Jazzjoker

Θέτεις πολλά θέματα και έριξες και την τσόντα στη μέση που είναι εντελώς άλλο πράγμα. Γιατί εκεί η αληθοφάνεια είναι κυριολεκτικό ζητούμενο δεδομένου ότι προορίζεται για συγκεκριμένη χρήση το καλλιτέχνημα και όχι για ακαδημαϊκή κριτική. ;D Ως προς το ριάλιτι συμφωνώ απολύτως αλλά δε νομίζω ότι έχει εφαρμογή σε αυτό που συζητάμε εδώ ή τουλάχιστον όχι άμεση. Νομίζω πέρασαν ανεπιστρεπτί οι εποχές όπου οι αστέρες (του σινεμά, της μουσικής, της τηλεόρασης κλπ.) είχαν στάτους θεότητας. Η νέα τάση είναι τα πάντα να δείχνουν πιο προσιτά, πιο γήινα που λες κι εσύ παραπάνω. Έχει να κάνει και με την αλλαγή των ανθρώπων γενικότερα. Είναι μια νέα εποχή (όχι απαραίτητα χειρότερη) όπου ο κόσμος επικροτεί την, φαινομενική τουλάχιστον, εγγύτητα και το big star show τον αφήνει μάλλον αδιάφορο. Δεν ξέρω, ίσως βαρεθήκαμε αυτό το μοτίβο ή κατά κάποιον τρόπο, αυτό που "υποσχόταν" το star system απογοήτευσε. Είναι πολύ μεγάλη κουβέντα το γιατί αφήνουμε αυτή την τάση πίσω μας. Υ.Γ. Εμείς βέβαια που είμαστε στάνταρ κάποιες δεκαετίες πίσω σε όλα τα θέματα, ακόμα ποντάρουμε στο παλαιάς κοπής σταριλίκι και φυσικά το κάνουμε με τον πιο κιτς δυνατό τρόπο.

Μπα, δε νομίζω ότι είναι έτσι Λάκη. Απλά στην εποχή του ίντερνετ και των "γελοίων" ταχυτήτων μετάδοσης της πληροφορίας αλλά και γενικά της τρομερής ευκολίας που προσφέρει η τεχνολογία, άνοιξε οδός "επιτυχίας" και για πάρα πολλούς άλλους. Οπότε δεν είναι ότι πια δεν υπάρχουν (ή ότι υπάρχουν λιγότεροι) μεγάλοι καλλιτέχνες. Απλά πλέον υπάρχουν ΠΑΡΑ πολλοί καλλιτέχνες και οι πραγματικά σπουδαίοι θέλουν ψάξιμο. Επίσης οι όροι της επιτυχίας έχουν αλλάξει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Κλασσικό παράδειγμα, η παρακάτω χαζομάρα που είναι ένα επιτυχημένο βίντεο/τραγούδι παρόλο που η κοπελίτσα προφανώς ούτε καλλιτέχνιδα είναι ούτε κατάφερε να κάνει τίποτα μετά από αυτό.

Δεν κατάλαβες γιατί δεν έγραψα τ' όνομά του. ;D Αλλά τι σημασία έχει;

Έγραψες αγαπητέ.

Το έχω διαβάσει και δε μου λέει τίποτα. Θέλω να πω, γενικώς δεν εντυπωσιάζομαι από βιογραφικά και τα θεωρώ ένα "αναγκαίο κακό". Ειδικά στα καλλιτεχνικά θέματα, πολλά σπουδαία βιογραφικά έχουν κάνει ασήμαντες δουλειές και το αντίθετο. Τη Σάττι λοιπόν την παραδέχομαι ανεξαρτήτως βιογραφικού.

Όντως έτσι έγινε. Για ποιο λόγο πιστεύουμε ότι έγινε αυτό είναι νομίζω η ουσία της κουβέντας εδώ.

Λάκη, θέλεις να διευκρινίσεις τι θα πει "είχε τρομερή υποστήριξη"; Εγώ καταλαβαίνω ότι άρεσε σε πάρα πολύ κόσμο. Λες κάτι διαφορετικό;

Το thread ανέβηκε άτιτλο ενώ είχα βάλει "Το φαινόμενο Μαρίνα Σάττι και αντιδράσεις της μουσικής κοινότητας". Ας διορθωθεί παρακαλώ.

Καλημέρα σας κύριοι συνάδελφοι. Με αφορμή το καινούριο τραγούδι-βίντεο της Μαρίνας Σάττι, έκανα μερικές σκέψεις από εχθές τις οποίες φαντάστηκα ότι θα μπορούσαμε να συζητήσουμε εδώ. Για όποιον δεν ξέρει περί της Σάττι, ενημερώνω εν τάχει ότι πρόκειται για νέα (στην ηλικία) μουσικό/τραγουδίστρια που εδώ και μερικούς μήνες έχει κάνει πάταγο στο youtube, αρχικά με μια εμπνευσμένη διασκευή ενός παραδοσιακού και κατόπιν μ' ένα πρωτότυπο κομμάτι. Χάριν οικονομίας χώρου δε βάζω λινκς, όποιος δεν τα έχει ακούσει/δει και θέλει να σχηματίσει άποψη, ας το κάνει. Πάταγος λοιπόν δεδομένου ότι η διασκευή που αναφέρω παραπάνω έχει μέχρι στιγμής πάνω από 11 εκατομμύρια views ενώ το τελευταίο της πάνω από 6, αριθμοί πρωτοφανείς για τα ελληνικά δεδομένα και ειδικά όταν μιλάμε για κομμάτια όχι λαϊκά/πίστας. Προσωπικά αυτό που κάνει η Σάττι μου αρέσει χωρίς να σημαίνει ότι την ακούω κι όλη μέρα ή ότι είμαι φαν. Είναι κάτι που ξεφεύγει από τις νόρμες της ελληνικής μουσικής "ποπ" σκηνής ενώ διατηρεί σαφές παραδοσιακό στοιχείο. Δεν είναι με άλλα λόγια, δυτικότροπα τραγούδια με μόνη διαφορά τον ελληνικό στίχο όπως είχαμε ως τώρα συνηθίσει. Αλλά το θέμα εδώ δεν είναι η προσωπική μου άποψη περί της δουλειάς της. Αυτό που βρήκα ενδιαφέρον είναι ότι αρκετά γνωστός τραγουδιστής/τραγουδοποιός (έκανε πολύ μεγάλη επιτυχία κυρίως στις δεκαετίες 60-70 και τώρα επιχειρεί comeback) στο στάτους του στο fb, αναρωτιόταν πώς γίνεται να έχει το τελευταίο βίντεο της Σάττι πάνω από 6 εκατομμύρια θεάσεις (εδώ δική μου προσθήκη: ενώ το δημοφιλέστερο δικό του κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες) και αν αυτό είναι δυνατό από την άποψη του αριθμού υπολογιστών που χρησιμοποιήθηκαν για να μπουν να το δουν. Εδώ είναι προφανές ότι λόγω αγνοίας του για το πώς λειτουργεί το σύστημα, δεν υπολόγισε κινητά αλλά και δεν καταλαβαίνει ότι τα views δεν έχουν καμία σχέση με το μέσο, εν ολίγοις θα μπορούσαν όλα να είχαν γίνει κι από την ίδια συσκευή και αυτό δε θα έκανε κάποια διαφορά. Όμως η ανάρτησή του πήγαινε και λίγο παραπέρα όπου εξέφραζε την απορία μήπως τελικά τα τόσα πολλά views είναι "αγορασμένα". Το παραπάνω στάτους είχε εκατοντάδες likes και δεκάδες απαντήσεις (κυρίως από απλούς θαυμαστές αλλά το μάτι μου πήρε και 2-3 ονόματα) οι οποίες κατά συντριπτικό ποσοστό επιβεβαίωναν την άποψη ότι η Σάττι έχει αγοράσει views. Η δικαιολόγηση ήταν πρόχειρα βασισμένη σε επιχειρήματα ημιμαθούς γνώσης περί των ψηφιακών μέσων, του στυλ "ένας φίλος μου είπε..." και "διάβασα στο τάδε ότι...", αλλά κυρίως στην πεποίθηση ότι απλά "δεν γίνεται να έχει τόσα πολλά views". Πολλά σχόλια δε ήταν ευθέως υποτιμητικά για την Σάττι και οριακά προσβλητικά. Χωρίς να το έχω ψάξει, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι, αν όχι δημοσίως σίγουρα κατ' ιδίαν, παρόμοιες κουβέντες έχουν γίνει πάρα πολλές και ειδικά μέσα στο μαγαζί που λέγεται ελληνική μουσική κοινότητα. Η Σάττι άλλωστε δεν είναι η πρώτη που έκανε απότομα "επιτυχία", έχουν προηγηθεί αρκετοί/αρκετές αν και η Μαρίνα είναι ίσως η πρώτη που κάνει τόση "φασαρία" στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προφανώς και λόγω εποχής. Τι λέτε;

Παρών. Λοιπόν αρχίζω τις δικαιολογίες ;D : Αυτό που δε σας είπε ο Χάρης είναι το εξής: Το κομμάτι είναι ηχογραφημένο στο στούντιο σε πρόβα. Ο ήχος της κιθάρας ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσα να κάνω με ένα 57άρι πάνω σε Marshall JVM με 4χ12 καμπίνα και τρομερά πολλά κουμπιά και ποτενσιόμετρα. Πιθανότατα κάποιος που ξέρει καλά τον ενισχυτή αυτόν θα μπορούσε να φτιάξει έναν πιο αξιοπρεπή καθαρό ήχο. Ο τόνος απ' όπου παίζουμε το κομμάτι είναι μεν Em αλλά επειδή είμαστε κουρδισμένοι ημιτόνιο κάτω, οι θέσεις στην κιθάρα/μπάσο είναι Fm.Προσπάθησα να φέρω τις αναστροφές του summers όσο πιο κοντά γίνεται στο original αλλά εκ των πραγμάτων πολλά πρέπει να παιχτούν σε άλλες θέσεις καθώς το αυτούσιο τρανσπόρτο είναι αδύνατο. Το αποτέλεσμα φυσικά είναι κάποια πράγματα να ακούγονται παράξενα. Περί backing vocals, τα δοκιμάσαμε αλλά αυτός ο τόνος που βολεύει την τραγουδίστριά μας είναι τρομερά άβολος για μένα με αποτέλεσμα να μην ακούγονται καλά οπότε απλά τα αφαιρέσαμε. Τα τύμπανα είναι όντως πολύ καλά παιγμένα. Επίσης μου αρέσει η φωνή. Τα υπόλοιπα τρία θα μπορούσαν να είναι πιο προσεγμένα. Αλλά τι περιμένεις άμα επιλέγει take και μιξάρει ο ντράμερ; ;D

+++ Ο κιθαρίστας κι αν τα παίζει, ο ηχολήπτης τον απέρριψε. ;D

Έτσι όπως τα λέει ο Σπύρος είναι και δεν πρόκειται για κάποιο μαγικό, υπάρχει επιστημονική εξήγηση. Με την αποχή, δίνεις στον εγκέφαλό σου το χρόνο να επεξεργαστεί τη συγκεντρωμένη πληροφορία χωρίς να τον "μπουκώνεις" για λίγο με καινούρια πράγματα. Προσωπικά, χωρίς τακτικές παύσεις 2-3 ημερών, δεν μπορώ να λειτουργήσω μουσικά. Φτάνω σε σημείο δηλαδή να επαναλαμβάνομαι και να παίζω διαδικαστικά χωρίς καμία αίσθηση δημιουργικότητας και αυτό με ρίχνει. Βέβαια, κάποιες φορές, όταν π.χ. έχουν μαζευτεί πολλά live/πρόβες σε μικρό χρονικό διάστημα, αυτό είναι αναπόφευκτο αλλά μόλις τελειώσουν οι μουσικές υποχρεώσεις είναι δεδομένο ότι θα κάνω διάλειμμα, πολλές φορές δε παρατεταμένο. Βέβαια εγώ δεν είμαι επαγγελματίας οπότε έχω την άνεση να φεύγω και να ξανάρχομαι όποτε θέλω. Το μεγαλύτερο διάλειμμα που έχω κάνει γενικώς ήταν 4 χρόνια. Πλήρης αποχή όμως. Ούτε έπιασα κιθάρα, ούτε ασχολήθηκα ενεργητικά με τη μουσική. Όταν ξαναξεκίνησα, κατάλαβα γιατί αυτά τα 4 χρόνια ήμουν δυστυχής. Βέβαια αυτές οι διαδικασίες είναι απαραίτητες για την πορεία κάποιου και δεν αφορούν μόνο τη μουσική. Δηλαδή εγώ το βλέπω ως εξής: αν δεν είσαι απολύτως σίγουρος για κάτι, η απόσταση είναι πολύ συχνά αποκαλυπτική.

Και μια που ανοίγει το θέμα να προσθέσω και κάτι λίγο προβοκατόρικο: Πάλι ο Καρλ Γιουνγκ είχε πει ότι η κατάθλιψη είναι ουσιαστικά η προσπάθεια της συνείδησης να διευρύνει την αντίληψή της για την πραγματικότητα. Με άλλα λόγια, είναι μια κατάσταση κατά την οποία ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με την αλήθεια της ύπαρξης και του κόσμου, απαλλαγμένος από τα όποια φίλτρα λειτουργούν για τον υπόλοιπο κόσμο. Δηλαδή "αποπαραμυθιάζεται" για τα πάντα και αυτό οδηγεί μαθηματικά σε ψυχική κατάρρευση, Ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο που συνηγορεί με την παραπάνω θεωρία είναι κάτι που έχει μελετηθεί και αποδειχτεί επιστημονικά: οι καταθλιπτικοί, πνευματικά λειτουργούν σε overboost. Έχουν αυξημένη αντίληψη, δυνατότητα μεγάλης ανάλυσης και γενικά αποκτούν πρόσβαση σε πνευματικές δεξιότητες που οι φυσιολογικοί άνθρωποι συνήθως δεν έχουν. Όλα αυτά βέβαια προϋποθέτουν την παραδοχή ότι δεν υπάρχει κάποιο αντικειμενικό νόημα ή σκοπός. Τα πάντα είναι τυχαία και χαώδη. Και η ανθρωπότητα υφίσταται, με τη μορφή που υφίσταται, απλά και μόνο επειδή αυθαιρέτως δομεί το χάος σε ένα φανταστικό αφήγημα το οποίο παρόλο που διαψεύδεται κάθε δευτερόλεπτο, δεν γκρεμίζεται ποτέ. Το πιο απτό παράδειγμα τέτοιου αφηγήματος είναι φυσικά η θρησκεία.

Ναι σε πολύ μεγάλο βαθμό έτσι είναι. Δηλαδή μαζί με το ταμπού που ακολουθεί τις πραγματικές περιπτώσεις, το όλο θέμα είναι και λίγο τρεντ. Όπως ανέφερα και παραπάνω, ειδικά στα ανώτερα στρώματα ανεπτυγμένων κοινωνιών, υπάρχει σχεδόν πάντα και ένας ψυχολόγος ("θεραπευτής" ή "αναλυτής" στις ΗΠΑ) ο οποίος χρησιμοποιείται και ως σύμβουλος γάμου, ιερέας, φίλος, φαρμακοποιός και διάφορα άλλα. Είναι χαρακτηριστικό δε ότι για αυτή την trendy χρήση, προτιμούνται ψυχολόγοι, θεραπευτές, αναλυτές κλπ και όχι ψυχίατροι. Με άλλα λόγια δε θέλουμε γιατρούς γιατί εκεί σοβαρεύει το πράμα κι εμείς δεν είμαστε άρρωστοι απλά θέλουμε να είμαστε σωστοί άνθρωποι.

Αν πιάσουμε το θέμα της τσόντας θα πάει πολύ μακριά η βαλίτσα. Δηλαδή στην εποχή του ίντερνετ, πιο πιθανό είναι να βρεις ύποπτες για ψυχική διαταραχή συμπεριφορές σε δείγμα ανδρών που δε βλέπουν τσόντες, παρά σε αυτούς που βλέπουν. Κατά τ' άλλα και περί αυτών που γράφει ο Λάκης για τον εαυτό του, παραθέτω τη γνωστή ρήση του Καρλ Γιουνγκ "Φέρτε μου έναν φυσιολογικό να τον θεραπεύσω". Αλλά μια που εξερευνούμε τα όρια της παθολογίας στις ψυχικές διαταραχές, ο γενικός κανόνας είναι ότι η κατάσταση αρχίζει να θεωρείται παθολογική όταν οι όποιες συμπεριφορές/συνήθειες/συμπτώματα εμποδίζουν τον άνθρωπο από το να ζήσει μια τυπική ζωή. Εν ολίγοις του είναι πολύ δύσκολο ή και αδύνατο να εργασθεί, δεν μπορεί να συνάψει ερωτικές σχέσεις, δεν μπορεί να βγει απ' το σπίτι του, δεν μπορεί να κοινονικοποιηθεί κλπ. Και όλα αυτά για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Έχουν γίνει βήματα σε σχέση με το παρελθόν οπωσδήποτε. Αλλά έχει αυξηθεί δραματικά και η συχνότητα της νόσου. Το συμπέρασμα είναι ότι τα βήματα δεν είναι αρκετά σε σχέση με την αύξηση. Το βασικό πρόβλημα, όπως ανέφερα και παραπάνω, είναι ότι ακόμα και το περιβάλλον να είναι υποστηρικτικό, η τάση του καταθλιπτικού είναι να μην παραδέχεται ότι πάσχει και να κρύβεται. Σκέψου ότι για τον δυτικό κόσμο, ο μέσος όρος αναζήτησης βοήθειας του πάσχοντος από τη στιγμή της εκδήλωσης της ασθένειας είναι 10 χρόνια.

Ποιος το λέει αυτό; Οι έρευνες λένε ότι η κατάθλιψη στο σύγχρονο κόσμο "θερίζει" ενώ η αντίστοιχη πληροφόρηση άρα και αντιμετώπιση είναι σε νηπιακά στάδια σε σχέση με το μέγεθος της επιδημίας. Με άλλα λόγια, όπως και όλες οι ψυχικές παθήσεις, η κατάθλιψη είναι ακόμα τεράστιο taboo. Άλλο που οι κυρίες της καλής κοινωνίας ανά την υφήλιο, δε θεωρούν τον εαυτό τους άξιο μέλος του τζετσετ αν δεν έχουν τον θεραπευτή τους, τον οποίο πληρώνουν αδρά μια φορά την εβδομάδα για να του λένε πως το κανίς έχει παχύνει και το μπότοξ δεν έπιασε.

Ναι αλλά δεν είναι απαραίτητο ότι μη ειδικός μπορεί να τη διακρίνει. Γιατί η τάση του καταθλιπτικού είναι να προσπαθεί να καλύπτει την κατάστασή του, ακόμη και σε σοβαρές περιπτώσεις.

Συμφωνώ με ΣΦ παραπάνω. Επίσης αν και δεν είμαι ούτε ψυχίατρος ούτε ψυχολόγος τυχαίνει να έχω μια πιο εξειδικευμένη πληροφόρηση πάνω σε αυτά τα θέματα οπότε διευκρινίζω το εξής: Η νόσος κατάθλιψη έχει πολλές υποκατηγορίες ανάλογα με ποιο ειδικό στοιχείο της εξετάζουμε. Μια από αυτές τις κατηγοριοποιήσεις είναι η εξής: - Εξωγενής κατάθλιψη: Είναι το είδος όπου οι εξωγενείς παράγοντες προκαλούν τη διαταραχή. Με άλλα λόγια, απώλειες, δυσάρεστα περιστατικά, αποτυχίες κλπ κλπ. Εδώ είναι κατά κάποιον τρόπο δικαιολογημένη η πάθηση απ' την άποψη ότι κάτι σοβαρό έτυχε. Μπορεί να προσβάλει τον οποιονδήποτε, έστω και για μικρό χρονικό διάστημα και η σοβαρότητα των γεγονότων ορίζει και την έντασή της. Συνήθως με την παύση των γεγονότων, εξαφανίζεται και η διαταραχή. - Ενδογενής κατάθλιψη: Οφείλεται σε βιολογικούς παράγοντες και θεωρείται κληρονομική. Είναι η πιο σοβαρή μορφή μια και δε χρειάζεται αιτία για να εκδηλωθεί αλλά και δεν υπακούει στη "λογική". Η δεύτερη, σοβαρότερη, κατάσταση είναι και η πιο δύσκολη στην κατανόησή της από το περιβάλλον και αυτό αυξάνει την αίσθηση της απόγνωσης του πάσχοντα: βλέπεις έναν άνθρωπο να μαραζώνει ψυχικά (και σωματικά) ενώ δεν υπάρχει κανένας προφανής λόγος ή ακόμη υπάρχει λόγος για να είναι ευτυχής. Η συνήθης αντιμετώπιση είναι του τύπου "μια χαρά είσαι, δεν έχεις τίποτα. Εδώ ο άλλος έχασε τη γυναίκα του και τα φέρνει βόλτα, εσύ θα έπρεπε να είσαι ευτυχής." Το παραπάνω προσθέτει επιπλέον δυσκολία στον πάσχοντα γιατί ενώ χρειάζεται στήριξη, βρίσκεται σε θέση να πρέπει να δικαιολογήσει την κατάστασή του απέναντι στον δύσπιστο περίγυρό του. Εξ ου και η πληροφόρηση για την πάθηση ξεκινάει πάντα με το αξίωμα ότι αν γίνεται αντιληπτό ότι κάποιος κοντινός μας άνθρωπος πάσχει από κατάθλιψη, δεν είναι απαραίτητο αυτή να δικαιολογείται από τα γεγονότα της ζωής του.

Εδώ είναι δύσκολα τα πράγματα για πολλούς λόγους. Υποθέτω ότι λέγοντας "με τόσα λεφτά" εννοείς ότι θα μπορούσε να έχει τους καλύτερους γιατρούς και την ύψιστη φροντίδα για το πρόβλημά του. Ναι θα μπορούσε αλλά πριν από αυτό υπάρχουν ένα σωρό βήματα: να το είχε παραδεχτεί ότι έχει θέμα, να το είχε συζητήσει και να είχε καταφέρει να κάνει την υπέρβαση να δεχτεί ότι έχει τη δύναμη να το διορθώσει. Όλα τα παραπάνω βέβαια με δεδομένο ότι η όποια κατάστασή του επιδεχόταν "διόρθωσης". Γιατί δεν είναι και πολύ σπάνιο να μην ισχύει.

Άδικο ναι αν δεχτούμε ότι υπάρχει κάποια ανώτερη δύναμη ξέρω γω που απονέμει δικαιοσύνη εκεί που πρέπει κλπ. Αν δεν το δεχόμαστε το προηγούμενο, απλά καταλήγουμε ότι δίκαιο και άδικο είναι έννοιες που έχει εφεύρει ο άνθρωπος και η μόνη ουσιαστική τους εφαρμογή είναι στη νομική δικαιοσύνη. Αν και ακόμη κι εκεί, όπως είμαι σίγουρος ότι ξέρεις καλύτερα από μένα, συχνά δεν πετυχαίνει το μαγικό. Εν ολίγοις, κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται έτσι, κάποιοι αλλιώς. Ο Κορνέλ γεννήθηκε ωραίος και δυστυχής. Ο Ντάνι ντε Βίτο ξέρω γω, το χάλι του και ευτυχής. Χονδροειδές το παράδειγμα αλλά χάριν στήριξης του επιχειρήματος.

Αν μη τι άλλο, τα δεδομένα που αναφέρει ο Λάκης είναι, για άλλη μια φορά, η απόδειξη ότι η μη δυστυχία (δε λέω ευτυχία γιατί αυτή είναι πολύ δύσκολο πράγμα και με μικρή διάρκεια) είναι κατ' αρχήν υπόθεση ψυχικής ισορροπίας. Όταν δε αυτή είναι απούσα, το τι έχεις σε πράγματα δεν παίζει κανένα απολύτως ρόλο. Ο σπουδαίος Cornell δεν ήταν ο πρώτος ούτε πρόκειται να είναι ο τελευταίος αυτών που είχαν "τα πάντα" και παρόλα αυτά ήταν βαθιά δυστυχείς. Τα παραδείγματα πάρα πολλά, ειδικά απ' τον κόσμο της show biz. Θεωρώ δε ότι δεν είναι τυχαίο ότι σε αυτό το χώρο φωλιάζει πολύ συχνά καλυμμένη απόγνωση γιατί είναι κατ' εξοχήν το πεδίο όπου μπορείς να αποκτήσεις τα πάντα: δόξα, λεφτά, πράγματα, αναγνώριση, θαυμασμό κλπ. Το πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά έχουν ημερομηνία λήξης ως προς την επίδρασή τους, αν έχεις μια μαύρη τρύπα στον ήλιο σου.

Αγαπητέ Tamtam, απαντάς σε ένα σχόλιο που δεν απευθυνόταν σε σένα. ;D Εν ολίγοις, αυτό που έγραψα ήταν με αφορμή τη φετινή γιουροβίζιον και τη δήλωση του Πορτογάλου που απλά εσύ έφερες εις γνώση μου. Τα υπόλοιπα που γράφω είναι απλά οι σκέψεις μου και δεν έχουν συγκεκριμένο παραλήπτη. Σε εννοώ αλλά επιμένω: Δε θα πας να μιλήσεις μέσα στα mcdonalds όπου βρίσκονται οι υπάλληλοι, τα αφεντικά, οι παρατρεχάμενοι και ενώ έχεις καταναλώσει και δύο big mac και έχεις κερδίσει και το βραβείο του πελάτη της χρονιάς. Υ.Γ. Είναι jazzjoker χωρίς c. Γιατί με c παραπέμπει στο jock που σημαίνει αρκετά αντίθετα πράγματα σε σχέση με αυτό που δηλώνει το original ψευδώνυμο. Φυσικά ελάχιστη σημασία έχει αυτό και εννοείται ότι γελάω την ώρα που το γράφω.

Καλά τα λέει ο Πορτογάλος αλλά σε λάθος κοινό. Δηλαδή είναι σα να μπεις στα mcdonalds και να κάνεις κήρυγμα για τις επιπτώσεις του fast food στο οργανισμό. Κατά τ' άλλα μόλις άκουσα το μισό δικό μας (τόσο άντεξα) με την Demy και έχω να πω ότι για ακόμη μια φορά στείλαμε μια κούκλα (και με την καλή και με την όχι καλή έννοια) που απέδωσε ένα άγευστο, άοσμο τραγούδι, επιεικώς μέτρια. Μένω πάντα με την απορία δε γιατί, αφού έχουμε δυνατότητα για καλές ποπ συνθέσεις, στέλνουμε πάντα κάτι χαζά. Εν πάση περιπτώσει, φέτος η eurovizion έγινε στα ΜΜΕ πολύ λιγότερο θέμα από άλλες χρονιές. Καλό αλλά μάλλον για τους λάθος λόγους νομίζω...

Παίδες εγώ διαφωνώ ότι είναι θέμα πολιτικού κόστους. Ή για την ακρίβεια θεωρώ ότι το πολιτικό κόστος είναι το κερασάκι στην τούρτα. Χωρίς να θέλω να δικαιολογήσω καμία κυβέρνηση από αυτές που έχουν περάσει από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, νομίζω ότι το θέμα έχει ως εξής: Αναλαμβάνεις τη διακυβέρνηση μιας χώρας όπου. εδώ και δεκαετίες, λειτουργεί (ναι οξύμωρο) ένα σύστημα με συγκεκριμένο τρόπο και συγκεκριμένες πρακτικές. Το σύστημα αυτό είναι υπερκομματικό. Μπορεί οι άνθρωποι που το υπηρετούν να εναλλάσσονται με κομματικά κριτήρια αλλά στην ουσία όλοι αυτό υπηρετούν. Οι επιλογές που έχεις ως κυβερνήτης της χώρας είναι δύο: 1. Σύγκρουση (πραγματική όμως όχι μούφες για τα αυτιά των ψηφοφόρων και μόνο). 2. Εναρμόνιση με το σύστημα. Στην πρώτη περίπτωση αυτό που συμβαίνει είναι ότι με συνοπτικές διαδικασίες τίθεται τέλος στην θητεία σου και ενδεχομένως και στην καριέρα σου. Υπάρχουν αρκετά μεμονομένα παραδείγματα παρελθόντων στελεχών κυβερνήσεων (μια και συνολικά καμία κυβέρνηση δεν το έχει τολμήσει ως τώρα) που επιχείρησαν αφελώς να προβούν σε κινήσεις πραγματικής σύγκρουσης και κάθαρσης. Η κατάληξή τους ήταν αυτή που αναφέρω. Εντός εβδομάδων, πακετάρισμα και σπίτι με σωρεία ΜΜΕ να ουρλιάζουν για το άθλιο ποιον, για τον αυταρχισμό, τη διαφθορά κλπ και εν τέλει τον κόσμο να εδραιώνει στη συνείδησή του ότι αυτός που έφυγε ήταν άλλος ένας ανίκανος/διεφθαρμένος/διαπλεκόμενος κλπ. Με λίγα λόγια, αυτό που πας να πολεμήσεις στρέφεται εναντίον σου με αυτά ακριβώς τα όπλα που προσπάθησες να αφαιρέσεις. Φυσικά σε αδειάζει και το κόμμα σου. Στη δεύτερη περίπτωση, περνάς καλά και όταν έρθει η ώρα απλά δίνεις τη θέση σου στον επόμενο. Θέλω να πω δηλαδή ότι το πολιτικό κόστος είναι το λιγότερο. Αν είσαι αποφασισμένος για σύγκρουση με το παραπάνω σύστημα, είναι πιθανότατο να έρθεις αντιμέτωπος με πολύ σοβαρότερες συνέπειες από το να μην επανεκλεγείς βουλευτής.