Αλήθεια σας συμβαίνει συχνά να καταλήγετε στο BOSS BLUES DRIVER, IBANEZ
TUBE SCREAMER, MXR PHASE 90, κλπ και γενικά σε αυτά που λέγατε ότι είναι πλέον ξεπερασμένα?
Αυτή τη στιγμή στο pedalboard που χρησιμοποιω στο pc, δεν έχω κανένα οικονομικό πετάλι μαζικής παραγωγής (εκτός του tuner). Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σε εκείνο που παίζω στις πρόβες και σε λάιβ. Οι λόγοι ότι τα συγκεκριμένα πεταλια μου δίδουν τις συχνότητες, και τη χροιά που θέλω, καθώς επίσης και την αίσθηση που μου αρέσει. Θα καθαρίσει ο ήχος σωστά με ρίξιμο vol, θα έχω (ενδεχομένως) και περισσότερες δυνατότες για ρυθμίσεις. Επίσης, τα πετάλια αυτα δουλεύουν σωστά σε όλο το εύρος των ρυθμίσεών τους (πχ με πολύ χαμηλά gain, ή με τέρμα tone).
Σπάνια να συναντήσω πετάλι των 50-100 ευρώ που τα κάνει όλα αυτά. Την δουλειά μου θα την κάνω και με οικονομικά, κλασικά, πετάλια. Μια χαρά είναι το ibanez
tubescreamer, και το bd2. Σε εναν καλό ενισχυτή, ο,τι πετάλι και να βάλεις, θα ακουστεί καλά. Όμως δεν θα είναι το ίδιο, διότι αυτά είναι διαφορετικά πετάλια, με αλλα χαρακτηριστικά. Πχ το dover drive, το angry charlie, το D&M drive, το red muck δεν μπορείς να τα αντικαταστήσεις με κάτι παρόμοιο, οικονομικότερο. Έχουν τον δικό τους ήχο και αίσθηση. Είναι πιο θέμα επιλογής και προτίμησης, βάσει χαρακτηριστικών του πεταλιού, παρά hype.
Και η φάση είναι ότι μέχρι να καταλήξει κάποιος στα "τελικά" του πετάλια, μπορεί να εχει αγοράσει/δοκιμάσει 50 διαφορετικά. Το ίδιο ισχύει και για τις κιθάρες, αλλά και για πολλά άλλα, σχετικά και άσχετα με μουσική. Δεν μπορεί με το καλημέρα να ξέρει ακριβώς τι θέλει. Είναι απαραίτητη μια χρονοβόρα διαδικασία (εσωτερικού) ψαξίματος. Να αποφασίσουμε τι μας αρέσει, τι δεν μας αρέσει, ποια είναι τα όριά μας, σε τι είμαστε καλοί, σε τι όχι κλπ. Δεν είναι εύκολο.