O Roth στην προ internet ήταν ο αγαπημένος κιθαρίστας των κιθαριστών, θυμάμαι αρκετούς νέους κιθαρίστες των 80'ς να τον αναφέρουν στις επιρροές τους στα κιθαροπεριοδικά ενώ το ευρύ κοινό τον αγνοούσε. Μου είχε κινήσει τόσο πολύ τη περιέργεια, μιας και ήμουν ήδη fan των Scorpions της εποχής του, που αγόρασα τα πρώτα τρία albums, πράγμα δύσκολο στις αρχές των 90'ς μιας και ήταν αντιεμπορικά και χωρίς κοινό τότε στην Ελλάδα. Τα έχω ακούσει πολλές φορές αλλά τελικά προτιμώ τις συνθέσεις του με τους Scorpions. Το παίξιμο για μένα έχει λογική μόνο μέσα σε καλή σύνθεση αλλιώς καταντάει ολυμπιακό άθλημα. Γι' αυτό και οι 9/10 shredders των 80'ς μου είναι αδιάφοροι. Όχι ότι η μουσική του Roth έχει σχέση με τη σχολή του Varney αλλά το progressive ύφος (συνήθως) δεν είναι για μένα.
Ο Roth και ο Blackmore είναι μεγάλοι κιθαρίστες γιατί έπαιξαν σε μεγάλες μπάντες, μεγάλους θεωρώ τους Scorprions των 70'ς πριν αρχίσει η γελιοποίηση. Για μένα δε παίζει ρόλο πόσο αργά ή γρήγορα έπαιζαν, αλλά τι έπαιζαν μέσα στο κομμάτι. Τέλος, ο Roth είχε κόλλημα με τον Hendrix και τους ήχους που έβγαλε πρώτος αυτός. Δε ξέρω αν υποσυνείδητα έχει επηρεαστεί απ' τον Blackmore αλλά τον Hendrix τον έχει μελετήσει πάρα πολύ. Όχι μόνο αυτός βέβαια.
*Το Sails of Charon είναι κομματάρα συνθετικά, παικτικά και ηχητικά. Η εκτέλεση (της μπάντας) του Malmsteen δε δίνει κάτι νέο στο κομμάτι. Πρωταθλητής της πολυλογίας ο συγκεκριμένος εδώ και δεκαετίες...ΙΜΟ.
