Τον καλύτερο "επικήδειο" για τον Cohen τον διάβασα από τον blogger Γελωτοποιό: Καμμία θλίψη. Ο άνθρωπος έζησε και έδωσε. Έφυγε πλήρης έργων και ημερών.
Αυτό που με κάνει και αναρωτιέμαι, είναι γιατί οι φίλοι και τα προφίλ στο faceboοk είναι όλα γεμάτα από "θλίψη" για το θάνατο του Cohen. Αποκλείεται να είχαν ασχοληθεί όλοι αυτοί εκτενώς με τον Cohen - άντε να ήξεραν 5-6 τραγούδια του, και να είχαν πραγματικά αγαπήσει 2-3. Έτσι κι αλλίως, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται πραγματικά για τη μουσική.
Κατέληξα στο συμπερασμα ότι, έστω και υποσυνείδητα, όλοι αυτοί οι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι αυτοί οι "μεγάλοι" που φεύγουν, αφήνουν κενά πίσω τους. Δεν έχουμε με ποιούς να τους αντικαταστήσουμε. Μάλλον οι καιροί παραείναι κυνικοί για τους πραγματικά ονειροπόλους, τους ανεπίδεκτους οραματιστές. Και αντί να τους αναδεικνύουν, να τους δίνουν χώρο, τους περιθωριοποιούν.
Πάντως ο Cohen έγραφε γ@μάτα κομμάτια μέχρι το θάνατό του. Δε μπορεί παρά να πίστευε πραγματικά σε αυτά. Μόνο έτσι μπορεί να κάνεις κάτι τέτοιο. Ας θέσουμε τις βάσεις να γεννηθούν οι νέοι Cohen. Μπορεί να μην το καταλαβαίνουμε εύκολα, αλλά τους χρειαζόμαστε.