review G&L ASAT Classic Bluesboy Semihollow - Review/Πρώτες εντυπώσεις

Είπα και εγώ να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό, σε σχήμα telecaster.  Έριξα την παραγγελία μου από το musicstore, και έπειτα από 10 μέρες αναμονής, η κιθάρα ήρθε ελαττωματική, οπότε και επεστράφη την επόμενη μέρα (δλδ σήμερα). Πέρασα μερικές ώρες μαζί της, και λέω να γράψω τις πρώτες μου εντυπώσεις από αυτό το όργανο.

Για όσους δεν την γνωρίζουν, η G&L (το L  προέρχεται από το Leo Fender, ο οποίος ήταν και συνιδρυτής της)  είναι μια πολύ ποιοτική εταιρεία, της οποίας τα αμερικάνικα μοντέλα έχουν εφάμιλλες προδιαγραφές με τις fender. Εκτός από US μοντέλα, η εταιρεία αυτή παράγει και μια πιο οικονομική σειρά, στην Ινδονησία. Πρόκειται για κιθάρες με τιμή 500-800 ευρώ, οι οποίες έχουν πολύ καλό φινίρισμα, και υλικά κατασκευής (θεωρητικά, ανώτερα σε σχέση με classic vibe).



Αισθητική

Είναι μια από τις πιο όμορφες telecaster style κιθάρες που έχω δει, μέχρι 1000 ευρώ. Το clear orange χρώμα, το οποίο πιο πολύ θυμίζει κεραμιδί, δίδει αρκετούς πόντους, καθώς δεν είναι συνηθισμένο, και αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο τα πανέμορφα νερά του σώματος. Και το μανίκι, επίσης, πολύ όμορφο με ωραία νερά.  Μου άρεσε πολύ το γεγονός ότι το truss rod είναι τοποθετημένο από την πάνω πλευρά του μανικιού, και από πάνω έχει κολληθεί η maple ταστιέρα. Έτσι, η πίσω πλευρά του μανικιού κερδίζει έξτρα πόντους ομορφιάς.

Από την άλλη, το βασικό αισθητικό ελάττωμα της ASAT είναι το headstock, καθώς είναι μεγάλο και με περίεργο σχήμα, το οποίο σίγουρα ξεχωρίζει από το αντίστοιχο μιας fender. Και σε συνδυασμό με την ασυνήθιστη γέφυρα, δίδεται η αίσθηση ενός εκκεντρικού σχεδιασμού, κάτι που δεν είναι πάντα καλό, εμπορικά. Προσωπικά, δεν μου έκανε το κλικ, από κοντά, σαν σύνολο. Σαν να της λείπει η ταυτότητα, σχεδιαστικά. Ίσως φταίει που δεν είχα και προηγούμενη εμπειρία με G&L.





Ποιότητα κατασκευής

Ο λόγος που προχώρησα στην αγορά της, ήταν τα “εντυπωσιακά” specs, σε σχέση με τον ανταγωνισμό.  Το σώμα είναι από swamp ash, και έχει γίνει πολύ καλή δουλειά στις ενώσεις των τριών κομματιών, καθώς δεν είναι ορατές (οι ενώσεις).  Στο λουστράρισμα έγινε, επίσης, καλή δουλειά, και πέραν τη ζημιάς, δεν υπάρχουν ατέλειες.

Το hard rock maple, με medium C σχήμα, μανίκι μου άρεσε αρκετά καθώς το ένιωθα βαρύ στο χέρι μου. Δεν έχω προτίμηση σε κιθάρες που το μανίκι τους μου δίδει την εντύπωση πως είναι ελαφρύ, και η συγκεκριμένη ήταν εξαιρετική στο σημείο αυτό. Μάλιστα, το μανίκι ήταν και η αιτία του σχετικά μεγάλου βάρους της, παρότι ως ημι-κουφωτή θα έπρεπε να είναι πούπουλο. Τα medium jumbo τάστα ήταν αρκετά καλά τοποθετημένα, χωρίς να προεξέχουν κοφτερές άκρες κλπ. Η όλη αίσθηση του μανικιού θυμίζει MIM telecaster μανίκι. Ίσως λίγο πιο παχύ και με ταστιέρα που με βόλεψε περισσότερο για bending. Το φινίρισμά του αναφέρεται ως “vintage tint satin finish”.



Το hardware, επίσης, αναβαθμισμένο σε σχέση με μια classic vibe. Η ατσάλινη γέφυρα, σήμα κατατεθέν της G&L, με τα έξι brass βίνταζ βαγόνια μοιάζει αρκετά ποιοτική και προδιαθέτει για λεπτομερή ρύθμιση intonation (δεν πρόλαβα να κάνω). Τα χειριστήρια μοιάζουν στιβαρά, και λειτουργούν σωστά και αθόρυβα (στον 3 way switch αναφέρομαι). Τα ποτενσιόμετρα περιστρέφονται έχοντας μια αντίσταση, κάτι που προσωπικά δεν προτιμώ, καθώς με δυσκολεύει να τα ανοιγοκλείνω, γρήγορα, με το μικρό δακτυλάκι. Τα κλειδιά κουρδίσματος θα τα προτιμούσα να ήταν vintage, αλλά και τα standard sealed είναι μια χαρά. Έχουν ομαλή, ακριβή λειτουργία, και σίγουρα συνδράμουν στο γεγονός ότι δεν μου ξεκούρδισε καθόλου η κιθάρα όση ώρα έπαιζα.

Οι μαγνήτες είναι made in USA και είναι οι ίδιοι που χρησιμοποιούνται στα αμερικάνικα μοντέλα. Ο ΜFD (magnetic field desigh) bridge μαγνήτης, σχεδιασμένος από τον Leo, δεν θυμίζει συνηθισμένο telecaster μαγνήτη, τόσο ηχητικά όσο και σχεδιαστικά. Έχει κεραμική μπάρα, και δίδει τη δυνατότητα για ρύθμιση ύψους κάθε πόλου ξεχωριστά. Τον μέτρησα στα 6,2 Kohm. Ο μαγνήτης στη θέση neck, είναι alnico 5, σχεδιασμένος από τον Paul Gagon, και είναι μετρημένος στα 4,2 Kohm.



Αίσθηση κατά τη χρήση

Το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κάποιος όταν την πιάνει, είναι το σχετικά μεγάλο βάρος αλλά και η στιβαρότητα που έχει. Σε σχέση με μια τυπική telecaster, όπου οι γωνίες του σώματος κουράζουν στο πολύωρο παίξιμο, είναι αρκετά πιο άνετη, καθώς οι γωνίες έχουν μετατραπεί σε καμπύλες. Με τον τρόπο αυτό, δεν κοκκινίζει το χέρι στο σημείο του πήχη που ακουμπά το σώμα.

Το μανίκι είναι πραγματικά πολύ άνετο, και το χέρι κινείται χωρίς να “κολλά” στο φινίρισμα. Οι διακόπτες και τα χειριστήρια είναι ακριβώς εκεί που πρέπει να είναι (δεν έχει διαφορά με μια telecaster), άρα ο μέσος χρήστης telecaster θα νιώσει πολύ οικεία παίζοντας την κιθάρα αυτή. Ο 3-way switch είναι αρκετά προσεγμένος. Έχει μαλακή λειτουργία, και δεν προβληματίζει όταν από τη θέση bridge θέλω να πάω σε κάποια άλλη θέση, διότι το πιάνεται πιο εύκολα και δεν κολλάει εντελώς στο ποτενσιόμετρο της έντασης.

Η κιθάρα ήρθε, πολύ καλά σεταρισμένη (σε σχέση με το απαράδεκτο σετάρισμα της classic vibe). Πέρα από το truss rod που ήθελε ρύθμιση, όλα τα άλλη μου φάνηκαν πολύ καλά ρυθμισμένα. Θα έπρεπε να ξεκινήσω να κάνω ελέγχους με μεζούρα και κουρδιστήρι για να δω εάν κάτι χρειάζεται επιπλέον ρύθμιση.



Ήχος

Ο ήχος, όπως προανέφερα, δεν είναι ο τυπικός μιας telecaster. Ο bridge κεραμικός μαγνήτες, είναι πολύ πριμάτος, σχετικά σκληρός, και , “αρπάει” πιο εύκολα σε σχέση με έναν τυπικό tele μαγνήτη. Είναι αρκετά touch sensitive, του αρέσουν τα καθαρά, αλλά πιο πολύ του αρέσουν τα πιο βρώμικα. Από την άλλη ο neck humbucker έχει πιο συμβατικό ήχο, και παρότι είναι αρκετά dark sounding, δένει άριστα με τον bridge. Είναι αρκετά πιο “γλυκός”, ηχητικά, και πολύ διαυγής.  Όντας πιο low output, είναι σεταρισμένος πιο κοντά στις χορδές (περίπου 1,5-2mm, έναντι 3-3,5mm του bridge), αλλά έχει ακριβώς την ίδια ένταση και ηχόχρωμα με τον bridge. Εκπληκτικό ταίριασμα, το οποίο φαίνεται και στην μεσαία θέση, όπου ο ήχος είναι επίσης εξαιρετικός.

Το twang υπάρχει, αλλά δεν είναι στο 100%. Ο ηχητικός χαρακτήρας είναι διαφορετικός από μια telecaster, αλλά η ποικιλία στους παραγόμενους ήχους είναι εξίσου μεγάλη.  Μπορεί να παίξει κανείς από jazz (o neck μαγνήτης είναι ταμάμ για τη δουλειά αυτή), μέχρι και ροκ.

Δοκίμασα την κιθάρα στον Marshall origin 20, όπου και έπαθα την πλάκα μου με τον ήχο. Φοβερή ατάκα, καθαρότητα και διαύγεια. Πολύ καλό το ταίριασμα. Στη συνέχεια, δοκίμασα στον vox MV50 (ήχος blackface), όπου δεν μου πολυάρεσε τόσο. Επίσης, δεν μου άρεσε και με τον bugera T5 που έχω σε άλλο δωμάτιο. Ίσως εάν ρύθμιζα καλύτερα τους μαγνήτες να άλλαζε κάτι. Έκανα μια ηχογράφηση με τον Blackstar HT1R σε καμπίνα 1x12, και ο ήχος ήταν αρκετά καλός. Όχι, πλήρως, του γούστου μου.

Ηχητικά κλιπ

gl clean.mp3

gl crunch.mp3

gl dirty.mp3

Προβλήματα που αντιμετώπισα.

Μόλις άνοιξα τη συσκευασία και έβγαλα την κιθάρα από το προστατευτικό νάιλον, σοκαρίστηκα, καθώς δίπλα στο control plate υπήρχαν ραγάδες/σκασίματα στο φινίρισμα, τα οποία ξεκινούσα από την τρύπα την βίδας. Θα έλεγε κανείς πως μόλις βιδώθηκε πρώτη φορά η βίδα, το λούστρο ράγισε σαν το γυαλί. Πιθανόν να έχει πάθει ζημιά και το ξύλο εσωτερικά, αν και κάνοντας δακτυλοσκόπηση (αφαιρώντας το control plate), δεν αντιλήφθηκα ζημία στην εσωτερική πλευρά.

Δεύτερο, και μικρότερο πρόβλημα, ήταν η απουσία μια μαύρης κουκίδας από το 12ο τάστο, στο πλάι του μανικιού. Κατασκευαστική ατέλεια.

Τρίτο, που παρατήρησα, είναι ότι μια βίδα από εκείνες του pickguard προεξείχε και όσο κι αν βίδωνα, αυτή δεν έλεγε να μπει βαθύτερα μέσα στο ξύλο.

Τέταρτο, και αυτό είναι υποκειμενικό, δεν μου άρεσε το headstock, καθώς ήταν μακρύ και πλατύ.

Μου κάνει εντύπωση το γιατί μου έστειλαν την κιθάρα σε αυτή την κατάσταση. Είχε ταμπέλες και χαρτιά όπου έγραφαν ότι είχε ελεγχθεί. Επίτηδες την έστειλαν και ήλπιζαν ότι με 30 ευρώ partial refund (τόσο έδιναν) θα την κρατούσα? Ή απλά δεν υπήρχε έλεγχος πραγματικός. Να σημειώσω ότι η συσκευασία ήταν άψογη.







Specifications

  CONSTRUCTION: bolt-on

  SCALE: 25 1/2"

  PICKUPS: G&L AS4255C Alnico neck humbucker, Leo Fender†-designed G&L MFD™ single coil bridge pickup made in Fullerton, California

  BODY WOOD: semi-hollow Sassafras with twin voice chambers and f-hole

  NECK WOOD: Hard-Rock Maple with Maple or Rosewood fingerboard

  NECK WIDTH AT NUT: 1 5/8"

  NECK RADIUS: 9 1/2"

  NECK PROFILE: medium C

  FRETS: 22 medium jumbo, nickel

  TUNING KEYS: 18:1 ratio, sealed-back

  BRIDGE: traditional boxed-steel bridge with individual brass saddles

  CONTROLS: 3-position pickup selector, volume, tone

Θα μου κάνουν επιστροφή χρημάτων.

dimsonic είπε:

συμφωνώ ότι έχει λίγο....κρέας

Click to expand...

Σκέψου ότι είναι μακρύτερο και τα κλειδιά είναι τοποθετημενα πιο αραιά. Ξενερώνει κάποιον, εύκολα, μόλις το δει από κοντά. Εάν είχε πιο μικρό μέγεθος, από μόνο του το σχήμα δεν θα με ενοχλουσε.

Δεν θέλω, επίσης, να πω ότι έχει τάσεις neck diving η κιθάρα, αλλά σίγουρα νιώθει κανείς πολύ βάρος στο αριστερό χερι, σε σχέση με μια τυπική tele. 

Όχι, αλλά είναι πιο βαριά από classic vibe. Περίπου όσο η vintage, ίσως και πιο βαριά.

ekim είπε:

Γιώργο φοβερό review όπως πάντα άλλωστε. Που θα την έβαζες σε γενική αίσθηση-ποιότητα σε σχέση με classic vibe και vintage. Παίζουν περίπου στο ίδιο price range, ποια θα προτιμούσες;

Click to expand...

Να 'σαι καλά!

Η cv είναι η πιο όμορφη και ελαφριά της παρέας. Έχει πολύ λεπτο μανίκι, αλλά παίζει σαν βούτυρο. Βοηθάνε πολυ τα narrow tall τάστα. Εργο τεχνης.

Η ΜΙΜ fender δεν έχει τοσο βολικό μανίκι, και πιστεύω ότι φταίνε τα τάστα, όπου μοιάζουν να είναι πολύ χαμηλα. Οπότε κανω bend, η άκρη του δακτύλου μου ακουμπά τη λάκα της ταστιέρα, και το χέρι μου δυσκολεύεται, σχετικά. Ωραία ποιότητα μανικιού, και σώμα που μου είναι αδιαφορο (πολυ βαρύ).

Η asat έχει μανίκι όπως τη φεντερ, με πιο βολικά ταστα για bends. Πολύ βολική και άνετη στο παίξιμο, σίγουρα.

Η vintage είναι η κιθαρα με την οποία θα πήγαινα στον πόλεμο. Έχει όλο το πακέτο. Κατ' αρχήν, είναι η μόνη κιθάρα που τη πιάνω στα χερια μου και νιώθω ζεστασιά, καθώς δεν έχει πολυουρεθανικα φινιρίσματα. Οι υπόλοιπες είναι παγωμένες...

Είναι ελαφριά, στιβαρή, και έχει άριστο μανίκι. Πάχος σωστό, τάστα σωστά και θεωρώ ότι παίζοντας την είμαι πιο κοντά σε αυτό θέλω για μια tele. Και είναι και η φτηνότερη της παρέας.

Σκεφτόμουν να παρω μια V72 thinline, αλλά με ξενερωσε το vaneer top.

Σαν τιμή σε σχέση με ποιότητα κατασκευής, θα διάλεγα την G&L. Προσφέρει περισσότερα με 150 ευρώ παραπάνω από μια squier. 

Πάντως, ξαναγορασα (με χαρά) squier....

Yannis Methenitis είπε:

Ο Leo Fender δεν είχε καμία σχέση με Ελλάδα.

Click to expand...

http://guitarseleven.blogspot.com/2011/07/clarence-leonidas-leo-fender-greek.html?m=1

Clarence Leonidas (LEO) Fender - Greek American inventor


Did you know one of the guitars very well known brand around the world? Fender electric guitar is a type taken from the name of the maker, Clarence Leonidas Fender, a Greek American who lived between 1909 until 1991. Clarence Leonidas Fender, known as Leo Fender, born on August 10, 1909, and left this mortal world on March 21, 1991.

Βεβαια, δεν γνωρίζω πόσο έγκυρη είναι η πηγή αυτή. Ακουγεται, γενικως, ότι έχει ελληνική καταγωγή, όπως ακούγεται ότι έχει και ιρλανδική καταγωγή. Πάντως, οι γονείς του δεν έχουν ελληνικά ονόματα.

Yannis Methenitis είπε:

Είναι ανακριβές. H πηγή που αναφέρεις δεν είναι απαραίτητα έγκυρη και είναι η πρώτη αναφορά που βλέπω στα 50 χρόνια. 

Αν ψάξεις λίγο θα βρεις κατι σαν αυτό απο την Wikipedia

Click to expand...

Συμφωνεί και ο sf μαζί σου...?

Superfunk είπε:

Οχι δεν ηταν Ελληνας,και οι δυο γονεις του οι οποιοι ηταν πλουσιοι κτηματιες (καλλιεργουσαν τα φημισμενα καλιφορνεζικα πορτοκαλια στο Anaheim της California) ηταν Ιρλανδικης καταγωγης (αλλωστε το 1909 γεννηθηκε ο Leo αρα οι γονεις του πρεπει να πηγαν στις ΗΠΑ πριν το 1900 οποτε οι Ελληνες δεν ειχαν ακομα ξεκινησει τη μαζικη μεταναστευση προς τις ΗΠΑ ,αλλωστε ελαχιστοι Ελληνες καταφεραν να φτασουν ποτε στην Καλιφορνια οι περισσοτεροι για τα πρωτα 20 χρονια εγκαθισταντο στην Ανατολικη ακτη κυριως στη Νεα Υορκη & τη Βοστωνη....)

Click to expand...