Αυτό που αρχικά μου φάνηκε σαν τον "Πάγκο του Μανάβη της Βιέννης" ήταν τελικά η "Συναυλία της Ορχήστρας Λαχανικών της Βιέννης", όπως επεξηγούσε η σχετική λεζάντα (ΕΤ-1, Απευθείας σύνδεση με την Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, κοινώς Πάτρα).
Συνοπτικά: μία μικρή ορχήστρα παρατεταγμένη σε ημικύκλιο, με λαχανικά αντί για όργανα, να βγάζουν ήχους, ρυθμούς και κάποιες αργές μελωδίες. Και δωσ'του delay στο καρότο, reverb στο κόψιμο του μαϊντανού, compressor στη κολοκύθα και booster στο καθάρισμα της αγκινάρας.
Ένα εγχείρημα που αυτό που σου έμενε ήταν ότι όταν υπάρχει συνεργασία και συννενόηση μεταξύ μίας ομάδας ανθρώπων τότε αυτοί μπορούν να παράξουν μουσική ή "μουσική" ή ήχους με αρκετά αρμονικά στοιχεία από οποιοδήποτε μέσο ή υλικό.
Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι αν αυτή η μουσική επένδυση είχε προέλθει από κάποιον συνθέτη ή "συνθέτη" μέσω υπολογιστή, μάλλον θα μιλάγαμε για ένα αισθαντικό soundtrack κάποιας ταινίας.
Έτσι, η αρχική μου αντίδραση "που δίνουνε τα λεφτά μας οι μινάρες!" καταλάγιασε...
Καλά μέχρι εδώ. Τώρα, απορίες:
1. Ένα μπαγιάτικο καρότο 2 εβδομάδων, είναι σαν μία Fender του '69;
2. Τα βιολογικά προϊόντα έχουν την αξία των χειροποίητων κιθάρων;
3. Γιατί μποϊκοτάρανε τα κινέζικα προϊόντα; Ούτε μία σύνθεση ρυζιού δεν είδα. (θα προτείνουμε τον SUPERFUNK για πρόεδρο της Πολιτιστικής του χρόνου)
4. Μετά τη συναυλία, τα λαχανικά τα πουλάνε στο κοινό αντί για CD; δηλ, λύσανε το πρόβλημα της διανομής;
5. Τα λαχανικά τα έφεραν από τη Βιέννη ή τα αγόρασαν εδώ;
Ανεβαίνει ο ανταγωνισμός στα μανάβικα πλεόν: κάθε μανάβης θα πρέπει να συντηρεί μία τετραμελή ορχήστρα για να επιδεικνύει την ποιότητα των προϊόντων του.
Για ένα πάντως είμαι σίγουρος: η επόμενη απεργία των λιμενεργατών θα πλήξει σοβαρά τον πολιτισμό.
Γεράσιμος
Υ.Γ.1. Προτείνω να διοργανώσουμε συναυλία με τοπικές ποικιλίες γιατί άλλος ο ήχος του ελληνικού σέλινου και άλλος του φλεγματικού σέλερυ...
Υ.Γ.2. Αν τους "έπαιρναν με τις ντομάτες", θα τους έκαναν κακό ή καλό;
Συνοπτικά: μία μικρή ορχήστρα παρατεταγμένη σε ημικύκλιο, με λαχανικά αντί για όργανα, να βγάζουν ήχους, ρυθμούς και κάποιες αργές μελωδίες. Και δωσ'του delay στο καρότο, reverb στο κόψιμο του μαϊντανού, compressor στη κολοκύθα και booster στο καθάρισμα της αγκινάρας.
Ένα εγχείρημα που αυτό που σου έμενε ήταν ότι όταν υπάρχει συνεργασία και συννενόηση μεταξύ μίας ομάδας ανθρώπων τότε αυτοί μπορούν να παράξουν μουσική ή "μουσική" ή ήχους με αρκετά αρμονικά στοιχεία από οποιοδήποτε μέσο ή υλικό.
Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι αν αυτή η μουσική επένδυση είχε προέλθει από κάποιον συνθέτη ή "συνθέτη" μέσω υπολογιστή, μάλλον θα μιλάγαμε για ένα αισθαντικό soundtrack κάποιας ταινίας.
Έτσι, η αρχική μου αντίδραση "που δίνουνε τα λεφτά μας οι μινάρες!" καταλάγιασε...
Καλά μέχρι εδώ. Τώρα, απορίες:
1. Ένα μπαγιάτικο καρότο 2 εβδομάδων, είναι σαν μία Fender του '69;
2. Τα βιολογικά προϊόντα έχουν την αξία των χειροποίητων κιθάρων;
3. Γιατί μποϊκοτάρανε τα κινέζικα προϊόντα; Ούτε μία σύνθεση ρυζιού δεν είδα. (θα προτείνουμε τον SUPERFUNK για πρόεδρο της Πολιτιστικής του χρόνου)
4. Μετά τη συναυλία, τα λαχανικά τα πουλάνε στο κοινό αντί για CD; δηλ, λύσανε το πρόβλημα της διανομής;
5. Τα λαχανικά τα έφεραν από τη Βιέννη ή τα αγόρασαν εδώ;
Ανεβαίνει ο ανταγωνισμός στα μανάβικα πλεόν: κάθε μανάβης θα πρέπει να συντηρεί μία τετραμελή ορχήστρα για να επιδεικνύει την ποιότητα των προϊόντων του.
Για ένα πάντως είμαι σίγουρος: η επόμενη απεργία των λιμενεργατών θα πλήξει σοβαρά τον πολιτισμό.
Γεράσιμος
Υ.Γ.1. Προτείνω να διοργανώσουμε συναυλία με τοπικές ποικιλίες γιατί άλλος ο ήχος του ελληνικού σέλινου και άλλος του φλεγματικού σέλερυ...
Υ.Γ.2. Αν τους "έπαιρναν με τις ντομάτες", θα τους έκαναν κακό ή καλό;
