RIP Larry Coryell.

[pipityri]

:'(

 

[RayDTutto]

Όχι ρε πστ μου...

Σκατά...

(Είσαι σίγουρος; Δεν βλέπω κάτι)

 

[pipityri]

Μόλις το ανακοίνωσε η γυναίκα του.

 

[fusiongtr]

Πω πω!

Οφείλω να πω ότι δεν μου άρεσε, ειδικά στην πρώιμη περίοδό του.

Έβρισκα το παίξιμό του ανούσιο (πάντα σχετικά με την φήμη του).

Μετά έγινε κάτι σαν μεταμόρφωση, και από ένα σημείο και μετά μου άρεσε πολύ περισσότερο.

Όπως και να έχει, είναι τεράστια απώλεια.

Ένας πρωτοπόρος (μαζί με άλλους της εποχής του).

Κρίμα!

 

[sultan of string]

ΟΧΙ ΡΕΕΕΕΕΕ.....

 

[fusiongtr]

Παιδιά η wikipedia γράφει για 19/2/2017

Larry Coryell (April 2, 1943 - February 19, 2017)

 

[makam]

Δυστυχώς είναι αλήθεια... Κρίμα!!

Απ' ότι λένε έφυγε στον ύπνο του, από φυσικά αίτια, σε ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης.

Επαιζε τα δύο προηγούμενα βράδια στο 'Iridium' jazz club.

 

[nasokosm]

Πω πω!

Οφείλω να πω ότι δεν μου άρεσε, ειδικά στην πρώιμη περίοδό του.

Έβρισκα το παίξιμό του ανούσιο (πάντα σχετικά με την φήμη του).

Μετά έγινε κάτι σαν μεταμόρφωση, και από ένα σημείο και μετά μου άρεσε πολύ περισσότερο.

Όπως και να έχει, είναι τεράστια απώλεια.

Ένας πρωτοπόρος (μαζί με άλλους της εποχής του).

Κρίμα!

Κρίμα, ένας από τους ήρωες μου όταν πρωτοξεκίνησα  :'(

Για μένα ο πλέον συμπαθής από το σούπερ τρίο της εποχής

 

[sultan of string]

δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ.

Εκατσα και άκουσα σχεδόν όλη τη δισκογραφία.

Από Vanguard και μετά με τα ιστορικά της δεκαετίας 90-00.

Ό,τι και να γράψω είναι λίγο και δεν έχει σημασία γιατί δεν μπορώ να βρώ σωστά λόγια.

Απλά ο άνθρωπος αυτός γύρω στο 79 μου άλλαξε όλο τον τρόπο προσέγγισης της κιθάρας.

Μέσα σε μια νύχτα είπα: τέλος ό,τι ξέρεις.

Θα προσπαθήσεις να παίξεις όπως αυτός.

 

[pipityri]

δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ.

Εκατσα και άκουσα σχεδόν όλη τη δισκογραφία.

Από Vanguard και μετά με τα ιστορικά της δεκαετίας 90-00.

Ό,τι και να γράψω είναι λίγο και δεν έχει σημασία γιατί δεν μπορώ να βρώ σωστά λόγια.

Απλά ο άνθρωπος αυτός γύρω στο 79 μου άλλαξε όλο τον τρόπο προσέγγισης της κιθάρας.

Μέσα σε μια νύχτα είπα: τέλος ό,τι ξέρεις.

Θα προσπαθήσεις να παίξεις όπως αυτός.

Νοιώθω κι εγώ την ανάγκη να πω λίγα πράγματα. Υπήρχε πάντα κάτι στο παίξιμο του που με άγγιζε βαθιά.  Πιστεύω τελικά πως πρόκειται για το δόσιμο του στη στιγμή-είναι ένας από τους πιο in the moment παίχτες που έχω ακούσει.

Τον πρωτοείδα στο Meeting of the Spirits από το Royal Albert Hall με τον JM και τον Paco. Αν και στην αυτοβιογραφία του περιγράφει με μελανά χρώματα την συγκεκριμένη περίσταση-σε σχέση με την εξαρτηση του από, λίγο πολύ, όλες τις ουσίες known to man-αυτό που εγώ ξέρω είναι πως μπορώ να τραγουδήσω το σόλο του στο Magna de Carnaval νότα νότα.

Ίσως είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς πια το πόσο αλλού ήταν αυτό που έκανε στα τέλη του 60. Πολύ απλά, τότε σχεδόν κανείς δεν έπαιζε έτσι. Jazz κιθάρα ήταν ο Joe Pass. Και ξαφνικά σκάει το Spaces.

Έχει γράψει πολλά πράγματα, ωραία πράγματα, πράγματα που φανερώνουν ένα κάρο επιρροές, από  Hendrix μέχρι Debussy-πραγματικό fusion, όπως και το παίξιμο του. Και, ξέρει την παράδοση inside out. Ακούστε τον να ξεσκίζει Moment's Notice,Giant Steps και άλλα συναφή...

Αγαπημένος μου δίσκος είναι το The Restful Mind, στο οποίο τον συνοδεύουν τα 3/4 των Oregon. Όταν τον είδα live με τον Victor Bailey και τον Lenny White είχα την ευκαιρία  να τον πλησιάσω και να του τα πρήξω με το πόσο σημαντικός είναι αυτός ο δίσκος για μένα. Ήταν γλυκύτατος και ευγενέστατος.

Αυτή ήταν η δεύτερη φορά που τον έβλεπα. Η πρώτη ήταν κατα την περιοδεία του Spaces Revisited, μαζί με Billy Cobham. Ηταν τέλη 90, αλλά θυμάμαι σαν να είναι χθες μια καθοριστική στιγμή...παίζανε το Relaxin at Camarillo και κάποια στιγμή το έχει ανοίξει τόσο πολύ και σκέφτομαι...ναι ρε πούστη μου, έτσι είναι, έτσι πρέπει να είναι.

Θα κλείσω με κάτι που έγινε πριν μια βδομάδα.

Επικοινώνησα με την γυναίκα του για να την ενημερώσω πως πιθανότατα ο λογαριασμός του στο fb είχε χακαριστεί-μου είχε έρθει ένα αίτημα φιλίας, κατά τα φαινόμενα ψεύτικο. Μου απάντησε πως ναι, είχα δίκιο και ευχαριστεί πολύ για την ενημέρωση και την υποστήριξη-νωρίτερα είχα δηλώσει πως είμαι μεγάλος φαν. Ακολούθησαν ευχαριστίες, φιλοφρονήσεις και ευχές προς την ίδια και τον Larry για ό,τι καλύτερο, ευχές που με διαβεβαίωσε πως θα τις μεταφέρει.

  Πέρασαν 5 λεπτά, κι ήμουν μεταξύ οδοντόβουρτσας και πυτζάμας-καθώς όλα αυτά λάμβαναν χώρα 3 τη νύχτα ώρα Ελλάδος, και βλέπω πως έχει έρθει ακόμα ένα μήνυμα. Το ανοίγω και βλέπω...Treacy Coryell has sent you a voice message...

Πατάω play και ακούω την γνωστή, βραχνή φωνή...Hey, this is Larry...

Συνέχισε ευχαριστώντας με για την επικοινωνία, τα καλά μου λόγια, λέγοντας επίσης πως ο ίδιος, η γυναίκα του και η γάτα τους all doing well, πως ετοιμάζεται για περιοδεία και πως..I hope to see you at a gig sometime. Bye bye.

Τέτοια η καλοσύνη του, κύριοι. Bye bye, Larry.

Εδώ, από την τελευταία παράσταση...

 

[RayDTutto]

Πατάω play και ακούω την γνωστή, βραχνή φωνή...Hey, this is Larry...

F*ck me sideways...!

Θα είχα κατουρηθεί άμεσα...

 

[sultan of string]

Γύρω εκεί στο 1978-79 εχοντας παρτίδες με ένα κατάστημα δίσκων στη Θεσσαλονίκη ήρθαν στα χέρια μου όλοι οι δίσκοι του Coryell στην Vanguard με εκείνα τα χοντρά εξώφυλλα και φυσικά των 11th house.

Μιλάμε για τουλάχιστον 10-15 δίσκους.

Επαθα πολιτισμικό σοκ.

Κύρια από τον ίδιο, που γνώριζα μέσα σε λίγες εβδομάδες όλη την πορεία του από το 1969 μέχρι τα μέσα του 1975 και φυσικά από τους μουσικούς που τον πλαισίωναν, από Purdie, Rainey, Vitus, Cobham, Jones, Maha, Mouzon, Brecker, Oregon, Towner, κλπ κλπ.

Επαθα αυτό που λενε πολιτισμικό σοκ.

Δεύτερο δεν μπορούσα με τίποτα να "καταλάβω" τι στο καλό έπαιζε. Καταλάβαινα ότι έπαιζε κάτι καλό, απλησίαστο αλλά τόσο γοητευτικό.

Από την άλλη μέρα δεν μπορούσα να παίξω πια ούτε ματζόρε, ούτε μινόρε, ούτε πεντατονικές, ούτε μπλού, ούτε μιξολύδιαν ούτε τίποτα. Επρεπε να φύγω απο αυτά. Τόσο που ώρες ώρες έπαιζα ότι νάναι, δοκιμάζοντας κάθε φορά την κάθε νότα στα τυφλά με το αυτί.... (Ουδέν σχόλιον.... : )

Εμεινα με τους δίσκους αυτούς σαν φυλαχτό...

τι να λεμε, για το ομώνυμο (με τα γυμνά), το barefoot boy, το great escape, spaces, live at the Village Gate, το θεϊκό Restful Mind με το ζαλιστικό Julie La belle, το bolero με την διασκευή της Scheherazade που σε έκανε να θες να πετάξεις την κιθάρα σου από τον 8ο όροφο....

Σιγά σιγά τον έχασα, καθώς με τα διάφορα προβλήματά του τον έχασε όλος ο πλανήτης.

Τον ξαναβρήκα ευτυχώς γύρω στα τέλη του 1990.

Με το Spaces Revisited και το Moonlight Whispers. Δυό δίσκους μέσα στους 10 καλύτερους που έχω ακούσει ποτέ.

Ετσι κάπου εκεί προσπάθησα να ξαναγυρίσω στα χρόνια που έχασα. Δεν λέγανε τίποτα.

Όμως μετά έκανε απίστευτη δισκογραφία. Συνεργασίες πολλές εμφανίσεις συνέχεια. Κάπου εκεί πρέπει να ήρθε Θεσσαλονίκη με το γκρουπ του Spaces Revisited...το έχασα, δεν πήρα χαμπάρι, νέος πατέρας τότε....έχασα αρκετά.

Αργότερα το 2009 το καλοκαίρι ήταν να εμφανιστεί στο κηποθέατρο Παπάγου. Φύγαμε καραβάνι από Θεσσαλονίκη....δυστυχώς ματαιώθηκε...

Πριν λίγα χρόνια ξαναγύρισε στις ρίζες. Περιοδεία με μεγάλους, με τον Purdie ξανά με τον David Hidalgo και άλλους... Πήρα το dvd...δεν χόρταινα να το βλέπω...

Οι δίσκοι electric με τους Bailey, White ήταν ξανά ο ορισμός του fusion της jazz με το power rock trio.... Τι spoonful, τι Whole lotta love....

Τελευταία ξαναέφτιαξε την νεα προσέγγιση στο barefoot boy. To barefoot man:sanpaku

Είχε ήδη ετοιμάσει περιοδεία με την αναβίωση των 11th house (χωρίς τον Mouzon που έφυγε πέρσι....).

Δεν πρόλαβε....

Δεν αξίζει να αναφέρω ποιοί κιθαρίστες με επηρέασαν (και ποιόν νοιάζει βέβαια...) όμως αυτός μου τα άλλαξε όλα, όπως κανείς.

Και οφείλω να τον ευχαριστήσω. Κι ας είναι καλά εκεί, όπου είναι.

Ευτυχώς άφησε πολύ υλικό για άκουσμα.

 

[fusiongtr]

Σπύρο pipityri, διάβασα το post σου και τα έκανα επάνω μου.