pipityri

Οσο σημαντικό είναι το πάχος της πένας, άλλο τόσο είναι και το πόσο χαλαρό ή σφιχτό είναι το grip. Ειδικά στις σκληρές πένες ο ήχος αλλάζει δραματικά. Στην πραγματικότητα οι σκληρές πένες είναι πιο responsive στην αλλαγή του grip.

Είναι και η Gittler. ;D

Ο,τι πιο εύστοχο έχω διαβάσει για το θέμα.

Καναπέ ξεκαναπέ, το σκίζεις το άθλημα.

Ο,τι πιο εύστοχο έχω διαβάσει για το θέμα. Ο,τι πιο εύστοχο έχω διαβάσει για το θέμα.

Ακόμα ένα μικρό αριστούργημα. Αυτά που λες, και το πως, με συγκινούν βαθύτατα.

Πολύ ενδιαφέρον. Οπως και το γεγονός πως ένας από τους σημαντικότερους ποπ παραγωγούς και κιθαρίστες της τελευταίας 30ετίας μνημονεύει τον Miles και τον George Van Eps. Τροφή για σκέψη. ;)

Επίσης, συχνά πυκνά παίζουν και το πρώτο riff από το Eternity's Breath των Mahavishnu Orchestra. Εδώ, ξεκινάει στο 0.42

Για τα στυλ που αναφέρεις, ίσως να χρειάζεσαι ηλεκτροκλασική. Το βασικότερο πρόβλημα που εγώ έχω όταν παίζω live με ακουστική, είναι ο ήχος στα μόνιτορ. Είναι θέμα τύχης-venue,ηχολήπτη- αν θα ακούω κάτι που θυμίζει το-καλό-όργανο που έχω. Θεωρώ πως αυτή θα είναι και η βασικότερη χρήση ενός καλού ακουστικού ενισχυτή.

Ευχαριστούμε Sami. :) Ειδικά για τους κιθαρίστες που είναι εξοικειωμένοι με την 2notes/string γεωμετρία της παλιάς καλής πεντατονικής, μια και είναι και το πρώτο πράγμα που μαθαίνουμε,ενίοτε και το μόνο :), ενδιαφέρον λοιπόν μπορεί να έχει η αντιμετώπιση άλλων κλιμάκων, ειδικά συμμετρικών 8φθογγων και 6φγογγων σαν,ας πούμε, fake pantatonics. Δηλαδή, αφήνοντας έξω τυχαίες νότες ώστε οι παραπάνω κλίμακες να παίζονται και αυτές με 2note/string λογική. Ετσι, οικεία πεντατονικά patterns, licks, lines ακούγονται διαφορετικά, ενώ παραμένουν οικεία κινησιολογικά. Επιπλέον, είναι και ένας τρόπος να απο-συμμετριοποιούνται κλίμακες όπως η diminished και η wholetone. (Always give credit where it's due....το παραπάνω είναι tip από μάθημα μου με τον David Fiuczynski, Fuze για τους φίλους :))

:)

Tsoglanaki... ;D

Την minor pent από την b7 την ακούω για 7sus4/b9, δηλαδή για ακόρντο Phrygian πχ...G7sus4/b9 (Ab/G)...F minor pent -Για sus4...minor pent από την 2η πχ....D7sus4....E minor pent -Για minor7b5....minor pent από την 4η πχ....Em7b5....A minor pent Είναι ενδιαφέρον πως μπορεί κανείς να ξεκινήσει να πειραματίζεται χρησιμοποιώντας οικεία blues/rock φρασελογία, η οποία θα ακουστεί αρκετά διαφορετικά. Κάποιες από τις χρήσεις αποτελούν ελαφρώς πιο spicy εκδοχές γνωστών ήχων. Αλλες μπορεί να μην κάτσουν αμέσως στο αυτί, ειδικά αυτές που αφορούν altered ακόρντα κλπ. Τα ακούσματα βοηθάνε, σίγουρα...Larry Carlton, Eric Johnson(βεβαίως), Scot Henderson, John Scofield (ειδικά στα 80'ς), Mclauglin,Frank Fambale. Και ακόμα,Mcoy Tyner, Chic Corea, Joe Zawinul...

Λοιπόν, ορίστε μερικές από τις πιο συνηθισμένες χρήσεις ( δεν αναφέρομαι στην προφανή) Για Maj7...minor pent από την 3η του ακόρντου, minor pent από την 7η (για lydian ήχο) πχ...Cmaj7...E minor pent, B minor pent Για Dom7...minor pent από την 5η, minor pent από την b3 (για altered ήχο) πχ...G7...D minor pent, Bb minor pent Για Minor7....minor pent από την 5η, minor pent από την 2η ( για dorian) πχ..Αm7...E minor pent, B minor pent Θα επανέλθω... :)

Μαζί σου. :)

Εχεις δίκιο φίλε, συγνώμη. Ειναι οκ να στείλω εδώ, μήπως πηδούμε το post του Bill? Μήπως να ανοίγαμε ένα άλλο θέμα?

Θα έχεις pm σε λίγο. :)

Οι πεντατονικές είναι σημαντικό εργαλείο σε αυτά τα στυλ,Δημήτρη. Απλά τις χρησιμοποιείς λίγο διαφορετικά από πως έχεις συνηθίσει. :)

Τα περί κουφότητας :)τα ακούω βερεσέ, αγαπητέ Bill, η γενικότερη παρουσία και τα κατά καιρούς σχόλια σου δεν δείχνουν κάτι τέτοιο. Αν παρόλα αυτά πιστεύεις πως το αυτί σου χρειάζεται δουλειά, οφείλεις να κάνεις αυτό που πρέπει. Θα γίνεις δέκα φορές καλύτερος μουσικός αν δουλέψεις το αυτί σου. ( τα λέω και για να τα ακούω :)) Αν και προσωπικά είμαι fan του να ανατρέχει κανείς στις πηγές, δεν χρειάζεται να ακούσεις και να μελετήσεις ντε και καλά jazz, αν δεν σου λέει κάτι. Υπάρχουν στοιχεία στο παίξιμο,ας πούμε, του Timmons που μπορείς να αντλήσεις προς αυτή την κατεύθυνση. Είχα ακούσει κάποιες φράσεις του οι οποίες με άλλον ήχο και φραζάρισμα θα θύμιζαν, μάλλον υπερβολικά,Pat Martino. (φαίνεται πως Andy έχει κάνει το homework με τις πηγές... ;)) Υπάρχουν και άλλοι μεγάλοι παίχτες που προσεγγίζουν την fusion από την rock (με την ευρεία έννοια) πλευρά. Αν δεν έχεις ακούσει το Big Sky του Brett Garsed, στο προτείνω.

Με την Τάνια έχω παίξει!!! Πριν χροοοοονια, σε άσχετο event. Μικρός ο κόσμος. Καλή επιτυχία, Νικόλα. Δυστυχώς, είναι ώρα που δουλεύω.

Καλησπέρα Bill, μπράβο για την προσπάθεια. Τα είπαν οι προηγούμενοι, να πω και εγώ κάτι...η βελτίωση σου φαίνεται στον τρόπο που μπαίνεις στο γρήγορο lick λίγο πριν το τέλος. Πολύ smooth. :) Κατά τα άλλα...το πρώτο μέρος του chord progression, είναι dorian, ναι? Γιατί το αγνόησες στο σόλο? Ε? ;D Ενδιαφέρον,Bill. Γενικά μιλώντας, o μόνος τρόπος να ακουστεί κανείς πειστικός στο συγκεκριμένο ιδίωμα είναι να κατέχει καλά τα στυλ που αποτελούν τα επιμέρους συστατικά του. Είναι προφανές,και από το time feel και από τα note choices πως με το jazz μέρος της συνταγής δεν έχεις και μεγάλη σχέση. :)

The band needs a bonus! (όποιος ήταν τότε στον Λυκαβηττό, ξέρει... :))

Το μεγαλείο μια τέτοιας προσπάθειας είναι, πέρα από το καλλιτεχνικό προιόν-που είναι αναμφίβολα καταπληκτικό αλλά δευτευρεύον, και το μήνυμα-που αναμφίβολα περνάει και συγκινεί-βρίσκεται, πιστεύω, στην ίδια την διαδικασία, την συμμετοχή των παιδιών. Αυτό που εισπράττουν συμμετέχοντας σε μια τέτοια δράση, και άλλες σαν κι αυτή, μπορεί να καθορίσει τη στάση τους απέναντι στη ζωή για χρόνια μετά. Εκπληκτικά τα παιδιά, εκπληκτικός και ο δάσκαλος τους. Μπράβο Σταύρο. (στην to watch list με την μικρή μου... :) )

Την βρήκα. :)

Κρίμα, τι πρόβλημα υπάρχει? Δεν λύνεται?