μια που σπουδαζω στη θεσσαλονικη, θα διηγηθω μια ιστορια...
πριν περιπου 1.5 χρονο κατεβαινω τον πεζοδρομο της ναυαρινου, ο οποιος "κοβεται" απο διαφορους καθετου δρομους κ εχει ραμπες αναπηρων ωστε να μπορουν να μετακινηθουν. βλεπω λοιπον εναν εξαιρετικα καλοβαλμενο 35ρη σε αναπηρικη καρεκλα να βρισκεται απελπισμενος καθως καποιος εξυπνος ειχε παρκαρει πανω στην ραμπα με αποτελεσμα ο ανθρωπος να μην μπορει να την χρησιμοποιησει.
ενιωσα απιστευτα ασχημα, κ αμεσως πηγα να τον ρωτησω αν χρειαζεται βοηθεια. κ ενω φυσικα μπορουσα να τον κατεβασω εγω κ να τον περασω απεναντι, με ευχαριστησε θερμα κ ειπε " σε ευχαριστω πολυ φιλε μου, αλλα θα περιμενω τον που##η μεχρι να ερθει για να τον βρισω.."
αυτη η ομαδα, η οποια σημειωτεον εχει κανει ηδη μεγαλη αισθηση στην πολη. πραττει ορθοτατα. σε μια κοινωνια που ανθρωποι οπως ο παραπανω ειναι αποκλεισμενοι, που ο καθενας απο μας κοιταει την ΠΑΡΤΑΡΑ του, που κ που ενα αυτοκολλητακι στο αμαξι μας, ετσι απλα για να μας ξυπνησει, μονο κακο δεν κανει.
μπραβο κ παλι σε αυτους που ειχαν μια τοσο εξυπνη ιδεα :!: