Το έναυσμα να πιάσω μουσικό όργανο

[vagelism]

<αρχ. ἐναύω «ανάβω φωτιά, προκαλώ», <ἐν- +αὔω « παίρνω φωτιά»

Το σημερινο θεμα εχει να κανει με το έναυσμα που εκανε καθε εναν απο εμας, να πιασει την κιθαρα, το μπασο , το μικροφωνο , τις μπακετες.

Θυμαστε τι ηταν αυτο που αναψε...την φωτια,  στο να ασχοληθειτε ερασιτεχνικα η επαγγελματικα με την μουσικη..?

Ενας δισκος? Mια συναυλια..? ... μια συγκεκριμενη στιγμη στο χρονο ισως?

Για πειτε

Η δικη μου ιστορια ξεκιναει με τα drums..εκει γυρω στα μεσα του 80.

Απο παιδι με μαγευε η μουσικη..αλλα το δικο μου εναυσμα..ηταν ενα μεσημερι στο τοτε  ΙΤΑ8 καναλι...{οποιος θυμαται...Αννα Μαρωνη το μεσημερι..κ τσοντες το βραδυ}

Ενα μεσημερι αντι για την Αννουλα , εχει βαλει το Alchemy των Dire straits Live...

Πραγματικα επαθα την πλακα μου με τον Terry Williams ...

Λιγες μερες αργοτερα θυμαμαι, κατεβηκαμε βολτα με ενα φιλο στην Αθηνα στον Νακα,

κ γυρνωντας.. σταματησαμε μπροστα στην βιτρινα του Λυρικον στην Σολωνος.

Ειχε στημενη μια τεραστια ΤΑΜΑ μπροστα...κ θυμαμαι να του λεω...

ΑΥΤΟ...ΘΕΛΩ ΑΥΤΟ...

that was it for me..

 

[gkourmoul1]

Οταν ημουν πιτσιρικος, πριν το 90, υπηρχαν αρκετα οργανα σπιτι. Κιθαρες κλασικες, ταμπουρας, αρμονιο. Η καθημερινη τριβη, που ειχα μαζι τους, με εκανε να ξεκινησω την κλασικη κιθαρα στην τεταρτη δημοτικου.

Λιγο αργοτερα (εκτη δημοτικου), ο πατερας ενος γειτονα και αδελφικου φιλου επαιζε μπουζουκι. Εδειχνε στο γιο του, εδειχνε και σε μενα. Αυτο ηταν. Την επομενη χρονια παρατησα την κιθαρα και ξεκινησα μπουζουκι.

Και λιγες δεκαετιες αργοτερα, πραγματοποιησα το εφηβικο μου ονειρο, δλδ να μαθω ηλεκτρικη και να ροκαρω ασυστολα σε ενθερμο κοινο.

Μακαρι να ειχα τρεις ζωες ακομα, να προλαβω να ασχοληθω και με αλλα οργανα και αλλες τεχνες.

 

[dimsonic]

αυτοί οι δυό

κυρίως επειδή δεν έστεκε να παίζεις το black magic woman και το highway star με ακορντεόν....

 

[Spyros Delta]

Εμενα το εναυσμα να πιασω μουσικο οργανο, ηταν τα μουσικα οργανα τα ιδια.

Στην αρχη οταν ημουν 4 ετων ηρθε ενα τριχορδο μπουζουκι στο σπιτι, μετα ντραμς στο σπιτι του θειου και μετα ηλεκτρικη κιθαρα η οποια μετακομισε στο σπιτι μου μονιμα. Μετα και μπασο.

Μετα, στο ναυτικο, πηγα στη μουσικη και ημουν μες τα οργανα, ασχοληθηκα λιγο και με το πιανο, το σαξοφωνο και την τρομπετα (φλικορνο για την ακριβεια).

Τα ντραμς θυμαμαι τα επαιζα πιτσιρικος 7-8 ετων, εχοντας δεμενο με επιδεσμο στο κεφαλι μου ενα παλιο τρανζιστορ ακουγοντας τον αμερικανικο σταθμο στα μεσαια, ο οποιος ηταν ο μονος τροπος να αντλησεις πληροφοριες για την ξενη μουσικη.

Μετα ηρθε και ο Πετριδης στην ΕΡΑ. Και μετα οι δισκοι και οι κασσετες. Πλεον μπορουσαμε να μαγνητοφωνησουμε και τις εκπομπες για μελετη. Πηρα και κανονικα ακουστικα απο τον Κορασιδη. Akai. Εναμιση χιλιαρικο, πολλα λεφτα τοτε.

Εβλεπα και τον Σπαθα να παιζει οποτε ερχοταν στον ξαδερφο μου, στο σπιτι μου απεναντι στην Ευαγγελιστρια στον Πειραια, οπως και τον Ψαροκολα (Βατικιωτη) και εμπαινα στο νοημα.

Μετα ηρθε το youtube και οι ταμπλατουρες και ο κοσμος εχασε το αυτι του.

.

 

[stavros_d80]

Ιούνιος 1987 η Ελλάδα κατακτά το eurobasket και ο Mic Michaeli παίζει στη ET-1 το Final Countdawn.... κάπου εκεί κόλλησα το μικρόβιο με το ρημαδιασμένο το riff και το πήρα μια και καλή...

 

[cos_dr]

To έναυσμα για να πιάσω μουσικό όργανο, να πιάσω τη μουσική.....................................

 Το έχω ξαναπεριγράψει στο forum όταν το φερε η κουβέντα, να το ξαναπώ.

 Από ψυχαναγκασμό ξεκίνησε .

 Η μάνα μου με έκανε μικρή, έδινε εξετάσεις για να πάρει το πτυχίο της στο πιάνο και έπαιζε. Την περίοδο που ήμουν στην κοιλιά και μετά έπαιζε. Όλη μέρα άκουγα πιάνο. Πιάνο, πιάνο, κλασσικό πιάνο. Σαν δασκάλα πιάνου, έκανε ιδιαίτερα στο σπίτι και όλη μέρα πιάνο, πιάνο. Πολύ πιάνο. Άρχισα να παίζω κι εγώ, από μόνος μου, μετά μαθήματα. Πιάνο, πιάνο.

 Άκουγα όμως σε κομμάτια τους συνθετικούς ήχους, καμπανάκια και άλλους και κατάλαβα πως έχουν τονικότητα και παίξιμο ανάλογο με του πιάνου και τη ρώταγα. Πώς γίνεται αυτό? Και μου λέει, αυτό είναι συνθεσάιζερ.

 Μου έφερνε κομματια του Ζαρ, τέτοια και εγώ προσπαθούσα να φανταστώ πως γίνονται όλα αυτά.

 Και μια μέρα με πήγαν στο μινιόν και είχε εκεί τα συνθεσάιζερ. Το πρώτο που είδα ποτέ στη ζωή μου ήταν το DXII

 Kαι έπαιξα. Και τρελάθηκα. Και το ήθελα, αλλα δεν μου το έπαιρναν γιατι ήταν ακριβο. Λεφτά είχαν αλλά δεν μου το έπαιρναν.

 Βολεύτηκα με ένα αρμόνιο και φυσικά εγώ το έψαχνα και έμαθα από sequencing, έπαιζα καλά και είχα καλό αυτί και έκανα τις πρώτες μου διασκευές, προγραμματισμούς.

 Όταν μεγάλωσα λίγο ακόμα άρχισα με τα κομπιούτερ και τη μουσική, atari ST, amiga, άλλα συνθεσάιζερ.

 Μέσα σε αυτά ήταν το έναυσμα, κυρίως όταν είδα συνθεσάιζερ για πρώτη φορά.

 Στα εναύσματα και οι μουσικές από ταινίες και video games.

 Ήθελα να βγάζω μουσική όπως σε αυτά που άκουγα σε ταινίες και video games.

 

[BillTrantos]

Ήμουν 7-8 ετών και μου έβαζε ο πατέρας μου κάτι συλλογές με ροκ κομμάτια, γιατί στο άλλο σόι έπαιζε κυρίως Πλούταρχος και Ρέμος. Πέφτει αυτό το κομμάτι και μόλις τελείωσε το intro τον ρώτησα "τι έκανε αυτό τον ήχο;". Μου απάντησε ότι ήταν ο Brian May με την ηλεκτρική του κιθάρα και εκεί ξεκίνησαν όλα, αν και έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια για να το δω πιο συστηματικά/σοβαρά.

 

[gmoukou]

Το έναυσμα μου για να πιάσω ηλεκτρική κιθάρα στα 13-14 μου ήταν το smoke on the water. 

Το έναυσμα όμως για να πιάσω την κλασική ήταν αυτό:

 

[dimsonic]

αυτοί οι δυό

κυρίως επειδή δεν έστεκε να παίζεις το black magic woman και το highway star με ακορντεόν....

να προσθέσω....

στα 8 προηγήθηκε η melodica.....

Στο δημοτικό κάναμε μουσική (μιλάμε για πολύ προχώ δημοτικό το 1965). Το πρώτο κομμάτι που μάθαμε λεγόταν Το δειλινό (υποτίθεται...Beethoven....). Το δίδαξε ο δάσκαλος στην τάξη και το έμαθα με το αυτί. Όταν αγοράστηκε η melodica μια εβδομάδα μετά το έπαιξα σε 10 λεπτά, φυσικά ΧΩΡΙΣ να κοιτάζω τις νότες.... Το ίδιο έγινε αρκετές φορές, όταν ρωτούσα στα διαλείμματα τους άλλους να μου το παίξουν, το άκουγα και μετά το έπαιζα κι εγώ... (σφάλμα θα μου πείτε.....)

Ενα δυό χρόνια μετά στο σπίτι ενός θείου έπιασα ένα μικρό ακορντεόν. Ο έρωτας....

Το ακορντεόν κατασχέθηκε, και επειδή η κατάσχεση πήγαινε για αορίστου χρόνου, ο πατήρ (που στα νιάτα του έπαιζε ο ίδιος ακορντεόν) έσπευσε να μου αγοράσει ένα και να μου δείξει μερικά πράγματα, ιδίως στα ακομπανιαμέντα.

Παράλληλα έπαιζα με μια ακουστική 3/4 open....chords....και φυσικά το it's my life των animals....

Όταν είδα ότι ελάχιστοι φίλοι μου ενδιαφέρθηκαν να ακούσουν το σόλο του Jon Lord σε ακορντεόν....προτίμησα να μάθω το σόλο του Blackmore στην κιθάρα ακόμα κι αν θα έπρεπε να ξεφλουδιστούν τα δάχτυλά μου.....

 

[TamTam]

Τρεις δίσκοι: Beatles - διπλή συλλογή, Queen - Α Νight at the Opera, Ritchie Blackmore's Rainbow.
Ένας παραγωγός: Γιάννης Πετρίδης. Σημείωνα τίτλους από τα τραγούδια που έπαιζε, και μετά πήγαινα στο δισκάδικο και ζητούσα να μου γράψουν κασέτα με αυτά. Από Air Supply και Toto μέχρι Rocky Ericson.
Ένα συμμαθητής: ο Βασίλης που κάθε εβδομαδα μου έγραφε σε κασέτα και από ένα άλμπουμ του Elvis Presley. (ο μπαμπάς του τα είχε όλα)
Mια ξαδέλφη: η Κάτια, μεγαλύτερή μου που επέμενε να μου φέρνει να ακούω Peter Hammill, Βob Dylan και Tim Buckley.
Ο πρώτος δίσκος -άλμπουμ βινυλίου που αγόρασα μόνος μου ήταν το Outlandos d' Amour των Police. Οι γονείς μου είχαν φρίξει με τις γκαρίδες του Sting και τα επαναλμβανόμενα ρεφρέν.
Μπορεί να μην ήταν το αγαπημένο μου συγρότημα, (είχα λιώσει ό,τι υπήρχε από Rainbow, Queen, CSN&Y, Led Zep, Skynyrd κλπ) αλλά σε σχέση με τη μουσική που ήθελα να κάνω από τ πρώτα μου βήματα μέχρι σήμερα βρίσκω ότι το μίγμα ρέγκε-πανκ-ροκ ενορχήστρωσης, στο παρακάτω κομμάτι καθόρισε αισθητικά όλη μου την πορεία.
 

 

[dimsonic]

Τρεις δίσκοι: Beatles - διπλή συλλογή,

μπλέ ή κόκκινο?

 

[yannisp]

 εμενα ο πατερας μου ηταν λατρης του bb king και του tom jones(και εχω κληρονομια και καποια βινυλια τους σπανια).,ωθησε την αδερφη μου να μαθει κλασσικη κιθαρα στα 15 της περιπου..εμενα στα 12-13 με εγραψε σε ωδειο για αρμονιο..δεν με συγκινησε ιδιαιτερα το παλεψα κανα χρονο αλλα μαλλον δεν μου εβγαινε(ισως και λογω αυστηρου καθηγητη με πολυ κλασσικη παιδεια)..τοτε(γυρω στο 1987-88) αρχισαν να μπαινουν στο σπιτι κατι βινυλια των doors και των pink floyd μεσω του "επαναστατη" ξαδερφου μου..εκει βρηκα κατι ενδιαφερον στους ηχους των πληκτρων και της κιθαρας...η ημερα ομως που μου αλλαξε την "μουσικη" ζωη ηταν η 31 μαιου 1989..τοτε με πηρε απο το χερι ο ξαδερφος(ο "επαναστατης") και πηγαμε στο ο.α.κ.α  να δουμε τους pink floyd..στα 14 μου ηταν μια ανεπαναληπτη εμπειρια που πραγματικα ηταν το  εναυσμα να ασχοληθω πιο σοβαρα με τη μουσικη,μετα απο λιγες μερες η λιγους μηνες εμαθα και τον peter green..και εκει εκλεισε το θεμα..πιστευω πως σε εκεινη την "τρυφερη" ηλικια και μετα απο δυο τετοια ισχυρα σοκ πρεπει να εισαι τουλαχιστον αναισθητος για να μην αρχισουν να χτυπανε κουδουνια και καμπανακια μεσα σου!!!(οπως στο time ενα πραγμα!!!!?)

 

[TamTam]

μπλέ ή κόκκινο?

Δυστυχώς το κόκκινο. Το μπλε μου άρεσε πάντα περισσότερο, αλλά το είχαν κερδίσει τα ξαδέλφια μου σε μια λαχειοφόρο αγορά ? κι εμείς το κόκκινο.
Ήμουν όμως 12-13 χρονών και δεν πείραζε - κι αυτό καλό μου έκανε!

Νομίζω ότι η μεγαλύτερη απόδειξη πως κάποιοι που γεννηθηκαμε αρκετά μετά την εποχή των συγκροτημάτων αυτών, στη μεταδικτατορική Ελλάδα, επιλέξαμε να ασχοληθούμε συνειδητά με τη μουσική που αγαπήσαμε, είναι ότι ελλείψει youtube, έπρεπε πραγματικά να ρίξουμε ψάξιμο στον αχανή κατάλογο των άλμπουμς συγκροτημάτων larger than life, όπως οι Beatles, οι Stones, οι Zepellin, οι Floyd, οι Purple, οι Queen κλπ κλπ, για να βγάλουμε γούστα.

Θυμάμαι ότι είχαν μπει τα 80s με τα μπούνια, κι εγώ ήμουν κολλημένος στις δυο προηγούμενες δεκαετίες που ακόμη ανακάλυπτα - από Buckley, Doors, Dylan και Νeil Young μέχρι Hammill και ELP.

 
Που να προφτάσω να αντιληφθώ: Siouxsie & the Banshees, Cure , Prince, Elton John, ό,τι καλό βγήκε μετά στα 80s, εγώ φορούσα ακόμη καμπάνες σαν τον Plant! (και με πείραζαν στο σχολείο)
Ένιωθα ότι η μουσική είναι απέραντη και ότι ακόμη δεν είχα καν ξυσει την επιφάνεια - αργότερα θα ανακάλυπτα και τη jazz, την κλασική, τα blues και την ethnic... μια ζωή δεν φτάνει.

Ευτυχώς που υπήρχε και η μικρότερη αδελφή μου που ζούσε απολύτως εντός της εποχής της και άκουγα/μάθαινα και από εκείνη. Αυτό με έσωσε όταν έπρεπε να κάνω ένα γιγάντιο άλμα και follow up στο τι συνέβαινε όσο εγώ περνούσα ψυχεδελικές εποχές ακούγοντας Jefferson Airplane, Hendrix και Sweet Smoke...

δώστε ένα άκουσμα σε αυτό όσοι δεν το ξέρετε - για να παίξεις κάτι τέτοιο πρέπει να μάθεις και να καταλάβεις μουσική ...

 

[dimsonic]

 

[ez]

Μεχρι τα 15-16 μου ειχα σχεδον ανυπαρκτη σχεση με την "ξενη" μουσικη. Εκει γυρω μου πηραν οι γονεις το πρωτο πικαπ και μαζι με τα ηχεια, τον ενισχυτη κλπ. αγοραστηκαν και μερικοι δισκοι να συμπληρωθει το πακετο. Τους θυμαμαι μεχρι σημερα...
Ηταν ενας του Barry White, μια συλλογη με πρωτιες της Γιουροβιζιον, το Love to love you baby/Donna Summer και απο ενας των Christophe & Joe Dassin...Στο μεταξυ ειχα ηδη αρχισει ν'ακουω μουσικη με συνεπεια και λαχταρα.

Ο επομενος δισκος που αγορασα (κατ ουσιαν ο πρωτος που επελεξα μονος μου) ηταν το Trick of the tail-Genesis.

Ημουν συμμαθητης με μερικους θαυμασιους μουσικους, η παρεα μαζι τους με οδηγησε στο να ενδιαφερθω για τα μουσικα οργανα και την εκφραση μεσω αυτων, ασχοληθηκα λιγακι με τα τυμπανα που μου αρεσαν πολυ, τελικα γυρω στα 20 πρωτοπιασα για τα καλα την κιθαρα, οχι επειδη ονειρευομουνα τον εαυτο μου κιθαριστα αλλα επειδη ειχα την αναγκη να γραψω δικα μου τραγουδια.

 

[vagelism]

49 λεπτά πριν, yannisp είπε

 εμενα ο πατερας μου ηταν λατρης του bb king και του tom jones(και εχω κληρονομια και καποια βινυλια τους σπανια).,ωθησε την αδερφη μου να μαθει κλασσικη κιθαρα στα 15 της περιπου..εμενα στα 12-13 με εγραψε σε ωδειο για αρμονιο..δεν με συγκινησε ιδιαιτερα το παλεψα κανα χρονο αλλα μαλλον δεν μου εβγαινε(ισως και λογω αυστηρου καθηγητη με πολυ κλασσικη παιδεια)..τοτε(γυρω στο 1987-88) αρχισαν να μπαινουν στο σπιτι κατι βινυλια των doors και των pink floyd μεσω του "επαναστατη" ξαδερφου μου..εκει βρηκα κατι ενδιαφερον στους ηχους των πληκτρων και της κιθαρας...η ημερα ομως που μου αλλαξε την "μουσικη" ζωη ηταν η 31 μαιου 1989..τοτε με πηρε απο το χερι ο ξαδερφος(ο "επαναστατης") και πηγαμε στο ο.α.κ.α  να δουμε τους pink floyd..στα 14 μου ηταν μια ανεπαναληπτη εμπειρια που πραγματικα ηταν το  εναυσμα να ασχοληθω πιο σοβαρα με τη μουσικη,μετα απο λιγες μερες η λιγους μηνες εμαθα και τον peter green..και εκει εκλεισε το θεμα..πιστευω πως σε εκεινη την "τρυφερη" ηλικια και μετα απο δυο τετοια ισχυρα σοκ πρεπει να εισαι τουλαχιστον αναισθητος για να μην αρχισουν να χτυπανε κουδουνια και καμπανακια μεσα σου!!!(οπως στο time ενα πραγμα!!!!?)

Φιλε ημουν μεσα..

Ετσι ακριβως..

Με ενα ξαδερφο πηγαμε..{εμενα Νεο Ηρακλειο τοτε}

 Ακομα θυμαμαι την ΑΙΣΘΗΣΗ...

ανοιξανε τις πορτες κ μας εβαλαν ολους αρενα...

Δεν εχω ξαναπαει τετοια συναυλια

μεχρι σημερα

 

[Nestoras]

 

[dimsonic]

12 minutes ago, Nestoras said:

that's my man!

 

[Nestoras]

Έβλεπα τότε (όταν πρωτοπήραμε τηλεόραση) τους Partridge Family και μου μπήκε το μικρόβιο της ηλεκτρικής κιθάρας. Μαντολίνο (της δασκάλας-μαμάς) έπαιζα από τα 5.

Την αγάπη μου δε για τη stratocaster την οφείλω στον σουλτάνο του swing.