Γιατί προτίμησα τα πλήκτρα-σύνθ;

[Παστίτσιός]

Μία ερώτηση πρός όλους, γιατί προτίμησα τα πλήκτρα και γιατί τα προτιμήσατε και εσείς; Επειδή δεν περιμένω να απαντήσει κάποιος γιατί τα προτίμησα, θα απαντήσω εγώ.

Η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι γιατί προτίμησα τα πλήκτρα. Αλλά παρόλο που δεν θυμάμαι, ξέρω τώρα γιατί θα τα προτιμούσα αν ξαναήμουν πιτσιρίκι. Θα τα προτιμούσα επειδή δίνουν πολλές δυνατότητες όσον αφορά τον ήχο και μπορεί κάποιος να κάνει πολλά πράματα με αυτά ειδικά άν έχει και κάποιο workstation.

Επίσης είναι και το εμφανισιακό. Π.χ. βλέπεις το SY77 και ουσιαστικά αυτό που βλέπεις είναι τον Σβαρτενέγκερ σε έκδοση συνθεσάιζερ, ένα σύνθ γεμάτο δύναμη και όγκο και πολύ βάρος, αλλά δεν είναι μόνο η δύναμη αλλά και η ομορφιά π.χ. ακόμα δεν έχω δεί πλήκτρο του οποίου η εμφάνιση να με συγκινεί περισσότερο από τις καμπύλες του Korg M1.  :-[

Φυσικά στο θέμα του ήχου τί να λέμε, σπουδαία τα ακουστικά όργανα για τον ήχο τους, αλλά τα σύνθ σε "πηγαίνουν" εκεί που τα ακουστικά δεν μπορούν. Αν τα παρομοίαζα τα όργανα με οχήματα ταξιδιού τότε τα ακουστικά όργανα θα ήταν τα αεροπλάνα τα οποία μπορούν να σε μεταφέρουν σε οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη αλλά τα πλήκτρα-συνθ θα ήταν τα διαστημόπλοια που μπορούν να σε πάνε στο σύμπαν πέρα από τα στενά όρια του πλανήτη μας.

Για να μην φλυαρίσω αν και δεν γνωρίζω την σωστή ορθογραφία του ρήματος "φλυαρίσω" και πιθανότατα το γράφω λάθος, εσείς γιατί προτιμήσατε τα πλήκτρα και όχι κάποιο άλλο μουσικό όργανο;

 

[cos_dr]

Πιστεύω οτι οι λόγοι που προτιμησα τα πληκτρα ήταν συγκυριακοι και ίσως σε κάποιο ποσοστό γονιδιακοί.

Υπάρχει μια παράδοση στην οικογένειά μου με την ενασχόληση με το πιάνο.

Ο ένας προπάππους μου υπήρξε επαγγελματίας πιανίστας.

Η μάνα μου υπήρξε πτυχιούχος δασκάλα πιάνου.

Ο πατέρας μου μικρός έπαιζε μαντολινο. Κατα τις περιγραφές της γιαγιάς μου του άρεσε, μερικές φορές δε κλεινόταν στην τουαλέτα και έπαιζε με τις ώρες το μαντολίνο. (τωρα δεν ξέρω αν έπαιζε πάντα μόνο το μαντολίνο, αυτο δεν μπόρεσα να το μάθω)

Ας σταθούμε στη μάνα μου.

Απο τότε που ήμουν στην κοιλιά ακουγα πιάνο. Πολύ πιάνο.

Μου έχει διηγηθεί πως απο μικρή ηλικία καθόμουν διπλα της και χόρευα στους ρυθμους που επαιζε, σκαλιζα τα πληκτρα κλπ κλπ/

Μετα αρχισα μαθηματα.

Νομιζω οτι μεχρι εδω έχω εξηγήσει αρκετα για να καταλάβει καποιος το γιατί της αρχικης ερωτησης.

Παμε τωρα στα synth.

Ακουγα μουσικη και επειδη μικρος ημουν στην δεκαετια του '80 ακουγα τους sample playback και analog ηχους των συνθ. Μου αρεσαν τραγουδια που ειχαν synth μεσα.

Στην αρχή δεν μου ειχε εξηγήσει κανένας τι ειναι σύνθ, αλλα απο μόνος μου γιατι ήμουν πολύ εξυπνο ατομο σαν μικρο, συμπέρανα οτι αυτα που ακουω, αυτοι οι ηχοι καμπάνας, φωνων που είχαν τονικότητα σαν τις νοτες του πιάνου, θα πρεπει να αναπαράγονται απο κάποιο μηχάνημα και οχι απο ενα οργανο .

η πρώτη μου φυσική επαφή με synth ηταν στο Μινιον σε μια εκθεση που είχε μεσα (δεν θυμαμαι ποσο χρονών ήμουν ακριβώς) και είχε μεσα ενα yamaha που έγραφε πανω DX7 II. To συγκράτησα απο τότε το μοντέλο.

Με άφησαν να παιξω, αλλαζα τους ηχους παίζοντας και .... εύρηκα.

Κατάλαβα οτι ολοι αυτοι οι περίεργοι ηχοι που έχουν μουσικότητα και μου αρέσουν προερχονται απο αυτό το μηχάνημα που έχει πλήκτρα σαν του πιάνου και άλλα κουμπακια και μου άρεσε το σχέδιο του. Πολυ space, cool.

Τα ανωτέρω πιστεύω οτι επεξηγούν αρκετά τους λόγους που με ώθησαν να ασχολούμαι μετέπειτα με πλήκτρα-συνθ. Ισως φλυάρησα και περισσότερο απο ότι χρειάζεται. χαχαχαχαχαχχαχαχαχα

 

[stavros_d80]

εγώ ντραμς ήθελα να μάθω δεν είχα λεφτά για ντραμς (χώρια τη φασαρία) και έπαιζα ντραμς στο αρμόνιο.

τελικά έγινα πληκτράς-ντραμασινάς όμως στην αρχή δηλ γράφω ντραμς στα πλήκτρα αλλά έχει και άλλα πράγματα μέσα όχι μόνο νταπατα-ντουπιτις δηλ τελικά παίζω ντραμς (αλλά όχι σε ντραμς φυσικά σε ντραμασίν) που δεν είναι ντραμς αλλά είναι αλλά μετά αυτοί ήπαν ότι δεν ήταν ντραμς ότι είναι physical modelling και εμείς ήπαμε ότι δεν είναι ακριβώς και αυτοί είπαν ότι έτσι είναι αλλά εμείς δεν είπαμε ότι αυτό ίνε έτσι ήταν αλλά μετα αυτοί το αλλάξανε και τέλος είπαν ότι δεν είναι αυτό που ήταν για να ίνε αλλά αλλιώς....

αυτό ακριβώς ;D

αριθμολογικά ντραμς 10+7+8+5+3+2=112 ντραμασίν 1253 ανάποδα 3421 το τηλ του γείτονα που συμπίπτει με το 777 φτου και βγαίνω που είναι το τελευταίο ψηφίο του wifi απέναντι από το περίπτερο της ξαδέρφης του μπαττζανάκι του γαμπρού του αυτουνού  οπότε ντραμς=ντραμασίν (απλοποιημένο χωρίς μιγαδικούς). η αριθμολογία λύνει το πρόβλημα σε όλα αποδεδειγμένα!

συμπέρασμα

τι τα θες φίλως έτσι όπως έγινε τώρα αν δεν ξέρεις ντραμς πλήκτρα δεν παίζεις!

 

[Κουφη Λεοπαρδαλη]

Αν και δεν εχω πληκτρα παιζω με το FL Studio (με πληκτρολογιο). Νομιζω η αιγλη τους είναι πως εχεις μια ορχήστρα μπροστα σου. Ωραιο και το γκραντ πιανο αλλα η ποικιλια των ατμοσφαιρικών ηχων και η ευελιξια του ADSR το πανε σε άλλο επιπεδο και ακομα δεν μιλησαμε για sampling. Προσφατα εδωσα μια συναυλια οπου είχαμε πληκτρα που ειχε και χρεη ντραμμερ. Ειχε ένα απιστευτο kick sample μεσα που αντιλαλουσε στο σταδιο και σε χτυπουσε στον θωρακα.

Απ'την άλλη υπαρχουν και οι πρακτικες ευκολιες όπως το να μην χρειαζεσαι κουρδισμα κάθε τοσο και η δυναμη που πρεπει να ασκησεις στα πληκτρα είναι ελαχιστη.

 

[pipityri]

Εγώ δεν προτίμησα τα πλήκτρα. Προτίμησα τη κιθάρα. Αν και ψιλόπαιζα

πιάνο-υπήρχε στο σπίτι λόγω της αδελφής μου-και υπήρξε μια περίοδος

που το χρησιμοποίησα πολύ για να γράφω κλπ. Όμως, είχα πάντα μια

καψούρα για τα guitar syhnths. Δεν είμαι σίγουρος για το πότε ακριβώς

ξεκίνησε. Θυμάμαι σε ένα soundpage ενός τεύχους του Guitar Player

είχε ένα κομμάτι του Adrian Belew, πειραματικό και με τεράστιο τίτλο

που αυτή τη στιγμή μου διαφεύγει. Χαμός, με είχε ενθουσιάσει. Ήταν και

το Song X του Metheny-της πουτάνας, τρελός ενθουσιασμός. Ήθελα κι

εγώ. Περάσαν τελικά αρκετά χρόνια μέχρι να πάρω. Πολύ ωραία. Έχω

φτιάξει ένα patch που είναι μπάσο κλαρινέτο και πιάνο, μόνο που

το πιάνο έρχεται με δύο διαφορετικά delay, το καθένα σε άλλο τόνο.

Στιγμιαίο Ξενακικό Counterpoint, το έχω ονομάσει-ακούγεται σαν να παίζεις

φουγάρο πλοίου ενώ μια υστερική γάτα πηδάει μια άλλα υστερική γάτα

πάνω σ΄ένα πιάνο. Μαγεία.

 

[pliktrologos]

Εγώ από μικρός ήθελα να μάθω πιάνο. Με ενθουσίαζε ή επιβλητικότητά του, ή ένταση του ήχου του, αλλά ταυτόχρονα και η απαλοτητα των αργων ησυχων νοτων που με το πολύ sustain δημιουργούσαν αποηχες αρμονίες ολόκληρης ορχήστρας.

Μεγαλώνοντας ανακάλυψα την ροκ, οπότε μου δημιουργήθηκε ή ανάγκη να παίζω σε ροκ γκρουπ. Τι άλλο παρά πλήκτρα; Πήρα λοιπόν ένα synth και ως πειραγμένος ταυτόχρονα με την τεχνολογία και τον προγραμματισμό άρχισα να το ψαχουλεύω ώστε να καταφέρω να παράξω όλα τα είδη των ήχων, κάτι το οποίο επεκτάθηκε σιγά σιγά και σε άλλα είδη μουσικής που άκουγα και έπαιζα.

Ως μικρότερος, είχα ενθουσιαστεί με τον ήχο ενός d50 από ένα live, ενώ είχα την τύχει να παίζω σε στούντιο με ότι ευρισκα, συνήθως d70, sy77, m1, τα οποία δεν είχα ιδέα τί δυνατότητες είχαν αφού έπαιζα μόνο με presets... ώσπου κατάφερα να αγοράσω το xp30 το 2001.

Τώρα νομίζω έκανα τον κύκλο μου και επιστρέφω σιγά σιγά προς το πιάνο...

 

[Waterfall-K]

Ο πατέρας μου μικρός έπαιζε μαντολινο.

Lol, εμενα η μανα μου επαιζε μαντολινο, ηταν στη μαντολινατα του δημου. Γενικα απο την μερια της μητερας μου ειχαμε πολλους μουσικους, ο παππους μου επαιζε βιολι και λαουτο, η μανα μου με τα αδερφια της διαφορα εγχορδα κλπ. Αλλα ο λογος που ξεκινησα πληκτρα δεν ηταν αυτος, απλα υπηρχε το "μουσικο γονιδιο". 8)
Απο μικρος ακουγα Rock λογω του μεγαλυτερου αδερφου μου, και κυριως Hard Rock. Αυτο σημαινει ενα πραγμα: Deep Purple καργα.

Ο ηχος του Hammond του Jon Lord μου ειχε κολλησει απο πολυ μικρη ηλικια. Απο την αλλη, γουσταρα τρελα Jean Michel Jarre, Tangerine Dream και φυσικα Παπαθανασιου. Ειδα και κατι βιντεο απο lives του Jarre και αυτο ηταν, αποφασισα να μαθω πληκτρα.

Το πρωτο synth που επιασα στα χερια μου ηταν το Kawai SX240, ενα 8-φωνικο αναλογικο synth. Ηταν καπου στα μεσα των 80s. To ειδα και το επαιξα στην αντιπροσωπεια της Kawai στην πολη μου και ενθουσιαστηκα. Μια μερα, πατωντας διαφορα κουμπια και αλλαζοντας ηχους, μπηκα και στο μενου, και ξαφνικα βλεπω να γραφει στην οθονη με μεγαλα κοκκινα γραμματα "Name?". Και τοτε, σαν πιτσιρικας και εντελως ασχετος με τα synths, νομιζα οτι το οργανο ρωταει το ονομα του ηχου που ηθελα να ακουσω, και αν το εγραφα το synth αυτοματως θα τον παρηγαγε. ;D

Αρχιζω και γραφω λοιπον διαφορα ασχετα, ενα που θυμαμαι σιγουρα ηταν η λεξη Car. Αλλα ηχο Car δεν ακουσα ποτε μου, ουτε φυσικα ολα τα αλλα που εγραφα στην οθονη. Θεωρησα τοτε οτι απλα δεν ξερω τι ακριβως να πατησω για να κανω το synth να παιξει τον ηχο που του εγραφα. Θυμαμαι μετα απο λιγες μερες που μιλαγαμε με εναν φιλο μου στο σχολειο, του ελεγα ενθουσιασμενος για το SX240 οτι ειναι τοσο πολυ προηγμενο που σε ρωταει τι ηχο να φτιαξει κι εσυ απλα γραφεις στην οθονη του τι θελεις να ακουσεις. Μαυρα μεσανυχτα... ;D

Μερικες φωτογραφιες απο το SX240, το οποιο ειναι και αρκετα σπανιο.

​

Το SX240 ποτε δεν το αγορασα βεβαια, η τιμη του ηταν απαγορευτικη. Μετα αρχισα να μαζευω διαφορα διαφημιστικα φυλλαδια απο διαφορα synths, κυριως απο Kawai, Teisco και Yamaha. Καπου πρεπει να εχω ακομα τον φακελο μ'αυτα τα φυλλαδια, αν τα βρω καποια στιγμη θα τα σκαναρω. Στην πολη μου τοτε υπηρχαν μονο οι αντιπροσωπειες των Kawai και Yamaha.

Η Kawai εβγαζε και τα Teisco synths, το Kawai SX240 για παραδειγμα κυκλοφορησε στην αρχη σαν Teisco SX240 και μετα σαν Kawai SX240. Η μονη διαφορα τους ηταν το ονομα στο πανελ του οργανου.

Την εποχη εκεινη ενα ονομα ακουγοταν παντου, Yamaha DX7. Μεγαλη τρελα μ'αυτο και πολυ θορυβος γυρω απο αυτο. Θυμαμαι στο σχολειο οταν οι αλλοι εγραφαν στα τετραδια και στα θρανια τα κλασσικα ΠΑΟ, ΟΣΦΠ, ΑΕΚ και αλλα παρομοια, εγω εγραφα DX7, DX7, DX7, DX7.... ;D Αλλα ουτε το DX7 μπορουσα να αγορασω τοτε, οποτε αραξα σε ενα αρμονιο που ειχα, στο Yamaha PSR70. 8) Ωσπου μια μερα εμαθα οτι στην αντιπροσωπεια της Yamaha εχουν ενα τελευταιο DX21, και το δινουν στη μιση τιμη. Απο 240.000 στις 120.000 δραχμες αν θυμαμαι καλα. Εψησα (επρηξα) τον πατερα μου λοιπον και μου το πηρε. Το synth αυτο το επαιζα/σκαλιζα συχνα στον Νακα και το ειχα βαλει στο ματι.

Ενα FM synth βεβαια δεν ειναι και οτι ευκολοτερο για να μπεις στον κοσμο των synths, αλλα εγω μ'αυτο ετυχε να ξεκινησω τοτε. Ετσι, για καποιο διαστημα οι οροι ADSR, DCO/VCO, VCF και αλλα που βλεπει καποιος στα αναλογικα synths, σε μενα παρεμεναν αγνωστοι, αφου τα (περισσοτερα) FM synths δεν εχουν φιλτρα ουτε DCO/VCO ουτε φυσικα τις κλασσικες απλες ADSR περιβαλλουσες. Αντι ολων αυτων, εγω βρεθηκα να "παλευω" με Operators, Algorithms και περιβαλλουσες 5 & 6 σημειων (AR/D1R/D1L/D2R/RR για την EG, ξεχωριστα για καθε Operator, και PR1/PL1/PR2/PL2/PR3/PL3 για την Pitch EG).

Αθανατη FM, βγαλαμε τα ματια μας πανω σ'αυτην...

Μετα πηρα φορα και "τιναξα την μπανγκα στον αερα". Σαν να μη μου εφτανε το ζορι που τραβηξα με το DX21, στα επομενα χρονια αγορασα τα DX7, DX7 IIFD, TX802 και SY77, ολα FM synths. Eκτοτε περασαν απο τα χερια μου πολλα και διαφορα synths, παραπονο δεν εχω. Ενα απωθημενο ομως το ειχα, να αγορασω ενα Hammond. Tα synths μου ηταν γεματα απο Hammond ηχους, εργοστασιακους και δικους μου. Οποτε αγοραζα ενα νεο synth, ελεγα παντα "τελος, μετα απο αυτο δεν εχει αλλο synth, η επομενη αγορα θα εναι ενα Hammond". Μια υποσχεση που εγινε πραγματικοτητα σχετικα αργα, μολις φετος, οπου αγορασα ενα Hammond και ηρεμησα.

Eπιτελους, the Beast is here. :-*

Αυτα τα ολιγα απο μενα. Next....

 

[Παστίτσιός]

Ωραία μάπα έχει το SX-240, πρώτη φορά το βλέπω.

 

[Waterfall-K]

Ωραία μάπα έχει το SX-240...

Και ειχε και ωραιο ηχο, απ'οσο μπορω να θυμαμαι. Ηταν μοντελο του 1984. Ειχε επισης πολυ καλη πολυφωνια (8-φωνικο) για αναλογικο της εποχης. Αυτα να τα βλεπουν κατι αστειοι που συνεχιζουν ακομα και σημερα να μας τα πρηζουν με μονοφωνικα/2-φωνικα/4-φωνικα synths με τιμες εξωγηινες.

 

[quizzzzzz]

εγώ από μικρός ήθελα ένα synth και ποτέ δεν μου παίρνανε. τελικά μεγάλωσα και πήρα μόνος μου.

 

[quizzzzzz]

Ωραία μάπα έχει το SX-240, πρώτη φορά το βλέπω.

εκτός από ωραία μάπα έχει και ωραίο ήχο!!!!

 

[belzrebuth]

Προτίμησα τα συνθ γιατι ειμαι αντικοινωνικός και γιατί δεν μ'ενθουσίαζε ποτέ η φάση "μπάντα".

Το πρώτο μου ηταν το DX7 αλλά το αγαπημένο μου πλεον νομίζω απο FM ειναι το TX81Z.

Αλλα αγαπημένα συνθ ειναι το Alpha Juno 2 με το PG-300 και το MS-20.

Νομίζω οτι τα συνθ κάποια στιγμή σε φέρνουν κοντά στο πιανο αλλα όχι παντα το αντιθετο.

Αυτα..

Α!και μελετάτε την FM

 

[weberdcoe]

Εγώ πάλι μικρός είχα δει κάπου (σε φωτογραφία) ένα Εκκλησιαστικό Όργανο με τους αυλούς του, τα πεντάλ, τις ταστιέρες του και όλα τα καλά του και είχα ενθουσιαστεί, λέω, αυτό θέλω να μάθω!

Βέβαια για 1980 στην Ελλάδα ούτε λόγος να γίνεται...εκείνη την εποχή βγήκε και το πρώτο βιβλίο για αρμόνιο από τον -τότε, καθηγητή του Εθνικού Ωδείου Γιώργο Παλιά (το χρυσό βιβλίο του αρμονίου). Αυτό είχα κάνει με τον δάσκαλό μου (μαθητή και φίλο του Καλομοίρη παρακαλώ)...έπειτα, άκουσα το πρώτο κομμάτι ηλεκτρονικής μουσικής σε μια διαφήμιση στην τηλεόραση και έπαθα: ήταν το Equinoxe part-4 του JMJ...και από τότε, Jean Michel Jarre για πάντα, κάπου μετά άκουσα το άλμπουμ ΩΔΕΣ του Vangelis και έβαλα και τον σιου στην ζωή μου...  ;D πάντως θυμάμαι αρχικά είχα 2 δίσκους ηλ. μουσικής στη δισκοθήκη μου: το Equinoxe και τις ΩΔΕΣ, τα οποία τα αγόρασα απο το δισκοπωλείο (τι ωραία λέξη,  έ μαζί. Βάζω πρώτα το Equinoxe, πανδαισία! Βάζω μετά τις ΩΔΕΣ, και μου φάνηκαν κάπως "βαριές" σχέση με το Equinoxe. Για να είμαι ειλικρινής, εκτός απο τον χορό της φωτιάς που ήταν κομμάτι electro και μου άρεσε, γενικά δεν ενθουσιάστηκα και πολύ, ασχέτως τώρα εάν θεωρώ αυτόν τον δίσκο τον καλύτερο του Βαγγέλη.

Τέλος πάντων, στο θέμα μας:!

Απο τον JMJ και τη λίστα με τα synths πίσω από τους δίσκους του, έγινα τρελός με τα synthesizers. Είχαμε και εμείς στη Σάμο μαγαζί με keyboards,τι νομίσατε;  ;D ήταν ο συγχωρεμένος ο κύριος αντιπρόσωπος της Yamaha, είχε κάτι δίσκαλα αρμόνια που σου έτρεχαν τα σάλια, αλλά και ένα μικρό γκρί "αρμονιάκι" που έβγαζε κάτι περίεργους ήχους και έπαιζε μόνο μια φωνή... CS-01!! το θυμάμαι στη βιτρίνα να με περιμένει να το αγοράσω, αλλά ήταν ακριβό το άτιμο, δεν μπορούσα να το αγοράσω... αλλά θυμάμαι την εντύπωση που μου έκανε όταν το έπαιξα για πρώτη φορά ,  ήθελα να το... παίζω συνέχεια (το...CS-01), μου άρεσε τρελά! Βέβαια δεν το πήρα ποτέ, αν και πάντα κοιτώντας τις αγγελίες πέφτει το μάτι μου σε κανένα και μπαίνω σε πειρασμό...!

Μετά ήρθε η εποχή της Yamaha με το τρομερό DX7, στο σχολείο οι "μουσικοί" της παρέας το είχαν για... θεά! Οι ροκάδες μου λέγανε Moog και ξερό ψωμί (λόγω Floyd), ή σχόλια του τύπου μην πάρεις ποτέ Roland, τα παίζουν οι φλώροι στα pop... πρωχό καταστάσεις δηλαδή!! Παραδόξως, το DX7 ήταν αποδεκτό και απο τους μεν και απο τους δε!!

Είχα πάει και στον Νάκα τότε να το δώ, αλλά... μάλλον ήμουν μικρός, ή δεν τους γέμισα το μάτι και δεν μου το δείξανε... τέλος πάντων!

Πάντως στο ΜΙΝΙΟΝ της εποχής είχε ένα CASIO CZ-5000, σε αυτό είχα παίξει (φιλεύσπλαχνο ΜΙΝΙΟΝ!) και το ονειρευόμουν πολύ... είχα και αυτά τα έγχρωμα προσπέκτους τα οποία τα είχα ξεκοκκαλίσει... θυμάμαι απο προσπέκτους είχα το CZ, αργότερα το Roland JD-800 και το Fantom (το πρώτο). Επίσης, απο ξένα μουσικά περιοδικά της εποχής, EMULATOR 2!! θυμάμαι τον Δημήτρη Παπαδημητρίου σε εκπομπή να ηχογραφεί με αυτά τον δίσκο "Ο Αρχάγγελος του Πάθους" και είχα πάθει... φοβερός ήχος και φοβερός συνθέτης! Επίσης, αν δεν κάνω λάθος, ο Θάνος Μικρούτσικος μια εποχή είχε ασχοληθεί με τα ηλεκτρονικά, και τον θυμάμαι να παίζει το Yamaha CS-80 (ή ήταν το CS-50,60... ακόμα θυμάμαι τον ήχο... επίσης εντύπωση μου είχε κάνει μια εκπομπή στην τηλεόραση για το σκάκι (ταξίδι στη χώρα με τα άσπρα και μαύρα τετράγωνα), οι ήχοι απο synth ήταν φανταστικοί! τελικά όσο και να προσπάθησα δεν κατάφερα να μάθω τι synth ήταν, μέχρι τον ίδιο τον σκηνοθέτη έφτασα...(Μάνθος Σαντοριναίος)

Απο ήχους, θυμάμαι είχα εντυπωσιαστεί και με ένα Korg CX-3 που είχα ακούσει σε μια συναυλία, φοβερός ήχος Hammond... επίσης είχα παίξει ένα Korg Delta, το οποίο είχε πολύ ωραίο ήχο Strings, ζεστό και αναλογικό. Επίσης θυμάμαι σε μαγαζί να έχουν σε ράφι και ένα Minimoog, δεν ξεχνιέται το σχήμα του... επίσης σε μια εκπομπή στην ΕΡΤ για τα συνθεσάιζερ , η ΕΡΤ πρέπει να έχει ή είχε ένα Fairlight CMI, διότι θυμάμαι έναν τύπο να το χρησιμοποιεί για να φτιάχνει διαφημιστικά! απο την ίδια εκπομπή θυμάμαι τον Σπανουδάκη με ένα PPG 2.3, μια κοπέλα να φτιάχνει μουσική χρησιμοποιώντας και ένα Vocoder και φυσικά τον ένα και μοναδικό Βαγγέλη, να κάνει για την εποχή τρελά πράγματα με τα συνθ (τουλάχιστον για τα δεδομένα της Ελλάδας)...

Αυτά!

 

[Παστίτσιός]

εκείνη την εποχή βγήκε και το πρώτο βιβλίο για αρμόνιο από τον -τότε, καθηγητή του Εθνικού Ωδείου Γιώργο Παλιά (το χρυσό βιβλίο του αρμονίου).

Το έχω ακόμα αυτό το βιβλίο και ετοιμάζομαι στο κοντινό μέλλον να ξαναμελετήσω κάποια πραματάκια από αυτό. Βασικά σκέφτομαι να το ξαναγοράσω για να το έχω το 2ο σε άριστη κατάσταση στη βιβλιοθήκη μου, επειδή το 1ο είναι πολύ...μεταχειρισμένο. Σπουδαίο βιβλίο και από άποψης κατασκευής-ποιότητας.