ’78 και 450 του ’80 (είχα μάλλον, γιατί τη μία την έδωσα). Πολύ καλός φίλος έχει 2 Tokai LP 800 του ’80 και 1000 του ‘85 και μια Gibson LP του ’84-’85, αν δεν κάνω λάθος, χωρίς να έχει και μεγάλη σημασία. Κάποια στιγμή κάναμε πραγματικά δοκιμαστικά με όλες μαζί, καρφί στον ίδιο ενισχυτή, με τις ίδιες ρυθμίσεις, παίζοντας το ίδιο riff, κλπ. Το αποτέλεσμα; Ότι πληρώνεις παίρνεις! Η πιο ακριβή Greco μου ήταν καλύτερη από τη φθηνότερη και οι δύο χειρότερες από τις Tokai. Ποιοτικά οι Tokai είχαν κι αυτές αντίστοιχη αναλογία τιμής μεταξύ τους, αλλά ότι και να έκαναν Gibson δεν θα γινόταν ποτέ. Η άποψή μου για τις "γιαπωνέζες": πολύ καλό value for money, καλή ποιότητα κατασκευής, οι μαγνήτες τους όμως στα φτηνά μοντέλα υστερούν σημαντικά.

Οκ, δεκτό. :) Αν σε κάποιους αρέσει πάντως ο Gary Newman ας τσεκάρουν και τα ονόματα που αναφέρει ο Sotiris65. Είναι κοντά στον ήχο του και της ίδιας (πάνω κάτω) χρονικής περιόδου, εκτός βέβαια από τους Floyd που δεν χρειάζονται συστάσεις. Είναι μια σχολή μόνοι τους.

Έβαλες πολλά ονόματα με τελείως διαφορετικό ήχο. Δεν έχει καμία σχέση το gothic των Bauhaus ή το dark wave των Joy Division με την pop των OMD. Από τα ονόματα που αναφέρεις πιο κοντά (ηχητικά) στο Gary Newman θα έβαζα μόνο τους OMD. Όλοι οι άλλοι θεωρώ ότι απέχουν πολύ.

Κάνω πάνω από 50.000 χλμ. το χρόνο και συνήθως οδηγώντας μόνος, οπότε το ν’ ακούω καλή μουσική όταν οδηγώ είναι ουσιώδες και αδιαπραγμάτευτο! Επιλογές του στυλ "ότι παίζει το ράδιο" δεν …παίζουν. Συνήθως ακούω τις καινούριες κυκλοφορίες από τον ευρύτερο χώρο του alternative-indie-pop-rock κλπ. Η διάθεση φυσικά παίζει σημαντικό ρόλο στο τι θα ακούσω όπως και η χρονική στιγμή μέσα στη μέρα. Πχ. δεν αντέχω πρωί πρωί να σφυροκοπάνε ανελέητα κιθάρες και τύμπανα ούτε τις 2 το βράδυ να γυρίζω από ταξίδι, πτώμα στην κούραση και ν’ ακούω light jazz - θα αποκοιμηθώ στο τιμόνι και τέλος! Όπως σωστά ανέφερε ο WrTsXxx οι χαμηλές συχνότητες χάνονται ανεξάρτητα από το πόσο καλά είναι μονωμένη η καμπίνα του αυτοκινήτου, γι’ αυτό κάποια είδη μουσικής μπορείς να τ’ ακούσεις μόνο αν κινείσαι με μικρές ταχύτητες και σε περιοχές χωρίς εξωτερικό θόρυβο. Ή αλλιώς με ακουστικά, κάτι ελαφρώς επικίνδυνο. Όταν οδηγώ με παρέα στο αμάξι είμαι καλό παιδί και αφήνω την πλειοψηφία ν’ αποφασίσει. Έτσι κι αλλιώς το ηχοσύστημα που έχω κατά ένα περίεργο και διαβολικά ανεξήγητο λόγο ΣφακιανοΚιαμοΒέρτηδες και συναφή ΔΕΝ τα παίζει! Καθόλου! :P

+1 ακόμη Οι Floyd είναι μια κατ' εξοχήν μπάντα με concept albums. Δύσκολο και άδικο θα ήταν να διαλέξεις 5 albums, πόσο μάλλον 5 τραγούδια τους...

Να προστεθώ κι εγώ στους fan των ραδιοφωνικών σποτς των jumbo. Πανέξυπνα και με πολύ καλή παραγωγή για το είδος τους. Τα θεωρώ κορυφαία σε σύγκριση με τον ωκεανό της μετριότητας των υπόλοιπων σποτς. Μπορούν να με κάνουν από απλά να χαμογελάσω μέχρι να ξεκαρδιστώ. Respect στους δημιουργούς. Πολύ καλό ήταν και το τηλεοπτικό σποτ που ανέφερε η Evilnye.

Για κιθαρίστες ή μπασίστες μιλάμε;

Το Avatar φτιάχτηκε, προωθήθηκε και κυκλοφόρησε στις αίθουσες για να γίνει ο νέος Τιτανικός. Ήδη έχει σπάσει το ρεκόρ του Τιτανικού (ταινία κι αυτή του ίδιου σκηνοθέτη James Cameron) όσον αφορά τις εισπράξεις παγκόσμια και στο αντίστοιχο χρονικό διάστημα που προβάλλεται η ταινία. Οι εισπράξεις ανέρχονται στα 1,84 εκατομμύρια δολάρια. Στην Ελλάδα έχει κόψει 750.000 εισιτήρια, από τα οποία τα 553.000 είναι σε 3D προβολές. Βέβαια τα νούμερα ίσως ξεγελούν γιατί το εισιτήριο σήμερα είναι αρκετά ακριβότερο από το 1997 που κυκλοφόρησε ο Τιτανικός. Επιπλέον πολλοί κινηματογράφοι χρεώνουν περισσότερο τις 3D προβολές. Όπως και να έχει όμως μιλάμε πλέον για μια ταινία θρύλος. Ποια είναι η άποψή σας για τέτοιες ταινίες; Ταινίες που αποτελούν τεχνικά αριστουργήματα αλλά χωλαίνουν σε ηθοποιούς; Ο Cameron δήλωσε πως θα γυρίσει και τον Τιτανικό σε 3D! Είναι πολλά τα λεφτά James… Αν όχι η αρχή, αλλά σίγουρα η κρίσιμη καμπή έγινε με το Lord Of The Rings. Αν δεν με απατά η μνήμη μου έγινε η πρώτη ταινία στην ιστορία του κινηματογράφου που πήρε το όσκαρ καλύτερης ταινίας, χωρίς να έχει πάρει κανένα όσκαρ ερμηνείας (ανδρικού ή γυναικείου - α' ή β' ρόλου). Αυτό είναι το μέλλον του κινηματογράφου; Να βλέπουμε cartoons ή μπλε εξωγήινους αντί για ηθοποιούς;