Jazzjoker

Ακριβώς. Σε συνεργασία μάλιστα με το Μάρκο Λεζέ.

Παιδιά μην μπερδεύουμε τα πράγματα. Πεντατονικές κλίμακες χρησιμοποιούνται σε πολλά είδη μουσικής και από αρχαιοτάτων χρόνων. Αυτό δε σημαίνει ότι οι ρίζες τους είναι ελληνικές. Αν θέλουμε να το πάμε χρονολογικά μάλιστα, οι Κινέζοι ήταν μάλλον οι πρώτοι που τις χρησιμοποίησαν.

Τίποτα δεν πλήρωσε ο τζαμπατζής. Και έχει μούτρα τώρα και μας μοστράρει τη silver sky που είναι σα να βγούμε και να λέμε ότι ο Lebron είναι εφάμιλλος του Jordan. Είναι παλιό το βίντεο.

Μια που αναφέρθηκε ο (προδότης!) Mayer παραπάνω και μια που μιλάμε για custom shop, δεν ξέρω αν γνωρίζετε την ιστορία όπου το CS της Fender του έφτιαξε μοντέλο απόλυτα σύμφωνα με τις οδηγίες και επιθυμίες του και όταν του το έφεραν σπίτι, δεν του άρεσε. Και αποφάσισε να βάλει την κιθάρα στην κατάψυξη για μία νύχτα και την άλλη μέρα ήταν λέει ακριβώς όπως την ήθελε. Για να μη νομίζετε ότι λέω βλακείες, ιδού και το βίντεο:

Η τζαζ είναι πολύ μεταγενέστερη του μπλουζ. Όσον αφορά το αρχικό ερώτημα, χωρίς το μπλουζ, απλά δε θα υπήρχε ροκ με τη μορφή που το ξέρουμε.

Το debate είναι γνωστό και δεν έχει συμπέρασμα. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι "μα με αυτά τα λεφτά παίρνεις πολύ καλύτερη", είναι ότι οι πορωμένοι φεντεράκηδες ΔΕ ΘΕΛΟΥΜΕ καλύτερη. Θέλουμε να λέει και να είναι fender, τέλος. Προσωπικά έχω παίξει με άπειρες στρατ, αξίας από 150 ευρώ μέχρι αρκετά χιλιάρικα. Κάτι melancon, anderson, suhr και δε συμμαζεύεται, ήταν απλά επαρκείς. Η δε μία εκ των δύο καλύτερων στρατ που έχω ποτέ ακούσει ήταν μια CS με bird's eye maple μανίκι, λεπτομέρεια που αναφέρω μια και είναι η μοναδική που θυμάμαι από εκείνο το μοντέλο, πλην του ότι ο ήχος της ήταν βγαλμένος από τον παράδεισο. Αυτά.

Από τους σολίστες, ένα "ευχαριστώ" θα αρκούσε. Απλή ευγένεια, χωρίς σάλτσες και ψεύτικες φιλοφρονήσεις. Από την πλευρά του δημιουργού, το ότι έβαλε τη φάτσα του στο παραθυράκι και δείχνει τις "αντιδράσεις" του, είναι η επιτομή του αντιπαθητικού, ειδικά με τον εμφανώς υπερβολικό τρόπο που αντιδρά. Παρόλα αυτά, είναι κίνηση νίντζα ως προς τα views γιατί είναι και reaction video, εκτός δηλαδή από την ποικιλία των solos από γνωστά γιουτιουμπικά ονόματα. Και ξέρουμε καλά ότι ο κόσμος ψοφάει για reaction videos. Εγώ σε κάτι τέτοιες δηθενιές, οραματίζομαι έναν κιθαρίστα youtuber ο οποίος θα στραβώνει τη μούρη του όταν κάτι δεν του αρέσει και θα λέει και "αυτό που έπαιξες εδώ ήταν μεγάλη βλακεία". No filter που λένε και οι ινσταγκραμικοί φωτογράφοι.

Lettieri και Bukovac πολλά χιλιόμετρα μπροστά απ' όλους τους υπόλοιπους. Έπαιξαν κι οι δυο τους μέσα στο κομμάτι ενώ οι άλλοι, από πάνω. Περίμενα περισσότερα από Fujita. Απαράδεκτη η Basilio όπως πάντα φυσικά.

Αυτή είναι να την πας σε μάστορα και να του πεις "την ξέχασα στο ζεστό δωμάτιο αυτές τις μέρες και πήρε λιγάκι το μπράτσο".

Μα τι να σου αρέσει; Να λιώνεις από τη ζέστη από τις 8 το πρωί μέχρι τις 12 το βράδυ, να μην μπορείς να κάνεις μια δουλειά χωρίς να σου βγαίνει η γλώσσα έξω και να χρειάζεσαι 5 ντους τη μέρα; Ο μύθος του ελληνικού καλοκαιριού και η σχετική κουλτούρα όπου ένας ολόκληρος λαός περιμένει πώς και πώς να πάει Ιούνιος, έχει ξεκινήσει και συντηρείται κυρίως από αυτούς που μπορούν να είναι σε διακοπές 2 μήνες κάθε θέρος. Έτσι μάλιστα.

Μισώ απίστευτα τη ζέστη. Είμαι οπαδός της άποψης ότι οποιαδήποτε ανθρώπινη δραστηριότητα, η ζέστη την κάνει χειρότερη. Την ανέχομαι μόνο σε περιβάλλον διακοπών όπου μπορώ να περνάω τη μισή μέρα εντός του υγρού στοιχείου και την υπόλοιπη ντυμένος με τα βασικά, κοντομάνικο-βερμούδα-σαγιονάρα. Όταν παίζω, ιδρώνω ούτως ή άλλως και το χειμώνα δηλαδή. Αν πιάσω κιθάρα το καλοκαίρι, κινδυνεύω σοβαρά από αφυδάτωση. Οπότε μακριά και ραντεβού το Σεπτέμβρη (τέλη).

Προσωπικά, όταν έπαιζα live, δεν είχα χειρότερο από το να βλέπω φάτσες ανθρώπων που είχαν έρθει από σπόντα και εμφανώς βαριόντουσαν. Κακώς κοίταζα φάτσες βέβαια, γιατί ποτέ δεν ξέρεις πώς βιώνει ο άλλος το μουσικό περφόρμανς. Π.χ μου έχει τύχει να βλέπω κοπέλα η οποία έδειχνε να θέλει απεγνωσμένα να φύγει και όταν τελείωσε το λάιβ, ήρθε και μου μίλαγε μια ώρα για το πόσο της άρεσε η μπάντα.

Ίσως ο καλύτερος μπλουζ-ροκ κιθαρίστας της γενιάς του και μακράν ένας από τους καλύτερους έβερ slide κιθαρίστες. Μπορεί να παίζει κατά 99% slide αλλά είναι εξίσου καλός και χωρίς αυτό. Όσον αφορά το slide παίξιμο, καλή τύχη σε όποιον προσπαθήσει να βγάλει φράσεις του. Ο άνθρωπος παίζει πράγματα που κανονικά δεν παίζονται με slide.

Απλά συγκλονιστικός.

Είναι μεγάλη τέχνη να μπορείς να συμπεριλαμβάνεις το στοιχείο του αναπάντεχου/πρωτότυπου μέσα στη μουσική σου, κατά τέτοιον όμως τρόπο που το απαίδευτο, ευρύ κοινό να μπορεί να το χωνέψει. Να φτάνει δηλαδή στα όρια του "ωπ, δεν ξέρω τι έγινε εδώ αλλά μου αρέσει". Αν ξεπεράσεις αυτό το όριο, απευθύνεσαι πια σε πιο "ψαγμένα" αυτιά.

Να προσθέσω ότι ένα άλλο κλασσικό σκηνικό είναι την ώρα που θέλεις να δοκιμάσεις κιθάρα, να βρίσκεται στο μαγαζί άλλος όψιμος αγοραστής που δοκιμάζει εκείνη τη στιγμή και παίζει παπάδες. Ο οποίος κλασσικά αποδεικνύεται φίλος του πωλητή/ιδιοκτήτη και είναι εκεί κάθε μέρα για να εντυπωσιάσει όποιον αποφασίσει να μπει στο κατάστημα. Προσωπικά, παραδόξως, δεν είχα ποτέ θέμα σύγκρισης με βιρτουόζο παρευρισκόμενο. Όταν πάω για δοκιμή δε με νοιάζει τίποτα. Έχω παίξει κατά καιρούς σε μαγαζιά τραγικές παραφωνίες, πρασινίλες και ξεκουρδισιές καπάκι μετά από άλλον που λάμβανε email θαυμασμού από Guthrie Govan (και τον έκλανε).

Προσοχή με τη ρύθμιση του ύψους μαγνητών. Αν μπεις στο τριπάκι, παίζει να μη βγεις ποτέ και να γίνεις δυστυχής άνθρωπος. Προσωπικά, σε όσες κιθάρες μου αποφάσισα να επέμβω στο ύψος των μαγνητών, αυτή η επέμβαση δεν τελείωσε ποτέ και επαναλαμβάνεται κάθε φορά που τις πιάνω στα χέρια μου. Κάνω δε κάτι εντελώς ψυχαναγκαστικές ρυθμίσεις του στυλ στροφή του κατσαβιδιού 0,04 μοίρες και νομίζω ότι ακούω διαφορά μετά.

Μου αρέσει, αφού έχω γράψει ένα σεντόνι, να αυτοαναιρούμαι με μία φράση. Προσωπικό βίτσιο.

Όσον αφορά το θέμα καλύτερα-χειρότερα/παλιά-τώρα, να αναφέρω ότι η κριτική σκοντάφτει στο εξής: Εκ των πραγμάτων, οι μόνοι που μπορούν να έχουν πλήρη εικόνα και για τότε και για τώρα, είναι πάντα άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας. Οι νέοι δηλαδή δεν έχουν ποτέ την ευκαιρία της πραγματικής εμπειρίας του τότε. Το πρόβλημα που προκύπτει είναι ότι οι μεγαλύτερης ηλικίας, δημιουργήσαμε τις μουσικές μας αναμνήσεις πριν 20 - 30+ χρόνια. Είναι φυσικό το τώρα να μην έχει καμία ελπίδα αμερόληπτης σύγκρισης με το τότε γιατί οι μουσικές εμπειρίες της ηλικίας των 20s έχουν συνδεθεί με τόσο έντονα συναισθήματα και καταστάσεις, που σχεδόν τίποτα δεν μπορεί να σταθεί δίπλα τους. Και κάπως έτσι έχουμε συνέχεια τις εκάστοτε μεγαλύτερες γενιές να λένε ότι παλιά ήταν καλύτερα. Που ήταν δηλαδή.

Τώρα που πήρε φόρα το βλέπω να της παίρνει κι ο Μπιάτο συνέντευξη.

Βάλτε κι εμένα στο κλαμπ. Κάθε 20 μέρες κανά μισάωρο κι αυτό είναι όλο.

Με απογοητεύει που συμπεριλαμβάνεις stranger things και Star Trek Discovery, το οποίο για μένα είναι η ΝΤΡΟΠΗ ? του franchise.

Συμφωνώ απολύτως. Βέβαια, ο πήχυς για το "καλό" αλλάζει δραματικά με την ηλικία. Άλλες απαιτήσεις και προσδοκίες έχεις στα 20, άλλες στα 40, άλλες στα 60, άλλες στα 160.

Ιεροσυλία