Surprise: συνάδελφος καλαμπόρτζος!!!

Νίκος Παπαρρόδου

npap

Recording Guru
Staff member
Μηνύματα
4,663
Πόντοι
1,643
είχαμε μια κουβεντούλα με την φίλη Ναταλία Ρασούλη στο fου bου για έναν άσχετο πιανίστα που της είχαν στείλει να την συνοδέψει σε μια εμφάνιση της και θυμήθηκα μια αρπαχτή προ αμνημονεύτων σε επαρχιακή μπουάτ που μας την κάνει τελευταία στιγμή το μπουζούκι και μας στέλνουν έναν ντόπιο να τον αντικαταστήσει και χωρίς χρόνο για πρόβα (στο μπαρ στα όρθια βγάλαμε πρόγραμμα "αυτό το έχεις?" οκ! κλπ)...

και ήρθε η ώρα να ανέβουμε... που σε πονεί και που σε σφάζει... η λεωφόρος με τις πράσινες το διάβα του και ούτε μία σωστή εισαγωγή ο κερατάς (καλά για "απαντήσεις" ούτε ερώτηση)... φίσκα το μαγαζί, ντρεπόμουν τον κόσμο και μου ερχόταν να τον σκοτώσω, αλλά με βλέπανε και απλά τον κλώτσαγα στην ζούλα... πάλι καλά που είχαμε καλές φωνές και απλά φύγαμε νύχτα πριν μας δείρουν... ✍️?

έχετε ανάλογες εμπειρίες συνεργασίας με "καλαμπόρτζους" μουσικούς (όχι σώνει και καλά σε live)?... και φυσικά δεν λέμε για μη βιρτουόζους ή απλά μέτριους...

ΥΓ ο εν λόγω πρέπει να ήταν ο μοναδικός "μπουζουξής" άνω των 5 ετών παγκοσμίως, που παίζει λάθος την Ευδοκία...?

 
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
ήταν κάτι που το έζησα έντονα στην περίοδο 1982-1983 όταν ήμουν στην ορχήστρα της λέσχης αξιωματικών στην 110ΠΜ στη Λάρισα. Η ορχήστρα θεωρούνταν επί 10ετίες ό,τι καλύτερο υπήρχε εκείνη την εποχή καθώς διοικούνταν από έναν εξαιρετικά δραστήριο αξιωματικό (στα χρόνια μου σμήναρχο) τον αείμνηστο Κ. Λιονή που έμεινε γνωστός σε όλους τους σμηνίτες και αξιωματικούς ως "θείος".

Ο θείος, εκτός του ότι κατείχε τρεις ταυτόχρονα θέσεις (ΜΑΦΚ, Θέρετρα Σκοτίνας και Λ.Α.110ΠΜ είχε το προσόν να παίρνει τηλέφωνο τον εκάστοτε αρχηγό και να του λέει "θέλω τον τάδε στην ορχήστρα τώρα"

Συνήθως οι προτάσεις για "μεταγραφές" γίνονταν από τους ίδιους τους μουσικούς που γνωρίζαμε ποιός και πού υπηρετεί και τι χρειαζόμασταν, αλλά συχνά οποιοσδήποτε που νόμιζε ότι ο γνωστός του ήταν "μουσικός" ειδοποιούσε τον θείο και την άλλη μέρα ο υποψήφιος ερχόταν για audition.

Εκείνο τον καιρό λοιπόν είδαμε πολλά αστέρια. Που έρχονταν ξέροντας την εισαγωγή από το smoke on the water ή την αρχή της φραγκοσυριανής ήθελαν μια θέση στην ορχήστρα. Φυσικά ο θείος έσκαγε μύτη σε δυό ώρες μας ρώταγε ξερά "κάνει ρε αυτός?" και αυτό ήταν.

Μια φορά είχαμε μείνει από κλαρίνο. Το κλαρίνο ήταν απαραίτητο, όπως και τα δημοτικά.

Μας στέλνουν λοιπόν έναν σμηνία με τις καλύτερες προδιαγραφές. Πέμπτη μεσημέρι, όταν ήταν αργά πλέον για δοκιμές και ήδη το βράδυ παίζαμε στη λέσχη Υπαξιωματικών. Τον στριμώχνουμε στη ρεσεψιόν, βγάζει το κλαρίνο και παίζει γενικά και μονοκοπανιά όλα τα θέματα, ενώ αντίστοιχα τραγούδαγε με ενδιαφέρουσα φωνή. Οπότε ήσυχοι κανονίζουμε για το βράδυ.

Ξεκινάει το πρόγραμμα με τα ελαφρά, μοντέρνα, λαϊκά σύγχρονα, κλασικά και ...πάμε στα δημοτικά.

Ε...να μην μπορεί να μπεί με τίποτα.

Μα με τίποτα.

Να μπαίνει ένα ή δυό όγδοα μετά ή ακόμα και στην άρση και να μας πετάει συνέχεια έξω, αυτά στα 4άρια και 8άρια. Δε συζητάμε τι γίνονταν στα 9άρια και 7άρια. Ο κόσμος δεν μπορούσε να πιάσει βήμα και γρήγορα τον κάναμε στην άκρη και ο αρμονίστας έβαλε έναν κλαρινοήχο στο σύνθι και συνεχίσαμε. Φυσικά το ίδιο έγινε όταν πήγε να πεί το παπάκι που πάει στην ποταμιά που βγήκε κάτι σαν πρώϊμη έκδοση απ τα καγκέλια...

Πολύ λίγοι κατάλαβαν τι συνέβη, αλλά εμάς μας έκοψε κρύος ιδρώτας...

εδώ κάτι από τα λίγα που υπάρχουν στο διαδίκτυο για την ορχήστρα

https://www.eleftheria.gr/πολιτισμός/item/48157-.html

 
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
... βγάζει το κλαρίνο και παίζει γενικά και μονοκοπανιά όλα τα θέματα, ενώ αντίστοιχα τραγούδαγε με ενδιαφέρουσα φωνή. Οπότε ήσυχοι κανονίζουμε για το βράδυ.

Ξεκινάει το πρόγραμμα με τα ελαφρά, μοντέρνα, λαϊκά σύγχρονα, κλασικά και ...πάμε στα δημοτικά.

Ε...να μην μπορεί να μπεί με τίποτα.

Μα με τίποτα.

Να μπαίνει ένα ή δυό όγδοα μετά ή ακόμα και στην άρση και να μας πετάει συνέχεια έξω, αυτά στα 4άρια και 8άρια. Δε συζητάμε τι γίνονταν στα 9άρια και 7άρια. Ο κόσμος δεν μπορούσε να πιάσει βήμα και γρήγορα τον κάναμε στην άκρη και ο αρμονίστας έβαλε έναν κλαρινοήχο στο σύνθι και συνεχίσαμε. Φυσικά το ίδιο έγινε όταν πήγε να πεί το παπάκι που πάει στην ποταμιά που βγήκε κάτι σαν πρώϊμη έκδοση απ τα καγκέλια...


Συμβαίνει συχνά σε άτομα που παίζουν μόνοι. Ξέρουν τις μελωδίες αλλά δεν τις υποστηρίζουν ρυθμικά γιατί δεν χρησιμοποίησαν μετρονόμο και άρα δεν υπάρχει σημείο αναφοράς στο μέτρο.

Παίζει ο πατέρας μου τρίχορδο μπουζούκι και έχει τεράστιο ρεπερτόριο που το τραγουδάει κιόλας πολύ ωραία.

Εχει πρόβλημα όμως όταν συνοδεύεται απο κιθάρα. Τα μέτρα δεν... βγαίνουν και κόβονται που και που μεταξύ στίχων.

Η κιθάρα πρέπει να ακολουθεί και μόνο ένας πολύ έξυπνος ξάδερφος που έχει εμπειρία δεν το χάνει και απλά χαμογελάει.

Η παρέα όμως περνάει μια χαρά.

 
δεν μου εχει τυχει ποτε να παιξω με καποιον που δεν παιζει..

Αλλα αυτο που μου εχει τυχει κ καταντησαμε δυστηχως να πιαστουμε στα χερια ηταν,  με μπασιστα που κατεβαζε ενα μπουκαλι ουισκι καθε βραδυ σε πιστα..

Απο το 6-7 ποτο , προσεγγιζε την μπαντα σαν Play along για να τζαμαρει .

Και οταν εχεις καρσιλαμαδες κ ζειμπεκικα κ ο μπασιστας παιζει slap απο πισω....γιατι ετσι του ρθε.. τα πραγματα γινοντουσαν παρα πολυ δυσκολα.

μακραν η πιο δυσκολη σαιζον που εχω ζησει

Θυμαμαι οτι καποια στιγμη το αφεντικο του εφερε διπλα του μια νταμιτζανα  μπομπα Ουισκι

και του λεει..

φιλε επειδη πινεις ενα μπουκαλι ουισκι καθε βραδυ και δεν με συμφερει..

Αν θελεις....απο αυτο...αλλιως φερνε απο το σπιτι σου..

.....Το κατεβαζε καθε βραδυ.

 
Συμβαίνει συχνά σε άτομα που παίζουν μόνοι. Ξέρουν τις μελωδίες αλλά δεν τις υποστηρίζουν ρυθμικά γιατί δεν χρησιμοποίησαν μετρονόμο και άρα δεν υπάρχει σημείο αναφοράς στο μέτρο.

Παίζει ο πατέρας μου τρίχορδο μπουζούκι και έχει τεράστιο ρεπερτόριο που το τραγουδάει κιόλας πολύ ωραία.

Εχει πρόβλημα όμως όταν συνοδεύεται απο κιθάρα. Τα μέτρα δεν... βγαίνουν και κόβονται που και που μεταξύ στίχων.

Η κιθάρα πρέπει να ακολουθεί και μόνο ένας πολύ έξυπνος ξάδερφος που έχει εμπειρία δεν το χάνει και απλά χαμογελάει.

Η παρέα όμως περνάει μια χαρά.
Αυτό είναι σύνηθες στα ρεμπέτικά, μιας και τα πολλά τραγούδια είναι σε 9/8 και δεν είναι εύκολο να μετρήσει σωστά αυτό το έξτρα όγδοο που κλωτσάει. Μπορεί να βγαίνει στη φωνή, μπορεί να βγαίνει στο παίξιμο, αλλά με κάποιον που ξέρει να παίζει, φαίνεται. Βρε άμα πιούνε όλοι, τί εφτάρια, τί οχτάρια...όλα μια χαρά είναι

 
Συμβαίνει συχνά σε άτομα που παίζουν μόνοι. Ξέρουν τις μελωδίες αλλά δεν τις υποστηρίζουν ρυθμικά γιατί δεν χρησιμοποίησαν μετρονόμο και άρα δεν υπάρχει σημείο αναφοράς στο μέτρο.

Παίζει ο πατέρας μου τρίχορδο μπουζούκι και έχει τεράστιο ρεπερτόριο που το τραγουδάει κιόλας πολύ ωραία.

Εχει πρόβλημα όμως όταν συνοδεύεται απο κιθάρα. Τα μέτρα δεν... βγαίνουν και κόβονται που και που μεταξύ στίχων.

Η κιθάρα πρέπει να ακολουθεί και μόνο ένας πολύ έξυπνος ξάδερφος που έχει εμπειρία δεν το χάνει και απλά χαμογελάει.

Η παρέα όμως περνάει μια χαρά.


Μπλουζίστας ο μπαμπάς! ?

 
σαν τον γνωστό κιθαρίστα θρύλο στα πανηγύρια με την 335, που παίζει όλο το κομμάτι σε ένα φυσικό λα μινόρε κι όταν του κάνει παρατήρηση ο συνάδελφός του να αλλάξει κάνα ακόρντο απαντάει:

- σιγά ρε μην κουραστώ... έτσι κι αλλιώς, πάλι από δω θα περάσετε!... ?

 
έχετε ανάλογες εμπειρίες συνεργασίας με "καλαμπόρτζους" μουσικούς (όχι σώνει και καλά σε live)?... και φυσικά δεν λέμε για μη βιρτουόζους ή απλά μέτριους...
Λοιπόν εγώ θα μοιραστώ μια εντελώς αντίθετη εμπειρία... Προ αρκετών ετών με τα ΠΤΠ* παίζαμε κάπου σε ένα χωριό της Κοζάνης. Και καθώς τα ΠΤΠ είχαν στοιχεία "μουσικής κολεκτίβας", μπορεί να κάναμε μια σειρά εμφανίσεων back to back χωρίς το ίδιο lineup- τότε ξεκινήσαμε με έναν ντράμερ, εγώ θα έπαιζα μπάσο από την δεύτερη εμφάνιση και μετά κλπ. 

Στην συγκεκριμένη εμφάνιση λοιπόν, ένα παλικάρι που τραγουδούσε και έπαιζε ποντιακή λύρα θα έφερνε αυτός έναν ντράμερ, εκ Κοζάνης ορμώμενο. Χωρίς πρόβα, χωρίς καμία προηγούμενη επαφή, πλην της διαβεβαίωσης του δικού μας ότι ήταν καλός. Έρχεται το παλικάρι, κάθεται στα ντραμς και είμαστε όλοι WTF... Όχι "κένταγε", και λίγο παραπάνω.

Δεν θυμάμαι καν το όνομα του πλην του γεγονότος ότι ήταν τρομερός παίκτης και πολύ ευχάριστη έκπληξη. 

Ενδεχομένως ο αξιότιμος LK να τον γνωρίζει. Οπότε συμβαίνουν και αυτά και όχι μόνο τα... άλλα ?

*Παιδιά Της Πάτρας  

 
Συμβαίνει πάντως και στους Guns n Roses. Καλά πάντα συνέβαινε live, αλλά πλέον είναι για γέλια. Πάει παίζει η μπάντα, έρχεται η ώρα για τα φωνητικά και αντί για τον Axl Rose ακούγεται η θεία μου η Ευθαλία

 
Συμβαίνει πάντως και στους Guns n Roses. Καλά πάντα συνέβαινε live, αλλά πλέον είναι για γέλια. Πάει παίζει η μπάντα, έρχεται η ώρα για τα φωνητικά και αντί για τον Axl Rose ακούγεται η θεία μου η Ευθαλία
Συνάδελφος με τον Αξλ η θεία!

 
Προπερσι εκτός από τη σταθερή μου μπάντα έπαιζα με μια μπάντα των οποίων ο κιθαρίστας είχε ένα πρόβλημα υγείας και τον αντικατέστησα τελευταία στιγμή. Χωρίς πρόβα αλλά τα παιδιά τα ήξερα χρόνια και είχαμε παίξει μαζί σε ξεχωριστές μπάντες. Δεν ήξερα μόνο τον ντράμερ, αλλά με τα κλεισίματα κομματιών κτλ τα βρήκαμε σχετικά γρήγορα επί τόπου. 

Αφού στρωσαμε μετά από κάποιες εμφανίσεις ειδικά με τον ντράμερ, ο τελευταίος αποχώρησε για προσωπικούς λόγους. Έφεραν έναν άλλον ντράμερ χώρος να μου πούνε τίποτα, τον γνώρισα και αυτόν κυριολεκτικά την μέρα που παίξαμε.

Το παιδί δεν είχε ιδέα από ροκ μουσική, σε φάση να του λες πάμε το smoke on the water και να απαντάει "δεν το ξέρω, πείτε μου πως πάει". Πολύ δύσκολα και αμήχανα τα λάιβ. 

Ωστόσο και προς τιμήν του, παίζουν ακόμα μαζί τα παιδιά και τελευταία φορά που τους άκουσα το παιδί έπαιζε τα κομμάτια αξιοπρεπέστατα. Έκατσε και έμαθε το ρεπερτόριο και το αυτό το στυλ μουσικής. Δεν ήταν ότι ήταν κακός, απλά δεν είχε επαφή με το είδος... Χαίρομαι που πλέον παίζει όπως πρέπει.

 
Μου έχει τύχη σε live jam μετά το τέλος του κανονικού live, να ανέβει στη σκηνή "περιπετειώδης" γνωστός και εξαιρετικός κιθαρίστας ο οποίος οδηγούσε τον αυτοσχεδιασμό και κάθε τόσο άλλαζε κλειδί στο σόλο του. Ο άνθρωπος ειδοποιούσε βέβαια αλλά οι χειρονομίες και οι εκφράσεις του, ήθελαν κάποια εμπειρία σε live καταστάσεις για να καταλάβεις τι γίνεται. Ο μπασίστας της μπάντας, καθόλου καλαμπόρτζος αλλά πιτσιρικάς και άπειρος, δεν έπιανε τίποτα. 

Το αποτέλεσμα ήταν τραγελαφικό, με τις τονικότητες να πηγαινοέρχονται και ποτέ να μη συναντούν η μία την άλλη, αν και ως συνήθως, η πλειοψηφία του κοινού δεν κατάλαβε τίποτα. Υπάρχει μάλιστα και βίντεο του συγκεκριμένου περφόρμανς όπου αυτός που το πήρε, έχει γράψει από κάτω διθυραμβικά σχόλια.?

 
Μου έχει τύχη σε live jam μετά το τέλος του κανονικού live, να ανέβει στη σκηνή "περιπετειώδης" γνωστός και εξαιρετικός κιθαρίστας ο οποίος οδηγούσε τον αυτοσχεδιασμό και κάθε τόσο άλλαζε κλειδί στο σόλο του. Ο άνθρωπος ειδοποιούσε βέβαια αλλά οι χειρονομίες και οι εκφράσεις του, ήθελαν κάποια εμπειρία σε live καταστάσεις για να καταλάβεις τι γίνεται. Ο μπασίστας της μπάντας, καθόλου καλαμπόρτζος αλλά πιτσιρικάς και άπειρος, δεν έπιανε τίποτα. 

Το αποτέλεσμα ήταν τραγελαφικό, με τις τονικότητες να πηγαινοέρχονται και ποτέ να μη συναντούν η μία την άλλη, αν και ως συνήθως, η πλειοψηφία του κοινού δεν κατάλαβε τίποτα. Υπάρχει μάλιστα και βίντεο του συγκεκριμένου περφόρμανς όπου αυτός που το πήρε, έχει γράψει από κάτω διθυραμβικά σχόλια.?
Ήμουν. 

 
Καλά ρε παιδί μου, να πηγαίνεις μονταλέ ημιτονια πέρα δώθε τρώγεται. Να καρφώνεις μακρινές μετατροπίες αλλά προκόφιεβ, αυτό είναι άλλη φάση. Περιπετειώδης με όλη τη σημασια της λέξης! Σήμερα είμαστε αύριο δεν είμαστε, αν όχι τώρα πότε, πήδα για το ανάποδο ψαλίδι και ας τουρλοκωλιαστείς. Για τι ζούμε; Για τις στιγμές, για το θέαμα, για την υπέρβαση. Μπράβο!

(Αυτά τα λέω τώρα, αν ημουν στη σκηνή μάλλον θα έλεγα ουκ εν τω πολλώ το ευ, κάλλιο πέντε και στο χέρι, αγάλι αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι, σπεύδε βραδέως και τέτοια.?)

 
Ειχε πει μια ιστορια ο Λαρυ Καρλτον στο σεμιναριο.

Στα πρωτα του βηματα, οταν αρχισε να ακουγεται το ονομα του μεταξυ των μουσικων, βρεθηκε στη σκηνη να τζαμαρει με γνωστους, εμπειρους κ φτασμενους τζαζ μουσικους. Οταν συμφωνησαν tune να παιξουν, αφου αρχισε  το σολο του κ πηγαιναν ολα ωραια, η φιρμα πιανιστας παλια καραβανα, αρχισε ν'αλλαζει τονικοτητες συνεχεια (κανοντας πολυ εξεζητημενες αρμονικες επιλογες, εντελως εξω απο τη νοοτροπια του τζαμαρισματος μεχρι εκεινη τη στιγμη) με σκοπο καθαρα να τον πεταξει εξω κ να τον κανει να φαινεται νιουμπης (κ οχι να τον τσεκαρει). Οταν τελειωσε το κομματι, κ αφου επεβιωσε μια χαρα μεσα σ'αυτον τον ωκεανο, μας ειπε εριξε μια πολυ αγρια δολοφονικη ματια στον πιανιστα κ κατεβηκε κατω. Εχοντας χασει καθε εκτιμηση που ειχε μεχρι τοτε για τον πιανιστα αυτον

 
Δεν ξέρω αν είναι off topic αυτό που γράφω, και το έχω ξαναγράψει, αλλά νομίζω ότι έχει ενδιαφέρον.

Δύο φίλοι μουσικοί, είχαν πάει στο σπίτι του Ζαμπέτα κάποτε, για συνέντευξη από κάποιο ραδιόφωνο.

Με τα πολλά, κάποια στιγμή του λένε να τζαμάρουν παρέα.

Πιάνει ο Ζαμπέτας το μπουζούκι, πιάνουν αυτοί κιθάρες και αρχίζουν.

Του έλεγαν λοιπόν τον τόνο κάθε κομματιού, και αυτός τους λέει "μην μου λέτε ρε, θα το βρω".

Κάποια στιγμή, ο ένας σκέφτηκε να του κάνει πλάκα, και αρχίζει να παίζει τα ακκόρντα του all the things you are, που αλλάζει κάθε τόσο η τονικότητα.

Παίζει ο Ζαμπέτας, και πάνω που βρίσκει τον τόνο, αλλάζει το κομμάτι τονικότητα.

Τους κοιτάει, ξαναπαίζει, βρίσκει τον τόνο, αλλά ξαναλλάζει το κομμάτι τονικότητα.

Τους ξανακοιτάει και λέει πονηρά ... "που 'σαι μωρή π%@τανα θα σε βρω".

Καταλαβαίνετε το γέλιο που έπεσε.

 
μου εχει τυχει αρκετες φορες σε live το συγκεκριμενο θεμα, απλως μπαινει black list και αποφευγω να ξανασυνεργαστω.....

 
Σε Ωδείο στο εξωτερικό, μας στέλνουν για πρακτική άτομο από μη ευρωπαϊκή χώρα,

ο οποίος δήλωνε καθηγητής κιθάρας, που είχε δώσει τα χαρτιά? του στο αντίστοιχο ΔΙΚΑΤΣΑ

και ανέμενε έγκριση.

Μπαίνει στην αίθουσα ενώ είμαι με έναν έφηβο μαθητή μέσης, με τον οποίο παίζω ένα κλασσικό ντουετάκι.

Του δίνω κανά 5λεπτο να μπει στο κλίμα και τον ρωτάω στα αγγλικά, με τι ρεπερτόριο ασχολείται αυτή την περίοδο. Αρχίζει κομπιάζει και αμολάει απλά κάποια ονόματα των πιο γνωστών κλασσικών συνθετών.

Αρχίζω και καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά, βλέπω τα δάχτυλά του, νύχι ούτε ένα χιλιοστό.

Του δίνω μια κιθάρα και τον βάζω να παίξει το ντουετάκι με τον μαθητή.

Ο τύπος απλά κράτησε την κιθάρα στα χέρια του ενώ ο έκπληκτος μαθητής άρχισε να παίζει το δικό του μέρος μόνος του.

Δεν τον είδα ξανά τον τύπο..

 
Εγώ μια φορά έπαιζα με 4 τέτοιους.Επαιζαν όλοι στου κουτρούλη τον Γάμο.Δέν υπήρχε χημεία,μου έφευγαν συνέχεια στο τέμπο,άλλες κλίμακες που δέν είχα ακούσει ποτέ στην ζωή μου,ο τραγουδιστής κάτι περίεργα γυρίσματα,δέν τους έβρισκα πουθενά.Μέχρι που ξεμέθυσα και κατάλαβα οτί είχα κατέβει ένα χωριό πρίν και όντως είχαν γάμο.

Δέν ξαναπάτησα στο χωριό ποτέ.

 
Σε Ωδείο στο εξωτερικό, μας στέλνουν για πρακτική άτομο από μη ευρωπαϊκή χώρα,

ο οποίος δήλωνε καθηγητής κιθάρας, που είχε δώσει τα χαρτιά? του στο αντίστοιχο ΔΙΚΑΤΣΑ

και ανέμενε έγκριση.

Μπαίνει στην αίθουσα ενώ είμαι με έναν έφηβο μαθητή μέσης, με τον οποίο παίζω ένα κλασσικό ντουετάκι.

Του δίνω κανά 5λεπτο να μπει στο κλίμα και τον ρωτάω στα αγγλικά, με τι ρεπερτόριο ασχολείται αυτή την περίοδο. Αρχίζει κομπιάζει και αμολάει απλά κάποια ονόματα των πιο γνωστών κλασσικών συνθετών.

Αρχίζω και καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά, βλέπω τα δάχτυλά του, νύχι ούτε ένα χιλιοστό.

Του δίνω μια κιθάρα και τον βάζω να παίξει το ντουετάκι με τον μαθητή.

Ο τύπος απλά κράτησε την κιθάρα στα χέρια του ενώ ο έκπληκτος μαθητής άρχισε να παίζει το δικό του μέρος μόνος του.

Δεν τον είδα ξανά τον τύπο..
Την έγκριση την πήρε τελικά;

 

Trending...

Νέα θέματα

Back
Top