pipityri

Συνήθως τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα όσο μας φαίνονται εκείνη τη στιγμή-τα λάθη μας πηδάνε τη ψυχολογία και αυτό μεγενθύνει τα λάθη στο μυαλό μας, γεγονός που μας πηδάει εκ νέου τη ψυχολογία κλπ κλπ....και ο κύκλος φαύλος.Ως εκ τούτου, όσο πιο γρήγορα μπορείς να ξεχάσεις ένα λάθος, μια κακή στιγμή, ένα κακό live, τόσο το καλύτερο. Επίσης, οι κακές εμπειρίες δεν κάτι που συμβαίνουν μόνο στις πρώτες μας εμφανίσεις. Εγώ, ας πούμε, είχα μια τέτοια πριν ακριβώς έναν μήνα. Μην με ρωτήσεις λεπτομέρειες, έκανα delete με το που κατέβηκα από την σκηνή. :)

Oh yeah. :)

Βρίσκω την πρώτη εκτέλεση πιο δυνατή και περισσότερο στο πνεύμα και του Kerouak γενικότερα και του κειμένου ειδικότερα. Η δεύτερη ίσως φαίνεται πιο σωστά δομημένη, κάτι για το οποίο ο Kerouak θα είχε πολλά ενδιαφέροντα να μας πει. :)

Διαβάζω πως Gail Zappa είχε πάει στο ίδιο νηπιαγωγείο με τον βλαμμένο και μάλιστα τον είχε χτυπήσει στο κεφάλι μ΄ένα σφυρί... Για την Gail λοιπόν, που έφυγε χθες.

Είναι πολύ καλό, Φώτη. Είναι πραγματικά πολύ καλό.

Πολύ ωραίο κομμάτι και, πραγματικά, πολύ καλή προσπάθεια. Μπράβο. Αν και είναι άδικο να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τον Tommy Emmanuel- ο ορισμός του natural παίχτη-υπάρχει κάτι που αποτελεί μάθημα για όλους... όταν παίζει, το διασκεδάζει πραγματικά. :)

Αποστρέφω το βλέμμα μου. Αηδιασμένος. ;D

Εκπληκτικό. Όπως βεβαίως και το Leaving.

Εγώ δεν προτίμησα τα πλήκτρα. Προτίμησα τη κιθάρα. Αν και ψιλόπαιζα πιάνο-υπήρχε στο σπίτι λόγω της αδελφής μου-και υπήρξε μια περίοδος που το χρησιμοποίησα πολύ για να γράφω κλπ. Όμως, είχα πάντα μια καψούρα για τα guitar syhnths. Δεν είμαι σίγουρος για το πότε ακριβώς ξεκίνησε. Θυμάμαι σε ένα soundpage ενός τεύχους του Guitar Player είχε ένα κομμάτι του Adrian Belew, πειραματικό και με τεράστιο τίτλο που αυτή τη στιγμή μου διαφεύγει. Χαμός, με είχε ενθουσιάσει. Ήταν και το Song X του Metheny-της πουτάνας, τρελός ενθουσιασμός. Ήθελα κι εγώ. Περάσαν τελικά αρκετά χρόνια μέχρι να πάρω. Πολύ ωραία. Έχω φτιάξει ένα patch που είναι μπάσο κλαρινέτο και πιάνο, μόνο που το πιάνο έρχεται με δύο διαφορετικά delay, το καθένα σε άλλο τόνο. Στιγμιαίο Ξενακικό Counterpoint, το έχω ονομάσει-ακούγεται σαν να παίζεις φουγάρο πλοίου ενώ μια υστερική γάτα πηδάει μια άλλα υστερική γάτα πάνω σ΄ένα πιάνο. Μαγεία.

Υπάρχει και το Μικρό Ρεσιτάλ, του Μπουντούνη. Τα πρώτα 6 κομματάκια είναι μόνο ανοιχτές χορδές, από κει και πέρα αρχίζουν μελωδιούλες-συχνά γνωστά παιδικά τραγουδάκια. Όλα τα κομμάτια-ακόμα και τα πρώτα-παίζονται και σαν ντουέτα με τον δάσκαλο (το βιβλίο του οποίου πωλείται ξεχωριστά ως Το Το Μικρό Ρεσιτάλ, for two guitars). Επίσης, το βιβλίο είναι γεμάτο ζωγραφιές, κάτι που τα πιτσιρίκια το γουστάρουν ιδιαιτέρως. :)

Ωραίοι και λαμπεροί. :)

Βέβαια υπήρξε μια εποχή που η τζαζ ήταν η προσιτή, δημοφιλής , hip μουσική. Σύμφωνα με τη λογική σου, ο απλός ακροατής σήμερα είναι, μάλλον, πιο ηλίθιος. Επίσης, υπήρξε και μια εποχή που οι νεολαίοι, τα φιλαράκια, οι παρέες, αντί να κάνουν χεντμπάγκινγκ σε συναυλίες των Τρισατάνικ Ντιαβολέητορ, έπαιζαν ξύλο στις συναυλίες του Στραβίνσκι. Γεγονός που, πάλι σύμφωνα με τη λογική σου, δείχνει πως ο απλός ακροατής σήμερα είναι, σίγουρα, πιο ηλίθιος. :) Τα ερωτήματα, δηλαδή, είναι...τι ακριβώς είναι ο απλός ακροατής? Υπάρχει κάτι τέτοιο, και αν ναι, μπορείς εσύ, δικαιούσαι να μιλάς εκ μέρους του? Τι ακριβώς είναι η προσιτή μουσική? Η απλή μουσική? Δεν υπάρχει απλή τζαζ? 'Η απλή κλασική μουσική? Η ποπ είναι απλή? Όλη η ποπ? Φα-Σολ-Λα, ξανά και ξανά, με στίχους που πραγματεύονται την ίδια θεματολογία, ξανά και ξανά, με τα ιδια licks, ξανά και ξανά και ξανά μέχρι το τέλος της Ζωής, του Σύμπαντος και των Πάντων...είναι αυτό η απλή, προσιτή μουσική? Ή πρόκειται για κάποιο είδος εγκεφαλικής αναπηρίας?

Δεν άκουσα τα προηγούμενα, πήγα κατευθείαν στο τελευταίο με την εικόνα. Πολύ ωραίο. Αυτό το βιολί,όντως σκίζει. Εύγε, εύγε! :)

Απλά έκανα το καθήκον μου ως μεγάλος αδελφός. Μόνο απλά δεν ήταν βέβαια, το όλο πράγμα ήταν επώδυνο, ήταν ένα αργό, επώδυνο, γαμημένο βασανιστήριο. Ένας ατέλειωτος εφιάλτης...Με πιάνουν ρίγη μόνο που το σκέφτομαι.

Είστε γατάκια. Και θα σας πω γιατί είστε γατάκια, γατάκια. Όταν πριν κάμποσα χρόνια ο κύριος αυτός, μαζί με την τότε σύζυγό του-ξέρετε ποια- είχαν ανεβάσει το Μάλα-ένα μιούζικαλ με θέμα το ολοκαύτωμα-στο Παλάς, είχα πάει και το είχα δει όλο. Και τις 4 ώρες. Ναι, 4 ώρες. Επέζησα. Με τραύματα, ναι. Αλλά επέζησα. Γατάκια.

Ακριβώς. Βγάζει και μια ωραία ξεγνοιασιά, πολύ μελωδικό. Εύγε νέε μου. :) (Πω πω...έχω πολύ κατς απ να κάνω, έχει ανέβει πολύ πράμα όσο έλειπα).

Σας ευχαριστώ πολύ φίλοι μου. Καμία κουβέντα δεν προηγήθηκε του παιξίματος, αν και το θεματάκι στα πλήκτρα είχε εμφανιστεί και την πρώτη φορά που παίξαμε-για την ακρίβεια ήταν το βασικό θέμα του θρυλικού πια μισάωρου ;D,το οποίο είχε πάρει αρκετά διαφορετική μορφή.Αν επιμένετε,να το ανεβάσω. ;D Στράτο,τα πάντα οδηγούν στον τιμιμένο Νότο. ;D Το sweet home alabama το έχω παίξει μια φορά στη ζωή μου live, το 1986 στο spider στη Γλυφάδα, κατόπιν παράκλησης ενός μεθυσμένου αμερικάνου από τη βάση του Ελληνικού, ο οποίος και το τραγούδησε.Δεν θυμάμαι σε τι κλίμακα έκανα σόλο. :)

Από την εξοχή λοιπόν,μοιράζομαι μαζί σας ένα ακόμα τεμάχιο που προέκυψε κατά την δεύτερη μουσική συνεύρεση μερικών φίλων-για την προσωπική μας διασκέδαση/ψυχαγωγία και την σε πραγματικό χρόνο αναζήτηση κοινού εδάφους.Δεν πρόκειται για το μισάωρο που υποσχέθηκα/απείλησα με,μην τρομάζετε. ;D Τα στοιχεία των εμπλεκομένων βρίσκονται στο λινκ.

Dinosp, χαίρομαι που το τεμάχιο σε συντρόφευσε στις διακοπές σου. Κουφή Λεοπάρδαλη, μου θυμίζει εκείνη την άλλη κουβέντα που είχαμε, εσύ το ακούς σε B mixolydian, εγώ σε A lydian-δεν θα συμφωνήσουμε ποτέ εμείς οι δυο. ;D Να΄σαι καλά cos_dr! Σας ευχαριστώ για τα σχόλια σας. :)

Φοβερό. Θυμάμαι την νυχτερινή εκείνη επίσκεψη, πολύ καλά μάλιστα. Τον τελευταίο καιρό, ενώνοντας τις τελείες, έφτασα στο συμπέρασμα πως εκείνος ο φίλος ήταν ο Γιώργος. Θυμάμαι ξεκάθαρα πως διακόρεψε την LesPaul μου, unplugged μεν,χωρίς καμιά ντροπή δε. Και με μπρίο Γκαριμουρικό-δεν θα το ξεχάσω ποτέ. :) Μικρός ο κόσμος. :)

Τι λες ρε Στράτο...απίστευτο. Βέβαια, να πω για τον κόσμο που μας βλέπει ;D πως, ντάξει, υπερβάλλετε και λίγο-θυμάμαι πως έπαιζα στα 19 μου, δεν ήταν και τόσο καλά. :)

Δημήτρη, σ΄ευχαριστώ πολύ. :) Θες να πεις πως ο Γιώργος με είχε δει να δοκιμάζω την Ibanez στον Δήμο-Αρμάο το 1989???

Ευχαριστώ και τους υπόλοιπους φίλους για τα σχόλια σας. Εν τάχει, @Ray, κι εγώ το ίδιο αλλά, όπως λέει και κείνο το άσμα, can't escape myself. ;D @Mustafank, υπάρχει ένα εξαιρετικό βιβλίο του Hal Crook, το Beyond Time and Changes -a Musician's guide to Free Jazz improvisation-παρουσιάζει αναλυτικά και πολύ καλύτερα απ΄ότι θα μπορούσα εγώ το τι μπορεί να κάνει κανείς με τα μοτίβα. @Shelter, Αργύρη κι εγώ κάπως έτσι το αντιλαμβάνομαι για να είμαι ειλικρινής-υπάρχουν και μικρά (ασυνείδητα?) quotes από Inca Roads, Deathless Horsie, Watermelon in Easter Hay και,ίσως, άλλα σόλο του Zappa. Τα έχω ακούει πολύ. @Νέστορα, καταλαβαίνω τι εννοείς-οκ, για το slide του τέσσερις ζωές μου φτάνουν. :)

Σας ευχαριστώ όλους που ακούσατε και σχολιάσατε-18 λεπτά δεν είναι και λίγα-πραγματικά, δεν έχω λόγια. Βέβαια, το άλλο που θα ανεβάσω σύντομα είναι-όπως ευχήθηκε ο Gvour-30 λεπτο. ;D Θα αναπολείτε με νοσταλγία όχι μόνο το σημερινό αλλά και τα μικρά ατονικά μου. ;D ;D ;D -Πέραν της πλάκας, στο επόμενο θα βρεθούν στο spotlight και οι σολιστικές ικανότητες των υπόλοιπων φίλων.- :) Τώρα, πιο συγκεκριμένα... @cigaret13, γράψαμε στο Atopon Studio του Άγγελου Μάκκα. Είμανεν όλοι μαζί σ΄ένα δωμάτιο, είχε κι έναν κομπιούτερ και μας ηχογράφησε. ;D Αν θες πιο συγκεκριμένα, αυτά που μπορώ να σου πω είναι τα εξής...ο φίλος zappatistas έπαιξε με Korg Krome και Nord Electro 3. Ο αδελφός αυτού με άταστο μπάσο Odyssey και με ένα κάρο πεταλάκια που δεν ξέρω τι ήτανε. Ο ενισχυτής του ήταν Hartke HA2500. Εγώ έπαιξα, όπως σωστά μάντεψε ο Στράτος, με την Godin σε έναν Hayden Mofo 15 με VHT ανοιχτή 2x12 (ένα silverface vht κι ένα eminence tonker). Πετάλια, ένα wah της Morley και το twin classic της Seymour Duncan. Δεν θυμάμαι αν έχω το delay ανοιχτό, είναι το Flashback. Για τον ήχο μου, τι να πω ρε γαμώτο. Είναι κάτι που δεν το΄χω. Νοιώθω δέος όταν σας ακούω να μιλάτε για τα διάφορα σχετικά, πραγματικά. Και δεν νομίζω πως είναι τα χέρια μου. Τι να πω. Α, και σχετικά με το τελευταίο σου σχόλιο, είσαι κακιά, κακιά κακιά. ;D @Gvour, χαίρομαι που έκανες την υπέρβαση ;D και το άκουσες όλο-και σε ευχαριστώ ιδιαιτέρως για τα κολακευτικά σου λόγια. Να πω μόνο πως ένα μεγάλο μέρος της μελέτης μου πια έχει να κάνει με την ανάπτυξη ιδεών/μοτίβων. Είναι βέβαια ευχάριστο όταν αυτό συμβαίνει αβίαστα στο πραγματικό παίξιμο. Όσο για το συμβάν που περιγράφεις, πέφτω από τα σύννεφα. Θα μπορούσες να μου πεις λεπτομέρειες? Οι φορές που έχω δοκιμάσει όργανα σε κοινή θέα μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού-είμαι ντροπαλούλης. :) Ειμαι βέβαιος πως με μπερδεύεις με κάποιον άλλο. @JJ, 70's fusion-rock κατάσταση είναι το σημείο αναφοράς μου, τελικώς. Υπάρχει βεβαίως πολλή και καλή μουσική πριν και μετά, αλλά ό,τι θα ζήταγα να ακούσω στο μυθικό ερημονήσι υπάρχει,τουλάχιστον σε κάποια δόση, στο Bitches Brew. @Νέστορα, έχω ακούσει ελάχιστα Derek Trucks, αρκετά για να κατατάξω αυτό που κάνει στα πράγματα που δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω. :) Ισως, αν είχα τρεις ζωές. Σε καιρούς που πολλά αυτονόητα μοιάζουν να μην είναι και τόσο αυτονόητα να σας πω,αγαπητοί φίλοι, πως ο χρόνος σας και οι κουβέντες σας έχουν για μένα πολύ μεγάλη σημασία. :)

Καλημέρα φίλοι μου, Εν μέσω του γενικότερου χαμού, στις 5/7 βρεθήκαμε με κάτι φίλους για ένα jam-μια διαδικασία που αποδείχτηκε ιδιαιτέρως λυτρωτική. Μοιράζομαι μαζί σας ένα από τα τεμάχια που προέκυψαν, ένα μακροσκελές modal πράγμα-ξέτε τώρα πως είναι αυτά, τραβάνε τα άτιμα. ;D (άσχετο-μόλις με πήρε μια τύπισσα από την βόνταφον να μου πουλήσει κάτι, ο ενθουσιασμός της ήταν συγκινητικός...) ...τι έλεγα...α, ναι..το τεμάχιο. Μια ενδιαφέρουσα πτυχή-για τον μικρόκοσμο της μουσικής καθημερινότητας μου-είναι πως στο συγκεκριμένο context δεν έπαιξα τίποτα από αυτά που μελετάω, καθότι απλά δεν τα άκουσα στο κεφάλι μου. Κι αυτό, στα πλαίσια του προαναφερθέντος μικρόκοσμου, είναι επίσης λυτρωτικό. Τα στοιχεία των φίλων που παίζουν αναφέρονται στο λινκ.