Από τη στιγμή,που το θέμα δεν είναι "αγαπημένος" κιθαρίστας, αλλά αυτός που μας επηρέασε περισσότερο, οι επιλογές μου είναι αυτοί οι τρεις κύριοι:
The Edge,Josh Homme & Jack White,
γιατί και στις τρεις αυτές περιπτώσεις θεωρώ πως οι εν λόγω κιθαρίστες δεν κόλλησαν τόσο στην τεχνική αρτιότητα του παιξίματός τους, όσο στο να προσπαθήσουν να φτιάξουν ένα "ηχητικό" τοπίο(soundscape), με τη βοήθεια εφέ και αρκετού εώς πολύ πειραματισμού.
Σε εμένα, που δεν είμαι και ούτε φιλοδοξώ να γίνω shredder κιθαρίστας, αυτό λειτούργησε ως εξής:
προσπαθώ τα απλά μου ριφάκια και σόλο να τα "ντύνω" ηχητικά με το να δοκιμάζω ακόμα και ανορθόδοξες συνδεσμολογίες στα πεταλάκια μου.
Ακόμα,με οδήγησε στο να προσπαθήσω (ανεπιτυχώς μέχρι στιγμής,αλλά θα επανέλθω) να μάθω μπάσο και πλήκτρα, ώστε να έχω όσο το δυνατόν ολοκληρωμένη άποψη για τον ήχο,που θέλω να επιτύχω, σε ένα μουσικό κομμάτι.