Τον "Κυνόδοντα" τον είδα πριν από λίγους μήνες και τα συναισθήματα,που μου προκάλεσε,είναι ακόμα διφορούμενα.
Από τη μία,το θέμα που πραγματεύεται ο δημιουργός με κατέπληξε.Πράγματι,σκέφτηκα πόσοι από εμάς δεν έχουμε αναρωτηθεί το "σε τί κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας;".
Η επιτηδευμένη "ατονική" ερμηνεία των ηθοποιών με έβαλε στο κλίμα και η αλήθεια είναι πως οποιαδήποτε διαφορετική προσέγγιση θα ήταν εντελώς μη-ρεαλιστική(σ.σ αυτό το λέω υπό το πρίσμα,ότι οι γονείς,από τη στιγμή που κρατούν έγκλειστα τα παιδιά τους,δεν είναι δυνατό η κατάσταση στο σπίτι να μοιάζει έστω και φυσιολογική.Πρέπει να είναι όλοι σαν ρομποτάκια,όπως οι πολίτες σε ένα απολυταρχικό καθεστώς).
Από την άλλη,όμως, και αυτό είναι το σημείο που με ξένισε/χάλασε,εστιάζει πάρα πολύ στο σεξ,κυριολεκτικά.Ο φακός ζουμάρει στα γεννητικά όργανα του γιού και της κόρης,χωρίς προφανή λόγο,πέρα από το να σοκάρει,μια -και κατά τη γνώμη μου-το νόημα των εν λόγων σκηνών μια χαρά το καταλαβαίνουμε χωρίς να χρειάζεται να δούμε σε γκρο-πλαν το πέος του νεαρού.
Το σημείο,που με κέρδισε η ταινία είναι το τέλος της,που αυτομάτως μου θύμισε σύνθημα σε τοίχους της Ναυαρίνου:"Το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ'όλα τα κελιά".
Θα ήθελα να έβλεπα τις αντιδράσεις μας,αν η ταινία δεν ήταν ελληνική,αλλά ξένη.Πιστεύω,θα ήμαστε όλοι πιο επιεικείς(για να το πω ευγενικά).