Η συναυλία ήταν εξαιρετική. O Sonny Rollins μπορεί να περπατούσε σκυφτός και με πολύ αργά και προσεκτικά βήματα, αλλά όταν έπαιζε ξεχνούσες την ηλικία του. Όπως αναμενόταν, έπαιξε αρκετά ελεύθερα, με το γνωστό μοτιβικό παίξιμο και τα "ξεσπάσματα" που καθιέρωσαν αυτός και ο Coltrane. Η μπάντα του μου άρεσε πολύ, ιδίως ο περκασιονίστας και - φυσικά - ο Malone (ο οποίος κατ' εμέ έκλεψε την παράσταση σε κάποια κομμάτια, αν και δεν χειροκροτήθηκε όσο θα έπρεπε). Το πρόγραμμα κράτησε κάτι λιγότερο από 2 1/2 ώρες και περιελάμβανε μία γερή δόση από κομμάτια calypso τύπου St. Thomas, 2-3 blues και κάποιες μπαλάντες (αναγνώρισα τα My One and Only Love και In a Sentimental Mood). Η μόνη ένστασή μου είχε να κάνει με τον ήχο του (ηλεκτρικού) μπάσου, ο οποίος μάλλον διορθώθηκε (ή έπαψε να με ενοχλεί) κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Αυτά...kguitar είπε:
Κι εγώ αυτό νόμιζα. Καλά, έπαθα πλάκα μόλις κατάλαβα ότι είναι ο Malone...
