Το είχα δει και τότε, το είδα και τώρα.
Τα σπάει ως παρατήρηση, αλλά μέχρι εκεί πιστεύω.
Δλδ, ένα μήνα να έχεις ζήσει στις ΗΠΑ (και όχι στο Williamsburgh της Virginia...) αλλά σε οποιοδήποτε αστικό κέντρο, θα δεις πως το Αμερικάνικο κοινό, μονο εκπαιδευμένο δεν είναι ως προς την κλασσική (και γενικότερα τη μουσική θα έλεγα)...
Εδώ, αν δεις το "When The Music Dies" καταλαβαίνεις πως η πλειοψηφεία των, κάτω των 20 ετών ατόμων δεν έχουν καν ακουστά ανθρώπους σαν τον Dylan, θα ξέρουν τον βιολιστή?...
Επιπροσθέτως, κάτι τέτοιο από μόνο του δεν λέει κάτι.
Δλδ, όταν πας σε μία συναυλία, οποιουδήποτε είδους, πας με την προδιάθεση να δεις κάτι συγκεκριμένο.
Εκ των προτέρων εννοώ, δεν θα το αγνοήσεις.
Όταν όμως δεν είσαι σε αυτή τη διάθεση και ειδικά όταν είσαι καθ' οδόν, λογικό είναι να το προσπεράσεις.
Σε πόσους έχει τύχει να είναι στο μετρό/αυτοκίνητο, καθήμενοι ακούγωντας mp3/ράδιο, να έχει αλλάξει το κομμάτι ή ο σταθμός λόγω παρασίτων και να μην έχουν πάρει χαμπάρι τπτ...
Εκείνη την ώρα δεν εστιάζεις ακουστικά την προσοχή σου κάπου, γιατί απλά δεν είσαι σε αυτή την κατάσταση.
Η προσοχή σου είναι στο να μπεις στην τάδε είσοδο, να αλλάξεις γραμμή εκεί, να πας γρήγορα από τις κυλλιόμενες για να μην αργήσεις στη δουλειά κλπ...
Προσωπικά το ίδιο μπορεί να έκανα, μιας και δεν είμαι και φαν του είδους.
Και μια απορία.
Θα είχαμε την ίδια εικόνα αν στηνόταν στο ίδιο σημείο, αλλά σε άλλη ώρα και μέρα?
Π.χ. πριν από αργία ή κάποια γενικώς μη εργάσιμη επόμενη μέρα και σε ώρα που βγαίνουν όλοι έξω για βόλτα...
Ρεπερτοριακά κρίνοντας, δεν πιστεύω πως θα βλέπαμε ΤΗΝ διαφορά, αλλά δεν πιστεύω πως θα ήταν το ίδιο χάλι.
Στην τελική κανένα "πείραμα" δεν μας οδηγεί σε αποτέλεσμα χωρίς επανάληψη/επαλήθευση και σε διαφορετικές (η τουλάχιστον παρεμφερής) συνθήκες.
