Kαλησπέρα Αποστόλη! Θα δοκιμάσω να πω δυο πραγματάκια εγώ...
Η πρώτη διάκριση που γίνεται σε ένα συνθεσάιζερ είναι της μονοφωνίας/πολυφωνίας. Αν μπορεί να παραχθεί μόνο μια νότα τότε έχουμε μονοφωνία, και πολυφωνία όταν έχουμε παραγωγή άνω των δυο. Είναι διάκριση που ήταν περισσότερο χρήσιμη όταν είχαμε τα πρώτα αναλογικά συνθ, τα οποία βεβαίως ήταν μονοφωνικά. Ακολούθησαν τα πολυφωνικά ως πιο τεχνολογικά προηγμένα. Σήμερα σε αναλογικά συνθ της μοντέρνας παραγωγής βρίσκεις και μονοφωνικά, όπως πχ. την σειρά της Moog και το DSI Mono Evolver, αλλά και πολυφωνικά όπως το DSI Prophet 08 και το Vermona Perfoumer. Tα ψηφιακά είναι βεβαίως πολυφωνικά, αλλά όταν θέλουν να μιμηθούν τα μονοφωνικά αναλογικά μπορούν να προγραμματισθούν ανάλογα.
Η δεύτερη σύγκριση είναι μεταξύ monotimbral και multitimbral συνθ. Όταν έχουμε monotimbral, αυτό σημαίνει ότι οι ήχοι που θα παραχθούν θα ανήκουν μονάχα στην μια και μοναδική μνήμη που χρησιμοποιείται εκείνη τη στιγμή. Όταν έχουμε multitimbral, μπορούν να ακουστούν και ήχοι από άλλες μνήμες (είτε τις παίζουμε σε κάποιο συγκεκριμένο τμήμα του keyboard, πχ. το χαμηλό, είτε τις έχουμε προγραμματίσει να παίζονται αυτόματα), φτιάχνοντας έτσι έναν πιο πλούσιο ήχο.
Η πολυφωνία μπορεί να φτάσει σε αστρονομικά νούμερα (πχ. 128)... Aυτό δεν σημαίνει ότι κάποιος σχιζοφρενής εφευρέτης περιμένει 128 δάχτυλα να παίξουν τις νότες αυτές ;D ;D, απλά μέσω προγραμματισμού τις κάνουμε να ακούγονται μαζί σε ένα timbre ή τις διαιρούμε σε περισσότερα timbres που ακούγονται παράλληλα. Τα αποτελέσματα είναι τουλάχιστον εντυπωσιακά, αν και η μαγεία των αναλογικών μονοφωνικών συνθ παραμένει αναλλοίωτη, για λόγους υπέροχης (και αναντικατάστατης, όπως αρκετοί λένε) χροιάς των ήχων τους.
