Nikola, αντιλαμβάνομαι το σκεπτικό σου και τις ευαισθησίες σου. Η ανθρώπινη τραγωδία είναι τεράστια, η καταστροφή θα μείνει στην ιστορία. Υπάρχει ένας όμως κίνδυνος που δυστυχώς για όλους μας, μόνο αν ανατρέξουμε στα ψυχρά, υπολογιστικά μας αποθέματα μπορεί να αντιμετωπιστεί.
Λες ότι δεν είναι η ώρα για να συζητήσουμε τους κινδύνους της πυρηνικής ενέργειας, πόσο μάλλον τους ευρύτερους και πιο σοβαρούς κινδύνους των λανθασμένων επιλογών ενεργειακής φύσης σε βάθος χρόνο, μιάς που η τραγωδία υπερκαλύπτει τα πάντα. Επι της αρχής και ως μέλος της ανθρώπινης φυλής με, ευτυχώς, κάποια αίσθηση ανθρωπιάς δεν θα διαφωνήσω μαζί σου.
Όμως το ερώτημα μετατρέπετε στο πότε θα είναι η ώρα για συζήτηση; Όταν μήπως καταλαγιάσει η καταστροφή και οι επιπτώσεις αυτής; Σίγουρα, αυτό μου ακούγεται λογικό, άσε που ικανοποιεί την εικόνα του εαυτού μου ως ένα ευαίσθητο άνθρωπο. Πως θα μπορούσα να σκέφτομαι ενεργειακά ζητήματα όταν συνάνθρωποί μας πεθαίνουν; Τι θα έλεγε κάτι τέτοιο για εμένα; Δεν θα ήθελα να είμαι αυτός.
Μετά όμως σκέφτομαι τις προτεραιότητες που έχουμε υιοθετήσει εμείς οι πλούσιοι, ναί πλούσιοι, δυτικοί (με την ευρεία έννοια του όρου) σε αυτόν τον "οι ειδήσεις στις οχτώ είναι οι πραγματικότητα" κόσμο στον οποίο ζούμε. Δεν μπορώ να ξεχάσω πόσο κάτω στην λίστα των σημαντικών ζητημάτων, εν μέσω οικονομικής κρίσης, ήταν η καταστροφή στον Κόλπο του Μεξικό, ούτε να βγάλω από το μυαλό μου το πόσο εύκολα ξεχνάμε αυτά που α) δεν μας βολεύει να υπάρχουν και β) απαιτούν σκέψη και θυσίες.
Ένα γεγονός δεν αποτραβιέται από την ύπαρξη αν αγνοηθεί. "Μα καλά", θα πείς, "ποίος είπε να το ξεχάσουμε; Εδώ είμαστε να το συζητήσουμε." Κι εγώ θα σου πώ, είσαι τόσο σίγουρος γι' αυτό; Πρόσεξε, δεν σε κατηγορώ για άγνοια, αδιαφορία ή έστω υπεκφυγή. Σε κατηγορώ όμως για κάτι κάπως περίεργο, την επιλογή σου να αγνοήσεις, έστω και προσωρινά, ένα θέμα υψίστης σημασίας μπροστά στο πρόσωπο της τραγωδίας.
Θα μου πείς "Τι λες μωρέ Βασίλη; Είναι δυνατόν να ασχολούμαστε με αυτά ενώ κόσμος πεθαίνει; Τι άνθρωπος είσαι εσύ;" και θα σου πω, τι άνθρωπος είσαι εσύ που επιλέγεις να ασχόληθείς με τις τραγωδίες των φυσικών καταστροφών (που είναι ο κανόνας) και όχι με τις τραγωδίες από τις δικιές μας επιλογές;
Long story short. Αποδεικνύεται περίτρανα αυτές τις ημέρες ότι ποτέ, μα ΠΟΤΕ, δεν μπορούμε να είμαστε πλήρως προετοιμασμένοι για μια καταστροφή. Εε, και, τι μας λέει αυτό; Για να δούμε. Εφόσον, ξέρουμε ότι η πυρηνική ενέργεια είναι μια βόμβα παγκόσμιας κλίμακας η οποία κρέμεται από μια κλωστή, γιατί πολλές χώρες την επιλέγουν; Απλό, παρέχει μεγάλα ποσά ενέργειας χωρίς να απαιτεί μεγάλες ποσότητες από τους όλο και πιο σπάνιους φυσικούς πόρους. Νομίζω καταλαβαίνετε που το πάω. Είναι η ακόρεστη πείνα μας για ενέργεια που μας κάνει απερίσκεπτους.
Είναι πρώτης τάξεως ευκαιρία, ναί ευκαιρία, πρίν αποτραβηχτούμε στις μικρές ζωές μας, πρίν σταματήσουν να μας τρέφουν πραγματικότητα, να κατανοήσουμε αρχικά ότι το πάρτυ τελείωσε, ότι φάγαμε φάγαμε, ότι ήπιαμε ήπιαμε, μετά να κάνουμε αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας τις λύσεις (ξέρετε, ελπίζω, ποιές είναι αυτές μην τις επαναλαμβάνουμε) και μετά να προσπαθήσουμε να το κάνουμε κατανοητό και σε άλλους οι οποίοι δεν το καταλαβαίνουν. Δεν είναι απάνθρωπο, είναι ότι πιο ανθρώπινο μπορούμε, διόρθωση, ΠΡΕΠΕΙ να κάνουμε για ΟΛΟΥΣ εμάς και τους επόμενους.