Κυρίες και κύριοι, η Τραπ.

Βρε @funkysoul, έτοιμο κομμάτι έχεις, και μαμώ τους στίχους.

Βάλε μόνο μπιτ και συνθετικό μπάσο, και ανέβασε το βολούμε.

 
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
Πως γίνεται αυτό...;
 Ιερωμένο έγραψα.

(Κερωμενο, πάλι το διόρθωσε μόνο του)

funkysoul είπε:
αυτο ακριβος

αυτο ακριβος

αυτο ακριβος

αυτο ακριβος

αυτο ακριβος


Είσαι σίγουρος για τα λεγόμενα σου??

 
  Αν πάντως κινδυνεύουν τα πιτσιρίκια από αυτά τα φλωράκια τα δήθεν και καλά, όσοι μεγαλώσαμε στα 80ies θα πρέπει να σκάψουμε τον τάφο μας και να μπούμε μέσα. Όλοι οι τράπερ του ντουνιά πολλαπλασιασμένοι με το 10.000.000, μισό Necrophiliac των Slayer δε βγάζουνε.

 
Η λυση ειναι μια και δοκιμασμενη. Ακουστε πολλη και καλη δικη σας μουσική στο σπιτι. Δυνατα. Οχι κατα μονας. Το παιδι σας θα περασει απο ολα τα σταδια που υπαρχουν για την ηλικια του και στο τελος θα καταληξει στην καλη μουσικη. Ισως οχι τη δικη σας αλλα σιγουρα καλη ή καλυτερη

 
Μία κοπελιά που ξέρω (τώρα 24 ετών) όταν ήταν 10 την είχανε πάει στην αγκαλιά του ΛεΠα ενώ αυτός τραγουδούσε μαζί με όλο το μαγαζί. Εξακολουθώ να μη βλέπω τη διαφορά.

 
Μετά δε γίνεσαι εσύ ο σκληρός και αυστηρός γονέας που καταπιέζει το παιδί του; Να γίνεις ναι, λέω ναι με τα 1000, αλλά μετά δε θα γυρίσει boomerang, κάνοντας το παιδί να κάνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που του λες;


Κοίτα, σπιτι μου η τηλεόραση είναι όλη τη μέρα εκτός σύνδεσης, με εξαιρεση κάποιες πρωινές ώρες το ΣΚ. Μαλιστα, έχω ξηλώσει το youtube από την τηλεόραση, διότι έβλεπαν τα πάντα. Pc και κινητά είναι κλειδωμένα με κωδικούς, μονιμα. Και να ακούσουν κάτι τα παιδιά μου στο σχολείο, σπίτι δεν θα μπορέσουν να το αναπαράγουν. Δεν έχουν μάθει να κολλάνε σε μια οθόνη, αλλά να παιζουν μεταξύ τους όλη τη μέρα. Οπότε με ρωτούν, γιατί δεν τους διδω το κινητό να χαζέψουν στο YouTube, τους απαριθμω 5 βασικούς λόγους που δεν πρέπει να το κάνω (λόγους που τα κινητά κάνουν κακο στην υγεία/ψυχική ηρεμια). Συζήτηση και κατανόηση θέλει.

Πάντα υπάρχει μια μέση, βέλτιστη λύση.

Το βασικό είναι να παίζουν, να είναι ενεργητικα, να μην είναι μουρωμενα σε μια οθόνη, με όλους τους κινδύνους που σχετιζονται με αυτό. Οι κακές επιρροές είναι επακόλουθο.

 
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
  Αν πάντως κινδυνεύουν τα πιτσιρίκια από αυτά τα φλωράκια τα δήθεν και καλά, όσοι μεγαλώσαμε στα 80ies θα πρέπει να σκάψουμε τον τάφο μας και να μπούμε μέσα. Όλοι οι τράπερ του ντουνιά πολλαπλασιασμένοι με το 10.000.000, μισό Necrophiliac των Slayer δε βγάζουνε.
Ή διαφορά είναι στις ηλικίες.. Τότε ήμασταν πάνω από 13, σχεδόν στην εφηβεία, τώρα μιλάμε για 9χρονα και 10χρονα παιδάκια.. Έχει διαφορά. 

 Μεγάλο θέμα που εμπλέκονται πολλοί παράγοντες...

 
Συμφωνώ με όλα. Για τραπ δε θα πω τπτ., μου γυρνάν τ άντερα. Η κατάσταση μιλάει από μόνη της και δεν αναφέρομαι τόσο στη μουσική , όσο στην όλη φιλοσοφία και κλίμα. Αν δεν υπήρχε η κρίση αυτή η μουσική δε θα έπιανε τόπο. Την στήριξαν την φάση και οικονομικά όταν έπρεπε. Βολεύει όταν υπάρχει πολλή ανέχεια να φουντώνει το ατομικό όνειρο και ότι μπορείς " να την πιάσεις την καλή" σε σχέση με το να διεκδικείς μαζί με άλλους.

ΑΛΛΑ θα πω και το εξής:. Όπως η μουσική και κάθε μορφή τέχνης δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο από μόνη της δεν μπορεί και να τον καταστρέψει από μόνη της.

Με λίγα λόγια η τραπ και κάθε τραπ καλύπτει κενά που υπάρχουν με έναν απόλυτα βολικό και σαπισμένο τρόπο. Είναι απόρροια της κατάστασης στην ίδια την κοινωνία και όχι το αντίθετο. Η αισθητική που προυπήρχε σε συνδυασμό και με άλλα πράγματα δημιούργησε την τραπ. Μόνο καινουριες δημιουργίες μπορούν να πολεμήσουν μια τέτοια κατάσταση και όχι γενικά το ανάθεμα.

Όσο για τον φίλο που είπε τι διαφορά έχει από τη φάση με τον αι βασίλη και τα κάλαντα διαφέρει τίποτα λιγότερο από μια ολοκληρη εποχή με ότι σημαίνει αυτό.

Επίσης θα βάλω αυτό που έίχα βάλει και παλιότερα. Μυθριδάτης εναντίον τραπ.




 
Μία κοπελιά που ξέρω (τώρα 24 ετών) όταν ήταν 10 την είχανε πάει στην αγκαλιά του ΛεΠα ενώ αυτός τραγουδούσε μαζί με όλο το μαγαζί. Εξακολουθώ να μη βλέπω τη διαφορά.


Σύμφωνοι, αλλά είμαι σίγουρος ότι το κοριτσάκι στα 10 του δεν ήξερε ποιος είναι ο ΛεΠα, ούτε τραγουδούσε φωναχτά απ'έξω στίχους για αλήτες, όπλα, πουτάνες και ναρκωτικά, απέναντι σε ένα κοινό όμοιας ηλικίας που επίσης τα ξέρει. Όχι ότι ο ΛεΠα είναι καλύτερος/χειρότερος. Δεν ξέρω, δεν κρίνω. Απλά αυτό που βλέπουμε στο βίντεο είναι ένα απλό παράδειγμα της μοντέρνας καθημερινότητας.

 
Γιατί δεν προσεγγίζουν άλλοι -κανονικοι- καλλιτέχνες τα παιδιά του δημοτικού? Δεν υπάρχουν άλλες μουσικές που να τα συγκινούν? Τόσο μικρή είναι η ζήτηση, που μόνο προσφορα τραπ υπάρχει?


Γιατί για να μπορέσουν τα παιδιά να αντιληφθούν την μουσική, πρέπει να έχει προηγηθεί μια διαδικασία καλλιέργειας και αλληλεπίδρασης που στις μέρες μας απουσιάζει.

Επίσης απουσιάζουν πρότυπα σε όλα τα επίπεδα.

Ζούμε την εποχή των μετρίων.

Και για να μην νομίζει κάποιος ότι αυτό συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα,

 στη Γερμανία η πιτσιρικαρία ακούει τουρκοαράβικο γκάνγκστερ χιπ χοπ

με την ίδια ακριβώς θεματολογία με το ελληνικό χιπ χοπ.

Άλλωστε στην Ευρώπη η τάση είναι να συνθλίβεται κάθε παραδοσιακή αξία.

Όλα τα παιδάκια είναι με ένα tablet στο χέρι και σαβούρες όπως το tiktok,

δεν γνωρίζουν ούτε σύνορα, ούτε κοινωνικές τάξεις..

 
To τράπ είναι ένας καθρέφτης, είναι ο λόγος που ακούμε για αυτά που συμβαίνουν, όχι ο λόγος για αυτά που συμβαίνουν.

 To τραπ περιγράφει τη βια και οι στίχοι γενικά της μουσικής περιγράφουν ανα καιρούς τι συμβαίνει και τι απασχολεί μια κοινωνία και από την ακρίβεια της περιγραφής και το ποσοστό της κοινωνίας που αγγίζει προκύπτει και η δημοφιλία της και η τάση προτίμησης των καλλιτεχνών να ασχοληθούν με ένα είδος.

 Εγώ διαφωνώ με τον τίτλο.................... ωχχχ μην βαράτε ρε παιδιά??, γιατί βαράτε?, αχχχχ ζααχαχαχαχαχαχαχα?

 
σορυ για το ωμεγα στην ορθογραφια.οι παραθεσεις εγιναν τοσες απο δυσλειτουργια


Ναι βρε, πλάκα κάνουμε, σε όλους μας έχει συμβεί.

 
Δυστυχώς έχουμε καταβαραθρωθεί στην εποχή των "καλλιτεχνών"-κλαρινογαμπρών. Τα (κοινωνικά) θέματα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Το θέμα είναι η ποιότητα του καλλιτέχνη-διαχειριστή τους.

Δύο δεκαετίες πριν υπήρξε αυτό:





Είχε άποψη, είχε μήνυμα και κυρίως είχε αισθητική. Για τα αυτιά μου, αριστούργημα. 

Όμως πρέπει να αποδεχθούμε ότι ζούμε τις τελευταίες ημέρες της "καλλιτεχνικής Πομπηίας"...

Αναλογιστείτε την ασύλληπτη κατιούσα στην έννοια μουσικός.

Μερικούς αιώνες πριν κάποιος για να έφερε τον τίτλο μουσικός, θα έπρεπε να έγραφε μουσική, να διάβαζε μουσική (αφήνω για ευνόητους λόγους εκτός τους παραδοσιακούς/ ερασιτέχνες κλπ). Θα έπρεπε (χονδρικά) να παίζει έργα του Μπαχ, του Μπετόβεν κλπ... 

Φτάνοντας στον 20ο αιώνα, πάλι υπήρχαν κάποια υψηλά standards... μεγάλες ορχήστρες, jazz κλπ. 

Στην συνέχεια, ο εξηλεκτρισμός της μουσικής την κατέστησε για τις μάζες και παράλληλα έδωσε τη δυνατότητα σε πάρα πολλούς να γίνουν μουσικοί- χωρίς όμως να είναι απαραίτητο να έχουν τις δεξιότητες των προηγούμενων γενεών. Όμως κρατήθηκε ένα επίπεδο.

Όταν πλέον περάσαμε (στην κατ΄ εμέ δικτατορία) της ηλεκτρονικής μουσικής* (ή ηλεκτρονικής "ευκολίας"), εκεί ήρθε το τέλος. Μια λούπα, μια "απαγγελία" και να πώς προκύπτει η κάθε τραπ. 

Καμία δεξιότητα, καμία τριβή, καμία μουσικότητα, ένα απόλυτο τίποτα- και αυτός είναι "καλλιτέχνης", "μουσικός" και (πιπέρι στο στόμα) "συνάδελφος" με τον... Αλμπινόνι ή τον Κολτρέιν. 

Κατ' εμέ αυτή είναι η decadence του (μουσικού) είδους μας. Ή αν το θέλετε, η παρακμή των διαχειριστών της τέχνης.

*Ελπίζω να μην παρεξηγηθώ με την ηλεκτρονική μουσική- δεν είναι μομφή για την ηλεκτρονική μουσική, αλλά για τις ευκολίες που έδωσε σε λάθος χέρια.       

 

Trending...

Νέα θέματα

Back
Top