- Μηνύματα
- 3,331
- Πόντοι
- 198
Δεν ξέρω τι με ‘πιασε σήμερα αξημέρωτα και ξανάκουσα αυτό το κομμάτι μετά από καιρό.
Κανονικά δεν θα έπρεπε να μου λέει τίποτα ιδιαίτερο. Οι στίχοι είναι μάλλον αφελείς και γλυκεροί για τα κυνικά μου γούστα, υπάρχουν πολύ πιο κοφτερά και to the point αντιπολεμικά τραγούδια, το ρεφρέν είναι επικοπομπώδες κ.λπ.
Παρ’ όλα αυτά πάντοτε με κάνει να ανατριχιάζω (και ειδικά στο “we’re not gonna sit in silence, we’re not gonna live with fear”, να ψιλο-χοντρο δακρύζω).
Μάλλον ο κυνισμός/ρεαλισμός/ορθολογισμός πάνε περίπατο όταν δεν αφήνουμε το μυαλό να φιλτράρει. Που και που, ίσως χρειάζεται...
Τελευταία επεξεργασία από moderator: