longshadow είπε:
Άρα και οι γάτες επιλέγουν το νιάου-νιάου στα κεραμίδια?
;D ;D
Όσο και αν ακουστεί περίεργο (το να είμαι τόσο συγκαταβατικός, εννοώ
) θεωρώ ότι στην ειρωνεία της διατύπωσής σου, βρίσκεται το point που προσπαθώ να κάνω. Δηλαδή, ο καθένας εκεί που τάσσεται, σύμφωνα με τη φύση του και τις ικανότητές του. Οι τραγουδοποιοί, οι αυτοσχεδιαστές, και ασφαλώς οι γάτες εξαργυρώνουν τις επιταγές της φύσης τους και οι ρόλοι τους δεν είναι εναλλάξιμοι.
Τα δε "παντρέματα" (της συγκεκριμένης μουσικής εκπομπής, αλλά και αλλού) όσο και αν διέπονται από αγαθές προθέσεις, δεν παύουν να είναι τηλεοπτικό προϊόν που υποχρεωτικά απευθύνεται και σε άσχετους. Οπότε, όταν έχεις έναν "θεό" όπως τον Κόεν, για να ισορροπήσεις τις εντυπώσεις, πρέπει να βάλεις απέναντι έναν άλλο "θεό" όπως τον Ρόλινς (άσχετα με το ότι ο Σάνμπορν, είναι βέβαιο ότι θα είχε υπηρετήσει το τραγούδι καλύτερα).
Πάλι για την ιστορία, η μόνη σύμπραξη αμιγώς τζαζ συνόλου που έχω υπ'όψιν μου να έχει λειτουργήσει επί σκηνής, σε συνδυασμό με αμιγώς τραγουδιστικό υλικό, είναι στην περίπτωση της Τζόνι Μίτσελ (στον δίσκο "Shadows And Light"), το οποίο το εκλάμβανα πάντοτε ως ένδειξη του πόσο σπάνιο είναι να συμβεί κάτι τέτοιο ή (αν θέλετε) πόσο υψηλό πρέπει να είναι το επίπεδο όλων των συμμετεχόντων προκειμένου να συμβεί.
H σκηνή εκείνη είχε γεννήσει αριστουργήματα, τα οποία και τώρα ακόμη ακούω και συγκινούμαι, αλλά δεν μπορώ να πω πως άλμπουμ σαν το Scatology ή το Horse Rotorvator θα έπαιρναν το δρόμο να εισέλθουν στη δισκοθήκη μου*.
Καλά... αυτό ξαναπές το διότι και τα δύο είναι προ-πολλού εξαντλημένα και πανάκριβα
. Εγώ (που πριν μερικά χρόνια ξεκίνησα την ψηφιακή ανασύσταση της δισκοθήκης που είχα τη δεκαετία του '80), ακόμη δεν έχω καταφέρει να ξετρυπώσω κάποιο με τα πρωτότυπα εξώφυλλα. Βλέπεις, πέρασα και εγώ μία περίοδο απόρριψης των ακραίων ακουσμάτων εκείνης της περιόδου, μέχρι να συνέλθω.
Όπως και αν έχει, αυτή τη περίοδο δεν ακούω ούτε Κόεν, ούτε Coil, αλλά αυτό δεν επηρρεάζει (ελπίζω) την ικανότητά μου να διατυπώνω απόψεις για οτιδήποτε με απασχολεί κριτικά. Σε αυτό το πλαίσιο, θεωρώ το Horse Rotorvator να είναι ένα αριστούργημα για την εποχή του και το πλαίσιο του μουσικού είδους που σχεδόν εφηύραν αυτοί οι τύποι. Η εκφραστική ελευθεριότητα της περιόδου (μαζί με τις εννίοτε γκροτέσκες απολήξεις της) μου λείπει αφάνταστα.
Ίσως χωρίς να το καταλαβαίνεις (απ'όσο ξέρω δεν είσαι μουσικός{;}) στρίβεις το μαχαίρι σε μιά πληγή πολλών καλλιτεχνών, αυτή της ετικέττας.
Χαίρομαι που βρίσκεις τη συζήτηση ενδιαφέρουσα. Οπωσδήποτε δεν έχω την πρόθεση να στρίψω κανένα μαχαίρι, πάντως.
Μία διευκρίνηση μόνο: η πάλαι-ποτέ διατυπωθείσα και συχνά μνημονευόμενη δήλωσή μου ότι "δεν είμαι μουσικός", οφείλεται σε προσωπική σεμνότητα αλλά και συναίσθηση των πενιχρών δεξιοτήτων που έχω αναπτύξει τις τελευταίες δεκαετίες, αφού επέλεξα να βιοπορίσω κάνοντας κάτι άσχετο με τη μουσική. Σε μία χώρα που "είσαι ότι δηλώσεις", επέλεξα γύρω στα 30 μου να μην ενημερώνω νέους γνωστούς και φίλους για το εύρος των μουσικών ασχολιών μου, ακριβώς διότι αισθάνθηκα ότι δεν δικαιούμαι να το κάνω.
Έχοντας απεμπολήσει (λόγω ηλικίας) τη δυνατότητα να γίνω δεξιοτέχνης σε οποιοδήποτε μουσικό όργανο, ασχολούμαι με τη μελέτη διαδικασιών και τεχνικών σύνθεσης που δεν προϋποθέτουν δεξιοτεχνία, για μουσικά είδη που με ενδιαφέρουν. Και οι γνώσεις μου σε αυτά τα θέματα είναι κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητες.
Είμαι τόσο μουσικός όσο ένα "μουσικό" κουτί, και επίσης είμαι αρκετά χρόνια σε αυτή την ιστορία ώστε να μπορώ να συμμετέχω σε τέτοιες συζητήσεις, αρκεί να μην είναι παρέα μας ο Στοκχάουζεν και ο Κλάους Σούλτσε.
