Jazzjoker

Ακολουθώντας την παράδοση της άσχετης απάντησης σε τέτοια θέματα, νομίζω ότι με την παρακάτω είσαι υπερκαλυμμένος: https://www.thomann.de/gr/gibson_custom_eds_1275_hc.htm

Επανέρχομαι στο θέμα για να πω το εξής σε όποιους ενδιαφέρονται να τα εγκαταστήσουν αλλά το σύστημά τους δεν τα υποστηρίζει: Κάποιες παλιότερες motherboards (όπως η δική μου απ' ό,τι προέκυψε), υποστηρίζουν τις δύο βασικές λειτουργίες (secure boot και tpm 2.0) που έχουν ως προαπαιτούμενο τα 11, απλά είτε δεν είναι ενεργοποιημένες στο BIOS είτε δεν τις βλέπει καθόλου το υπάρχον BIOS και χρειάζεται update. Στη δική μου περίπτωση ίσχυε το δεύτερο. Έκανα το πιο πρόσφατο BIOS update της motherboard μου και πλέον υποστηρίζονται τα 11 από το σύστημα. Σημείωση: Αν προχωρήσετε είτε σε BIOS update είτε σε ενεργοποίηση των λειτουργιών από το BIOS, μην περιμένετε στο επόμενο boot να σας ειδοποιήσουν τα windows 10 ότι μπορείτε να εγκαταστήσετε τα 11. Θα πάρει 1-2 μέρες μια και ο έλεγχος για το αν το σύστημα είναι compatible, δεν τρέχει ούτε καθημερινά, ούτε on demand. Με λίγα λόγια. μπορεί το PC health check των 10 να σας λέει ότι "your system meets the requirements" αλλά στο windows update να φαίνεται ακόμα το αντίθετο. Απλά περιμένουμε μέχρι να γίνει αντιληπτό το νέο system configuration.

Η απάντηση πες του Πετρίδη είναι στην τελευταία λέξη.

Κατ' εμέ τα πρώτα τους 5 άλμπουμ ήταν ένα κι ένα με το and justice for all να θεωρώ ότι είναι ένα σπάνιο αριστούργημα εκτός ορίων μουσικού είδους. Από εκεί και πέρα σταμάτησαν να με ενθουσιάζουν και τους άκουγα μόνο περιστασιακά. Αγόρασα και άκουσα εκτενώς το hardwired to self destruct αλλά δεν... Το πρόβλημα με αυτά τα είδη είναι ότι από μια ηλικία και μετά δεν υπάρχουν τα απαραίτητα στοιχεία για τη σύνθεση καλών κομματιών. Άμα ξεθυμώσεις με λίγα λόγια, δε γίνεται δουλειά. Παρόλα αυτά το ότι είναι σχεδόν 60άρηδες και παίζουν live με αυτή την ενέργεια και σε αυτές τις εντάσεις, μόνο άξιο θαυμασμού.

Για να ακριβολογούμε, αυτό πίστευε ο ίδιος αλλά η αιτία δημιουργίας καρκίνου δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί επιστημονικά. Παρόλα αυτά κι απ' ό,τι λέει η wikipedia, οι γιατροί δεν απέκλειαν τη θεωρία του.

Προσωπικώς συντάσσομαι με τον dim. Εν ολίγοις, ουδέποτε μου άρεσαν τα τραγούδια των VH παρόλο που στα 90's άκουγα (και) φουλ αμερικάνικο hard rock (Skid Row, Motley Crue, Poison κλπ.). Κάτι που αποτελεί ενδιαφέρουσα ιστορική αναδρομή για μένα αλλά εγείρει κι ένα ερώτημα είναι το εξής: Στις αρχές των 90's "έμπλεξα" με μια παρέα παιδιών που με έμπασαν για τα καλά στα μονοπάτια της "σκληρής" μουσικής. Εκείνοι άκουγαν τα πάντα από hair/glam metal και hard rock μέχρι thrash. Από ανταλλαγές βινιλίων και κασετών έμαθα τα περισσότερα από τα groups της εποχής αλλά και παλιότερα φυσικά (rainbow, deep purple, motorhead, ac/dc κ.α.). Με λίγα λόγια, είχαμε μια ζωντανή ανταλλακτική μουσική βιβλιοθήκη με εκατοντάδες συγκροτήματα του ευρύτερου σκληρού ροκ ιδιώματος. Ε, από αυτή τη βιβλιοθήκη απουσίαζαν παντελώς οι Van Halen. Δεν υπήρχε ούτε μια κασέτα να πηγαινοέρχεται ενώ δε θυμάμαι να αναφέρονται καν. Η μόνη ανάμνηση που έχω κι εγώ, είναι το video clip του Jump απ' το mtv. Αναρωτιέμαι γιατί δεν τους άκουγε κανένας μας λοιπόν, ενώ μουσικά σαφώς ήταν εντός του φάσματος των πραγμάτων που μας ενδιέφεραν.

12

Άντε μπράβο και είχε περάσει καιρός χωρίς θρεντ για ΤΟ θέμα.

Τελικά πού καταλήξαμε; Παίζει ή δεν παίζει ρόλο το ξύλο;

Οι τέλε είναι το απόλυτο εργαλείο του κιθαρίστα. Plug and play, φοβερός ήχος, μπορείς να παίξεις σχεδόν όλα τα είδη τουλάχιστον αξιοπρεπώς χωρίς hardware παρεμβάσεις και αν χρειαστεί σπας και μερικά κεφάλια χωρίς να φοβάσαι ότι θα πάθει κάτι η κιθάρα.

Είστε εκτός θέματος κύριοι. Το θέμα είναι: παίζει ή δεν παίζει ρόλο στον ήχο;

Ναι λες και παίζει ρόλο στον ήχο.

Από τη στιγμή που αναφέρθηκε το Back In Black, το θέμα μπορεί να κλείσει.

Ηλία δεδομένης της καταπληκτικής ιστορίας αυτού του άλμπουμ, θα έπρεπε να ονομαστεί Cooked Wire ή Fresh from the oven ή κάτι αντίστοιχο τέλος πάντων. ?

Όταν θα με ακούσετε και θα σταματήσετε να ζητάτε συμβουλές για αγορές οργάνων σε μουσικό φόρουμ, τότε θα βρείτε την εσωτερική γαλήνη.

Είσαι μπλοκαρισμένος. Δε βλέπω τι γράφεις.

Όχι, να συνεχίσεις. Εγώ μαζί σου. Απλά χρειάζεται να μη σε αποπαίρνουν/απογοητεύουν οι εκάστοτε απαντήσεις/προσωπικές βολές. Δηλαδή αφού παίρνεις το ρίσκο, ετοιμάσου και για τις συνέπειες. Έχω κι εγώ ξεκινήσει παλαιότερα ουκ ολίγα controversial θέματα και έφτασα, για πρώτη φορά μετά από 12 χρόνια συμμετοχής στο φόρουμ, να μπλοκάρω άνθρωπο. Αλλά οκ, τι να κάνουμε.

Πρέπει να παραδεχτείς κι εσύ ότι έχει μια πετριά να ξεκινάς θρεντς προς σχολιασμό της κατηφόρας της ποιότητας του σύγχρονου μουσικού γίγνεσθαι. Μια η Μιμή με τα προσόντα της, μουσικά και μη, μια το σποτιφάι, μια το εκάστοτε τοπ κάτι κάπου. Ξύνεσαι στη γκλίτσα του τσομπάνη.

Από τους αγαπημένους μου του country/folk blues o MJH. Όσον αφορά την παρατήρηση του Τέρρυ και το ότι δεν ακούγεται σαν blues, πολύ ωραία τα εξηγεί ο Odis και πώς το ηλεκτρικό blues επικράτησε σαν ήχος και αρμονία στις συνειδήσεις και τα αυτιά του πολύ κόσμου. Ένα πολύ απτό παράδειγμα του πώς οι πρώιμες, πιο φολκ ας πούμε μορφές του μπλουζ επηρέασαν ή και πέρασαν ως διασκευές μέσα στο ηλεκτρικό, είναι ο Muddy Waters ο οποίος μεγάλωσε στην ευρύτερη περιοχή του Delta και στα νεανικά του χρόνια έπαιζε ακουστική κιθάρα ενώ αρκετά μετέπειτα πέρασε στον ηλεκτρισμό και στον ήχο που τον έχουμε συνηθίσει. Ο ίδιος (και όχι μόνο αυτός φυσικά) αποτέλεσε ακούσια μια γέφυρα μεταξύ των ειδών και ανέβασε πάνω σε ηλεκτρικές σκηνές, κομμάτια τα οποία παίζονταν ακουστικά από έναν ερμηνευτή. Για του λόγου το αληθές, ακούστε το Corrina, Corrina του MJH που ανέβασε ο Odis στο αρχικό ποστ και μετά ακούστε την ηλεκτρική εκδοχή του κομματιού από τον Muddy Waters και πώς ένα folk blues με καραμπινάτη ματζόρε αρμονία και ελάχιστα στοιχεία που να θυμίζουν το κλασικό blues που έχουμε στο μυαλό μας, ηλεκτρίστηκε, ενορχηστρώθηκε και μπολιάστηκε με μινόρε blues νότες:

Τουλάχιστον τότε το λέγανε zigazig ah, τώρα το λένε fuck και συνεχίζουν με όλες τις σχετικές λεπτομέρειες περί της προτιμώμενης τεχνικής.

Το phrasing είναι εντελώς πεπερασμένο/μετρήσιμο στοιχείο και έχει να κάνει με τον τρόπο που "χτίζει" ένας κιθαρίστας (εν προκειμένω) τις σόλο φράσεις του. Ναι διδάσκεται. Το πώς θα εφαρμόσει βέβαια ο καθένας αυτά που έμαθε από εκεί και πέρα, είναι άλλο θέμα φυσικά. Το feel είναι εντελώς αόριστη έννοια και σημαίνει διαφορετικά πράγματα για τα αυτιά του καθενός. Ως εκ τούτου δεν υπάρχει απάντηση. Όλα πάντως είναι θέμα τριβής με το αντικείμενο. Όσο πιο οικείο σου είναι το όργανο, όσο πιο πολύ το αισθάνεσαι ως επέκταση του εαυτού σου, τόσο πιο ανεμπόδιστη/άμεση είναι η μεταφορά σε αυτό της μουσικής που ακούς μες στο κεφάλι σου. Οπότε η απάντηση σε όλα τα ερωτήματα τέτοιου τύπου είναι: Άστε τις φιλοσοφίες και ξεκινήστε το σκάψιμο. Παραλειπόμενο και το έχω ξανα-αναφέρει αλλά δε χάνω ευκαιρία: Τον Buck δεν μπορώ ούτε να τον βλέπω ούτε να τον ακούω. Το παίξιμό του ειδικά, μου δίνει την εντύπωση ότι είναι ακραία επιτηδευμένο. (δε δέχομαι αντιρρήσεις, πρόκειται για προσωπική άποψη).

Δεν είπα πουθενά ότι η Rihanna είναι η τοπ φωνή, ούτε και με ενδιαφέρει αυτό δηλαδή. Απλά μου αρέσουν τα κομμάτια της (νταξ όχι όλα) και η χροιά της/τρόπος που τραγουδάει. Εδώ όμως θα τσακωθούμε.

σποτιφαΐ Όσον αφορά τη λίστα, δεν μπορώ να ακούω/βλέπω Taylor Swift, έχω αλλεργία. Το στυλ της, η εμφάνισή της, η περσόνα και αυτό το απερίγραπτα ξεπλυμένο, generic ποπ που τραγουδάει με ενοχλούν σε σημείο που μου δημιουργούνται ψυχοσωματικά συμπτώματα όταν την πετύχω σε κανά κλιπ. Οι υπόλοιποι μου είναι απλά αδιάφοροι πλην της Rihanna που θα την ακούσω πολύ ευχάριστα και άμα τη βλέπω κι όλας ακόμα καλύτερα.

Σας ευχαριστώ αγαπητοί για την ακρόαση και τις παρατηρήσεις. Έχει για μένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον ότι 2 από εσάς ανέφεραν το κομμάτι ως μπλουζ ενώ η αρμονία του και η μελωδική γραμμή των φωνητικών, ουδεμία σχέση με μπλουζ έχουν. Αλλά η lead κιθάρα είναι που δίνει το έντονο μπλουζ χρώμα προφανώς.